Afonso Eiré

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Afonso Eiré
Nacemento15 de febreiro de 1955
Lugar de nacementoA Laxe
NacionalidadeEspaña
Alma máterUniversidade Complutense de Madrid
Ocupaciónxornalista e escritor
Coñecido porO penalti de Fuco
editar datos en Wikidata ]

Afonso Eiré López, tamén coñecido como Pucheiro, nado en Río Pedroso (A Laxe, Chantada) o 15 de febreiro de 1955, é un xornalista e escritor galego.[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou no Seminario de Lugo. Aos 14 anos comezou a colaborar en El Progreso estando no instituto de Chantada e aos 16 dirixiu a revista xuvenil O Cabeceiro. Xogou de porteiro no Chantada de fútbol. Estudou xornalismo na Universidade de Madrid.[1] Colaborou en diversos medios de carácter estatal. En 1977 comezou a traballar en A Nosa Terra encargándose das páxinas deportivas. En 1981, despois dunha crise encargouse de remodelar o semanario e formar un novo equipo e entre 1983 e 2007 foi o seu director. En 2007 ascendeu a conselleiro delegado de A Nosa Terra. Foi comentarista político e presidente da Fundación A Nosa Terra.[2]

Usou o pseudónimo Pucheiro sobre todo nas crónicas e comentarios deportivos[3]. Colaborou na TVG[4], foi comentarista na Radio Galega e na SER Galicia e mantivo unha columna semanal en El Correo Gallego.[5]

Traxectoria literaria[editar | editar a fonte]

Presentación de Memorias dunha vaca marela en Pontevedra, 2018. Con Anxo González Guerra (esquerda) e Xosé Abilleira (dereita)

Amigos sempre (1998) é a súa primeira novela de formación, recrea a vida no Seminario de Lugo nos anos 60.

O coxo de Vilarelle (2004) é unha novela que recrea o feito histórico na contorna de Chantada arredor da suposta mellora da estrada nacional de Ourense a Lugo.[6]

Os bicos de Tina (2009) fala unha muller madura a piques de atoparse de novo co amor platónico da súa vida, o mesmo que abandonou de nova por un futuro de cartos en Barcelona e plasma o espertar sexual de dous nenos nunha aldea, nun tempo de papel.[7]

O penalti de Fuco (2012): o árbitro pita un penalti na final da Copa do Rei de fútbol, que se xoga no Santiago Bernabeu entre o Real Madrid e o FC Barcelona, é o punto de partida dunha novela, no que o tempo se detén e en pouco máis de cinco minutos reais transcorre a historia de Francisco Rodríguez.[8]

Infiltrados. Os servizos secretos, a UPG e outras historias do nacionalismo (2013) é unha historia de espías. Xosé Torga é militante da UPG, investiga e descobre o papel dos servizos secrertos españois nos distintos conflitos internos que sufriu o nacionalismo galego.

En Eu estaba alí (2014)[9] lembra os principais episodios da viga galega: a ruptura do BNG, Cuíña Crespo e Fraga Iribarne, Carlos Mella e Barreiro Rivas, O Piloto, a morte de Amador e Daniel, de Moncho Reboiras. E as batallas das Encrobas, Baldaio, Xove, A Cota Empresarial, O Xurelo. Ademais do Estatuto de Autonomía, o intento de secuestro de Gómez Franqueira, a disolución do Partido Galleguista etc.

O Piloto. O último guerrilleiro (2015) é un libro de investigacón novelada sobre Xosé Luís Castro Veiga, O Piloto.[10]

A morte do meu pai (2017) é unha historia persoal que recolle os últimos días do pai e as relfexións que lle vai provocando.[11]

En Memorias dunha vaca marela (2018)[12] volve a Cachorra, protagonista de Eu tamén fun coas vacas que directamente conta a súa vida na que se ve a transformación dunha explotación gandeira, que vai desde a corte a un moderno estábulo, desde a gandería de subsistencia á explotación industrial.

A maxia da auga (2020) é un libro que revive e actualiza os principais mitos galegos e lles dá unha nova visión. Case todas as lendas ancestrais galegas teñen algo en común; están, dun xeito ou doutro, relacionadas coa auga.[13]

Obras[editar | editar a fonte]

Ensaio[editar | editar a fonte]

Narrativa[editar | editar a fonte]

Guións[editar | editar a fonte]

Colaboracións en obras colectivas[editar | editar a fonte]

  • Xornalistas ante a Lei. Edicións Lea.
  • Libro de ouro (1999). Deputación de Lugo.
  • Crónicas chantadinas (2004). Deputación de Lugo.
  • Café de 4 A 4. 25 aniversario. VG.223-2006.
  • No país da irmandade (2007). Deputación da Coruña.
  • En defensa do Poleiro (2010). Toxosoutos.
  • Xabarín 18 (2013). EEI Monte da Guía; Concello de Vigo; Galaxia.
  • Homenaxe a Neira Vilas. E. Ismael González.
  • Galegos universais. Influencia de Galicia no mundo (2016). Autor de "Fidel Castro, neto de galegos pobres". Hercules. Coordinador.
  • Moncho Valcarce, un dos inesquecibles (2018). Deputación da Coruña. ISBN 9788498123388
  • Els maquis: la resistència armada contra el franquisme (1936-1965) (2020). Valencia.

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 "Afonso Eiré López Galegos". galegos.galiciadigital.com. Consultado o 2021-01-28. 
  2. "CONCELLO DE CHANTADA WEB OFICIAL Historia". www.concellodechantada.org. Arquivado dende o orixinal o 31 de xullo de 2021. Consultado o 2021-01-29. 
  3. "p". www.ogalego.eu. Consultado o 2023-01-26. 
  4. "Afonso Eiré, xornalista e escritor. Autor do libro "Eu estaba alí". CRTVG". www.crtvg.es. Consultado o 2021-01-28. 
  5. "Afonso Eiré". www.elcorreogallego.es (en castelán). Consultado o 2021-01-28. 
  6. "O coxo de Vilarelle Espiral Maior LG3 O soportal da Literatura Galega". culturagalega.org (en castelán). Consultado o 2021-01-28. 
  7. Mato, Mar (2009-03-23). "Afonso Eiré: "O fracaso das relacións vén da falta de liberdade para medrar"". La Opinión de A Coruña. Consultado o 2021-01-28. 
  8. "Eiré engade ‘O penalti de Fuco’ á escasa presenza do fútbol na nosa literatura – Editorial". Consultado o 2021-01-28. 
  9. "Afonso Eiré presenta en Lalín su libro 'Eu estaba alí'". Faro de Vigo (en castelán). 2014-11-13. Consultado o 2021-01-28. 
  10. "Evento: O piloto. O último guerrilleiro Cultura de Galicia". www.cultura.gal (en castelán). Consultado o 2021-01-28. 
  11. Nicolás, Ramón (2017-09-04). "A morte do meu pai, de Afonso Eiré". Caderno da crítica. Consultado o 2021-01-28. 
  12. "RADIO.- Afonso Eiré: "Pedro Sánchez levaba preparando este Goberno hai máis de dous meses"". Pontevedra Viva. Consultado o 2021-01-28. 
  13. Xmeyre, ~ (2020-03-10). "crítica de A MAXIA DA AUGA, de Afonso Eiré, en Hércules de Ediciones.". Ferradura en Tránsito II. Consultado o 2021-01-28. 
  14. 20minutos (2010-03-12). "Alfonso Eiré recopila la historia "sistemática" de Chantada desde la prehistoria y desvela los porqués de su evolución". www.20minutos.es - Últimas Noticias (en castelán). Consultado o 2021-01-28. 
  15. "Belesar o orgullo de España. Afonso Eiré,  2013. Hercules de Ediciones.". ourense-natural.es. Consultado o 2021-01-28. 
  16. "Belesar, o orgullo de España". www.letrasavila.com. Arquivado dende o orixinal o 15 de febreiro de 2021. 
  17. "Afonso Eiré presenta la reedición de «Amigos sempre», una historia de abusos en un seminario". La Voz de Galicia (en castelán). 2010-08-03. Consultado o 2021-01-28. 
  18. "Asolagados (2013)" (en castelán). Consultado o 2021-01-28. 
  19. "O Piloto de Xosé Reigosa". www.lagavillaverde.org. Consultado o 2021-01-28. 
  20. "O xornalista e escritor Afonso Eiré recibirá en Chantada o premio Moncho do Pío". La Voz de Galicia. 2007-12-11. Consultado o 2021-01-28. 
  21. "XL Premio Afundación de Periodismo Julio Camba ·". Consultado o 2021-01-28. 
  22. "La Xunta concede las medallas Castelao a Érguete, 'A Nosa Terra' y Hércules Ediciones". www.elcorreogallego.es (en castelán). Consultado o 2021-01-28. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]