Abū Ḥanīfa

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Abū Ḥanīfa
Abu Hanifa Name.png
Nome completoالنُّعْمَانِ بْنِ ثَابِتٍ بْنِ مَرْزُبَان الكُوفِيّ التَّيْمِيّ بِالْوَلَاء
Nacemento5 de setembro de 699 e 699
Lugar de nacementoCufa
Falecemento767 e 18 de xuño de 767
Lugar de falecementoBagdad
SoterradoBagdad
RelixiónIslam
Ocupaciónulema, comerciante e alfaquí
Coñecido porMusnad Abu Hanifa e Al-Fiqh al-Akbar
editar datos en Wikidata ]

Abū Ḥanīfa al-Nuʽmān ibn Thābit (en árabe: أبو حنيفة نعمان بن ثابت بن زوطا بن مرزبان), nado en Kufa[1][2] (Iraq) en 699 e finado en Bagdad en 767, foi un teólogo e xurista musulmán de ascendencia persa[3] coñecido como Abū Ḥanīfa ou como Imam Abū Ḥanīfa polos musulmáns sunnitas.[4] Converteuse no fundador da escola sunnita de xurisprudencia Hanafi, que continúa a ser a máis practicada na tradición sunnita,[3] predominando en Asia Central, Persia (ata o século XVI), Bosnia, Albania, Skopje, Rusia, Chechenia, Afganistán, Paquistán, Bangladesh, a India, Turquía e algunhas partes do mundo árabe.[5][6]

No islam sunnita adoita ser aludido polos títulos de al-Imām al-Aʿẓam ("O Máis Grande Imán") e Sirāj al-aʾimma ("A Lámpada dos Imáns").[7][3] Tamén é un recoñecido estudoso e unha importante personalidade entre os musulmáns sunnitas.[8]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Fillo dun comerciante de Kufa, fixo fortuna no negocio da seda e estudou dereito a cargo do célebre xurista Ḥammād.[3] Despois da morte do seu mestre en 738, Abū Ḥanīfah converteuse no seu sucesor. Foi o primeiro en desenvolver doutrinas legais sistemáticas a partir da tradición xurídica islámica acumulada.

Foi principalmente un home de letras, non aceptou unha xudicatura nin tampouco tomou parte activa na política dos tribunais; apoiou os herdeiros de Ali ibn Abi Talib por riba das gobernantes dinastías Omeia e Abbásida.

O seu sistema doutrinal converteuse nunha das catro escolas de xurisprudencia da lei islámica e continúa a ser a máis seguida das catro madhahab sunnitas.

Abū Ḥanīfa e os imáns xiítas[editar | editar a fonte]

É ben sabido que Abū Ḥanīfa foi un dos alumnos destacados de Muhammad al-Baqir e de Ya'far as-Sadiq (considerados como o quinto e sexto imáns xiítas, respectivamente) na universidade deste último, en que estudaron tamén recoñecidas personalidades como Jābir ibn Hayyān, considerado o fundador da química moderna.

Obras[editar | editar a fonte]

  • Kitaab-ul-Aathar - compilación de 70000 hadith
  • Kitabul Assar
  • Aalim wa'l-muta‘allim
  • Fiqh al-Akbar
  • Jaami’ul Masaneed
  • Kitaabul Rad alal Qaadiriyah

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Meri, Josef W. (31 de outubro de 2005). Medieval Islamic Civilization: An Encyclopedia (en inglés). Routledge. p. 5. ISBN 9781135456030. 
  2. Hisham M. Ramadan, Understanding Islamic Law: From Classical to Contemporary, (AltaMira Press: 2006), páx. 26
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 Pakatchi, Ahmad and Umar, Suheyl, "Abū Ḥanīfa", en: Encyclopaedia Islamica, Editors-in-Chief: Wilferd Madelung and, Farhad Daftary.
  4. ABŪ ḤANĪFA, Encyclopædia Iranica
  5. Ahmed, Nazeer (2001). Islam in Global History: Volume One: From the Death of Prophet Muhammed to the First World War. Xlibris Corporation. p. 113. ISBN 9781462831302. 
  6. Adamec, Ludwig W. (2012). Historical Dictionary of Afghanistan. Scarecrow Press. p. 17. ISBN 9780810878150. 
  7. S. H. Nasr (1975), "The religious sciences", in R.N. Frye, The Cambridge History of Iran, Volume 4, Cambridge University Press. páx. 474: "Abū Ḥanīfah, who is often called the "grand imam"(al-Imam al-'Azam) was Persian
  8. Abu Bakr al-Jassas al-Razi. Ahkam al-Quran. Dar Al-Fikr Al-Beirutiyya. pp. volume 1 páxina 100. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • al-Quduri, Ahmad ibn Muhammad (2010). Mukhtasar al-Quduri. traducido por Tahir Mahmood al-Kiani (First ed.). Ta-Ha Publishers Ltd. ISBN 1842001183. 
  • Nu'mani, Shibli (1998). Imām Abū Ḥanīfah – Life and Works. traducido por M. Hadi Hussain. Islamic Book Service, New Delhi. ISBN 81-85738-59-9. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]