Concha Castroviejo

Concha Castroviejo
Nome completo	Concepción Castroviejo Blanco-Cicerón
Nacemento	1910
Lugar de nacemento	Santiago de Compostela
Falecemento	9 de decembro de 1995
Lugar de falecemento	Madrid
Nacionalidade	España
Alma máter	Universidade de Santiago de Compostela
Ocupación	xornalista, novelista, escritora e crítico literario
Pai	Amando Castroviejo Nobajas
Cónxuxe	Joaquín Seijo Alonso
Fillos	María Antonia Seijo Castroviejo
Irmáns	Xosé María Castroviejo
Na rede
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Concepción Castroviejo Blanco-Cicerón, nada en Santiago de Compostela en 1910 e finada en Madrid o 9 de decembro de 1995^[1], foi unha xornalista e escritora galega. Moitas das súas obras foron traducidas ao francés, eslovaco, inglés e holandés.^[2]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Filla de Amando Castroviejo Nobajas, catedrático de Economía Política e Facenda Pública na Universidade de Santiago de Compostela, irmá de Xosé María Castroviejo e neta de Ricardo Blanco-Cicerón. Estudou no colexio de freiras de Praceres (Marín) e, cando morreu o seu pai, fixo o bacharelato en dous anos e rematou Filosofía e Letras na USC. Na Universidade integrouse nos círculos republicanos e coñeceu a Francisco Comesaña Rendo, Borobó e Joaquín Seijo Alonso, con quen tiña previsto casar o 25 de xullo de 1936, enlace que non se celebrou polo estoupido da Guerra civil española, iniciada unha semana antes.

Testificou no xuízo sumarísimo de Francisco Comesaña en Compostela o 23 de decembro de 1936, o que a colocou nunha posición difícil. A principios de 1937 aproveitou unha viaxe de Gaspar Massó García e marchou a Bordeos. Despois reuniuse con Joaquín Seijo en Valencia, onde por fin casaron. Pasou a residir en Barcelona até a derrota do bando republicano en Cataluña en febreiro de 1939, cando tivo que fuxir a Francia. Conseguiu chegar a Bordeos e viviu alí até marchar para México, vía Nova York, no vapor Normandía^[3]. No exilio mexicano traballou en San Francisco de Campeche, Tijuana e, sobre todo, en Cidade de México.

En decembro de 1949 retornou a Galicia, chegando ao porto da Coruña coa súa filla. Traballou en La Noche de 1951 a 1953, onde fixo moi popular o pseudónimo de Asela.^[4] Ao mesmo tempo fixo os cursos para obter o carné de xornalista en Madrid. En setembro de 1953 marchou a Madrid a traballar en Informaciones. Membro da Asociación Internacional de Críticos Literarios, formou parte do xurado dos Premios da Crítica. Escribiu en Ínsula, La Estafeta Literaria, Cuadernos de Occidente, Cuadernos Hispanoamericanos, Blanco y Negro e Grial.

Despois dunha enfermidade vascular e dexenerativa que a afastou da vida pública durante dez anos, morreu na súa casa de Ribera del Manzanares en decembro de 1995.

Obras[editar | editar a fonte]

Amando Castroviejo con Xosé María, Concha, Pilar e Ana María. 1926.

Los que se fueron (1957).
Víspera del odio (1959).
El jardín de las siete puertas (1961).
- O xardín das sete portas (2022). Belagua Ed. 144 páxs. ISBN 9788412443455. 14 contos e unha obra teatral.
Los días de Lina (1971).
En las praderas del Gran Manitú (2020, Tandaia).