Condado de Namur

O condado de Namur era un feudo do Sacro Imperio Romanoxermánico, situado entre o principado de Liexa, o ducado de Brabante e o condado de Hainaut. As principais cidades foron Namur, Charleroi, Givet, Bouvines, Marienbourg e Fleurus.

Historia[editar | editar a fonte]

O primeiro conde mencionado é Berengario de Lomme que gobernou en Namur ao redor de 899 e durante nada menos que 32 anos do século X. En 1189 pasou á casa de Hainaut unida á de Flandres. En 1212 entrou o primeiro conde da casa Courtenay. En 1238 foi ocupado por Francia. Volveu á casa de Flandres e Hainaut en 1257.

Para os asuntos relixiosos, o condado dependía do bispo de Liexa, a pesar de ser gobernado polo conde. Esta confusa situación alimentaba a miúdo as veleidades do príncipe-bispo de anexionar o condado. Ao comezo do reinado de Xoán VIII de Heinsberg enfrontáronse milicias de Liexa e Namur. En 1421^[1], o conde Xoán III vendeu o condado a Filipe III de Borgoña o Bo. En 1429, Filipe III atribuíuse o título de conde de Namur. Heinsberg e as milicias atacaron Namur pero tiveron que se inclinar ante a superioridade militar dos borgoñóns. Filipe III integrou o condado nas dezasete provincias. Despois de 1549 converteuse nun dos Países Baixos españois e desde 1713 austríacos. Entre 1659 e 1678 Francia conquistou a parte sur coas cidades de Charleroi, Givet, Bouvines e Marienbourg. En 1795, Francia anexionou o resto do territorio e creou o Departamento de Sambre e Mosa.

Despois do Congreso de Viena e do Tratado de París (1815) integrouse no Reino Unido dos Países Baixos e en 1830 en Bélxica. Os dous estados mantiveron a división administrativa francesa, malia cambiar o nome en provincia de Namur. O territorio da provincia non coincide co do antigo condado.

Lista de condes e marqueses[editar | editar a fonte]

Berengario de Lomme 899-932.

Casa de Namur[editar | editar a fonte]

Roberto I 932-974, parente do anterior.
Alberte I 974-1011, fillo do anterior.
Roberto II 1011-1018, fillo do anterior.
Alberte II 1018-1037, irmán do anterior.
Alberte III 1037-1105, fillo do anterior.
Godofredo 1105-1139, fillo do anterior.
Henrique I ou Henrique o Cego (Henrique IV de Luxemburgo), conde de Luxemburgo, 1139-1196^[2].
Alicia de Namur (irmá) casada con Balduíno IV de Hainaut^[3].

Casa de Flandres[editar | editar a fonte]

Balduíno I de Namur, (Balduíno V de Hainaut) 1189-1195, casado con Margarida I de Flandres.
Filipe I o Nobre, fillo do anterior. 1195-1212.
Iolanda de Namur (irmá) 1212-1216, casada con Pedro de Courtenay.

Casa de Courtenay[editar | editar a fonte]

Filipe II de Courtenay, fillo do anterior. 1216-1226.
Henrique II de Namur ou Henrique de Courtenay, (irmán do anterior) 1226-1229.
Margarida de Namur, (irmá do anterior) 1229-1237.
Balduíno II de Namur ou Balduíno II de Courtenay, emperador, 1237-1238 (irmán do anterior).

Casa de Luxemburgo[editar | editar a fonte]

Henrique III, (Henrique V de Luxemburgo) (neto de Henrique I) 1256-1265. Toma o condado pola forza.

Casa de Dampierre[editar | editar a fonte]

Guido I de Namur (Guido I de Flandres ou Guido de Dampierre), 1265-1297. Comprou o condado do seu curmán Balduíno II e loitou contra Henrique III
Xoán I de Namur 1297-1331^[4].
Xoán II de Namur, fillo do anterior. 1331-1335.
Guido II de Namur (irmán) 1335-1336.
Filipe III de Namur (irmán) 1336-1337.
Guillerme I de Namur o Rico, fillo do anterior. 1337-1391.
Guillerme II de Namur, fillo do anterior. 1391-1418.
Xoán III de Namur (irmán) 1418-1430, vendeuno.

Casa de Borgoña[editar | editar a fonte]

Filipe IV de Namur (Filipe III de Borgoña), 1430-1467.
Carlos o Temerario, Duque de Borgoña, Duque de Brabante, Duque de Luxemburgo, Duque de Limburgo, Duque de Lothier, Conde de Zutphen, Artois, Borgoña, Charollais, Flandres, Hainaut, Holanda, Macon e Celandia e marqués de Namur 1467-1477.
María de Borgoña, casada con Maximiliano I de Austria, herdeira de Carlos o Temerario, 1477-1482.

Xenealoxía[editar | editar a fonte]

A rama de Filipe o Nobre e a súa irmá, Iolanda de Namur, extinguiuse á seguinte xeración e o emperador Balduíno II, o último representante da liñaxe, conseguiu o título; En 1248 volveu ao Sacro Imperio Romano-Xermánico, e pouco despois, en 1257, o Namur regresou á rama maior (Flandres e Hainaut).

Balduíno IX de Flandres (emperador latino Balduíno I), conde de Flandres e Hainaut 1195-1205, emperador 1204-1205.
- - Xoana de Flandres, condesa de Flandres e Hainaut 1206-1244, casada con Fernando de Portugal, e con Tomé de Savoia.
  - Margarida II de Flandres, condesa 1244-1280, casada con Guillerme de Dampierre.
    - Guido de Dampierre, conde de Flandres e Hainaut 1280-1305 (asociado 1255-1280).
      - Roberto III de Dampierre, conde de Flandres e Hainaut 1305-1322.
        Luís, conde de Nevers e Rethel.
        Lois I de Flandres > Condes de Flandres, Hainaut, Nevers e Rethel.
      - Xoán I de Namur 1257-1331.
        Xoán II de Namur 1331-1335.
        
        Guido I de Namur 1335-1336.
        
        Filipe III de Namur 1336-1337.
        Guillerme I de Namur, O Rico 1337-1391.
        Guillerme II de Namur 1391-1418.
        
        Xoán III de Namur 1418-1421.
Henrique I de Flandres, rexente de Flandres (1195-1216) e emperador latino (1205-1216).
Filipe I o Nobre, conde de Namur 1195-1212.
Iolanda de Namur, condesa de Namur 1212-1216, casada con Pedro I de Courtenay.
- Filipe II de Courtenay 1216-1226.
- Henrique de Courtenay (ou Henrique I de Namur) 1226-1228.
- Roberto de Courtenay (morto en 1228).
- Margarida Sibila, 1228-1337.
- Balduíno II de Courtenay, emperador latino 1228-1261, conde de Namur 1237-1238 (ocupación francesa de 1238).

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Jean Janssen, Sous la crosse…!, évolution socio-politique, économique et culturelle du pays de Liège, des origines à 1789, Bruxelles, L'élite, 2000, pàgines 77-78
↑ Henrique I era fillo de Ermesenda de Luxemburgo e neto de Conrado I de Luxemburg; cando morreu o seu curmán Conrado II de Luxemburg, o emperador concedeulle este condado en 1136: tamén herdou os condados de La Roche e de Durbuy.
↑ En 1172 Henrique I prometeu a herdanza do condado á súa irmá Alicia e ao fillo desta, Balduíno, pero despois vaise desdicir; finalmente Alicia herdou nominalmente o condado de Namur do seu irmán Henrique IV de Luxemburgo o Cego, que non tiña descendentes masculinos, en 1189, despois dun arranxo polo cal unha filla, Ermesenda, recibiría os condados de La Roche e Durbuy, e Luxemburgo volvería ao Imperio, pero Namur era recoñecido a Balduíno por dereito materno.
↑ Polo seu parentesco véxase a xenealoxía.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Louis Charles Dezobry e Théodore Bachelet, Dictionnaire de Biographie et d'Histoire, París, 1863 s.u..
Léon Vanderkindere: La formation territoriale des principautés belges, 2 tomos, Bruxelas 1909.
Rousseau (editor.): Actes des comtes de Namur, 1936-.
E. Brouette: Introduction aux études historiques, archéologiques et folkloriques du Namurois, Namur 1947.
J. Balon: La maison de Namur sur la scène de la grand histoire, Namur 1950.
Genicot: Le Namurois politique, 1964.
Hermann Grote: Stammtafeln, Leipzig 1877.

[1] Jean Janssen, Sous la crosse…!, évolution socio-politique, économique et culturelle du pays de Liège, des origines à 1789, Bruxelles, L'élite, 2000, pàgines 77-78

[2] Henrique I era fillo de Ermesenda de Luxemburgo e neto de Conrado I de Luxemburg; cando morreu o seu curmán Conrado II de Luxemburg, o emperador concedeulle este condado en 1136: tamén herdou os condados de La Roche e de Durbuy.

[3] En 1172 Henrique I prometeu a herdanza do condado á súa irmá Alicia e ao fillo desta, Balduíno, pero despois vaise desdicir; finalmente Alicia herdou nominalmente o condado de Namur do seu irmán Henrique IV de Luxemburgo o Cego, que non tiña descendentes masculinos, en 1189, despois dun arranxo polo cal unha filla, Ermesenda, recibiría os condados de La Roche e Durbuy, e Luxemburgo volvería ao Imperio, pero Namur era recoñecido a Balduíno por dereito materno.

[4] Polo seu parentesco véxase a xenealoxía.

[1]

[2]

[3]

[4]