Saltar ao contido

O templo do sol

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O templo do sol
Título orixinalLe Temple du Soleil
Autor/aHergé
OrixeBélxica Bélxica
LinguaFrancés
ColecciónAs aventuras de Tintín
Xénero(s)Aventuras
EditorialCasterman
Data de pub.Seriada: 19 de decembro de 1946 ao 22 de abril de 1948
FormatoSeriada, posteriormente compilación en álbum
Páxinas62
ISBNISBN 84-261-2328-7
Precedido porAs 7 bolas de cristal
Seguido porTintín no país do ouro negro
EditorEditorial Juventud
TraduciónValentín Arias López
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

O templo do Sol (francés: Le Temple du Soleil) é o décimo cuarto volume de As aventuras de Tintin, a serie de banda deseñada do debuxante animado belga Hergé. A historia serializouse semanalmente na recentemente constituída revista Tintín do 26 de setembro de 1946 ao 22 de abril de 1948. Completando unha historia iniciada en As sete bolas de cristal, a historia conta como o novo reporteiro [[Tintín (personaxe) | Tintín], o seu can Milú, e o seu amigo o Capitán Haddock intentan rescatar ao secuestrado Profesor Tornasol viaxando por aldeas, montañas e selvas dos Andes antes de atopar unha civilización Inca oculta.

O templo do sol foi un éxito comercial e publicouse en forma de libro por Casterman o ano seguinte á súa conclusión. Hergé continuou As aventuras de Tintín con Tintín no país do ouro negro, mentres que a serie pasou a ser unha parte definidora da [[banda deseñada franco-belga | tradición da banda deseñada franco-belga]. As dúas partes da aventura adaptáronse á película de 1969, Tintín e o templo do sol por Belvision Studios, o primeiro filme de animación de longametraxes de Tintín. O templo do sol' tamén adaptouse a dous episodios da serie de televisión dos anos 90 As aventuras de Tintín, un videoxogo, e un musical en 2001.

Traduciuse ao galego por Valentín Arias, e publicouse en 1988 pola editorial catalá Juventud.

Sinopse

[editar | editar a fonte]

O novo reporteiro Tintín, o seu can Milú, e o seu amigo o Capitán Haddock chegan ao Callao, Perú. Alí, planean interceptar a chegada do Pachacamac, un barco que transportaba ao seu amigo o profesor Tornasol, que esta retido por secuestradores. Tintín sobe ao barco e descobre que Chiquito, o ex-axudante do xeneral Alcazar e un dos secuestradores, que Tornasol debe ser executado por levar unha pulseira pertencente á momia do rei Inca Rascar Capac.

Tintín logra escapar do barco con vida, e el e Haddock alertan ás autoridades, pero os secuestradores evitan a policía e levan a tornasol aos Andes. Tintín e Haddock persegueno ata a cidade de montaña de Jauja, onde embarcan nun tren que é sabotado nun intento de matalos. Cando intentan investigar o paradoiro de Tornasol, os indios locais resístense a a darlles información, pero entón Tintín fai amizade cun mozo quechua chamado Zorrino despois de salvalo duns acosadores brancos. Un home misterioso observa este acto de bondade e dálle a Tintín un medallón, dicíndolle que o salvará do perigo. Zorrino informa a Tintín que Tornasol é levado ao templo do Sol, que se atopa no máis frofundo dos Andes, e ofrécese para levalos alí. [1]

Despois de moitas dificultades, incluída a persecución de catro indios que tentan matalos, Tintín, Haddock e Zorrino alcanzan o Templo do Sol, atopándose cunha aldea sobrevivente da civilización inca. Son levados ante o Príncipe do Sol, flanqueado por Chiquito e Huascar, o misterioso home que Tintín atopou en Jauja. Zorrino sálvase do castigo cando Tintín dálle o medallón de Huascar, pero Tintín e Haddock son condenados á morte polo príncipe inca pola súa sacrílega intrusión. O príncipe dilles que poden escoller a hora en que Pachacamac, o deus do Sol, cos seus raios, encenderá a pira na que serán executados.[2]

Tintín e Haddock rematan na mesma pira que Tornasol. Non obstante, Tintín elixiu a hora da súa morte coincidindo cun eclipse solar, e convence aos aterrorizados Incas de que pode mandar ao Sol mediante un engano. O príncipe inca implora a Tintín para facer que o Sol volva a locir. á "orde" de Tintín, o Sol loce de novo e os tres son rapidamente liberados. Despois, o príncipe do sol cóntalles que as sete bolas de cristal utilizadas contra os membros da expedición de Sanders-Hardiman, que escavaran a tumba de Rascar Capac, contiñan un "líquido místico" obtido da coca que os mergullou nun sono profundo. Cada vez que o sumo sacerdote inca lanzaba o seu feitizo sobre sete figuras de cera dos exploradores, podía usalas como castigo polo seu sacrilexio. Tintín convence ao príncipe inca que os exploradores actuaron de boa fe, e que só pretendían dar a coñecer ao mundo os esplendores da súa civilización. O príncipe inca ordena a Huascar destruír as figuras de cera e nese momento en Bélxica, os sete exploradores espertan. Despois de xurar manter a existencia do templo en segredo, Tintín, Haddock e Tornasol se dirixen a casa, mentres Zorrino permanece cos Incas, aceptando unha oferta para vivir entre eles.[3]

Historia

[editar | editar a fonte]

Antecedentes

[editar | editar a fonte]
A liberación aliada de Bélxica en setembro de 1944 freou a serialización da obra.

No medio da ocupación alemá de Bélxica durante a segunda guerra mundial, Hergé aceptou unposto de traballo en Le Soir, o maior diario francófono de Bélxica. Confiscado aos seus propietarios orixinais, as autoridades alemás permitiron a Le Soir reabrir baixo a dirección do editor belga Raymond de Becker, aínda que permaneceu firmemente baixo control nazi, apoiando o esforzo da guerra alemá e defendendo o antisemitismo.[4] Despois de unirse a Le Soir o 15 de outubro de 1940, Hergé converteuse en editor do seu novo suplemento infantil Le Soir Jeunesse, coa asistencia do seu vello amigo Paul Jamin e do debuxante de animación Jacques Van Melkebeke, a escaseza de papel obrigou a que Tintín se serializase diariamente nas páxinas principais de Le Soir.[5] Algúns belgas estaban molestos porque Hergé estivese disposto a traballar para un xornal controlado pola administración nazi ocupante,[6] aínda que se amosou atraído polo tamaño da tirada de Le Soir, que alcanzaba os 600 000 exemplares.[7] Ante a realidade de supervisión nazi, Hergé abandonou os temas políticos de actualidade da súa obra anterior, e adoptou unha política de neutralidade.[8] Sen necesidade de satirizar tipos políticos, o produtor e autor de entretemento Harry Thompson observou que "Hergé se concentraba máis na trama e no desenvolvemento dun novo estilo de comedia de personaxes. O público reaccionou positivamente."[9]

Do mesmo xeito que con dúas historias anteriores, O segredo do alicorno e O tesouro de Rackham o Roxo, Hergé desenvolveu a idea dun arco narrativo de dúas historias, resultando dúas partes As sete bolas de cristal e O templo do sol. [10] Hergé planeou que a primeira historia esbozase un misterio, mentres que a segunda vería aos seus personaxes emprender unha expedición para solucionalo. [10] O uso da maldición dunha antiga momia ao redor da cal xiraba a narración inspirouse nos contos da maldición dos faraóns que se desenterrou durante o descubrimento do sepulcro do faraón Tutankhamon en 1922, polo arqueólogo Howard Carter. Esta non foi a primeira vez que Hergé se inspirou nesta historia sesacionalista, previamente inspirárase nela para escribir Os xarutos do faraón. [11]

A historia comezou a ser serializada en Le Soir co título de Les Sept Boules de Cristal o 16 de decembro de 1943. [12] Interrompiuse o 2 de setembro de 1944, [13] cando Bruxelas foi liberada da ocupación alemá polas forzas aliadas o 3 de setembro. Le Soir deixou de publicarse inmediatamente. [14] Hergé viuse obrigado a abandonar a historia despois de 152 tiras, equivalentes a cincuenta páxinas do álbum publicado posteriormente. [15] A historia quedara inacabada despois da escena na que Tintín sae do hospital onde ve aos sete membros da expedición sufrindo un ataque simultáneo. [15] Tres días despois todo o persoal foi despedido e presentouse un novo equipo editorial. [14] En outubro de 1945, Hergé foi abordado por Raymond Leblanc, un ex-membro dun grupo de resistencia conservador, o Movemento Nacional Realista (MNR) e os seus cocios André Sinave e Albert Debaty. O trío tiña previsto editar unha revista semanal para nenos. Leblanc, que tiña recordos da infancia de Tintín no país dos soviets, pensou que Hergé sería ideal para iso. [16] Hergé estivo de acordo e Leblanc obtívolle os documentos que lle permitiron volver a traballar. [17] Preocupado pola investigación xudicial sobre as filiacións en tempos de guerra de Hergé, Leblanc convenceu William Ugeux, líder da Resistencia belga que agora era o encargado da censura e dos certificados de boa cidadanía, para examinar o arquivo do creador de banda deseñada. Ugeux concluíu que Hergé fora "un torpe máis que un traidor" por traballar en Le Soir. [18] A decisión. de se Hergé sería levado a xuízo pertencía ao auditor xeral do Tribunal Militar, Walter Ganshof van der Meersch. Pechou o caso o 22 de decembro de 1945, declarando que "no que respecta ao carácter particular inofensivo dos debuxos publicados por Remi, levalo ante un tribunal de guerra sería inapropiado e arriscado". [19]

Influencias

[editar | editar a fonte]
Machu Picchu, unha cidade de montaña abandonada do Imperio Inca.

Hergé había adoptado a idea, dunha persoa secuestrada nunha cidade Inca perdida, da novela de Gaston Leroux de 1912, A noiva do Sol, [20] na que tamén aparece a idea dun eclipse solar. [21] Unha vez máis, a idea de exploradores europeos descubrindo unha cidade perdida atopárase tanto en She: A History of Adventure (1887) de H. Rider Haggard como en Tarzán e as xoias de Opar (1916) de Edgar Rice Burroughs. [22] O uso da eclipse solar tamén pode ter sido influenciado por fontes que aseguran que Cristovo Colón someteu unha rebelión de pobos indíxenas en Xamaica en 1503 usando o seu coñecemento dun eclipse solar que fora previsto, para entón, en 1474 por Giovanni Muller. [14]

A principal fonte de información de Hergé sobre os Andes foi o libro de Charles Wiener de 1880, Pérou et Bolivie («Perú e Bolivia»), que contiña 1.100 grabados nos que Hergé baseou as súas propias ilustracións. [23] Desta forma, pequenos detalles sobre os traxes andinos e a cultura material foron copiados con exactitude. [24] Parte do traxe de cerimonia usado polo sacerdote baseouse nunha pintura en cor dos aztecas mexicanos pintada por Else Bostelmann para a National Geographic Society da que Hergé tiña unha copia nos seus arquivos. [25] Asegurouse de que a súa representación dos trens peruanos fose exacta basándoos nos exemplos atopados nunha enciclopedia de dous volumes de imaxes de camiños de ferro publicadas pola Librería Hachette en 1927. [25]

Hergé enviou ao seu asistente, Edgar P. Jacobs, ao Museo do Cincuentenario para estudar as súas coleccións de material inca [24] e tamén usou un Jacobs como modelo para varias das poses que adoptan os personaxes na historia. [24] Tiña un poncho a raias feito especialmente, e pediulle a Jacobs que modelara con el. [24] Hergé concluíu máis tarde que a escena na que Tintín enganou ao inca co seu coñecemento das eclipses era inverosímil, xa que os adoradores do Sol tiñan un gran coñecemento da astronomía e serían conscientes da traxectoria do Sol e as súas eclipses.[26]

Publicación

[editar | editar a fonte]

O templo do sol foi a primeira de As aventuras de Tintín que serializouse na súa totalidade na nova revista Tintín. [27] No día da presentación da revista, o 26 de setembro de 1946, os lectores que levaban dous anos sen Tintín recibiron dúas páxinas semanais a toda cor baixo o título La Temple du Soleil (O Templo do Sol). [28] Comezou no que agora é a páxina 50 do libro anterior As sete bolas de cristal e incluía dúas páxinas que describían o misterio das bolas de cristal, presentado coma se fose un corte de prensa. [29] Con Jacobs, Hergé completou a portada do primeiro número e rematou As sete bolas de cristal antes de embarcarse en O templo do sol, [30] aínda que Hergé incluíu os dous baixo o título de O templo do sol. [31] Para diminuír a súa carga de traballo, unha parte das dúas páxinas da tira de Hergé era un bloque explicativo de texto sobre a sociedade inca, titulado "Qui étaient les Incas?" ("Quen foron os incas?"). Abarcando temas como xeografía, historia e relixión, cada bloque asinouse co nome de Tintín. [32]

En maio de 1947, a colaboración entre Hergé e Jacobs rematou logo dunha discusión. Hergé amosouse celoso do grande éxito da serie de Jacobs Blake e Mortimer, e rexeitou a solicitude de Jacobs de que fose acreditado como co-creador das novas Aventuras de Tintín. [33]

O 17 de xuño de 1947, a serialización da historia detívose despois de que Hergé desaparecese. Os médicos diagnosticáronlle que sufriu un colapso mental como consecuencia do exceso de traballo e para recuperarse pasou tempo retirado na Abadía de Notre-Dame-de-Scourmont. [34] Nunha carta á súa muller Germaine, Hergé escribiu: "A vida estragoume ... Xa non debuxo como respiro, como soía facer non hai tanto tempo. Tintín xa non son eu ... o meu espírito Boy Scout foi moi danado." [35] A esta carta seguiron unhas vacacións en Gland no Lago Xenebra, Suíza con Germaine. [36] Os editores da revista Tintín publicaron un aviso sarcástico na revista afirmando que "o noso amigo Hergé necesita un descanso. Ah, non se preocupen, está ben.Non ten forzas para publicar un novo episodio de 'O Templo do Sol' cada semana, o noso amigo ten un pouco de exceso de traballo. "[37] Desapareceu de novo a principios de 1948, esta vez durante seis semanas, de novo a Gland, pero segundo o biógrafo Pierre Assouline estivo acompañado dunha muller nova e casada, coa que tivo unha aventura extraconxugal. [38] Enfadado pola súa ausencia, o consello editorial decidiu mandar a outros artistas e escritores que continuasen a historia, unha ameaza que fixo que Hergé volvese ao traballo. [39]

Mentres escribía O templo do sol, Hergé decidiu que quería mudarse a Arxentina e centrou a súa atención en completar todas as comisións pendentes para poder centrarse no seu traslado. [40] Contou coa axuda de Van Melkebeke, Guy Dessicy e Frans Jageneau para axudalo a rematar o templo, reuníronse na súa casa na avenida Delleur e produciron moitos dos antecedentes dentro da historia. [41] Tamén empregou ao seu amigo Bernard Heuvelmans para axudar a idear o final da historia. Pagou a Heuvelmans 43.000 francos belgas por facelo. [42] En última instancia, Hergé cambiou de opinión sobre mudarse a Arxentina por razóns que aínda se descoñecen. [43] A serialización de O templo do sol culminou o 22 de abril de 1948. [44] Como ocorreu con aventuras anteriores, o título tamén serializouse no periódico católico francés Cœurs Vaillants, desde o 30 de novembro de 1947. [13]

Republicación

[editar | editar a fonte]

Despois de que o arco narrativo da historia terminou a serialización, a editorial Casterman dividiuna en dous volumes, Les Sept Boules de Cristal e Le Temple du Soleil, que editou respectivamente en 1948 e 1949. [13] Para adaptarse ao formato de 62 páxinas, elimináronse varias viñetas da publicación orixinal no álbum. Estas incluían unha escena na que Tintín persegue a un gato a bordo do Pachacamac, as paiasadas de Hernández e Fernández, Haddock debuxando un cadro de Tintín nunha parede, Haddock mastigando coca proporcionada por Zorrino, Tintín disparando a un xaguar e Haddock descubrindo pebidas de ouro baixo o Templo do Sol pero non conseguindo levalas de volta con el. [45] O experto británico en Tintín Michael Farr observou que ningunha destas escenas era "integral da narración" e que a súa a eliminación mellorou a súa estrutura. [46] A reformatación tamén provocou un erro na representación da eclipse solar. Na serialización orixinal da revista, Hergé representara a Lúa movéndose a través do Sol na dirección correcta para o Hemisferio Sur; [47] na publicación do álbum, os debuxos foron alterados, coa lúa movéndose agora na dirección incorrecta. [48]

O libro prohibiuse polas autoridades peruanas porque, no mapa de Suramérica contido dentro del, mostrouse unha rexión cuxa propiedade era disputada polo Perú e Ecuador como parte deste último país. [22]

Notas

[editar | editar a fonte]
Referencias
  1. ↑ Hergé 1962, p. 1-20.
  2. ↑ Hergé 1962, p. 21-50.
  3. ↑ Hergé 1962, p. 51-62.
  4. ↑ Assouline 2009, pp. 70–71; Peeters 2012, pp. 116–118.
  5. ↑ Assouline 2009, p. 72; Peeters 2012, pp. 120–121.
  6. ↑ Goddin 2009, p. 73; Assouline 2009, p. 72.
  7. ↑ Assouline 2009, p. 73; Peeters 2012.
  8. ↑ Thompson 1991, p. 99; Farr 2001, p. 95.
  9. ↑ Thompson 1991, p. 99.
  10. ↑ 10,0 10,1 Thompson 1991, p. 124.
  11. ↑ Farr 2001, p. 115; Lofficier & Lofficier 2002, p. 57.
  12. ↑ Thompson 1991, p. 124; Farr 2001, p. 118; Lofficier & Lofficier 2002, p. 55; Assouline 2009, pp. 98 –99.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Lofficier & Lofficier 2002, p. 55.
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Farr 2001, p. 116.
  15. ↑ 15,0 15,1 Farr 2001, p. 118.
  16. ↑ Assouline 2009, p. 109; Peeters 2012, pp. 164–165.
  17. ↑ Assouline 2009, p. 110.
  18. ↑ Assouline 2009, pp. 111–112.
  19. ↑ Assouline 2009, pp. 111 –113.
  20. ↑ Farr 2001, p. 121; Lofficier & Responsable 2002, p. 57; Assouline 2009, p. 125.
  21. ↑ Goddin 2009, p. 133.
  22. ↑ 22,0 22,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 57.
  23. ↑ Thompson 1991, p. 136; Farr 2001, p. 121; Assouline 2009, p. 125.
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 24,3 Farr 2001, p. 121.
  25. ↑ 25,0 25,1 Farr 2001, p. 124.
  26. ↑ Thompson 1991, p. 136; Farr 2001, p. 116.
  27. ↑ Peeters 1989, p. 82; Assouline 2009, p. 124; Goddin 2009, p. 161; Peeters 2012, p. 174.
  28. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 55; Goddin 2009, p. 158.
  29. ↑ Peeters 1989, p. 82; Assouline 2009, p. 124; Peeters 2012, p. 174; Goddin 2009, p. 158, 161.
  30. ↑ Goddin 2009, p. 158, 161.
  31. ↑ Thompson 1991, p. 131.
  32. ↑ Peeters 1989, p. 82; Farr 2001, p. 123; Assouline 2009, p. 130; Peeters 2012, p. 186.
  33. ↑ Assouline 2009, pp. 126–127.
  34. ↑ Assouline 2009, pp. 127–129.
  35. ↑ Goddin 2009, p. 168, 170.
  36. ↑ Peeters 2012, p. 184.
  37. ↑ Thompson 1991, pp. 132–133; Peeters 2012, p. 180.
  38. ↑ Thompson 1991, p. 133; Assouline 2009, pp. 129, 134.
  39. ↑ Thompson 1991, p. 133.
  40. ↑ Assouline 2009, p. 131; Goddin 2009, p. 178, 183.
  41. ↑ Assouline 2009, p. 133.
  42. ↑ Assouline 2009, pp. 133–134; Peeters 2012, pp. 186-187.
  43. ↑ Assouline 2009, p. 134.
  44. ↑ Thompson 1991, p. 134; Farr 2001, p. 123; Goddin 2009, p. 181.
  45. ↑ Thompson 1991, p. 135; Farr 2001, p. 123; Lofficier & Lofficier 2002, pp. 57–58.
  46. ↑ Farr 2001, p. 123.
  47. ↑ Goddin 2009, p. 179.
  48. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 58.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=O_templo_do_sol&oldid=6670030»