Seattle Seahawks

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Seattle Seahawks
Fundado en 1976
Sede en Seattle, WA
Wordmark dos Seattle Seahawks
Wordmark dos Seattle Seahawks
Wordmark
Afiliacións de Liga/Conferencia

National Football League (1976–presente)

Uniforme actual
Cores               Azul, verde
MascotaBlitz, Boom, Taima the Hawk (buteo augur)
Cadro de persoal
Propietario(s)Paul Allen
CEOPeter McLoughlin
Director xeralJohn Schneider
AdestradorPete Carroll
Historia
  • Seattle Seahawks (1976–presente)
Alcume(s)
  • The Hawks
  • The Blue Wave (1984–1986)
  • The Legion of Boom (secundaria, 2012-)
Campionatos
Títulos de Liga (1)
  • Super Bowl (1)
    2013 (XLVIII)
Conferencia (3)
  • NFC: 2005, 2013, 2014
División (10)
  • AFC Oeste: 1988, 1999
  • NFC Oeste: 2004, 2005, 2006, 2007, 2010, 2013, 2014, 2016
Estadios
  • The Kingdome (1976–1999)
  • Husky Stadium (2000–2001)
  • CenturyLink Field (2002−presente)

Os Seattle Seahawks (do inglés: Aguias Peixeiras de Seattle) son un equipo profesional de fútbol americano con sede en Seattle, Washington. Actualmente participan na División Oeste da National Football Conference (NFC) na National Football League (NFL). Xunto cos Tampa Bay Buccaneers, uniuse en 1976 á NFL, ámbolos como equipos de expansión.

Seattle é actualmente o único equipo que xogou partidos oficiais na NFC e na AFC. Os Seahawks xogaron unha Super Bowl, perdendo ante os Pittsburgh Steelers en 2006.

Historia da franquía[editar | editar a fonte]

Fundación[editar | editar a fonte]

O 15 de xuño de 1972, Seattle Professional Football Inc., un grupo de negocios de Seattle e dirixentes da comunidade, anunciaron a súa intención de adquirir unha franquía na NFL para a cidade de Seattle. Case dous anos despois, o 4 de xuño de 1974, a NFL outorgou ao grupo unha franquía de expansión, e o 5 de decembro de 1974, o comisionado da NFL, Pete Rozelle, anunciou a sinatura oficial do acordo de franquía por Lloyd W. Nordstrom, en representación da familia Nordstrom, como socios maioritarios do consorcio. Lloyd Nordstrom morrería dun ataque ao corazón o 20 de xaneiro de 1976, só uns meses antes de que os Seahawks xogasen o seu primeiro partido.

O 5 de marzo de 1975 John Thompson, un executivo da Universidade de Washington, foi contratado como director xeral do equipo, aínda sen bautizar. O nome de Seattle Seahawks foi elixido o 17 de xuño de 1975 tras un concurso público que atraeu a máis de 20 000 participantes, con máis de 1 700 nomes. Thompson recrutou e contratou a Jack Patera, adestrador asistente dos Minnesotta Vikings, como primeiro adestrador principal do novo equipo. Patera foi presentado como novo adestrador principal nunha conferencia de prensa o 3 de xaneiro de 1976. O draft da expansión foi celebrado os días 30 e 31 de marzo de 1976, con Seattle e Tampa Bay alternando eleccións en 39 roldas, seleccionando xogadores non protexidos dos outros 26 equipos da liga. Aos Seahawks concedéuselles a segunda elección do draft de 1976, e usárona co defensive tackle Steve Niehaus. O equipo saltou ao campo por primeira vez o 1 de agosto de 1976, nun partido de pretemporada contra os San Francisco 49ers no entón recentemente estreado Kingdome. Os Seahawks son o único equipo que cambiou dúas veces de conferencia na era post-fusión. A franquía comezou xogando en 1976 na División Oeste da NFC, pero intercambiou conferencias cos Buccaneers despois dun ano, uníndose á AFC Oeste. O realineamiento foi decidido pola liga como parte do plan de expansión de 1976, de tal modo que os dous equipos da expansión deberían xogar dúas veces entre si e unha con cada unha das outras franquías da NFL durante as dúas primeiras tempadas. En 2002 os Seahawks foron devoltos á NFC Oeste como parte dun plan de reorganización da NFL que lle daba a cada conferencia catro divisións compensadas de catro equipos cada unha. Esta reorganización devolveu á AFC Oeste a un cadro de persoal de equipos que comezaron a era post-fusión: Denver, San Diego, Kansas City e Oakland. Seattle ten catro títulos de división na historia da súa franquía: os títulos de 1988 e 1999 na AFC Oeste, e os de 2004 e 2005 na NFC Oeste. Gañaron unha vez a final da conferencia Oeste da NFC en 2005, e perderon a da AFC Oeste en 1983. Antes de 2005 Seattle tivo a seca máis longa de vitorias en partidos de playoff de calquera equipo da NFL, que se remontaba a 1984. Esta seca acabou cunha vitoria por 20-10 sobre os Washington Redskins nos playoffs de 2005. O rexistro global de partidos de playoffs dos Seahawks é de 5 vitorias e 8 derrotas.

Os anos de expansión (1976-1982)[editar | editar a fonte]

A primeira vitoria da franquía chegou o 17 de outubro cando derrotaron aos seus irmáns de expansión, os Buccaneers, por 13-10 en Tampa Bay. O 7 de novembro gañaron o seu primeiro partido en casa por 30-13 aos Atlanta Falcons. O momento estelar da tempada de 1977 ocorreu o 30 de outubro cando o quarterback Jim Zorn volveu dunha lesión para dar pases de touchdown na vitoria 56-17 sobre os Buffalo Bills no Kingdome. En 1978, os Seahawks lograron a súa primeira tempada con balance positivo de vitorias (9-7), cando o wide receiver Steve Largent finalizou segundo da NFL con 1.168 iardas recibidas, e Jack Patera foi nomeado adestrador do ano. En 1979 os Seahawks estableceron o récord da NFL do menor rexistro ofensivo nun partido, con -7 iardas, nunha derrota 24-0 fronte Los Angeles Rams no Kingdome. Con todo, o equipo refíxose desta situación para acabar a tempada cun rexistro de 9-7. En 1981, cando os Seahawks perderon cinco de seis partidos, dentro dun rexistro final de 6-10, Steve Largent tivo outra tempada espectacular con 1.224 iardas recibidas. Na tempada de 1982, acurtada pola folga, os Seahawks despediron a Patera despois de perder os dous primeiros partidos. O adestrador interino Mike McCormack finalizaría o resto da tempada e os Seahawks acabaron cun rexistro de 4-5.

A era de Chuck Knox (1983-1991)[editar | editar a fonte]

Despois dunha decepcionante tempada de 1982 (que foi máis curta debido a unha folga de xogadores), os Seahawks levaron a Mike McCornack á oficina central e contrataron a Chuck Knox como adestrador principal. En 1983, os Seahawks estaban a pelexar por unha praza de playoff cun récord de 6-6. Entón, na xornada 13, derrotaron aos Kansas City Chiefs 51-48 no Kingdome, comezando a súa serie vitoriosa. Gañarían dous do seu tres seguintes partidos para conseguir a primeira praza de playoffs da súa historia. Nas wild-card os Seahawks derrotaron aos Denver Broncos e o seu quarterback John Elway 31-7. A semana seguinte, no Miami Orange Bowl, os Seahawks conseguiron 66 iardas en cinco xogadas que finalizaron cun touchdown gañador para a vitoria 27-20 sobre os Miami Dolphins e o seu quarterback rookie Dan Mariño. A milagrosa tempada dos Seahawks acabou na final da AFC ante os ao cabo vencedores da Superbowl XVIII, Os Angeles Raiders, por 30-14. A pesar de que a tempada de 1983 terminou cunha nota agre, foi a primeira tempada grande dos Seahawks, xa que Curt Warner foi nomeado Rookie do ano da AFC, e Chuck Knox foi elixido adestrador do ano da AFC. En 1984 os Seahawks lograrían a sorprendente marca 12-4 estando a piques de ser campiones divisionales, naquela tempada os Hawks esmagarían 45-0 aos Kansas City Chiefs en Kingdome onde devolveron 4 intercepciones a TD, 2 delas por Dave Brown que é un recoerd na NFL. Pero os Chiefs vingáronse e derrotáronos no Arrowhead Stadium por 34-7. Aquela derrota influíu en que Seattle non gañase a AFC Oeste, título ganaro polos Denver Broncos. Os Hawks tiveron que xogar o wilcard da AFC ante Os Angeles Raiders onde gañaron 13-7 n Kingdome en vinganza pola final de conferencia pasada pero logo caerían en Miami ante os Miami Dolphins por 31-10, pero co consolo de que Kenny Easley foi defensivo do ano e Chuck Knox como coach do ano na NFL. O terrible daquela tempada foi o xeonllo esnaquizado de Curt Warner nun partido ante Os Angeles Raiders durante a tempada regular tendo que volver xogar xa en 1985.

En 1988, Ken Behring comprou o club aos seus propietarios orixinais, a familia Nordstrom. Un ano despois nomeou o adestrador principal dos Angeles Raiders, Tom Flores, presidente do equipo e director xeral. Cabe destacar que a maioría dos xogadores que pertencen ao Ring of Honor, que é o Salón da Fama dos Seahawks son dos anos 80 como o receptor Steve Largent, o corredor Curt Warner, o mariscal Dave Krieg e os defensivos Jacob Green (líder de capturas da historia do equipo), Dave Brown (líder en intercepciones), Kenny Easley (Defensivo máis valioso da tempada 1984) e o Coach Chuck Knox.

Os anos perdidos (1992-1998)[editar | editar a fonte]

Estes anos resultarían ser os máis tumultuosos da historia da franquía até o día de hoxe. 1991 sería o último ano como adestrador principal dos Seahawks para Chuck Knox. Tras finalizar cun rexistro de 7-9, dimitiu para volver a Los Angeles Rams. O presidente e director xeral Tom Flores asumiu os labores de adestrador principal para a tempada de 1992. O veterano quarterback Dave Krieg abandonou o equipo en 1992 e foi substituído por tres quarterbacks diferentes (Dan McGuire, elixido en primeira rolda do draft, Stan Gelbaugh e Kelly Stoufer). 1992 tamén foi o peor ano para os Seahakws, cun rexistro de 2 vitorias e 14 derrotas. A única boa noticia dese ano foi o nomeamento do defensive tackle Cortez Kennedy como Xogador defensivo do ano na NFL.

En 1993, os Seahawks elixiron a Rick Mirer, da Universidade de Notre Dáme, en segunda rolda do draft, coa esperanza de que se convertese no quearterback do futuro para a franquía. Mirer parecía rumbo á fama cando compartiu o premio ao Rookie ofensivo do ano da NFL co seu compañeiro Jerome Bettis no seu primeiro ano. A esperanza desvaneceuse cando a súa inconsistente xogo no tres tempadas seguintes levoulle ao banco en moitas ocasións, e finalmente foi traspasado aos Chicago Bears en 1996. Os Seahawks disputaron tres partidos no próximo Husky Stadium no campus de laUniversidad de Washington, despois de que unha tella caese sobre o Kingdome en 1994. Tras regresar a este, o equipo finalizou cun rexistro de 6-10; Tom Flores renunciou ao seu cargo de adestrador e volveu aos labores de director xeral. Substituíulle o adestrador da Universidade de Miami Dennis Erickson.

En xaneiro de 1996, o propietario do equipo, Ken Behring, anunciou que trasladaría a franquía aos Angeles, onde o equipo xogaría no Anaheim Stadium. Behring argüíu razóns de seguridade (especialmente a integridade do edificio en caso dun terremoto) para romper o alugamento con King County. Con todo, os sismólogos non atoparon fundamento na teoría de Behring. Ademais, a zona dos Ánxeles é máis propensa aos terremotos que Seattle. Aínda que Behring levou as operacións do equipo a Anaheim, os seus plans dun traslado completo deron ao traste cando os avogados descubriron que os Seahawks estaban atados ao Kingdom até 2005. Vendo os seus esforzos por recolocar a franquía frustrados, Behring decidiu vendela. Atopouse un comprador potencial no co-fundador de Microsoft Paul Allen, que chegou a un acordo de compra pero só no caso de que se construíse un novo estadio. Despois de custear unha elección estatal para o financiamento do estadio, a construción deste foi aprobada e Allen comprou o equipo.

Co novo propietario, Bob Whitsitt foi elixido presidente do club, e trouxéronse xogadores de renome como Chad Brown, Warren Moon e Ricky Watters coa esperanza de que se pechou un capítulo na historia da franquía. O que seguiu foi tamén mediocre, co equipo incapaz de superar o 50% de vitorias nos dous anos seguintes, ambos cun rexistro de 8-8. Isto levou ao adestrador principal Dennis Erickson a ser despedido ao final da tempada de 1998. Este período non extuvo exento de momentos memorables, como o "field goal pantasma" de Vinny Testaverde no último partido da liga regular, un lendario erro oficial que xogou un importante papel na reinstauración da repetición de xogadas na NFL.

A era de Mike Holmgren (1999-?)[editar | editar a fonte]

1999-2001[editar | editar a fonte]

En 1999, os Seahawks fixeron a contratación máis importante da súa historia coa chegada do adestrador principal dos Green Bay Packers Mike Holmgren. Esta contratación gañou credibilidade de inmediato, xa que con Holmgren os Seahawks gañaron o seu segundo título de conferencia e lograron a súa primeira aparición en playoffs desde 1988. O ano incluíu unha memorable vitoria por 24-7 sobre o equipo do preparador de Holmgren, os Green Bay Packers en Monday night football; pero a pesar do gran comezo (8-2), os Seahawks perderon cinco dos seus seis últimos partidos da tempada. O esvarón continuou nos playoffs cando os Seahawks perderon no Kingdome 20-17 ante os Miami Dolphins de Dan Mariño nas Wild card da AFC. Para as tempadas de 2000 e 2001 os Seahawks trasladáronse ao Husky Stadium mentres o seu novo estadio era construído. Os Seahawks elixiron no draft de 2000 a Shaun Alexander como o seu running back do futuro. A mudanza ao Husky Stadium non podo frear o declive do equipo nos anos anteriores, e acabaron coa decepcionante marca de 6-10.

Entón Holmgren tróuxose de Green Bay ao quarterback reserva Matt Hasselbeck e fíxoo titular. Pero Hasselbeck só puido conseguir na primeira metade da tempada unha marca de 5-7. Hasselbeck foi substituído polo gañador da Super Bowl Trent Dilfer, quen reflotou a nave e levou ao equipo a un rexistro de 9-7, perdendo por moi pouco a posibilidade de xogar playoffs na última tempada do equipo na AFC.

2002[editar | editar a fonte]

En 2002 levaron a cabo grandes cambios. Cando os Seahawks deixaron o Husky Stadium ao final da tempada 2001 eran parte da AFC Oeste, pero cando se instalaron no Seahawks Stadium xa formaban parte da NFC Oeste. Isto debeuse á adición dun novo equipo, os Houston Texans, e para manter as tradicionais rivalidades de cada división, como a de Dallas e Washington, a pesar de que os Cowboys están máis ao oeste que St. Louis. Este ano resultou estar cheo de altibaixos; Dilfer lesionouse na xornada 7 e Hasselbeck pasou a ser titular. O quarterback terminaría a tempada cun refacho de 3 vitorias e Shaun Alexander liderou a NFL con 18 touchdowns. Pero o equipo acabou cun rexistro de 7-9 e volveu cambalearse con Holmgren asumindo o dobre papel de adestrador principal e director xeral de facto.

2003[editar | editar a fonte]

Antes da tempada de 2003, Holmgren, presionado polos afeccionados e polos medios de comunicación, abandonou as súas funcións de director xeral para concentrarse no seu labor como adestrador principal. Este foi un paso duro para Holmgren xa que unha das razóns polas que abandonou Green Bay foi o estar á sombra do sempiterno director xeral dos Packers Ron Wolf. Co seu adestrador principal centrado en adestrar, os Seahawks alcanzaron os playoffs a través das wild cards cun rexistro de 10-6, logrando unha impresdionante marca de 8-0 en casa. Os Seahawks enfrontaríanse ao equipo que formou a Holmgren, os Packers, en Lambeau Field. Os Seahawks empezaron forte, pero desperdiciaron moitas oportunidades (incluíndo un fallo crucial na endzone do receptor Koren Robinson) e víronse obrigados a ir á prórroga. Durante o sorteo, Hasselbeck dixo: "queremos o balón, e imos anotar". Desafortunadamente para Seattle, un retorno de intercepción da o Harris finalizado en TD selou a sorte dos Seahawks, que se viron fóra dos playoffs de novo.

2004[editar | editar a fonte]

Os Seahawks comezaron a tempada 2004 con altas expectativas. Publicacións como Sports Ilustrated predixeron que os Seahawks representarían á NFC na Superbowl XXXIX. Os Seahawks empezaron con forza con tres vitorias consecutivas, entre elas un esmagador 34-0 sobre San Francisco. Pero a tempada daría un envorco radical cando desperdiciaron unha vantaxe de 27-10 no último cuarto do seu partido contra os seus rivais de división St. Louis Rams, para logo perder na prórroga. Os Seahawks nunca se recuperaron plenamente desta derrota e continuaron cun rexistro de 6-6. Gañaron o seu primeiro título da NFC Oeste ao vencer 28-26 aos Atlanta Falcons no último partido da liga regular. As celebracións foron eclipsadas pola polémica entre Holmgren e o runner back Shaun Alexander debido a que este perdeu o título de iardas en carreira de 2004-2005 por unha soa iarda. Os Seahawks finalizaron 2004 perdendo por terceira vez nese ano contra os Rams, esta vez por 27-20 nas wild cards da NFC.

2005, Superbowl XL[editar | editar a fonte]

Seattle quedou no intento de gañar o seu primeiro título da NFL, ao perder fronte aos Pittsburgh Steelers na Superbowl XL en Detroit, Míchigan, o 5 de febreiro de 2006 por 21-10. A pesar de que Seattle superou en iardas a Pittsburgh (396-339), os Steelers impuxéronse grazas a tres grandes xogadas transformadas en touchdown. Seattle, por outra banda, sufriu numerosos penalties polémicos, pases perdidos, un mal control do reloxo, lesións, e unha intercepción case ao final nun drive profundo no territorio dos Steelers.

As controvertidas decisións arbitrais durante a Superbowl XL foron acollidas con duras críticas por parte de afeccionados e medios de comunicación, algúns dos cales suxeriron que os árbitros frustraran erroneamente moita xogadas clave da ofensiva de Seattle. Jason Whitlock, do Kansas City Star, escribiu: "Leavy e os seus arruinaron a Superbowl. Son o único ao que lle gustaría ouvirlles defenderse da súa incompetencia?". En resposta ás críticas, Greg Aiello, portavoz da NFL, dixo: "O partido foi correctamente arbitrado, incluíndo, como outros tantos partidos da NFL, algunhas xogadas difíciles que produciron desacordo acerca das decisións dos árbitros". O partido puxo fin a uns playoffs infestados de queixas sobre a arbitraxe.

2006[editar | editar a fonte]

Aquela tempada esperábase bastante do equipo aínda que co problema de que Steve Hutchinson, Garda ofensivo do equipo, xogador do pasado Prol Bowl e un dos mellores linieros ofensivos da liga foise contratado polos Minnesota Vikings, isto debido a que os Seahawks decidiron non convertelo en xogador franquía para aforrarse diñeiro, pero os Viquingos contratárono sen problemas. A principios de tempada os Seahawks contrataron ao WR dos New England Patriots, Deon Branch. Ao principio os Seahawks empezaron ben a tempada pelexando de xeito conxunto cos St. Louis Rams na NFC Oeste pero os problemas empezaron no partido ante os New York Giants cando Shaun Alexander, o HB titular do equipo e MVP da NFL a tempada anterior lesionouse o pé esquerdo quedando fóra por varios partidos. Tamén sucumbiron coas lesións de QB Matt Hasselbeck, WR Bobby Engram, WR Darrel Jackson, CHE Jerramy Stevens, FB Mack Strong etc. O único ofensivo que xogou todos os partidos foi o Tackle Ofensivo Walter Johns. A pesar que a NFC Oeste nese momento era a división máis débil da liga xa que os Rams empezaron a decaer, os Arizona Cardinals non levantaban cabeza e os San Francisco 49ers estaban en proceso de rearmado, Seattle gañaba e perdía terminando con marca de 9-7 pero como campión divisional e con Matt Hasselbeck e Shaun Alexander en boa forma.

Os Hawks tiveron que recibir no xogo de comodín aos Dallas Cowboys, o partido estivo favorable para Dallas pero o equipo caeu cun safety de Lofa Tatupu onde mesmo Mike Holmgren desafiou ao árbitro dicindo que era un Touchdown. Despois do pase TD de Matt Hasselbeck ao CHE Jerramy Stevens os Cowboys chegaron ao último minuto coa posibilidade do gol de campo de 19 iardas. Pero no canto de que o pateador arxentino Martín Gramática patease o balón o holder e Quarterback titular Tony Romo fallou en colocar o balón e a xogada fallou para que Seattle gañase o partido despois dun final accidentado de Romo. Pero a sorte acabou cando perderon en Soldier Field ante os Chicago Bears cun gol de campo de último segundo de Robbie Gould para sentenciar o partido 27 a 24.

Xogadores[editar | editar a fonte]

Cadro actual[editar | editar a fonte]

Quarterbacks

Running backs

Wide receivers

Tight ends

Liña ofensiva

Liña defensiva

Linebackers

Defensive backs

Equipos especiais

Reservas

Equipo de adestramento

Rookies en cursiva
Roster actualizado a 23 de novembro de 2018
Depth ChartTraspasos
53 activos, 11 inactivos, 11 de adestramento

Ring Of Honor[editar | editar a fonte]

Os Seahawks do mesmo xeito que o resto dos equipos da NFL ten o seu salón da fama, o Ring of Honor (en galego: Anel de Honra) onde renden tributo aos júgadores e trabjadores que mellor contribuíron ao equipo. A maioría foron dos anos '80, un dos '70 e outro dos '90.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]