José Fernández Vide
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 23 de outubro de 1893 Ourense, España |
| Morte | 20 de novembro de 1981 (88 anos) Ourense, España |
| Lugar de sepultura | Cemiterio de San Francisco de Ourense |
| Actividade | |
| Ocupación | organista, compositor |
| Instrumento | Órgano |
| Descrito pola fonte | Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada |
   | |
José Fernández Vide, nado en Ourense o 23 de outubro de 1893 e finado na mesma cidade o 20 de novembro de 1981, foi un organista e compositor galego.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Fillo dun zapateiro, o neno Vide foi membro do coro na capela da Catedral ourensá con oito anos.[1] Con cualidades musicais excepcionais rematou os seus estudos no Conservatorio de Madrid. Foi organista da catedral de Ourense entre 1911 e 1917, e foi profesor na Escola Normal de Maxisterio.[2][3]
En 1924 casou con Sara García Limia e trasladouse a Cuba. Alí fora requirido como mestre na Academia de Belas Artes do Centro Gallego de La Habana. En 1930 foi nomeado director do Conservatorio deste centro.[1] No tempo que permaneceu na illa intensificou o seu labor cunha obra abundante para piano e para voz e piano, con textos preferentemente en lingua galega e con dúas zarzuelas: Proba d'amor, con letra de Francisco Álvarez de Novoa e Miñatos de vran, con letra de Enrique Zas Simó. O libreto desta última contou cos arranxos de Ramón Otero Pedrayo na súa estrea en 1953 no Coliseo Xesteira de Ourense.[1]
En 1932 regresou a Galicia, retomando o ensino na Escola Normal de Maxisterio e no Instituto As Lagoas ata a súa xubilación.[1] O mestre Vide foi contemporáneo de Juan Montes (Lugo) e Angel Brage Villar (Santiago de Compostela), e coma eles tocaba nos numerosos cafés cantantes da cidade, como La Unión, o Royalty, o Lisardo ou La Bilbaina, o que explica o volume representado polas obras de salón dentro do seu repertorio. Para actuar nestes espazos e tamén no Liceo ou no Teatro Principal Vide exercía de pianista solista ou formando grupos que el mesmo dirixía.[1] Isto non foi ben entendido pola igrexa o que fai que se decida por camiños diferentes aos relatados no seu comezo musical. [Cómpre referencia]
Foi director do Orfeón Unión Ourensana en dúas ocasións, en 1910 e entre 1932 e 1934.[1] Con motivo do 75 aniversario da creación do Orfeón en 1887, o mestre Leonardo Cudeiro Loureiro (socio desde 1940) contou nunha entrevista publicada no programa de mau dos festexos que, xunto con Basoco, o mestre Vide deixou unha pegada moi importante, afirmando que a Masa Coral destacou dunha maneira especial. A herdanza que deixou floreceu no seu fillo Pepe Vide. Nunha entrevista en La Región, o 25/5/1996, describe como o marcou a vida musical na súa casa: “co biberón xa me deron as corcheas”.
Os seus restos descansan no Cemiterio de San Francisco de Ourense, no panteón que posúe o Orfeón para os seus directores.[1]
Obras
[editar | editar a fonte]- A montañesa
- Violetas
- A Belén camiña
- A alborada
- A ialma triste
- Aguas risueñas
- Alaláas
- Amor dondiño
- Arrorrou
- Auria bella [4]
- Ave María
- Bella mujer
- Camiñando pra Belén
- Cantan os galos
- Canto de arrieiro
- Carballiño
- Conchita
- Cor Jesu flagrans
- Cubana ideal
- D'a terra meiga
- Danzón
- Desengano [5]
- Encomenda
- Espinas y rosas
- Eu xa non durmo sen verte
- Fiestas de oro
- Flor de pasión
- Gozos a San Francisco de Asís
- Gratitude
- Gref-Popeye
- Ilusiones
- La santa de Aguas Santas
- La tropical
- Libera me, Domine
- Los arenaleses
- Mariposa
- María de los Ángeles
- Miñatos de vran, zarzuela [6]
- Morriña
- Nena d'as soledades
- Non dorme o neno
- O neno na cuna
- O sacrum
- Oferenda
- Orense
- Panadeiriñas de Cea
- Panis angelicus
- Partagás
- Peixe
- Polos outeiros
- Pontevedra
- Recordos
- Recuerdo triste
- Salve, Rosalía
- Sarita
- Saudade
- Serenata de amor
- Serenata romántica
- Serranía
- Sobrado
- Tantum ergo
- Un día n' aldea
- Vals X
- Villancico ó Neno Xesús
- Zaera
- ¡Miña nai!
- ¡Quero morrer!
- ¡Qué tarde tan meiga! [7]
- ¿Quen?
- Canciones
- Piano
- Proba d'amor, zarzuela [8]
Premios e recoñecementos
[editar | editar a fonte]A balada Desengano, con letra de Curros Enríquez, obtivo o premio Juan Montes en 1934. No segundo Certame do traballo en Ferrol, no ano 1935 foron premiadas a muiñeira Auria Bella, con letra de Noriega Varela e Qué tarde tan meiga, con letra de Carmen Prieto. Cantan os galos, obra para piano e voz recibiu unha mención honorífica nos Xogos Florais do Círculo Mercantil de Santiago en 1937.[1]
Levan o seu nome unha rúa (Paseo Mestre Vide), un colexio de educación infantil e primaria (CEIP Mestre Vide) e un equipo de fútbol sala da súa cidade natal.[9][10]
En 2018, co gallo do 125 aniversario do seu nacemento e baixo o impulso do músico Óscar Ibáñez, a Deputación e o Concello de Ourense, programáronse distintas actividades para poñer en valor a obra deste músico, entre elas a interpretación dunha muñeira inédita.[11]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Villanueva, Carlos (2004). "José Fernández Vide (1893-1981): tópicos identitarios en la figura y la obra de un músico de la emigración". Trans. Revista Transcultural de Música (en castelán) (8). ISSN 1697-0101.
- ↑ "Orfeón Unión Orensana. LXXVI aniversario. Arquivo Deputación de Ourense/ Biblioteca. Sección: prensa.".
- ↑ "[Nova do nomeamento como docente]". El Correo de Galicia : Diario independiente de avisos y noticias (4981). 6 de xullo de 1917.
- ↑ Con letra de Noriega Varela.
- ↑ Con letra de Curros Enríquez.
- ↑ Con letra de Enrique Zas e arranxos de Otero Pedrayo.
- ↑ Con letra de Carmiña Prieto.
- ↑ Con letra de Álvarez de Nóvoa.
- ↑ Páxina web do CEIP Mestre Vide
- ↑ "Club Mestre Vide F.S.". Consultado o 18 de outubro de 2018.
- ↑ "Homenaje al Mestre Vide". La Región (en castelán). Consultado o 17 de outubro de 2018.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Diccionario de la música española e hispanoamericana. Sociedad General de Autores y Editores. ISBN 978-84-8048-303-2.
- "Fernández Vide, Xosé". Diccionario enciclopédico galego universal 27. La Voz de Galicia. 2003-2004. p. 82. ISBN 84-7680-429-6.
- "Fernández Vide, Xosé". Dicionario biográfico de Galicia 2. Vigo: Ir Indo Edicións. 2010-2011. p. 86. ISBN 978-84-7680-685-2.
- "Fernández Vide, Xosé". Enciclopedia Galega Universal 9. Vigo: Ir Indo Edicións. 1999-2002. p. 97. ISBN 84-7680-288-9.
- Jurado Luque, Javier (compilación, revisión editorial e estudo) (2003-). Mestre Vide. Obra completa (5 vol,s). Deputación de Ourense.
- ——— (2012). "Miñatos de vran: zarzuela galega de Fernández Vide sobre libreto de Otero Pedrayo?". Grial (195): 143–150. ISSN 0017-4181.
- Vilanova, Alberto; et al. (2005). "Fernández Vide, José". Gran Enciclopedia Galega (DVD). El Progreso. ISBN 84-87804-88-8.
- Villanueva, C. (2006). "José Fernández Vide (1893-1981) la figura y la obra de un músico…" (PDF). Porta da aira (en castelán) (11): 269–290. ISSN 0214-4964.
- Orfeón Unión Orensana. LXXVI aniversario. Arquivo Deputación de Ourense/ Biblioteca. Sección: prensa.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Monxardín. Información sobre o lugar de soterramento no cemiterio de San Francisco
- Villanueva, C. (2004). "José Fernández Vide (1893-1981): tópicos identitarios en la figura y la obra de un músico de la emigración". Trans (en castelán) (8). ISSN 1697-0101. Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2018. Consultado o 07 de outubro de 2018.
