Jim Crawford
Biografía | ||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Nacemento | 13 de febreiro de 1948 Dunfermline, Reino Unido (pt) | |||||||||||||||||||
Morte | 6 de agosto de 2002 (54 anos) Tierra Verde, Estados Unidos de América (pt) | |||||||||||||||||||
Causa da morte | insuficiencia hepática | |||||||||||||||||||
Actividade | ||||||||||||||||||||
Ocupación | piloto de carreiras, piloto de Fórmula Un | |||||||||||||||||||
Deporte | automobilismo | |||||||||||||||||||
|
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |
Jim Crawford, nado en Dunfermline (Fife) o 13 de febreiro de 1948 e finado en Tierra Verde (Florida) o 6 de agosto de 2002, foi un piloto de automobilismo escocés.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]A súa primeira experiencia no automobilismo chegou ao volante dun Mini que pilotou en varias concentracións. Tras unha carreira sen éxito na Fórmula Ford, aterrou no equipo do seu amigo Stephen Choularton na Fórmula Atlántica, logo de demostrar unha gran promesa nun par de carreiras de Fórmula Libre en Croft. Pasou varios anos pilotando xunto a Choularton na SDC Racing na Fórmula Atlántica e foi descuberto por Lotus Cars que ofreceulles un test de condución.
Participou en dous Grandes Premios do Mundial de Fórmula 1, debutando o 19 de xullo de 1975. Tamén foi o vencedor do Campionato británico de Fórmula 1 de 1982. É notable por ser a 500ª persoa en comezar unha carreira no Campionato do Mundo de Fórmula Un.
Crawford trasladouse aos Estados Unidos a principios dos anos 80, terminando subcampión dúas veces na serie Can-Am. Terminou en cuarto lugar no seu debut na CART en Long Beach en 1984 e pasou a ser habitual nas 500 Millas de Indianápolis. Foi alí en 1987, na Indy 500, que Crawford sufriu un accidente na práctica que resultou en feridas graves nas pernas. Con todo, recuperouse o suficiente para volver ás 500 en 1988, liderando a carreira por unhas voltas. Unha picada lenta nunha roda o fixo baixar de 2º a 6º.
A última 500 de Crawford foi en 1993, aínda que fixo intentos sen éxito de cualificar vellos coches en 1994 e 1995.
500 Millas de Indianápolis de 1988
[editar | editar a fonte]A carreira máis destacada de Crawford na Indy ocorreu en 1988. Logo de case un ano de rehabilitación das feridas nas pernas e pés, Crawford volveu para as 500 Millas de Indianápolis de 1988. Asinou con King Racing como compañeiro de equipo para Johnny Rutherford, pilotando un Buick. Foi un complemento de último minuto para o equipo, uníndose xusto o día antes da inauguración. Logrou pobres resultados durante as probas de tempo, percorrendo a pista de forma tranquila a finais do segundo día. Aínda estaba recuperándose das lesións nas súas pernas e camiñou o mes coa axuda dun caxato.
A carreira estaba dominada polo Penske Team, con todo, Crawford disputou durante toda a tarde, e foi o único piloto que ademais dos vehículos Penske liderou voltas durante a carreira. Crawford tomou o liderado preto da metade da carreira e liderou 8 voltas. fixo unha carreira altamente agresiva, entrando e saíndo do tráfico á vontade. Crawford marcou un ritmo vertixinoso durante a súa estadía no liderado, e correu no segundo posto ata a volta 194. A falta de seis voltas para meta, fixo un plano nos pneumáticos na curva 3. Ducked entrou en boxes para poñer pneumáticos novos, pero o equipo tivo dificultades e perdeu varios segundos. Perdeu unha volta e terminou 6º. Foi o mellor acabado no momento para o motor Buick V-6 Indy, e Crawford foi eloxiado polo seu grande esforzo.
Anos posteriores
[editar | editar a fonte]Crawford regresou a Indy en 1989 con altas expectativas logo da súa actuación de 1988. Clasificouse 4º, o máis alto dos equipos non Chevrolet, pero abandonou por problemas mecánicos o día da carreira.
En 1990, Crawford uniuse ao equipo Menard e durante a práctica sufriu un espectacular accidente. Trompeou e golpeou contra o muro na curva 1, logo elevouse entre 3 e 4´5 metros sobre o chan. Non resultou gravemente ferido. Terminou 15º na carreira.
A aparición máis notable de Crawford na Indy foi en 1992. Crawford reincorporouse ao equipo de King Racing, como compañeiro de equipo a Roberto Guerrero, pilotando novamente o Buick con motor V-6. Crawford e Guerrero lideraron as táboas de velocidade durante toda a práctica, e Crawford fixou un récord histórico de 375 km/h. Ambos pilotos eran favoritos para a pole position, pero na mañá do día de pole, Crawford rebentou o motor. A choiva desprazou a cualificación ao día seguinte, o que lle deu tempo ao equipo para montar un novo motor. Con todo, o segundo día, tamén rebentou o novo motor e perdeu a oportunidade de clasificarse durante a rolda. Cualificou o sexto máis rápido, pero como clasificado o segundo día, aliñouse o 21º. O día da carreira, comezou ben desde o inicio, pero estrelouse na volta 75.
A carreira de 1988 acabaría sendo o mellor final de Crawford na Indy (6ª), o seu último comezo foi en 1993. Non puido clasificarse en 1994-1995 e retirouse da condución.
Vida persoal
[editar | editar a fonte]Logo da retirada das carreiras, Crawford viviu en St. Petersburgo, Florida, onde comprou un barco de pesca que usou para alugar. Morreu en 2002[1] de insuficiencia hepática. Sobreviviuno a súa segunda esposa Annie e os seus fillos do seu primeiro matrimonio, Geoffrey e Emily.
Rexistro de carreiras
[editar | editar a fonte]Resultados completos na Fórmula Un
[editar | editar a fonte](Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.
Ano | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | Pos. | Pts |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
1975 | John Player Special Team Lotus | Lotus 72F | Ford Cosworth DFV | ARX | BRA | RSA | ESP | MON | BEL | SWE | NED | FRA | GBR Ret |
ALE | AUT | ITA 13 |
USA | NC | 0 |
Resultados completos na Fórmula 1 fora do campionato
[editar | editar a fonte](clave)
Ano | Equipo | Chasis | Motor | 1 | 2 | 3 |
---|---|---|---|---|---|---|
1975 | John Player Special Team Lotus | Lotus 72E | Ford Cosworth DFV | ROC | INT NTS |
SUI |
Resultados nas carreiras de American Open Wheel
[editar | editar a fonte](clave)
PPG Indycar Series
[editar | editar a fonte](clave) (carreiras en grosa indican pole position)
500 Millas de Indianápolis
[editar | editar a fonte]Ano | Chasis | Motor | aída | Final | Equipo |
---|---|---|---|---|---|
1984 | Theodore 83 | Ford Cosworth DFX | NSc | Ed Wachs Motor Sports | |
1985 | Lola T900 | Ford Cosworth DFX | 27 | 16 | Wysard Racing |
1986 | March 86C | Buick | 26 | 29 | Team ASC |
1987 | March 86C | Buick | Injured | Patrick Racing | |
1988 | Lola T87/00 | Buick | 18 | 6 | King Racing |
1989 | Lola T87/00 | Buick | 4 | 19 | King Racing |
1990 | Lola T89/00 | Buick | 29 | 15 | Team Menard |
1991 | Lola T91/00 | Buick | 8 | 26 | King Racing |
1992 | Lola T92/00 | Buick | 21 | 25 | King Racing |
1993 | Lola T93/00 | Chevrolet 265C | 31 | 24 | King Racing |
1994 | Lola T91/00 | Buick | NSC | Riley & Scott | |
1995 | Lola T92/00 | Buick | NSC | Hemelgarn Racing |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Scottish Indy driver dies". Motorsports (BBC). 8 de agosto de 2002. Consultado o 13 de setembro de 2012.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Jim Crawford |