Mercedes-Benz: Diferenzas entre revisións
m Simplificando redireccións cara a Estados Unidos de América |
logo |
||
| Liña 1: | Liña 1: | ||
{{Compañía |
{{Compañía |
||
| nome_compañía = Mercedes Benz |
| nome_compañía = Mercedes Benz |
||
| logo_compañía = [[File:Mercedes |
| logo_compañía = [[File:Mercedes benz logo1989.png|200px]] |
||
| pé = |
| pé = |
||
| tipo_compañía = [[Sociedade Anónima]] |
| tipo_compañía = [[Sociedade Anónima]] |
||
Revisión como estaba o 20 de xaneiro de 2014 ás 13:13
| Mercedes Benz | |
|---|---|
 | |
.jpg)  | |
| Tipo | Sociedade Anónima |
| Fundación | 1886 |
| Matriz | Daimler AG |
| Localización | Stuttgart, Modelo:GER |
| Fundador | Karl Benz e Gottlieb Daimler |
| Persoas clave | Dieter Zetsche (Director) |
| Industria | Automóbil |
| Produtos | Automóbiles, Camións, Autobuses, Motores |
| Número de empregados | 93.000 (outubro de 2008) |
| Na rede | |
| https://www.mercedes-benz.com/en/ e https://www.mercedes-benz.com.cn/ | |
     | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Mercedes-Benz é unha marca alemá de automóbiles, autobuses e camións da compañía Daimler (anteriormente coñecida como Daimler-Benz e DaimlerChrysler). Mercedes-Benz é o fabricante de automóbiles máis antigo do mundo. Os máis próximos competidores de Mercedes-Benz no mercado actual de coches de luxo son Acura, Alfa Romeo, Audi, BMW, Cadillac, Infiniti, Jaguar, Lexus, Volkswagen e Volvo. A famosa estrela de 3 puntas, deseñada por Gottlieb Daimler, mostra a capacidade dos seus motores para o seu uso na terra, o mar ou o aire.
Historia
As orixes da compañía remóntanse a 1880, cando Gottlieb Daimler e Karl Benz inventaron de forma independente o motor de combustión interna para automóbiles no suroeste de Alemaña. Gottlieb Daimler e Wilhelm Maybach, quen inventaron xuntos o motor de 4 tempos [Cómpre referencia], traballaban xuntos en Cannstatt (un distrito de Stuttgart); Benz tiña a súa tenda en Mannheim preto de *Heidelberg. Non existen rexistros de que ambos os inventores se coñecesen nunca.
Nos inicios do século XX, os automóbiles Daimler construídos en Untertürkheim (un distrito de Stuttgart) foron conducidos de forma exitosa por un distribuidor austríaco chamado Emil Jellinek, que anotaba os automóbiles baixo o nome da súa filla, Mercedes. Logo de suxerir certas modificacións de deseño, Jellinek prometeu á compañía comprar unha gran produción dos seus vehículos baixo a condición de ter a garantía de ser o distribuidor exclusivo de Daimler para Austria-Hungría, Francia, Bélxica e USA, e de que podería vender o novo modelo baixo o nome de "Mercedes". O cambio de nome foi moi útil para previr problemas legais, xa que Daimler vendera dereitos exclusivos de uso do nome e os conceptos técnicos a compañías no exterior, polo cal foron e son construídos coches de luxo en Inglaterra baixo a marca Daimler. Un lume que destruíu a antiga fábrica de pianos Steinway en Nova York que fora modernizada para producir autos Mercedes terminou cedo co soño de construtor Mercedes nos Estados Unidos.
As compañías rivais comezaron a cooperar entre si nos anos 20 para lidar coa crise económica deses anos, para finalmente fusionarse en 1926 e crear Daimler-Benz AG, o cal producía camións e automóbiles Mercedes-Benz. O logotipo da marca é a estrela prateada de tres puntas rodeada dun círculo. O símbolo apareceu por primeira vez nun automóbil Daimler de 1909. Os loureiros, símbolos da marca Benz foron agregados en 1926 para simbolizar a unión das dúas firmas. O anel plano que une as tres puntas da estrela foi utilizado por primeira vez en 1937. Segundo dise, a estrela ten a súa orixe nunha postal que Daimler escribiu á súa filla Mercedes indicando con ela o punto (sobre un plano) onde estaba situada fabrícaa de Bad Cannstatt. Coméntase tamén que con ela se sinalan terra, mar e aire: elementos nos que os motores Daimler foran pioneiros, e que simboliza a procura orixinal de Daimler de prover pequenos e poderosos motores útiles para viaxar por calquera deles. A pesar de que se centrou en vehículos terrestres, Mercedes-Benz tamén construíu motores para lanchas e avións (civís e militares), e mesmo para zeppelíns.
Os vehículos Mercedes-Benz centráronse nun elevado estado de calidade e arte nos seus deseños. Como resultado, foron historicamente máis caros e fabricados en menor cantidade que outros vehículos máis baratos. A compañía cultivou coidadosamente unha imaxe de superioridade técnica, calidade e servizo nos seus deseños, polo que os seus autos foron frecuentemente a elección dos ricos e famosos. Aínda que foi máis famosa polos seus modelos de limusina e os seus automóbiles de luxo, tamén foron construídos por MB un gran número de sobresalientes deportivos. Exemplos deles foron o SSK desenvolvido por Porsche, e as "ás de gaivota" (Gullwing) 300SL de 1954. Por outra banda, Mercedes-*Benz produciu tamén autos menos caros e cunha maior produción. Curiosamente, os prototipos de Volkswagen foron construídos e probados en Stuttgart, en cooperación con Porsche. Antes disto, Mercedes-*Benz tamén construíra un auto pequeno cun motor traseiro similar ao *VW, pero que non tivo nada de éxito, o 130 *H.
Os seus produtos foron coñecidos pola creación e introdución das tecnoloxías máis avanzadas, destacándose o motor de inxección e o ABS, entre moitas outras. Con todo, estes non sempre funcionaron: recentemente, un sistema de freos activo instalado en máis de 600.000 vehículos tivo que ser retirado para reparalo por graves problemas. A isto súmaselle que a reputación de seguridade da compañía foi cuestionada cando foi cualificada como baixa en recentes estudos sobre os consumidores.
Os enxeñeiros máis importantes da empresa foron Ferdinand Porsche e Wilhelm Maybach. Ambos abandonaron a empresa para crear o seu propio modelo de automóbil. Porsche desenvolveu para Volkswagen (cuxa tradución é: coche do pobo) o modelo Volkswagen Escaravello, e Maybach, ao contrario, un sedán de luxo co seu nome. Daimler-Benz compraría Maybach anos despois.
En 1900 morreu Gotebb Daimler e en 1925 morreron Karl Benz e Wilhelm Maybach, en 1950 presentouse a Clase S o segmento de gran luxo de Mercedes Benz aí estaba o S cupé que en 1999 foi substituído polo CL.
En 1979 lanzouse o automóbil todoterreo G con usos militares en varios países. A década dos 90 foi unha gran década de modelos para Mercedes Benz lanzáronse laxa turismos C e E e o vehículo deportivo utilitario Clase M.
En 1998 Daimler comprou a Chrysler, no 2006 lanzouse o monovolume R e o deportivo utilitario GL. En 2007 Mercedes-Benz vendeu Chrysler a Ceberus que agora é Chrysler Corporation.
No Salón do Automóbil de Frankfurt de 2007, Mercedes-Benz presentou o vehículo híbrido Mercedes-Benz F700.
Modelos
Automóbiles
- Clase A - Monovolume do segmento B
- Clase B - Monovolume do segmento C
- Clase C - Turismo do segmento D (sedán, hatchback e familiar)
- Clase CL - Gran turismo (cupé)
- Clase CLC - Deportivo de catro prazas (cupé)
- Clase CLK - Deportivo de catro prazas (cupé e convertible)
- Clase CLS - Turismo do segmento E (sedán)
- Clase E - Turismo do segmento E (sedán e familiar)
- Clase G - Todoterreo
- Clase GL - Todoterreo do segmento F
- Clase GLK - Todoterreo do segmento D
- Clase ML - Todoterreo do segmento E
- Clase R - Monovolume
- Clase S - Turismo do segmento F (sedán)
- Clase SL - Deportivo de dúas prazas (convertible)
- Clase SLC - Deportivo de dúas prazas
- Clase SLK - Deportivo de dúas prazas (convertible)
- Clase SLR - *Superdeportivo de dúas prazas (cupé e convertible)
- Mercedes-Benz 300D Diesel. Sedán 4 prazas. c/ turbocompresor
Camións
Autobuses
Competición
Os automóbiles Mercedes-Benz foron moi exitosos ao longo da súa historia nas competicións automobilísticas. O Mercedes Simplex de comezos do século XX foi o primeiro construído co expreso propósito de correr, cun deseño da carrocería máis baixa do normal (os automóbiles eran usualmente da altura dun coche de cabalos); estes dominaron as carreiras durante anos.
En 1914, xusto antes do comezo da I Guerra Mundial, Mercedes-Benz gañou o Grand Prix de Francia, o que significou á vez un revés para os franceses. Benz xa competía cun auto de forma aerodinámica chamado Tropfenwagen nos anos 20 antes de que ambas as compañías fusionásense. Nos 30, coas súas poderosas Frechas de Prata (Silberpfeile), dominaron xunto ao seu rival, a Auto Union (futuro Audi), a maioría dos Grandes Premios europeos, mentres levaban a marca de velocidade na terra a máis de 435 km/h (270 mph). Nese entón o equipo deportivo de Mercedes era dirixido polo gran Alfred Neubauer.
En 1949 Mercedes-Benz sentiu a necesidade de regresar ao mundo das carreiras, misión que se lle encargou a Alfred Neubauer, quen atopou 4 autos de 1939 para o novo reto, sumando aos exitosos pilotos da pre-guerra (Kling e Lang) o arxentino Juan Manuel Fangio. Desta forma participaron no Gran Premio de Arxentina e o Gran Premio Evita Perón de 1950, obtendo un segundo e un terceiro posto respectivamente fronte a autos moito máis modernos e poderosos. Con todo serían as dúas últimas carreiras dos vellos modelos: no mesmo 1952, Mercedes-Benz presentou o seu pequeno e potente 300*SL coas sorprendentes ás de gaivota. Para este auto a compañía non só concentrouse na potencia (215 CV), senón que ademais prestou elevada atención á redución do peso (só 850 kg) e a aerodinámica, posibilitando que estes gañasen 2 veces a carreira das 24 Horas de Le Mans, 3 veces o Grand Prix de Berna e nunha ocasión a dura Carreira *Panamericana entre 1952 e 1953, tendo un gran rendemento noutras competicións da época como a Mille Miglia. O 4 de xullo de 1954, Mercedes-Benz regresou ao grande á Fórmula 1 facendo o dobrete (primeiro e segundo posto simultaneamente) no Grand Prix francés co Mercedes-Benz W196. Esta foi unha gran vitoria para Alemaña, especialmente porque ese mesmo día, algo máis tarde, o equipo alemán de fútbol gañaría o Campionato Mundial da FIFA por primeira vez. Desta forma, Mercedes dominou os Grandes Premios e as carreiras de gran turismo, incluída unha espectacular vitoria de Sterling Moss na Mille Miglia en 1955. Con todo, o 11 de xuño de 1955 ocorrería unha catástrofe: Ao entrar á recta de meta, o piloto Mike Hawthorn fixo unha brusca entrada en boxes, obrigando a realizar unha manobra evasiva a Lance Macklin, que chocou co piloto de Mercedes Pierre Levegh, lanzándoo fose da pista. O seu coche impactou cun bancal de area que o fixo literalmente despegar, desintegrándose a máis de 200 km/h sobre as tribunas cheas de espectadores, morrendo 86 deles e resultando feridos máis de 100, moitos deles de gravidade. Debido ao incidente o xerente xeral de Daimler-Benz solicitou a Neubauer que se retirase da carreira por respecto a aqueles que morreran e aos seus familiares, e informou de que Mercedes non volvería correr ata que se mellorasen as medidas de seguridade, provocando a anulación dos seguintes catro Grandes Premios. Finalmente Mercedes gañou os outros tres que quedaban da tempada, pero ao final da mesma, a firma anunciou a súa retirada definitiva da F1, cun impresionante palmarés de 9 títulos de 13 posibles en só dous anos.
Mercedes inscribiu algúns turismos en rallie nos 1960 e finais dos 1970, sen grandes éxitos. Ademais houbo intentos de inscribir nalgúns eventos de Rallie ao Mercedes-Benz W201 nos inicios dos 80 sen éxito. No seu lugar, entre o 13 e o 21 de agosto de 1983 na Pista de Alta Velocidade de Nardo no sur de Italia, os novos compactos W201 clase 190, levando un motor de 16 válvulas coa culata construída por Cosworth, romperon tres marcas mundiais da FIA (Federación Internacional de Automobilismo) logo de correr sen parar (con só paradas de 20 segundos cada dúas horas e media) un total de 201 horas, 39 minutos e 43 segundos, completando 50.000 km e cunha velocidade punta de 247 km/h. Isto converteu ao W201 no modelo de turismo Mercedes 190E 2.3-16.
Mercedes regresou ás carreiras de autos deportivos en 1989, gañando as 24 horas de Le Mans como Sauber-Mercedes e o Deutsche Tourenwagen Meisterschaft.
En 1994, as 500 millas de Indianápole foron gañadas polo Penske da o Unser Jr., impulsado por un motor Mercedes producido por Ilmor, aproveitando unha modificación feita polos organizadores desa carreira nese ano. Até 1993, nas 500 millas admitían motores con bloques de motores de coches de produción, os cales eran beneficiados con maior cilindrada e maior presión do turbo compresor. En 1994 os organizadores decidiron que eses beneficios serían estendidos a calquera motor con distribución a hasta e balancín, mentres que os motores de carreira usaban árbores de levas á cabeza. Grazas a isto, o motor Ilmor-Mercedes contaba con mais de cen cabalos de potencia máis que os demais motores en devandita carreira Este motor foi deseñado para ser utilizado naquela soa ocasión, xa que en 1995 as regras foron obviamente modificadas.
McLaren
En 1993 Mercedes-Benz regresou á Fórmula 1 (F1) como subministrador de motores do equipo de F1, Sauber, cun motor *V10 fabricado por Ilmor. En 1995, o Mercedes-Ilmor F1-V10 foi levado a McLaren substituíndo a Peugeot. En 1996 Mercedes comprou a compañía de Ilmor e continuaron construíndo e deseñando os motores para McLaren. Na carreira inaugural da tempada de 1997 da F1 o británico David Coulthard conseguiu a vitoria para o equipo McLaren-Mercedes, e introduciuno nunha nova era de éxitos. Este feito tivo unha gran relevancia, xa que foi o primeiro éxito de McLaren en tres tempadas e o primeiro de Mercedes-Benz desde que Juan Manuel Fangio gañase o Gran Premio de Italia de 1955. McLaren e Mercedes lograron o título de construtores en 1998 e dous títulos de piloto en 1998 e 1999 (ambos do finlandés Mika Häkkinen).
Con todo, nos tres anos seguintes houbo un significante descenso nos resultados de Mercedes na F1, ao momento de gañar só 4 carreiras en 3 anos, mentres sufrían numerosas roturas de motor e retiradas de carreira, motivando a saída e retiro do bicampión mundial Mika Häkkinen. En 2003 Mercedes e McLaren crearon un automóbil superdeportivo, o Mercedes-Benz SLR McLaren: o cal ten unha carrozaría de fibra de carbono cun motor V8 sobrealimentado de 5,5 litros. Este é o mesmo motor que levan outros Mercedes (como son o SL55 AMG) aínda que foi mellorado para levalo a producir 454kW e un par motor de 780NM. O SLR alcanza unha velocidade máxima de 330km/h e acelera de 0 a 100 en 3,8 s. No mercado desde 2005, o seu prezo aproximado é de 500 000 dólares.A tempada 2005 foi moito máis exitosa para Mercedes, gañando 10 dos 19 GP da tempada, pero terminando segundos na loita polo título de construtores, detrás de Renault F1 Team (debido principalmente a que os fallos e roturas dos motores continuaron); e co seu piloto Kimi Räikkönen terminando segundo por detrás do español Fernando Alonso (Renault) no título de pilotos mentres que 2006 foi outra tempada mediocre, Fernando Alonso (Renault) volveu gañar o campionato de pilotos e Renault F1 Team o título de construtores. En 2006 fíxose unha nova versión máis potente chamada SLR 722 Edition para conmemorar a vitoria na carreira panamericana de décadas atrás.