Pintura corporal

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ciclistas en Seattle, 2007.

A pintura corporal, tamén coñecida como body painting, é a aplicación na pel humana de pintura artística. Está considera unha das primeiras formas de expresión plástica utilizadas polo ser humano.

Historia[editar | editar a fonte]

Na prehistoria comezaron a usarse como pigmentos a terra, o carbón de madeira, o xiz e o sangue de animais. O uso desta técnica de maquillaxe puido servir como camuflaxe para a caza, como pinturas de guerra para impresionar o inimigo, como sinal de recoñecemento na propia tribo ou como ritual. Ao longo do tempo esta pintura efémera inicial derivou nas diversas culturas en tatuaxes máis ou menos definitivas.

A finais do século XX a pintura corporal reapareceu en Occidente a nivel artístico. Actualmente existen diversos festivais, entre eles en Seeboden (Austria) e Bruxelas (Bélxica).

Diversidade[editar | editar a fonte]

Pintura corporal no Carnaval de Loulé (Portugal).

Case todas as sociedades tribais practicaron a pintura corporal con axuda de arxila ou carbón. Utilizada habitualmente durante as cerimonias, practícase aínda en rexións como Australia e as illas do océano Pacífico.

Nalgunhas tribos do sueste dos outeiros do Nuba sudanés as cores das pinturas (xunto cos peiteados) indican a idade dos homes. Estas pinturas son realizadas polos mozos nas aldeas de Kau, Nyaro e Fungor.

En diversas rexións entre a India e o Magreb, as mulleres practican unha forma de pintura corporal máis duradeira con henna, decote en ocasións como celebracións relixiosas ou matrimonios. A decoración con henna colorea a pel en tons entre o laranxa e o negro.

Algúns pobos indíxenas de Suramérica utilizan o huito o genipapo (genipa americana), o annatto e o carbón. O huito, a semellanza da henna, é bastante estable, e a súa cor negra tarda algunhas semanas en borrarse.

Cores[editar | editar a fonte]

Pinturas fluorescentes iluminadas con luz ultravioleta.

As materias utilizadas para fabricar unha cor poden ser de orixe vexetal, mineral ou animal. Os pigmentos universalmente máis apreciados son o vermello, o negro, o branco e o ocre.

As cores máis utilizadas polos amerindios son o vermelo vivo (extraído do urucù), o negro verdoso (do xugo de xenipapo), o branco (da arxila) e o negro (da polpa da froita xenipapo e do carbón de madeira).

O branco adoita asociarse ao loito ou á purificación. O ocre cor do sangue e da terra fértil, acostuma representar a enerxía vital e a fecundidade. O negro, evocador da noite e o caos primordial, simboliza o nada.

Práctica artística[editar | editar a fonte]

A pintura corporal practícase na actualidade nas sociedades occidentais cunha finalidade lúdica e decorativa. Parte do éxito está en que permite unha exposición do corpo espido sen tentar contra o sentido do pudor que prevalece en certas sociedades; con frecuencia a pintura escollida representa pezas de vestir.

Adoita recorrerse a motivos animais, transformándose as persoas modelos en felinos, cans, cebras ou vacas, por exemplo. Outro tema recorrente é o fantástico, debuxando ás, antenas ou garras. É común tamén a procura da camuflaxe e o mimetismo, buscando integrar o corpo no contorno. Tamén é frecuente o debuxo de motivos vexetais ou xeométricos (típicos tamén das tatuaxes).

Adoita usarse en eventos como o entroido (formando parte do disfrace) e eventos deportivos.

Galería de imaxes[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]