New England Patriots
| New England Patriots | |||
|---|---|---|---|
| Fundado en 1959 Sede en Foxborough, MA | |||
| |||
Afiliacións de Liga/Conferencia | |||
American Football League (1960−1969)
National Football League (1970–presente) | |||
Uniforme actual | |||
 | |||
| Cores | Azul, vermello, prata, branco | ||
| Mascota | Pat Patriot | ||
Cadro de persoal | |||
| Propietario(s) | Robert Kraft | ||
| CEO | Robert Kraft | ||
| Presidente | Jonathan Kraft | ||
| Director xeral | Bill Belichick (de facto) | ||
| Adestrador | Bill Belichick | ||
Historia | |||
| |||
Alcume(s) | |||
| |||
Campionatos | |||
Títulos de Liga (6)
| |||
Conferencia (11)
| |||
División (20)
| |||
Estadios | |||
| |||
Os New England Patriots son un equipo profesional estadounidense de fútbol americano con sede na rexión da área metropolitana de Boston, Massachusetts. Forman parte da National Football League (NFL) como membros da American Football Conference (AFC) na súa División Leste. O equipo xoga os seus partidos como local no Gillette Stadium, situado na localidade de Foxborough, a cal está situada a 34 km ao suroeste do centro de Boston e 32 km ao nordés de Providence, Rhode Island. A sede do club está tamén situada no Gillette Stadium.
Membro orixinal da American Football League (AFL), os Patriots uníronse á NFL en 1970 grazas á fusión de ambas competicións. Ao ano seguinte, tras trasladar a súa sede a Foxborough, o club muda o seu nome orixinal: Boston Patriots. A franquía xogou entón no Foxboro Stadium desde 1971 até 2001, traslandándose ao seu actual estadio ao comezo da temporada 2002. O principal equipo rival dos Patriots son os New York Jets, con quen manteñen unha das rivalidades máis encarnizadas da NFL.
Os Patriots participaron en nove Super Bowls ao longo da súa historia, sete das cales son a partir da chegada á franquía do adestrador Bill Belichick e o quarterback Tom Brady no ano 2000. Desde aquela convertéronse nun dos equipos máis existosos da historia da NFL, gañando dezaseis títulos da AFC Leste en dezaoito anos desde 2001, con todas as temporadas rematadas con máis vitorias que derrotas. bateron, ademais, moitos récords, incluíndo o maior número de vitorias nun período de dez anos (126 no período 2003–2012), unha temporada perfecta con 16 vitorias e ningunha derrota, a maior xeira de vitoiras consecutivas da historia da NFL (contando liga regular e playoffs) con 21, e a maior xeira de títulos de división consecutivos con 10 (2009−2019). Ademais, o tándem Belichick-Brady posúe o récord de máis Super Bowls disputadas polo mesmo par adestrador e quarterback con novo, das que gañaron seis. Os Patriots son xunto cos Pittsburgh Steelers o equipo con maior número de Super Bowls gañadas (6), perdidas (5) e disputadas (11).
Historia
[editar | editar a fonte]Fundación
[editar | editar a fonte]
A historia dos New England Patriots comeza o 16 de novembro de 1959 cando ao empresario William "Billy" Sullivan e a Sullivan Brother Printers, propiedade de Joseph Sullivan, se lles concedeu a oitava e última franquía da aínda en desenvolvemente American Football League (AFL). O seguinte inverno, os veciños da cidade enviaron miles de ideas para escoller o nome do novo equipo de fútbol americano de Boston. Finalmente, o 20 de febreiro, Sullivan escolle o nome de "Boston Patriots", o cal fora suxerido por 74 seareiros, entre os cales sen encontraba Larry Kepne. A escolla do nome ten a ver cos históricos patriotas da Guerra da Independencia. Inmediatamente despois o artista Phil Bissell desenvolve o logo de "Pat Patriot".[1]
O primeiro adestramento da franquía foi o 4 de xullo de 1960, pouco máis de dous meses antes do primeiro partido oficial. Así, o 9 de setembro, os Boston Patriots debutan ante os Denver Broncos no primeiro partido de tempada regular do AFL. Os Broncos derrotaron aos Patriots 13-10. Nas súas primeiras tres tempadas, os Patriots conseguiron unha puntuación acumulada de 23-17, mais non acadaron os playoffs en ningún dese tres anos. Con todo, en 1963 o equipo proclámase campión da División Leste da AFL e xoga por vez primeira as eliminatorias polo título. En semifinais conseguen vencer aos Buffalo Bills por 26-8, aínda que despois non son capaces de vencer na final aos San Diego Chargers, equipo que gaña por 51-10. Durante o resto da década o equipo non volve a xogar os playoffs.
Durante esta súa etapa da AFL, o equipo non tivo ningún estadio permanente. De feito, foron utilizados o Nickerson Field, o Harvard Stadium, Fenway Park e o Alumni Stadium, todos eles situados en Boston ou nas proximidades. Os primeiros xogadores destacados do equipo foron os defensive tackles Jim Lee "Earthquake" Hunt e Houston Antwine, o quarterback Vito "Babe" Parilli e o flanker-placekicker Gino "The Duke" Cappelletti. Hunt, Parilli e Cappelletti xogaron todos anos da existencia da AFL. Hunt e Cappelletti pasaron en total dez anos no equipo de Massachusets. Cómpre destacar que Cappelletti foi o máximo anotador da historia da AFL. Posteriormente chegarían á franquía estrelas como o defensive end Larry Eisenhauer, o fullback Jim Nance e middle linebacker e futuro membro do Hall of Fame Nick Buoniconti.[1]
Comezos na NFL
[editar | editar a fonte]
Como resultado da fusión da NFL coa AFL, os Patriots unísronse á NFL en 1970. A franquía foi incluída na American Football Conference (AFC), onde permanencen desde aquela. O debut, con todo, non sería o deseaxado, xa que os Patriots remtaron cun balance de 2-12, o peor da nova liga. Ao ano seguinte, tras pasar toda a súa historia mudando de terreo de xogo en diferentes sitios da área metropolitana de Boston, o equipo trasládase a un novo estadio en Foxborough. Denomidado na súa inauguración Schaefer Stadium, mudaría de nome en 1983 a Sullivan Stadium e en 1990 a Foxborough Stadium. Ademais, para reflictir o feito de que o equipo estaba agora localizado na área metropolitana da cidade, en marzo de 1971 o equipo mudo o seu nome a New England Patriots. Sullivan considerou tamén o nome de Bay State Patriots, mais rexeitou o nome porque sería inevitablemente abreviado como "BS Patriots".
En 1973 a franquía contrata como adestrador xefe e xerente xeral a Chuck Fairbanks, quen chegaba de dirixir con notábel éxito á Universidade de Oklahome, a cal situou entre os dez mellores equipo de fútbol americano universitario do país. Xa no equipo de Boston, comezou a crear unha das máis talentosas escuadras da NFL nos anos 1970, aínda que sen chegar a conseguir ningún título.[2] Tras acabar en 1974 cun balance de 7-7 e en 1975 cun 3-11, acometéronse varias mudanzas de importancia no equipo, destacando o traspaso de Plunkett aos San Francisco 49ers e a fichaxe do seu substituto, Steve Grogan. Grogan e Fairbanks encontraron o éxito en 1976: os Patriots terminaron 11-3, o mellor resultado na historia da franquía até ese momento, e clasificáronse para os playoffs por primeira vez desde 1963. Porén, pero perderon ante os Oakland Raiders 24-24 na primeira rolda nun partido marcado por unha falta controvertida sinalada polo árbitro Ben Dreith contra o xogador defensivo Ray "Sugar Bear" Hamilton.[3] A decisión foi tan disputada que Dreit nunca máis volveu arbitrar ante os New England Patriorts.
En 1978, Fairbanks foi despedido como adestrador xefe cando se revelou que fora secretamente contratado como adestrador xefe da Universidade de Colorado. Foi substituído por Ron Erhardt, ao que á súa vez sucedeu Ron Meyer en 1981. De 1977 a 1984, os Patriots só alcanzaron os playoffs as tempadas de 1978 e 1982, saíndo en ambas derrotados na primeira rolda. En busca de mellorar o liderado, os Sullivan trocaron a Ron Meyer por Raymond Berry en 1984. Ao ano seguinte, os Patriots fixeron un balance de 11-5 en temporada regular, conseguindo o dereito de participar nos playoffs por ser un dos mellores equipos de entre os non clasificados directamente (posto coñecido como "wild card"). Con Berry convertéronse no primeiro equipo en gañar tres partidos como visitante nas eliminatorias para chegar á Super Bowl. Na final, aínda que gozando dunha vantaxe de 3-0 durante o primeiro cuarto, os Patriots perderon ante os Chicago Bears por 46-10. Na seguinte temporadada, os de Boston gañaron a AFC Leste de novo cun balance de 11-5, mais esta vez nos playoffs perderon na primeira rolda de playoffs ante os Denver Broncos na primeira rolda dos playoffs.
Crise financeira e deportiva
[editar | editar a fonte]
Durante o finais dos anos 1980 e principios da seguinte década, os Patriots non conseguiron clasificarse nunca para os playoffs. Isto manifestouse en constantes trocos de adestradores e problemas na administración por parte dos Sullivan. A familia perde millóns de dólares en investimentos custosos, incluíndo o Victory Tour de The Jackson Five en 1984 e aproximadamente 100 millóns de dólares na franquía. Como consecuencia, os Sullivan víronse forzados a vender o equipo por 84 millóns ao magnate propietario de Remington Products, Victor Kiam, en 1988. Con todo, Billy Sullivan e o seu fillo permaneceron, respectivamente, como presidente e xerente xeral da franquía. Mentres tanto, Robert Kraft comezou a súa relación cos Patriots ao comprar o Sullivan Stadium (previamente Schaefer Stadium) o 23 de novembro de 1988. Durante esta mudanza de liderado, o adestrador Berry foi remplazado por Rod Rust.
A peor camapaña na historia da franqucia dos Patriots viño baixo o mando de Rust en 1990, cando o equipo terminou 1-15. Finalmente, Rust foi despedido despois ao finalizar a temporada, sendo substituído por Dick MacPherson. En setembro, os Patriots víronse envolvidos nun escándalo de acoso sexual cando o Boston Herald deu a noticia de que Lisa Olson fora acosada sexualmente e insultada verbalmente por varios xogadores dos Patriots nos vestiarios do equipo. A NFL investigou o incidente e o comisionado da NFL multou ao equipo con 50.000 dólares. Tamén varios xogadores foron multados: Zeke Mowatt con 12.500 dólares e Michael Tompson e Robert Perryman con 5000 cada un. Este asunto foi ademais unha das razóns polas cales Rod Rust foi rapidamente despedido do seu posto como adestrador xefe.
En 1992, chega á franquía un novo dono, o empresario de St. Louis James Orthwein. Por toda Nova Inglaterra, os comentaristas deportivos e os afeccionados rumoreaban a psobilidade de que a Orthwein trasladase a franquía en á súa cidade. Con todo, non se realizou ningún movemento para a tempada dese ano. En 1993, os Patriots volveron realizar mudanzas a nivel deportivo ao despedir a MacPherson e contratar ao adestrador Bill Parcells. A fichaxe máis destacada para 1993 foi Drew Bledsoe, quen sería o quarterback do equipo até 2001. A pesar do novo xogador, os resultados do ano foron negativos, e os rumores da recolocación continuaron tras a tempada. Para salvar ao equipo da mesma, Robert Kraft venceu a unha forte competencia e obtivo a propiedade absoluta dos Patriots en 1994.
Os Patriots comezaron a temporada de 1994 elixindo na primeira rolda do draft ao linebacker Willie McGinest, o cal posteriormente se convertería nun importante xogador da historia da franquía. Ese mesmo ano o equipo chega so playoffs, mais o equipo perde en primeira rolda por 20-13 ante os Cleveland Browns. A temporada de 1995 cun sería peor, e o equipo acaba cun balance de 6-10. Porén, Kraft decide manter a Parcells como adestrador. Ao ano seguinte o equipo acada un destacábel balance de 11-5, gañando o campionato da AFC Leste. Tras gañar aos Pittsburgh Steelers cun contundente 28-3 na rolda divisional, os Patriots gañan tamén con claridade (20-6) aos Jacksonville Jaguars na final da Conferencia Americana, clasificándose por segunda vez á Super Bowl. Na final agasradaban os Green Bay Packers de Brett Favre. Porén, ao igual que sucedera en 1986, o equipo queda ás portas do título tras perder por 35-21.
Debido ao incremento da tensión entre Parcells e Kraft, o primeiro foi remplazado por Pete Caroll en 1997. Mentres tanto, os Patriots e os New York Jets comezaron a intercambiar xogadores e adestradores, incluíndo ao até ese entón adestrador en xefe dos NY Jets, Eric Mangini, o mencionado Parcells e o running back Curtis Martin. Os Patriots terminaron o ano 1997 cun resultado de 10-6, suficientemente bo para obter o primeiro lugar na AFC Leste. NA rolda inaugural dos playoffs os Patriots derrotaron aos Miami Dolphins 17-3 en casa, antes de perder ante os Pittsburgh Steelers cun marcador de 7-6. Un ano despois, os Patriots terminan cun balance de 9-7, perdendo esta vez xa na primeira rolda dos playoffs ante os Jacksonville Jaguars. A mala tempada de 1999 terminou co despedimento de Carroll.
A era de Belichick e Brady
[editar | editar a fonte]
Despois do despedimento de Pete Carrol en xaneiro de 2000, o dono dos Patriots Robert Kraft contratou como adestrador xefe ao adestrador asistente dos New York Jets Bill Belichick. O novo técnico reestruturou o cadro de persoal da franquía. Na pretemporada, despois de que varios xogadores chegasen fóra de forma, declarou que o equipo "non pode gañar con 40 bos xogadores cando outros equipos teñen 53". Os Patriots acabaron a primeira temporada desta era cun récord de 5−11, acabando no último lugar da AFC Leste e non xogando os playoffs por segunda temporada consecutiva. A franquía aproveitou tamén este ano para actualizar os logotipos e uniformes. As principais mudanzas foron o uso dun azul máis escuro e o uso de fontes máis modernas.
A comezos da seguinte temporada Drew Bledsoe, quarterback titular do equipo, lesionouse. Na súa ausencia, Tom Brady, unha elección de sexta rolda do draft de 2000, saíu ao campo gañou tres partidos consecutivos como titular, batendo un récord da NFL ao non permitir ningunha intercepción nos seus primeiros 162 pases. Grazas a isto, Brady gañou a confianza de Belichick e dos seus compañeiros e, cando Bledsoe volve estar listo para xogar, o adestrador anunciou que Brady continuaría no posto. A pesar de que nun principio Bledsoe non estivo contento con seu novo papel, non casou problemas ao equipo e apoiou a Brady e aos Patriots. Liderados por Brady, a nova estrela para os seareiros locais, os Patriots continuaron xogando ben, gañando os seus últimos seis partidos e conseguindo o título da AFC Leste cun balance de 11–5. Xa nos playoffs, derrotaron na rolda divisional aos Oakland Raiders nun controvertido partido chamado pola prensa "Tuck Rule Game" e na final de conferencia aos Pittsburgh Steelers, chegando á Super Bowl. Na final derrotaron aos St. Louis Rams cun gol de campo de Adam Vinatieri nos últimos segundos. Foi a primeira vitoria dos Patriots nunha Super Bowl, sendo Brady foi nomeado mellor xogador do partido. Ao acabar a temporada Bledsoe foi traspasado aos Buffalo Bills.
Na seguinte temporada os Patriots ixeron balance de 9–7, insuficiente para acadar os playoffs. A campaña seguinte comeza mal para os de Boston, perdendo na primeira xornada ante os Buffalo Bills por 31-0[4] e na cuarta ante os Washington Redskins por 17-20[5], facendo un balance de 2−2 nas catro primeiras xornadas. Con todo, o equipo encadea doce vitorias consecutivas para acabar cun récord de 14−2, conseguindo o título de división. Tras gañar dous partidos máis en playoffs aos Tennessee Titans e aos Indianapolis Colts de Peyton Manning, o equipo chega de novo á Super Bowl, conseguindo o seu segundo título tras gañar aos Carolina Panthers por 32-29, sendo os últimos tres puntos novamente dun gol de campo de Vinatieri. Brady foi nomeado MVP do Super Bowl por segunda vez na súa carreira.
Ao ano seguinte continúa a xeira de vitorias, batendo o récord con dezaoito grazas á vitoria sobre os Miami Dolphins. De feito, aínda seguirían invictos até chegar á vixésimo segundo partido, onde perden ante os Steleers. Despois de acabar a temporada 14-2, os Patriots derrotaron aos Colts e aos Steelers camiño da Super Bowl XXXIX, onde venceron aos Philadelphia Eagles cun marcador de 24-21, converténdose no primeiro equipo en seis anos e o oitavo na historia en repetir como campións da NFL, ademais de no segundo equipo en gañar tres Super Bowls en catro anos, igualando o fito dos Dallas Cowboys de comezos da década de 1990. Cabe engadir que estas tres Super Bowls conseguidas foron por vitorias de tres puntos, dúas das cales chegaron grazas a un gol de campo no último segundo de Adam Vinatieri. Os Patriots gañaron as súas tres Super Bowls por tres puntos, dous dos cales viñeron cun gol de campo no derradeiro segundo por Adam Vinatieri.
Despois da temporada 2004, os dous coordinadores, Charlie Weis e Romeo Crennel, deixaron o equipo na procura de traballo como adestradores xefe, así como importantes xogadores. Ao final da temporada, os Patriots gañaron de novo a AFC Leste cun balance de 10−6, derrotando aos Jacksonville Jaguars 28-3 na primeira rolda dos playoffs, antes de perder ante os Denver Broncos por 27-13. New England converteuse así no sétimo equipo da NFL en fallar no seu intento de conseguir tres Super Bowls consecutivas. Compre destacar que no último partido da temporada regular ante os Dolphins (derrota por 26-28),[6] Doug Flutie realizou un drop kick para conseguir un punto de extra point, o primeiro na liga desde 1941. En 2006, chegados a playoffs, os Patriots conseguiron a vitoria fronte os San Diego Chargers mais foron derrotados na final de conferencia polos Colts.
Despois da derrota na final de conferencia contra Indianapolis, os Patriots iniciaron esa tempada cunha das mellores na historia da franquía A isto axudou a chegada de Adalius Thomas, Junior Seau, Donte' Stallworth, Sammy Morris e Kelley Washington. No draft elixen, entre outros ao safety Brandon Meriweather e a Randy Moss, unha das adquisicións máis importantes do equipo. Nesta temporada 2007 os Patriots conseguen unha temporada regular perfecta ao gañar os dezaseis partidos (16-0). Nos playoffs conseguen o título da AFC, clasificándose para a Super Bowl. Porén, a pesar de non ser derrotados en toda a temporada, perden na final ante os New York Giants de Eli Manning (17-14). A temporada seguinte estivo marcada pola lesión de Brady, sendo a única vez en toda a década que o equipo non consegue gañar o título de división. Con todo, a partir da seguinte temporada, os Patriots volven á senda da vitoria con dous campionatos máis da AFC (2011, 2014) e unha Super Bowl (2015) gañada aos Seattle Seahawks. Na temporada 2016 os Patriots volven chegar á Super Bowl, onde agardaban os Atlanta Falcons. Tras ir perdendo por 3−28 a falta de 12 minutos para o final do partido, conseguen remontar no último cuarto para ir á prórroga e culminar unha das maiores remontadas da historia da NFL, vencendo finalmente por 34−28.
Rivalidades
[editar | editar a fonte]En termo de número de partidos xogados, os Patriots tiveron máis veces como rivais aos seus compañeiros da actual ou antiga división AFC East. Isto inclúe os seus actuais equipos, os New York Jets, os Miami Dolphins e os Buffalo Bills, así como antigamente os Indianapolis Colts.
New York Jets
[editar | editar a fonte]A rivalidade de maior proximidade xeográfica dos Patriots é a que mantén cos New York Jets.[7] Ambos equipos comparten división desde a súa fundación en 1960, xogando entre eles polo menos dúas veces ao ano desde esa data.[8] Con todo, a rivalidade entre os Jets e Patriots comezou a aumentar en 1996, cando o daquela adestrador dos de Boston Bill Parcells deixou o equipo para converterse no novo técnico dos de Nova York; precisamente, foi substituído polo ex-adestrador dos Jets Pete Carroll.[8] Cando despois de catro anos Carroll foi despedido, Bill Belichick, asistente de Parcells, renunciou ao seu pasto cando ía ser nomeado adestrador dos Jets para converterse no novo técnico dos Patriots.[9] Seis anos máis tarde, Eric Mangini, asistente de Belichick, converteuse en adestrador dos Jets.[10]
Logo e uniformes
[editar | editar a fonte]
O logotipo orixinal dos Patriots, utilizado só durante a temporada 1960 era un tricorne. Ao ano segunite, e até 1992, foi substituído pola figura dun "minuteman", colonos civís que loitaron de forma independente durante a Guerra de Independencia, suxeitando un balón de fútbol. O deseño, obra do artista Phil Bissell, foi bautizado polo fundador da fraquía como "Pat Patriot" o cal se acabaría por converter na mascota do equipo.[11] En 1993 o equipo muda o seu logo, consistindo o novo nunha cabeza de cor gris dun "minuteman" vestindo un chapeu vermello, branco e azul, que comeza tendo forma de tricorne mais que acaba por ser unha especie de bandeira ao vento. Este novo escudo é coñecido popularmente como o "Flying Elvis" (do inglés: Elvis voador).[11] O último retoque do escudo foi o cambio da tonalidade do azul no ano 2000.
En canto aos uniformes, orixinalmente os Patriots vestiron camisolas vermellas con tipografía branca en casa, e camisolas brancas con tipografía vermella fóra. Ambos uniformes utilizaban pantalóns e cascos brancos, no cal estaban debuxadas dúas liñas vermella e o logo do chapeu, o cal a partir de 1961 mudou ao de "Pat Patriot".[12] Pouco tempo despois, en 1964, engadíuselle ao casco unha terceira liña azul.[12] Non sería esta a única inclusión desta cor, xa que en 1973 os números, tanto do uniforme local como o de visitante gañaron unha liña azul que os rodeaba. En 1979, os Patriots comezaron a levar ocasionalmente pantalóns de cor vermella coas camisolas brancas.[12] Esta idea foi desbotada en 1981, mais recuperada de novo entre 1984 e 1998 e entre 1990 e 1992.[12]
Na temporada 1993 os Patriots fixeron unha mudanza de estilo total, comezando coa introdución do anteriormente mencionado logotipo do "Flying Elvis". Os novos uniformes consistían nunha camisola azul escuro para os partidos na casa e un branco para os de fóra.[11] En canto ao casco, pasou a ser de cor prata co novo logotipo impreso e sen ningún tipo de adorno máis.[11] Ambos conxuntos utilizaban pantalóns tamén de cor prata, orixinalmente adornados con faixas semellantes ás do novo logotipo, mais que tras unha temporada mudaron a liñas sinxelas de cor azul e vermello. Os primeiros uniformes co novo deseño contaban con tipofrafía de cor vermella, mais tras un ano mudaron ao actual branco con bordo vermello.[13]
En 1995, os Patriots mudaron a tipografía dos números a outra máis redondeada cunha sombra paralela.[13] De feito, foron un dos primeiros equipos en adoptar números personalizados, unha tendencia habitual nos anos seguintes.[13] Con todo, no ano 2000, tamén se converteron nun dos poucos equipos en retomar os números do anterior estilo. Tamén ese mesmo ano mudaaron o ton do azul do equipamento a un máis escuro.[13] Aproveitaron incluso para mudar os pantalóns de cor gris do uniforme visitante, que non tivera moito éxito, a uns de cor azul, mantendo a camisola branca.[13]
Estadio
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Gillette Stadium.
Desde o ano 2002, os estadio local dos Patriots é o Gillette Stadium, unha instación que tivo un custo de 350 millóns de dólares financiados por Kraft. A súa construción comezou o 24 de marzo de 2000, sendo dous anos despois, o 11 de maio de 2002, o primeiro evento oficial celebrado no estadio: un partido de fútbol dos Revolution. Porén, a gran cerimonia de inauguración sería o 9 de setembro co partido de fútbol americano entre os Patriots e os Pittsburgh Steelers, reeditando a Super Bowl daquel ano. O Gillette Stadium é tamén a sede das oficinas administrativas do equipo e da súa compañía propietaria, The Kraft Group, así como do equipo da Major League Soccer (MLS), tamén propiedade de Kraft, New England Revolution.[14] O estadio ten capacidade para albergar a 66.829 espectadores, incluíndo 87 palcos de luxo.
O céspede do terreo de xogo era orixinariamente de céspede natural, mais en 2006 foi substituído por FieldTurf.[15] Nas proximidades do estadio foi construído, comezando en 2007, un "centro de estilo de vida e entretemento", valorado en 375 millóns de dólares, co nome de Patriot Place; entre as instalacións máis grandes do centro está o restaurante CBS Scene.[16] Antes do 2002, os Patriots xogaron como locais no Foxboro Stadium, recinto que databa do ano 1971, segundo ano tras a fusión da AFL coa NFL. Cando a finais desa década se precisou dun novo recinto, pois o antigo, con máis de vinte anos de uso, xa non atendía as necesidades, pensouse en trasladar ao equipo a Hartford, Connecticut. Con todo, a idea foi abandonada e decidiuse construír Gillette Stadium ao lado do antigo Foxboro Stadium.[14] Durante os anos previos a esta fusión, os Boston Patriots xogaron en numerosos recintos localizados en Boston ou nas súas proximidades como Braves Field, Harvard Stadium, Fenway Park e Alumni Stadium.[14]
Xogadores
[editar | editar a fonte]Cadro actual
[editar | editar a fonte]
Hall of Fame dos Patriots
[editar | editar a fonte]Os New England Patriots incluíron desde 1991 a vinte e dous ex xogadores e dous contribuidores no seu Hall of Fame (do inglés: Salón da Fama).[17] Un comité de membros dos medios de comunicación e persoal do club seleccionaron 11 xogadores para a súa inclusión entre 1991 e 2001, seguido de seis anos nos que non foi incluído ninguén máis. En 2007, previo á inauguración en 2008 do salón Patriot Place, os Patriots nomearon a un novo comitépara seleccionar a tres candidatos, aos cales se unir ao gañador dunha votación a través de Internet. Para poder ser elixidos, os xogadores debían ter estado retirados durante, como mínimo, catro anos. A partir de 2001, un comité, que se reúne cada cinco anos, ten a posibilidade de votar a un xogador que leve retirado polo menos 25 anos.[18] Adicionalmente, catro dos membros do Salón da Fama dos Patriots foron incluídos no Pro Football Halla of Fame: John Hannah, Nick Buoniconti, Mike Haynes e Andre Tippett.
| Membros do Hall of Fame dos New England Patriots | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Xogadores | |||||||||
| No. | Nome | Posicións | Temporadas | Introducido | No. | Nome | Posicións | Temporadas | Introducido |
| 73 | John Hannah | G | 1973–1985 | 1991 (Pro: 1991) | 87 | Ben Coates | TE | 1991–1999 | 2008 |
| 85 | Nick Buoniconti | LB | 1962–1968 | 1992 (Pro: 2001) | 35 | Jim Nance | FB | 1965–1971 | 2009 |
| 20 | Gino Cappelletti | WR/K | 1960–1970 | 1992 | 39 | Sam Cunningham | RB | 1973–1982 | 2010 |
| 89 | Bob Dee | DL | 1960–1967 | 1993 | 11 | Drew Bledsoe | QB | 1993–2001 | 2011 |
| 79 | Jim Lee Hunt | DT | 1960–1971 | 1993 | 56 | Jon Morris | C | 1964–1974 | 2011 |
| 57 | Steve Nelson | LB | 1974–1987 | 1993 | 80 | Troy Brown | WR/PR/CB | 1993–2007 | 2012 |
| 15 | Vito "Babe" Parilli | QB | 1961–1967 | 1993 | 54 | Tedy Bruschi | LB | 1996–2008 | 2013 |
| 40 | Mike Haynes | CB | 1976–1982 | 1994 (Pro: 1997) | 24 | Ty Law | CB | 1995–2004 | 2014 |
| 14 | Steve Grogan | QB | 1975–1990 | 1995 | 55 | Willie McGinest | LB/DE | 1994–2005 | 2015 |
| 56 | Andre Tippett | LB | 1982–1993 | 1999 (Pro: 2008) | 65 | Houston Antwine | DL | 1961–1971 | 2015 |
| 78 | Bruce Armstrong | T | 1987–2000 | 2001 | 33 | Kevin Faulk | RB | 1999–2011 | 2016 |
| 86 | Stanley Morgan | WR | 1977–1989 | 2007 | |||||
| Contribuidores | |||||||||
| No. | Nome | Posicións | Temporadas | Introducido | No. | Nome | Posicións | Temporadas | Introducido |
| — | Billy Sullivan | Dono e fundador | 1960–1988 | 2009 | — | Gil Santos | Locutor | 1972–1979, 1991–2012 | 2013 |
Ademais, outros tres xogadores incluídos no Pro Football Hall of Fame pasaron parte da súa carreira nos Patriots:
- 28 Curtis Martin, RB (1995–1997), elixido en 2012.
- Bill Parcells, adestrador (1993–1996), elixido en 2013.
- 55 Junior Seau, LB (2006–2009), elixido en 2015.
Dorsais retirados
[editar | editar a fonte]
Os New England Patriots retiraron os seguintes son os dorsais para o seu uso a modo de homenaxe.
| Dorsais retirados dos New England Patriots | |||
| No. | Nome | Posición | Período |
|---|---|---|---|
| 20 | Gino Cappelletti | WR, K | 1960–1970 |
| 40 | Mike Haynes | CB | 1976–1982 |
| 57 | Steve Nelson | LB | 1974–1987 |
| 73 | John Hannah | G | 1973–1985 |
| 78 | Bruce Armstrong | T | 1987–2000 |
| 79 | Jim Lee Hunt | DL | 1960–1971 |
| 89 | Bob Dee | DL | 1960–1967 |
Corpo técnico
[editar | editar a fonte]Adestradores
[editar | editar a fonte]
| # | Nome | Período | Temporada regular | Playoffs | Títulos | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| PA | V | D | E | %V | PA | V | D | ||||||||||
| Boston Patriots | |||||||||||||||||
| 1 | Lou Saban | 1960–1961 | 19 | 7 | 12 | 0 | .368 | – | – | – | |||||||
| 2 | Mike Holovak | 1961–1968 | 107 | 52 | 46 | 9 | .528 | 2 | 1 | 1 | |||||||
| 3 | Clive Rush | 1969–1970 | 21 | 5 | 16 | 0 | .238 | – | – | – | |||||||
| 4 | John Mazur | 1970 | 7 | 1 | 6 | 0 | .143 | – | – | – | |||||||
| New England Patriots | |||||||||||||||||
| — | John Mazur | 1971–1972 | 23 | 8 | 15 | 0 | .348 | – | – | – | |||||||
| 5 | Phil Bengtson | 1972 | 5 | 1 | 4 | 0 | .200 | – | – | – | |||||||
| 6 | Chuck Fairbanks | 1973–1978 | 85 | 46 | 39 | 0 | .541 | 2 | 0 | 2 | |||||||
| 7 | Ron Erhardt | 1979–1981 | 49 | 21 | 28 | 0 | .428 | – | – | – | |||||||
| 8 | Ron Meyer | 1982–1984 | 33 | 18 | 15 | 0 | .545 | 1 | 0 | 1 | |||||||
| 9 | Raymond Berry | 1984–1989 | 87 | 48 | 39 | 0 | .551 | 5 | 3 | 2 | Campión da AFC (1985) | ||||||
| 10 | Rod Rust | 1990 | 16 | 1 | 15 | 0 | .062 | – | – | – | |||||||
| 11 | Dick MacPherson | 1991–1992 | 32 | 8 | 24 | 0 | .250 | – | – | – | |||||||
| 12 | Bill Parcells | 1993–1996 | 64 | 32 | 32 | 0 | .500 | 4 | 2 | 2 | Campión da AFC (1996) | ||||||
| 13 | Pete Carroll | 1997–1999 | 48 | 27 | 21 | 0 | .562 | 3 | 1 | 2 | |||||||
| 14 | Bill Belichick | 2000– | 304 | 224 | 79 | 0 | .739 | 37 | 27 | 10 | 6 Super Bowl (2001, 2003, 2004, 2014, 2016, 2018) 9 Campión da AFC (2001, 2003, 2004, 2007, 2011, 2014, 2016, 2017, 2018) | ||||||
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 "Official New England Patriots History". Patriots.com. New England Patriots. Arquivado dende o orixinal o 08-05-2018. Consultado o 25-12-2016.
- ↑ "NFL Coach Chuck Fairbanks Dies: Top 10 Facts You Need to Know". Heavy. 02-04-2013. Consultado o 25-12-2016.
- ↑ "‘Roughing the Passer’: The Patriots-Raiders Game You Should Know About". boston.com. Consultado o 25-12-2016.
- ↑ "2003 NFL Week 1 Leaders & Scores". Pro-Football Reference. Consultado o 02-01-2017.
- ↑ "2003 NFL Week 4 Leaders & Scores". Pro-Football Reference. Consultado o 02-01-2017.
- ↑ "Miami Dolphins at New England Patriots - January 1st, 2006". Pro-Football Reference. Consultado o 03-01-2017.
- ↑ Neil Bisman (17-10-2013). "History Fuels Rivalry Between Jets and Patriots" (en inglés). NBC New York.
- ↑ 8,0 8,1 Kevin W. Ryan (10-09-2013). "The 10 Best Moments of the Jets-Pats Rivalry" (en inglés). Bleacher Report.
- ↑ "Jets-Patriots rivalry through the years (Belichick resigns as head coach)". Newsday. Consultado o December 22, 2013.
- ↑ "Jets hire Mangini as head coach" (en inglés). ESPN. 18-01-2006.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 "Patriots' Uniform Evolves From Flying Elvis Over The Years" (en inglés). NESN. 10-07-2013.
- ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 "History of NFL Uniforms: New England Patriots". National Football League. Arquivado dende o orixinal o 23-10-2016. Consultado o 26-01-2017.
- ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 "Evolution of the Patriots' Uniform" (en inglés). National Football League.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 "Sports" (en inglés). Gillette Stadium. Arquivado dende o orixinal o 02 de marzo de 2014. Consultado o 30 de xaneiro de 2017.
- ↑ "Patriots Select FieldTurf for Gillette Stadium" (en inglés). FieldTurf.
- ↑ "Patriot Place" (en inglés). Patriot Place.
- ↑ "The Hall at Patriot Place". New England Patriots. Consultado o 20-12-2016.
- ↑ "About the Hall". New England Patriots. Consultado o 20-12-2016.
