Falcipennis falcipennis
| Falcipennis canadensis | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Falcipennis falcipennis, macho, exibíndose na época de celo
| |||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||
 Case ameazada[1] | |||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||
| Falcipennis falcipennis (Hartlaub, 1855) | |||||||||||||||||||
 Área de distribución de Falcipennis falcipennis
| |||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||
Falicpennis falcipennis é unha especie de ave da orde dos galiformes, familia dos fasiánidos e subfamilia dos tetraoninos, unha das dúas que integran o xénero Falcipennis.
É un tetraonino propio da Siberia oriental (incluída a illa de Sakhalin), de tamaño mediano, estreitamente asociado á taiga. Moi semellante ao seu conxénere Falcipennis canadensis, co que está estreitamente relacionado é, coma este, unha das pitas do monte máis arborícolas, ben adaptada para moverse e pousar nas árbores.
Características[editar | editar a fonte]
É moi semellante en tamaño, forma e coloración da plumaxe ao seu conxénere Falcipennis canadensis, co que está estreitamente relacionado é, coma este, unha das pitas do monte máis arborícolas, ben adaptada para moverse e pousar nas árbores.[2]
Distribución e hábitat[editar | editar a fonte]
Distribúese no Distrito Federal Oriental de Siberia (Rusia), desde aproximadamente 120 °L até as beiras do mar de Okhotsk e a illa de Sakhalin, até os proximadamente 60 °N, ao norte, e ao sur até a rexión inferior do río Amur e as montañas Sikhote-Alin e, polo menos anteriormente, até as montañas Xiao Hinggan Ling, en Heilongjiang, China,[1] nos krais de Khabarovsk e Primorie, nos óblasts de Amur e Sakhalin, e no óblast Autónomo Hebreo.
A pequena poboación que hai anos habitaba no extremo nordeste da China está probabelmente extinta.[4]
Esta pita do monte de Siberia vive en bosques de coníferas (taiga), principalmente de piceas, abetos, lárices e piñeiros e, aínda que tamén se ve en bosques secundarios, evita as áreas abertas e as últimas etapas da sucesión ecolóxica dos bosques.[1]
Taxonomía[editar | editar a fonte]
Descrición[editar | editar a fonte]
Esta especie foi descrita en 1855 polo médico e zoólogo alemán Gustav Hartlaub.[3]
Primeiramente estivo clasificada dentro do xénero Dendragapus, como Dendragapus falcipennis, pero posteriormente foi integrada no xénero Falcipennis.[2]
Etimoloxía[editar | editar a fonte]
Véxase Falcipennis.
Subespecies[editar | editar a fonte]
Non se recoñece ningunha subespecie.[3][5]
Controversia taxonómica Dengragapus - Falcipennis[editar | editar a fonte]
Dadas as similitudes entre moitas das especies dos tetraoninos, non hai acordo unánime sobre a taxonomía do xénero Dengragapus.
Así, por exemplo, o Sistema Integrado de Información Taxonómica (ITIS), só considera como válida a especie Dengragapus obscurus,[3] considerando a Dendragapus fuliginosus como unha subespecie desta, Dendragapus obscurus fuliginosus (Ridgway, 1873),[6] utilizando como fonte a Zoonomen - Zoological Nomenclature Resource, 2005.05.23.
Outros consideran a especie Dendragapus falcipennis, que a maioría clasifican como Falcipennis falcipennis.[1][7][8]
Finalmente, outros consideran a Dendragapus canadensis, especie definida por Linneo como Tetrao canadensis Linnaeus, 1758, que a maioría dos autores clasifican tamén dentro do xénero Falcipennis, como Falcipennis canadensis.[9]
Ameazas[editar | editar a fonte]
Suponse que a súa poboación está diminuíndo debido á corta en grande escala de árbores, os incendios forestais e a caza para obter alimento. Informouse que desaparece rapidamente das áreas colonizadas, aparentemente porque no lle teme ao home e, polo tanto, pódeselle disparar facilmente.[1]
Status[editar | editar a fonte]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) cualifica o status da especie como NT (case amenazada) porque é probábel que estea experimentando un declive de poboación moderadamente rápido debido á caza e á corta de árbores, e probabelmente teña unha poboación moderadamente pequena.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 BirdLife International (2016): Falcipennis falcipennis na Lista vermella da UICN. Versión 2018-2. Consultada o 20 de febreiro de 2019.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 del Hoyo, J., et al. 2014.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Falcipennis falcipennis (Hartlaub, 1855) no ITIS.
- ↑ McGowan, Phil & Steve Madge (2002): Pheasants, Partridges & Grouse. Including Buttonquails, Sandgrouse and Allies. London: Christopher Helm. ISBN 978-0-7136-3966-7.
- ↑ Falcipennis falcipennis, en: Family Phasianidae na IOC World Bird List. Versión 9.1 (2019).
- ↑ Dendragapus obscurus fuliginosus (Ridgway, 1873) no ITIS.
- ↑ del Hoyo, J.; Elliott, A.; Sargatal, J.; Christie D. A. & de Juana E., coords. Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 978-84-8733-415-3.
- ↑ Gallo siberiano. Falcipennis falcipennis (Hartlaub, 1855) en Avibase.
- ↑ BirdLife International (2016): Falcipennis canadensis na Lista vermella da UICN. Versión 2018-2. Consultada o 10 de febreiro de 2019.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Falcipennis falcipennis  |
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Falcipennis falcipennis |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- de Juana, E. (1994): "Family Tetraonidae (Grouse)". En: del Hoyo, J.; Elliott, A. & Sargatal, J. Handbook of the Birds of the World, Vol. 2. New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-15-6, pp. 376–411.
- del Hoyo, J., Collar, N. J., Christie, D. A., Elliott, A. & Fishpool, L. D. C. (2014): HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Volume 1: Non-passerines. Barcelona, Spain / Cambridge, UK.: Lynx Edicions / BirdLife International. ISBN 978-84-9655-394-1.
- Dickinson, E. C., ed. (2003): The Howard & Moore Complete Checklist of the Birds of the World. 3nd ed. Londres: Christopher Helm. ISBN 978-0-7136-6536-9.
