Gran Premio do Reino Unido de 1980

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Gran Premio de Reino Unido de 1980
Detalles da carreira
Carreira 8 de 14 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1980.
Trazado do circuíto de Brands Hatch
Trazado do circuíto de Brands Hatch
Data 13 de xullo de 1980
Nome oficial XXXIII Marlboro British Grand Prix
Localización Circuíto de Brands Hatch, Kent, Reino Unido
Percorrido Percorrido permanente de carreira
4´207 km
Distancia 76 voltas, 319´732 km
Pole position
Piloto Francia Didier Pironi Ligier-Ford
Tempo 1:11.004
Volta rápida
Piloto Francia Didier Pironi Ligier-Ford
Tempo 1:12.368 na volta 54
Podio
Primeiro Australia Alan Jones Williams-Ford
Segundo Nelson Piquet Brabham-Ford
Terceiro Carlos Reutemann Williams-Ford

O Gran Premio do Reino Unido de 1980 (oficialmente o XXXIII Marlboro British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 13 de xullo de 1980 no circuíto de Circuíto de Brands Hatch, Kent, Inglaterra. Foi a oitava carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1980, disputada sobre 76 voltas, cunha distancia total de 319´73 km.

A carreira foi gañada polo piloto australiano, Alan Jones pilotando un Williams FW07B. A vitoria foi a oitava vitoria de Jones nun Gran Premio de Fórmula Un e a súa cuarta do ano. Jones gañou por once segundos sobre o piloto brasileiro Nelson Piquet que pilotaba un Brabham BT49. En terceiro lugar, e o único outro coche en terminar na volta do líder, foi o compañeiro de equipo de Jones en Williams Grand Prix Engineering, o piloto arxentino Carlos Reutemann.

Resumo da carreira[editar | editar a fonte]

Antecedentes[editar | editar a fonte]

Nas dúas semanas entre o Gran Premio Francés e British Grand Prix, Brabham decidiu substituír a Ricardo Zunino polo piloto mexicano Héctor Rebaque, mentres que o equipo Shadow pechaba. Aínda había 27 coches na lista de inscritos, como RAM Racing cun vello Williams FW07 para Rupert Keegan e a muller piloto de Suráfrica Desiré Wilson.[1]

Cualificación[editar | editar a fonte]

Por terceira carreira consecutiva, un piloto de Ligier logrou a pole position, Didier Pironi estableceu un tempo duns 5´8 segundos máis rápido que o tempo da pole establecido por Ronnie Peterson no Gran Premio anterior en Brands Hatch dous anos antes. O compañeiro de equipo de Pironi Jacques Laffite estaba á súa beira na primeira fila, mentres que os Williams oficiais encheron a segunda fila co líder do campionato Alan Jones por diante de Carlos Reutemann. Na terceira fila estaban Nelson Piquet no Brabham e Bruno Giacomelli no Alfa Romeo, e na cuarta estaban Alain Prost no McLaren e Patrick Depailler no segundo Alfa Romeo. Mario Andretti no Lotus e Derek Daly no Tyrrell completaban os dez primeiros.

Os Renaults e Ferraris tiñan problemas cos seus pneumáticos Michelin,[2] e Jean-Pierre Jabouille e René Arnoux só puideron ser 13º e 16º, respectivamente, para o equipo francés, mentres que Gilles Villeneuve e o actual campión Jody Scheckter foron 19º e 23º, respectivamente, para o equipo italiano, e foron superados polo Williams privado de Keegan. Wilson non puido clasificarse no outro Williams privado.

Carreira[editar | editar a fonte]

Ao comezo, Pironi liderou con Laffite mantendo baixo control Jones e Piquet pasando Reutemann ó cuarto posto. Pironi desfrutou dunha cómoda vantaxe ata a volta 19, cando picou un pneumático dianteiro e fixo unha longa parada en boxes para substituílo. Laffite liderou ata que el tamén sufriu unha picada nun pneumático, o que lle fixo trompear na curva Hawthorn na volta 31. A partir de entón, Jones mantivo unha cómoda vantaxe sobre Piquet e Reutemann, mentres que Pironi quedou na parte posterior da pista, chegando a ser quinto antes de sufrir outro problema cos pneumáticos na volta 64. Máis tarde comprobouse que os problemas dos Ligiers foron causados polo agretamento das súas lamias.

Jones finalmente pasou a bandeira a cadros 11 segundos por diante de Piquet, logrando a súa cuarta vitoria da tempada e a súa terceira consecutiva (incluíndo o Gran Premio español, que posteriormente foi desposuído da súa condición de campionato do mundo). Reutemann, o último home na volta do líder, terminou 2´2 segundos detrás de Piquet, seguido por Daly, o seu compañeiro de equipo en Tyrrell Jean-Pierre Jarier, e Prost.

No campionato de pilotos, Jones aumentou a súa vantaxe sobre Piquet a seis puntos, mentres que no Campionato de Construtores Williams tomou 18 puntos de vantaxe sobre Ligier.

Esta carreira resultou ser a última para Depailler, que perdeu a vida tres semanas máis tarde, durante as probas en Hockenheim antes do Gran Premio de Alemaña.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Pos Piloto Construtor Voltas Tempo/Retirada Grella Puntos
1 27 Australia Alan Jones Williams-Ford 76 1:34:49.228 3 9
2 5 Nelson Piquet Brabham-Ford 76 + 11.007 5 6
3 28 Carlos Reutemann Williams-Ford 76 + 13.285 4 4
4 4 Derek Daly Tyrrell-Ford 75 + 1 volta 10 3
5 3 Francia Jean-Pierre Jarier Tyrrell-Ford 75 + 1 volta 11 2
6 8 Francia Alain Prost McLaren-Ford 75 + 1 volta 7 1
7 6 Héctor Rebaque Brabham-Ford 74 + 2 voltas 17
8 7 John Watson McLaren-Ford 74 Motor 12
9 29 Italia Riccardo Patrese Arrows-Ford 73 + 3 voltas 21
10 1 Unión Sudafricana Jody Scheckter Ferrari 73 + 3 voltas 23
11 50 Rupert Keegan Williams-Ford 73 + 3 voltas 18
12 20 Emerson Fittipaldi Fittipaldi-Ford 72 + 4 voltas 22
13 30 Alemaña Jochen Mass Arrows-Ford 69 + 7 voltas 24
NC 16 Francia René Arnoux Renault 67 Non Clasificado 16
Ret 25 Francia Didier Pironi Ligier-Ford 63 Pneumatico 1
Ret 9 Suíza Marc Surer ATS-Ford 59 Motor 15
Ret 11 Mario Andretti Lotus-Ford 57 Caixa de cambios 9
Ret 23 Italia Bruno Giacomelli Alfa Romeo 42 Trompo 6
Ret 2 Gilles Villeneuve Ferrari 35 Motor 19
Ret 26 Francia Jacques Laffite Ligier-Ford 30 Pneumático 2
Ret 22 Francia Patrick Depailler Alfa Romeo 27 Motor 8
Ret 31 Eddie Cheever Osella-Ford 17 Suspensión 20
Ret 12 Italia Elio de Angelis Lotus-Ford 16 Suspensión 14
Ret 15 Francia Jean-Pierre Jabouille Renault 4 Motor 13
NSC 14 Países Baixos Jan Lammers Ensign-Ford
NSC 21 Finlandia Keke Rosberg Fittipaldi-Ford
NSC 43 Unión Sudafricana Desiré Wilson Williams-Ford

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

  • Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.


Carreira anterior:
Gran Premio de Francia de 1980
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA
Temporada 1980
Carreira seguinte:
Gran Premio de Alemaña de 1980
Carreira anterior:
Gran Premio do Reino Unido de 1979
Gran Premio do Reino Unido Carreira seguinte:
Gran Premio do Reino Unido de 1981

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Desiré Wilson – Biography". Formula One Rejects. Arquivado dende o orixinal o 05 de xuño de 2007. Consultado o 17 January 2011. 
  2. "Grand Prix Results: British GP, 1980". Grandprix.com. Consultado o 30 October 2013. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]