Hydrodamalis gigas: Diferenzas entre revisións
contido II |
|||
| Liña 53: | Liña 53: | ||
| range_map_caption = Mapa do hábitat da especie. |
| range_map_caption = Mapa do hábitat da especie. |
||
}} |
}} |
||
O '''dugongo de Steller'''<ref name="A chave">{{cita web|apelidos=Varios autores|título=Os nomes galegos dos dugongos|url=http://achave.gal/wp-content/uploads/achave_osnomesgalegosdas_focas_manatis_e_dugongos.pdf|dataacceso=8 de febreiro de 2017}}</ref> ou '''vaca mariña de Steller'''<ref name="A chave" /> (''Hydrodamalis gigas'') é unha [[especie]] extinguida de [[mamífero]] mariño da orde [[Sirenia]] que se [[extinción|extinguiu]] ao final do [[século XVIII |
O '''dugongo de Steller'''<ref name="A chave">{{cita web|apelidos=Varios autores|título=Os nomes galegos dos dugongos|url=http://achave.gal/wp-content/uploads/achave_osnomesgalegosdas_focas_manatis_e_dugongos.pdf|dataacceso=8 de febreiro de 2017}}</ref> ou '''vaca mariña de Steller'''<ref name="A chave" /> (''Hydrodamalis gigas'') é unha [[especie]] extinguida de [[mamífero]] mariño da orde [[Sirenia]] que se [[extinción|extinguiu]] ao final do [[século XVIII]]. A especie foi descrita por primeira vez polo naturalista alemán [[Georg Steller]] en [[1741]], nunha altura en que xa era posíbelmente bastante rara. |
||
== Características == |
== Características == |
||
| Liña 59: | Liña 59: | ||
Era un animal herbívoro, altamente especializado para ambientes costeiros de augas frías e pouco profundas, ricas en algas e outra vexetación mariña. Era gregario e vivía en mandas, próximo a [[estuario]]s e embocaduras de ríos. Pouco se sabe respecto aos hábitos de vida ou reprodución, mais suponse que formase parellas monogámicas e que o período de gestación fose longo. Relatos contemporáneos indican que as fémeas daban á luz só unha cría, na altura do outono. |
Era un animal herbívoro, altamente especializado para ambientes costeiros de augas frías e pouco profundas, ricas en algas e outra vexetación mariña. Era gregario e vivía en mandas, próximo a [[estuario]]s e embocaduras de ríos. Pouco se sabe respecto aos hábitos de vida ou reprodución, mais suponse que formase parellas monogámicas e que o período de gestación fose longo. Relatos contemporáneos indican que as fémeas daban á luz só unha cría, na altura do outono. |
||
== Distribución == |
|||
Este animal habitaba o [[mar de Bering]], concretemante ó redor das [[illas Komandorsky]] e á costa oriental da [[península de Kamchatka]]<ref name="quercus367" />. Mais o rexistro [[fósil]] indica que entre 10.000 e 20.000 anos estos sirénios tamén se estendían polas costas do [[Xapón]] e por todo o [[océano Pacífico|pacífico]] chegando ata á costa da [[California]]<ref name="quercus367" />. Alí vivían as formas primixenias dos xéneros ''Hydrodamalis'' e ''Dusisiren''<ref name="quercus367" />. |
|||
== Causa da extinción == |
== Causa da extinción == |
||
Revisión como estaba o 2 de xullo de 2017 ás 17:48
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2015.) |
| Dugongo de Steller Rango fósil: mioceno inferior – actualidade (extinto) | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Vaca mariña de Steller (Hydrodamalis gigas) | |||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||
 Extinto | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
 Mapa do hábitat da especie.
| |||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||
|
Lista de sinónimos
| |||||||||||||||||||||
O dugongo de Steller[1] ou vaca mariña de Steller[1] (Hydrodamalis gigas) é unha especie extinguida de mamífero mariño da orde Sirenia que se extinguiu ao final do século XVIII. A especie foi descrita por primeira vez polo naturalista alemán Georg Steller en 1741, nunha altura en que xa era posíbelmente bastante rara.
Características
Este sirenio era considerábelmente maior que os membros actuais da súa orde, o dugongo e o manatí. A vaca mariña de Steller pertence á familia dos manatís, diferenciándose deles, por carecer de unllas, ter a cola escotada e non redondeada e polas súas setes vértebras cervicais, en lugar das seis habituais[2]. A diferenza dos seus familiares, esta vaca mariña vivía en augas frías, polo que evolucionou cara o xigantismo[2]. Así se tiñan medido exemplares de ata 8 metros de lonxitude e pesando entre 5 a 11 toneladas. Polo que tralas baleas, a vaca mariña de Steller foi o meirande mamífero existente en tempos históricos[2]. O seu corpo era macizo, con cabeza pequena e pescozo indiferenciado. Os ollos eran pequenos, así como as narinas, e non tiña orellas. Os adultos non tiñan dentes. A cauda era en forma de abano e os membros dianteiros modificados como barbatanas tiñan a forma de gancho. Por causa do seu peso e estrutura corporal, o dugongo-de-Steller era un animal bastante lento.
Era un animal herbívoro, altamente especializado para ambientes costeiros de augas frías e pouco profundas, ricas en algas e outra vexetación mariña. Era gregario e vivía en mandas, próximo a estuarios e embocaduras de ríos. Pouco se sabe respecto aos hábitos de vida ou reprodución, mais suponse que formase parellas monogámicas e que o período de gestación fose longo. Relatos contemporáneos indican que as fémeas daban á luz só unha cría, na altura do outono.
Distribución
Este animal habitaba o mar de Bering, concretemante ó redor das illas Komandorsky e á costa oriental da península de Kamchatka[2]. Mais o rexistro fósil indica que entre 10.000 e 20.000 anos estos sirénios tamén se estendían polas costas do Xapón e por todo o pacífico chegando ata á costa da California[2]. Alí vivían as formas primixenias dos xéneros Hydrodamalis e Dusisiren[2].
Causa da extinción
A extinción do dugongo-de-steller está claramente asociada á chegada ao mar de Bering de pescadores e colonos occidentais. O animal foi de inmediato identificado como fonte de alimento e cazado pola súa carne, que é descrita como de textura e sabor semellantes ao bisté de vaca. A graxa era aproveitada para cociñar ou para as lámpadas a óleo, e o leite das femias era consumido directamente ou transformado en manteiga. O coiro era usado para fabricación de vestiario. No entanto, a caza excesiva non foi o único motivo de extinción. Xuntamente cos dugongos, os pescadores damnificaron tamén as poboacións de lontras mariñas que se alimentaban, entre outras cousas, de ourizos do mar. Cos seus predadores en declínio, a poboación de ourizos estourou e, como se alimentaban da mesma vegetación mariña, tornáronse competidores do dugongo-de-steller. En 1755 foi emitida unha orde nos portos piscatórios do mar de Bering que prohibía a caza do dugongo-de-steller. Porén nesta altura a especie xa se encontraba en declínio acentuado e un dos últimos animais foi cazado en 1768.
Notas
Véxase tamén
 |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Hydrodamalis gigas |
 |
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Hydrodamalis gigas |
