Obxectivo: a Lúa

Obxectivo: a Lúa
Reprodución do X-FLR 6, o foguete espacial da historia, na entrada dunha libraría en Eindhoven.
Título orixinal	Objectif Lune
Autor/a	Hergé
Orixe	Bélxica
Lingua	Francés
Colección	As aventuras de Tintín
Xénero(s)	Aventuras
Editorial	Casterman
Data de pub.	Seriada: 30 de marzo de 1950 ao 7 de setembro de 1950 / 2 de abril de 1952 ao 22 de outubro de 1952
Formato	Seriada, posteriormente compilación en álbum
Páxinas	62
ISBN	ISBN 84-261-1964-6
Precedido por	Tintín no país do ouro negro
Seguido por	Explorando a lúa
Editor	Editorial Juventud
Tradución	Valentín Arias López
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Obxectivo: a Lúa (francés: Objectif Lune) é o décimo sexto volume de As aventuras de Tintín, a serie de banda deseñada do debuxante belga Hergé. A historia foi inicialmente serializada semanalmente na revista Tintín desde marzo a setembro de 1950 antes de publicarse nun volume recollido por Casterman en 1953. A trama conta como o mozo reporteiro Tintín e o seu amigo Capitán Haddock reciben unha invitación do profesor Tornasol para ir a Sildavia, onde se atopa Tornasol traballando nun proxecto de gran segredo nunha instalación gobernamental segura para planificar unha misión tripulada á Lúa.

Desenvolvida en parte a través das suxestións dos amigos de Hergé Bernard Heuvelmans e Jacques Van Melkebeke, "Obxectivo: a Lúa" produciuse tras as extensas investigacións de Hergé sobre a posibilidade de viaxes espaciais humanas - un logro que aínda non se conseguira - na que o debuxante busca que a obra sexa o máis realista posible. Durante a serialización da historia, Hergé estableceu Studios Hergé, un equipo de debuxantes baseado en Bruxelas para axudarlle no proxecto. Hergé concluíu o arco da historia iniciado neste volume con Explorando a Lúa, mentres que a serie pasou a ser unha parte definidora da tradición do cómic franco-belga. Os críticos consideraron o detalle ilustrativo do libro con grande atención, pero expresaron opinións divididas da historia; algúns consideran que está entre as entradas máis maduras e máis resoantes emocionalmente da serie, mentres que outros o culpan por rebaixar o humor visto nos volumes anteriores a favor do foco científico da narración. A historia foi adaptada para a serie de animación de 1957 Belvision As aventuras de Tintín de Hergé , o xogo de computador de 1989 Tintín na lúa , a serie animada de 1991 As aventuras de Tintín de Ellipse / Nelvana e a dramatización de 1992-3 da BBC Radio 5 das aventuras .

A primeira edición en galego foi en 1983 pola Editorial Juventud con tradución de Valentín Arias López.

Sinopse

Regresando ao Castelo de Moulinsart da súa anterior aventura, Tintín e o capitán Haddock decátanse de que o profesor Silvestre Tornasol foise a Sildavia. Tras reunirse con el no país balcánico descobren que Tornasol atópase traballando nunha planta secreta de investigación atómica no corazón do macizo montañoso de Zmylpathes. O profesor foi contratado polo goberno sildavo para dirixir a construción dun foguete atómico a bordo do cal farase a primeira viaxe tripulada á Lúa.

Ao chegar ao Centro de Investigacións Atómicas de Sprodj, coñecen ao director xeral do Centro, Mr. Baxter e ao axudante de Tornasol, o enxeñeiro Frank Wolff. Despois de presenciar como Tornasol probaba un novo casco de plástico para a misión prevista, infórmaos tanto do seu plan de viaxar á Lúa como do seu novo uso dunha trompeta do oído debido á súa xordeira. Haddock está en contra do plan, pero debido a que confundiu a pipa de Haddock coa trompeta (un erro cometido á inversa por Haddock e que resulta nun conseguinte conato de incendio), Tornasol cre que está de acordo. Un prototipo a subescala non tripulado do foguete, o "X-FLR6", é lanzado nunha misión circunlunar para fotografar a cara oculta da Lúa e probar o foguete termonuclear. Antes do lanzamento, o radar do centro detecta un avión que deixa caer tres paracaidistas preto do centro. Un dos homes morre por un fallo do paracaídas, o incidente coincide coa chegada dos detectives policiais Hernández e Fernández, que inicialmente se cre eran os intrusos.

Tintín propón ir a buscar aos espías polos montes circundantes, pedíndolle a Haddock que siga na base, xa que sospeita que hai unha toupa dentro. Wolff segue a Haddock receoso. Tintín atrapa a un dos paracaidistas durante un intercambio nunha entrada de aire, pero recibe un tiro do outro antes de que poida facer nada. Simultaneamente, a base experimenta unha interrupción temporal de potencia, e xorde a confusión, sen que nin Haddock nin Wolff sexan capaces de explicar con claridade o que pasou.

Este incidente confirma as sospeitas do Centro de que os paracaidistas eran axentes dunha potencia estranxeira, pero Tintín teme que os esforzos para rastrexar calquera información filtrada sexan inútiles. O foguete lánzase con éxito e orbita a Lúa segundo o previsto, pero ao seu regreso é interceptado pola mencionada potencia estranxeira, que utilizou a información filtrada sobre o control de radio do foguete. Non obstante, Tintín anticipouno e pediulle a Tornasol que deseñase un mecanismo de autodestrución do foguete e o Centro destrúe o foguete para evitar que caia nas mans inimigas. Tintín razoa que ten que haber un espía no interior que filtrou información aos paracaidistas, pero non se atopan sospeitosos. Prepáranse para a expedición tripulada á Lúa, pero despois dunha discusión con Haddock, na que Haddock acusa a Tornasol de "facer o indio" a través da trompeta do oído, Tornasol irritado e enfadado dálle a Haddock un percorrido forzado polo foguete. Non obstante, ao facelo, Tornasol esquece mirar cara a onde vai, cae dunha escaleira e sofre amnesia.

Cando a memoria de Tornasol non pode ser recuperada, Haddock opta por usar un choque violento para superar a amnesia de Tornasol, aínda que os seus intentos foron repetidos. Finalmente, despois de repetir a frase "facer o indio", Haddock desencadea con éxito a recuperación de Tornasol. Despois de recuperar os seus coñecementos sobre o foguete, a construción remátase e realízanse os preparativos finais, Tornasol adquire un audífono real para oír case perfectamente os sinais de transmisión. Na noite do lanzamento, Haddock inicialmente recúa, pero despois de oír a Hernández e Fernández afirmar que é moi vello para ir, declara enfadado a súa participación. A tripulación finalmente sobe ao foguete, e perde a conciencia mentres o foguete engala con éxito debido á súbita forza g. A pesar de intentar entrar en contacto, a tripulación terrestre non pode establecer conexión e o libro remata co foguete voando cara á Lúa mentres que a tripulación terrestre chama repetidamente, "Aquí a Terra, chamando ó foguete lunar".

Historia

Antecedentes

Hergé pensou por primeira vez a idea de enviar a Tintín nunha misión á Lúa mentres traballaba en O templo do sol (1949). A súa decisión de pasar ao campo da ciencia ficción podería estar influenciado pola súa amable rivalidade co seu colega Edgar P. Jacobs, que había pouco tivera éxito coa súa propia banda deseñada de ciencia ficción O segredo do peixe espada (1950–53). Decidiu que sería un arco narrativo de dous volumes, como probou con éxito cos seus arcos anteriores, O segredo do alicornio (1943) e O tesouro de Rackham o Roxo (1944), e As sete bolas de cristal (1948) e O templo do Sol. Tiña intención inicialmente de comezar esta historia tras a culminación de O templo do Sol, pero tanto a súa muller Germaine Remi como a súa amiga Marcel Dehaye convencérono para continuar con O país do ouro negro (1950), unha historia que antes deixara sen rematar, no seu lugar.

Un foguete V-2 alemán lanzado en 1945. O V-2 serviría de inspiración principal para Hergé no seu traballo sobre Obxectivo: a Lúa e Explorando a Lúa.

Buscando consellos sobre a historia, Hergé consultou ao seu amigo Bernard Heuvelmans, quen foi autor do libro de non ficción L'Homme parmi les étoiles ("Home entre as estrelas") (1944). No outono de 1947, Heuvelmans e Jacques Van Melkebeke desenvolveron un guión para a historia, que entregaron a Hergé. Esta versión baseou a expedición lunar de Tornasol nunha localización ficticia, Radio City, nos Estados Unidos. Contou co regreso do profesor Decimus Phostle, un personaxe que xa aparecera en A estrela misteriosa (1942), pero esta vez como antagonista. Phostle vendera os segredos da misión para conseguir fondos para mercar un diamante para a actriz Rita Hayworth. A principios de 1948, Hergé produciu dúas páxinas en branco e negro, desta versión da historia antes de abandonala. Hergé conservou algúns elementos deste guión orixinal na versión final, concretamente as escenas nas que Haddock bebe whisky nun ambiente libre de gravidade e na que Haddock fai un paseo espacial e case se converte nun satélite de Adonis, que aparecen nas páxinas 5 e 8 de Explorando a Lúa. Non obstante, Heuvelmans pensou que a súa influencia na historia era máis significativa, afirmando que "Ao revisar os dous libros nós (el e Van Melkebeke) realmente tivemos a impresión de que era o que fixeramos orixinalmente ao principio. En resumo, iso foi todo."

Hergé esperaba que a historia fose o máis realista posible e tratou de esquivar elementos fantásticos. Nas súas propias palabras, non contiña "nin selenitas, nin monstros, nin sorpresas incribles". Para asegurar este realismo, recolleu unha ampla gama de documentos sobre foguetes e viaxes espaciais cos que realizar investigacións. Nisto axudouno Heuvelmans, que recolleu fotos de foguetes e instalacións de investigacións atómicas para el. O arquivo de investigación de Hergé incluía un artigo da revista estadounidense Collier's no que se falaba sobre como o home podería chegar á Lúa, así como libros de Pierre Rousseau e Auguste Piccard. Outro traballo que empregou foi L'Astronautique (1950), un libro sobre unha suposta viaxe espacial polo físico Alexander Ananoff, con quen Hergé comezou a escribirse en abril de 1950. Tamén visitou o Centro de Investigación Atómica do Ateliers de Constructions Electriques de Charleroi, iniciando unha correspondencia posterior co seu director, Max Hoyaux. Hergé incorporou gran parte desta información técnica á historia, pero xuxtapoñendoa con momentos de humor para facela máis accesible para os seus lectores máis novos.

Segundo òs críticos literarios Jean-Marc Lofficier e Randy Lofficier, as posibles influencias de ficción na historia de Hergé inclúen a novela de Jules Verne de 1870 A volta á Lúa e a película estadounidense de 1950 Destino a Lúa. Hergé inspirouse certamente en varias fotografías da película Destination Moon. O sistema informático do centro espacial Sprodj baseábase visualmente no UNIVAC I, o primeiro computador creado con fins non militares. Hergé baseou o seu foguete luar nos deseños do foguete V-2 desenvolvidos por científicos alemáns durante a Segunda Guerra Mundial. O patrón de cor branca e vermella no foguete de Hergé baseouse nunha ilustración dun V-2 que Hergé atopara nun libro de 1947 de Leslie Simon Investigación alemá na segunda guerra mundial. Encargoulle a construción dun modelo do foguete con pezas desmontables ao seu axudante Arthur Van Noeyen. Levou o modelo a París, onde llo mostrou a Ananoff, preguntándolle se era unha representación realista do que podería ser un foguete espacial. El e os seus usaron entón o modelo para debuxar con precisión ao producir a banda deseñada.

Hergé tamén inseriu un cameo de Jacobs, utilizándoo como base para un científico que aparece na páxina 40 de Obxectivo: a Lúa, unha chiscadela á inclusión de Jacobs dunha referencia a Hergé nun dos seus misterios Blake e Mortimer, O misterio da Gran Pirámide (1954).

O volume publicouse tres anos antes do lanzamento do Sputnik 1, o primeiro satélite artificial, e quince anos antes da primeira aluaxe tripulada. A pesar do adianto e as doses de imaxinación, Hergé usou unha incrible cantidade de documentación técnica, o que a converte na máis rigorosa historia da serie.

Publicación

Hergé anunciou a seguinte historia con dúas portadas consecutivas na revista Tintín cada unha representando a Lúa. A historia comezou a serializarse na revista belga Tintín a partir do 30 de marzo de 1950, en lingua francesa. Comezou entón a serialización na veciña Francia, a edición da revista nese país foi o 11 de maio de 1950. Durante este tempo, houbo cambios na forma en que Hergé dirixiu o seu traballo, o 6 de abril de 1950, fundou Studios Hergé como empresa pública. Os estudios tiñan a sede na súa casa na Avenue Delleur en Bruxelas, xa que Hergé mercara recentemente unha casa de campo en Céroux-Mousty que converteuse na súa morada principal e da súa cónxuxe Germaine. Os estudios proporcionarían a Hergé tanto apoio persoal como soporte técnico para o seu traballo en curso. Contratou a Bob de Moor como o seu axudante principal nos Estudios en marzo de 1951.

A historia compilouse e publicouse por Editions Casterman como Objectif Lune en 1953. O título foi a propia elección de Hergé, rexeitando a suxestión de Casterman de Tintín e o foguete nuclear. Para a publicación en forma de libro, a historia volveuse colorear, con varios cambios, por exemplo, na versión serializada, os uniformes que levaba o persoal eran de cor verde e mudáronse a azul para o álbum, tamén se eliminaron varias escenas. Hergé enviou unha copia a Ananoff, cunha mensaxe que dicía que "A túa axuda, o teu coñecemento, foi inestimable, permitíndome levar aos meus pequenos personaxes á Lúa .. . e para tornalos sans e salvos. "

Co motivo da chegada do Apollo 11 a Lúa en 1969, Hergé produciu unha ilustración na que o astronauta da NASA Neil Armstrong acaba de chegar á Lúa, sendo recibido por Tintín, Milú, Haddock e tornasol que levaban rosas e un cartel dándolle a benvida. Ese mesmo ano, a revista francesa Paris Match encargoulle producir unha breve banda deseñada que documentase o aluaxe do Apollo 12.

Notas

Referencias

Véxase tamén

Bibliografía

• Apostolidès, Jean-Marie (2010) [2006]. The Metamorphoses of Tintin, or Tintin for Adults. Jocelyn Hoy (translator). Stanford: Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-6031-7. 
• Assouline, Pierre (2009) [1996]. Hergé, the Man Who Created Tintin. Charles Ruas (translator). Oxford and New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-539759-8. 
• Farr, Michael (2001). Tintin: The Complete Companion. London: John Murray. ISBN 978-0-7195-5522-0. 
• Goddin, Philippe (2009). The Art of Hergé, Inventor of Tintin: Volume 2: 1937–1949. Michael Farr (translator). San Francisco: Last Gasp. ISBN 978-0-86719-724-2. 
• Goddin, Philippe (2011). The Art of Hergé, Inventor of Tintin: Volume 3: 1950–1983. Michael Farr (translator). San Francisco: Last Gasp. ISBN 978-0867197631. 
• Hergé (1959) [1953]. Destination Moon. Leslie Lonsdale-Cooper and Michael Turner (translators). London: Egmont. ISBN 978-1-4420-4716-7. 
• Lofficier, Jean-Marc; Lofficier, Randy (2002). The Pocket Essential Tintin. Harpenden, Hertfordshire: Pocket Essentials. ISBN 978-1-904048-17-6. 
• McCarthy, Tom (2006). Tintin and the Secret of Literature. London: Granta. ISBN 978-1-86207-831-4. 
• Peeters, Benoît (1989). Tintin and the World of Hergé. London: Methuen Children's Books. ISBN 978-0-416-14882-4. 
• Peeters, Benoît (2012) [2002]. Hergé: Son of Tintin. Tina A. Kover (translator). Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press. ISBN 978-1-4214-0454-7. 
• Thompson, Harry (1991). Tintin: Hergé and his Creation. London: Hodder and Stoughton. ISBN 978-0-340-52393-3. 

Outros artigos

• As aventuras de Tintín

Ligazóns externas

• Objetivo: la Luna na páxina oficial de Tintín
• Objetivo: la Luna en Tintinologist.org