Roberto Boninsegna

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Boninsegna
Información persoal
Nome Roberto Boninsegna
Nacemento 13 de novembro de 1943
Lugar de nacemento Mantua
Altura 1,74 m.
Posición Dianteiro
Carreira xuvenil
1962–1963 Inter de Milán
Carreira sénior
Anos Equipos Aprs (Gls)
1963–1964 Prato 22 (1)
1964–1965 Potenza 32 (9)
1965–1966 Varese 28 (5)
1966–1969 Cagliari 83 (23)
1967 → Chicago Mustangs 9 (11)
1969–1976 Inter de Milán 197 (113)
1976–1979 Juventus 58 (22)
1979–1980 Verona 14 (3)
1980–1981 Viadanese 23 (8)
Total 466 (195)
Selección nacional
1967–1974 Italia 22 (9)
Adestrador
2001–2003 Mantova
Na rede
IMDB: nm0094701 FIFA: 174416 UEFA: 36645 Editar o valor em Wikidata
Partidos e goles só en liga doméstica.

[ editar datos en Wikidata ]

Roberto Boninsegna, nado en Mantua o 13 de novembro de 1943, é un exfutbolista e exadestrador italiano. Xogaba como dianteiro e destacou especialmente no Cagliari e no Inter de Milán, marcando máis de 200 goles entre ambos equipos. Gañou unha liga co Inter e foi dúas veces máximo goleador da Serie A. Preto do final da súa carreira fichou pola Juventus de Trapattoni, coa que gañou catro títulos en tres anos.

Foi internacional coa selección italiana, coa que disputou a final do Mundial de 1970, perdendo ante o Brasil.[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Inicios[editar | editar a fonte]

Criado na canteira do Inter de Milán, a principios da década de 1960 foi considerado demasiado inmaturo polo técnico Helenio Herrera, o que lle impediu dar o salto ao primeiro equipo.[2]

Traspasado ao Prato, debutou con este equipo na Serie B, antes de pasar polo Potenza, onde xunto a Silvino Bercellino, formou o chamado attacco raffica, obtendo o mellor rexistro goleador da historia do club e quedando a só só tres puntos do que tería sido un histórico ascenso á Serie A. Boninsegna, con todo, pisou os campos da máxima categoría ao ano seguinte, esta vez defendendo as cores do Varese, no que militou durante a tempada 1965/66.

Cagliari e a experiencia norteamericana[editar | editar a fonte]

Boninsegna opúxose a Francesco Morini durante o derbi de Italia o 28 de abril de 1974

En 1966 foi traspasado por 80 millóns de liras ao Cagliari, un dos equipos italianos máis poderosos da época e no que coincidiu con Gigi Riva.[3] Despois de dúas boas tempadas, no campionato 1968/69 contribuíu a que o equipo se proclamase subcampión por primeira vez na súa historia.

Durante o seu paso por Sardeña, viviu tamén a sanción máis dura do fútbol italiano ata entón, cando foi suspendido por 11 xornadas polos insultos ao equipo arbitral tras ser expulsado nun partido contra o Varese o 31 de decembro de 1967.[4] A sanción foi logo reducida a nove xornadas.[2]

No verán de 1967 participou cos seus compañeiros nun campionato de ultramar organizado pola United Soccer Association, destinado a promover o fútbol en América do Norte, no que os rossoblù defenderon as cores dos Chicago Mustangs.[5] Boninsegna conseguiu 11 goles, o que o converteu no máximo goleador do campionato. Isto converteuno no primeiro xogador italiano en gañar o título de máximo goleador nunha liga estranxeira.[6]

Inter de Milán[editar | editar a fonte]

No verán de 1969 regresou ao Inter de Milán, que pagou por el 600 millóns de liras, ademais dos traspasos de Angelo Domenghini, Sergio Gori e Cesare Poli ao Cagliari.[3]

Boninsegna (ocupándose, primeiro pola esquerda) ao Inter en 1970

En Milán viviu o período de maior esplendor da súa carreira, destacando especialmente na tempada 1970/71, na que ademais de gañar o título, coroouse como máximo goleador con 24 goles.[2] Repetiu como caponcannoniere na tempada seguinte, con 22 tantos. Militou durante sete anos no club, disputando 281 partidos e marcando 171 goles.

Coa camisola nerazzurra acadou a final da Copa de Europa en 1972, na que o equipo adestrado por Giovanni Invernizzi, caeu ante o Ajax, con dous goles de Cruyff.

Juventus e últimos anos[editar | editar a fonte]

En 1976 protagonizou un dos intercambios máis celebres da historia do fútbol italiano, ao ser traspasado á Juventus a cambio de Pietro Anastasi, ademais dunha suma de 800 millóns de liras para o Inter debido á diferenza de idade entre os xogadores.[2] O traspaso causou gran controversia, tanto polo desembarco dun símbolo nerazzurro no seo do seu histórico rival,[1] como pola idade do atacante, xa con 33 anos.[7] A pesar diso, Boninsegna viviu unha segunda xuventude en Turín, competindo con autoridade e como titular, xunto a Roberto Bettega, nas seguintes tres tempadas, chegando a marcar os dous goles do seu equipo na vitoria por 2-0 sobre o Inter no primeiro derbi de Italia trala súa chegada. Disputou un total de 94 encontros no equipo de Trapattoni, nos que marcou 35 goles. Contribuíu á conquista de dous títulos da Serie A, unha Copa de Italia e unha Copa da UEFA, o primeiro título continental da historia do club.

A continuación xogou unha campaña co Verona na Serie B e outra co Viadanese na Serie D, onde se converteu en director deportivo tras colgar as botas en 1981.[2]

Selección nacional[editar | editar a fonte]

Foi 22 veces internacional coa selección italiana entre 1967 e 1974, marcando 9 goles. Disputou dúas Copas do Mundo, nas edicións de 1970 e 1974. Na primeira delas, en México, tivo un papel destacado nas semifinais contra Alemaña Occidental, marcando o primeiro gol e dándolle a asistencia a Gianni Rivera no cuarto (4-3). Titular na final contra o Brasil no estadio Azteca, marcou o gol que neutralizaba o tanto inicial de Pelé e empataba momentaneamente o partido, pero a vitoria acabou sendo para os brasileiros por 4-1.[2]

Adestrador[editar | editar a fonte]

Trala súa retirada como futbolista dedicouse a labores de adestrador, dirixindo, xunto con Ettore Recagni, as seleccións xuvenís sub-19, sub-20 e sub-21 da Serie C de Italia.[8] Máis tarde, entre 2001 e 2003 adestrou o Mantova.

Foi tamén observador no Inter de Milán e en 2012 actuou como director técnico do Mantova.[9]

Características técnicas[editar | editar a fonte]

Atacante innovador, aínda que non estaba dotado dunha gran estatura, era moi hábil na acrobacia e no xogo aéreo. Especialmente lembrados son os seus duelos co defensa Francesco Morini, primeiro rival e despois compañeiro de equipo. Segundo Gianni Brera, Boninsegna era, a principios dos anos 70, o mellor dianteiro do mundo xunto co seu compatriota Gigi Riva.[10] Excelente lanzador de penaltis, conseguiu anotar 19 deles de xeito consecutivo na Serie A, a xeira máis longa xamais lograda na máxima división italiana.[11]

Era coñecido tamén co alcume de Bonimba, termo que acuñou o propio Brera,[1] -e que non agradaba especialmente a Boninsegna-[12] durante o seu paso polo Cagliari. O alcume naceu da crase entre Boninsegna e Bagonghi (este último, pseudónimo obsoleto referido aos ananos do circo) e, segundo Brera, o que mellor expresaba o feito de que, aínda que non posuía unha gran estatura física, Boninsegna era quen de saltar facilmente máis alto que os seus marcadores.[13]

No cine e a televisión[editar | editar a fonte]

Realizou unha breve aparición no drama televisivo promessi sposi de Salvatore Nocita, no papel dun monatto (persoa que se encargaba de transportar enfermos ou mortos en épocas de epidemias de peste). Interpretou tamén a un futbolista no filme Don Camillo, dirixido por Terence Hill.

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

O Cagliari incluíuno no seu Salón da Fama.[14]

Palmarés[editar | editar a fonte]

Inter de Milán
Juventus
Individual

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Cerruti, Alberto (13 de novembro de 2013). "Boninsegna festeggia 70 anni: "Solo Inter, ma quanti tradimenti"". La Gazzetta dello Sport (en italiano). Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Monti 2002, p. 631.
  3. ↑ 3,0 3,1 Binda 2008, p. 111.
  4. ↑ Roma, 4 gennaio 1968, p. 11.
  5. ↑ "Gli anni '60". cagliaricalcio.net (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 25 de decembro de 2013. Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  6. ↑ Furmanov, Vadim. "A SARDINIAN SUMMER: THE FORGOTTEN STORY OF THE CHICAGO MUSTANGS" (en inglés). Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  7. ↑ "Serie A - L’Inter-Juventus di Boninsegna e Anastasi" (en italiano). 27 de marzo de 2013. Arquivado dende o orixinal o 26 de xaneiro de 2014. Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  8. ↑ Binda, Nicola (2 de xaneiro de 1999). "Boninsegna dieci anni azzurri". [[[La Gazzetta dello Sport]] (en italiano). Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  9. ↑ Monti, Fabio (29 de febreiro de 2012). "A volte ritornano, il Mantova in crisi si affida a Bonimba" (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 3 de decembro de 2013. Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  10. ↑ Brera, Gianni (30 de maio de 1986). "VIGILIA MUNDIAL PENSANDO AL ' 70". La Repubblica (en italiano). Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  11. ↑ Bocci, Alessandra (28 de marzo de 2013). "Balotelli infallibile dal dischetto: per lui 15 rigori su 15". La Gazzetta dello Sport (en italiano). Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  12. ↑ Mura, Gianni (4 de novembro de 2013). "Boninsegna: l'infanzia da Invincibile, i gol e il grande amico Gigi Riva". La Repubblica (en italiano). Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  13. ↑ Pirondini, Enrico (19 de xaneiro de 2013). "Ecco perché Brera mi ha chiamato Bonimba" (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 23 de decembro de 2014. Consultado o 19 de agosto de 2022. 
  14. ↑ "Hall of Fame" (en italiano). Arquivado dende o orixinal o 27 de abril de 2022. Consultado o 19 de agosto de 2022. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Monti, Fabio (2002). "BONINSEGNA, Roberto". Enciclopedia dello sport (en italiano). Istituto dell'Enciclopedia Italiana. 
  • Binda, Nicola (2008). "I personaggi: Roberto Boninsegna". Cento Inter (en italiano). Milán: La Gazzetta dello Sport. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roberto_Boninsegna&oldid=6491908»