Patmos

Patmos
	Πάτμος (el)
Localización
	37°19′30″N 26°32′30″L / 37.325, 26.5417Coordenadas: 37°19′30″N 26°32′30″L / 37.325, 26.5417
Estado	Grecia
Administracións descentralizadas	Decentralized Administration of the Aegean (en)
Periferias	Exeo Meridional
Grupo insular (pt)	Dodecaneso - Δωδεκάνησα
Poboación
Poboación	3.047 (2011) (89,25 hab./km²)
Xeografía
Superficie	34,14 km²
Bañado por	Mar Exeo
Altitude	269 m
Identificador descritivo
Código postal	855 xx
Fuso horario	UTC+02:00, horario estándar; UTC+03:00, horario de verán
Páxina web	patmos.gr

Patmos (do grego, Πάτμος) é unha pequena illa grega no mar Exeo. É unha das illas do Dodecaneso, ten unha poboación de aproximadamente 3.000 persoas e unha superficie de 34,6 km². O punto máis alto da illa é o Profitis Ilias, a 269 metros sobre o nivel do mar.

As comunidades principais de Patmos son Hora e Skala, que é tamén o único porto. As igrexas e comunidades de Patmos pertencen á tradición ortodoxa oriental.

Patmos ten renome pola súa mención no escrito cristián da Apocalipse. Na introdución do libro dise que o autor, Xoán, foi desterrado en Patmos, e que aí tivo e escribiu as súas visións de Xesús. As tradicións temperás do cristianismo identifican a este Xoán con San Xoán Evanxelista. Por iso, Patmos é un destino importante de peregrinación cristiá. Os visitantes poden ver a cova na que supostamente Xoán tivo as súas visións. Existen varios mosteiros na illa dedicados a San Xoán.

Historia[editar | editar a fonte]

Os primeiros restos de asentamentos humanos son da metade da Idade de Bronce (aprox. 2000 a. C.). Compóñense de fragmentos de cerámica de Kastelli, o sitio arqueolóxico máis importante identificado ata o momento.

Patmos é de cando en cando mencionado polos escritores antigos. Polo tanto, moi poucas conxecturas se poden facer acerca dos primeiros habitantes. No período clásico, os Patmeses prefiren identificarse a si mesmos como dorios que descende das familias de Argos, Esparta e Epidauro, mesturándose con xente de ascendencia Xónica.

A xulgar polos achados arqueolóxicos, Kastelli seguiu desempeñando un papel importante na illa durante todo o período grego antigo (aprx. 750 aC-323 a. C.).

Durante o século 3 a.C., no período helenístico, o asentamento de Patmos adquiriu a forma dunha acrópole cunha mellor defensa a través dun muro de fortificación e torres.

Logo da morte de Xoán de Patmos, posiblemente ao redor de 100 AD, unha serie das primeiras basílicas cristiáns erixíronse en Patmos. Entre elas había unha gran Real Basílica na honra de San Xoán, construída aproximadamente no 300-350 no lugar onde se atopa hoxe en día o Mosteiro de San Xoán o Teólogo.

Os restos de vida cristiá en Patmos, con todo, apenas sobreviviron aos ataques árabes desde o século 6 ao 9º. Durante este período, foi destruída a Gran Basílica. No século 11, o emperador bizantino Aleixo I Comneno deu ao Reverendo Pai Christodoulos a completa autoridade sobre a illa de Patmos, así como o permiso para construír un mosteiro na illa. A construción do mosteiro iniciouse en 1.101.

A poboación ampliouse por medio de inmigrantes de Bizancio que fuxían da Caída de Constantinopla en 1453, e de inmigrantes de Creta que fuxían da caída da Chandakas (Creta) en 1669 .

A illa foi controlada polo Imperio Otomán durante moitos anos, pero gozaba de certos privilexios, na súa maioría relacionados co comercio libre de impostos do mosteiro e certificados por documentos imperiais otománs, atopados na biblioteca.

En 1912, en relación coa Guerra Turco-Italiana, os italianos ocuparon todas as illas do Dodecaneso, incluíndo Patmos. Os italianos permaneceron alí ata 1943, cando a Alemaña nazi fíxose cargo da illa.

En 1945, a illa de Patmos mantívose independente ata 1948, cando, xunto co resto das illas do Dodecaneso, se uniu á Grecia independente.