Dinar almorábide
O dinar almorábide (en árabe: الدينار المرابطي) foi unha moeda de ouro cuñada pola dinastía almorábide no Magreb e en Al-Andalus.[1][2]
As cecas onde se producían os dinares almorábides abastecíanse do ouro procedente das minas da África occidental, ao sur do deserto to Sáhara.[1][3]
Os dinares almorábides circularon amplamente fóra dos límites do Imperio Almorábide e nos reinos cristiáns da Península Ibérica estas moedas comezaron a ser coñecidas como "morabetinos", o que deu lugar posteriormente á aparición dos "marabedís".[3]
Historia[editar | editar a fonte]
Cando os almorábides conquistaron Audagost cara a 1054 gañaron o control da parte sur das rutas comerciais que atravesaban o Sáhara. A parte norte foi ocupada logo da toma dos oasis de Sijilmasa aos nagrava por parte de Abu Bakr ibn Umar. Nesta posición, os almorábides puideron controlar e beneficiarse do comercio de ouro transahariano. Dous anos despois da toma de Sijilmasa, punto de entrada do ouro no norte de África, cuñáronse alí dinares a nome de Abu Bakr ibn Umar.[1]
Ao se converter oficialmente Yusuf ibn Tashfin en emir dos almorábides en 1087, cuñáronse moedas co seu nome e o volume da produción aumentou. Ademais de en Sijilmasa, cuñáronse moedas en varias cecas novas, a primeira delas en Agmat, en 1093. A ceca de Agmat tivo a maior produción de todas as do norte de África ata 1122 e esta localidade era a máis rica durante o período almorábide.[1]
A partir de 1096 comezaron a cuñarse os dinares almorábides en al-Andalus, inicialmente en Sevilla. A produción aumentou notablemente a partir de 1104, o ano despois de que Ali ibn Yusuf fose recoñecido como herdeiro do imperio; nestas moedas apracece o seu nome xunto ao do seu pai. Ronald A. Messier suxire que o obxectivo era "dar a coñecer a lexitimidade do dereito de Ali ao trono".[1]
Baixo Ali, a produción de moedas aumentou considerablemente e os dinares pasaron a ser cuñados tamén en Marrakech, que acababa de ser establecida como capital almorábide, aproximadamente en 1097. Catro anos máis tarde comezaron a cuñarse tamén en Fez e en Tremecén (na actual Alxeria), entre outros lugares. A multiplicación das cidades onde se cuñaban os dinares axudaban o sultán a consolidar o seu control dobre as partes máis distantes do seu imperio, xa que o seu nome impreso sobre as moedas funcionaba como unha especie de marca e símbolo de autoridade fronte ás hipotéticas revoltas.[1]
_mint.jpg)
A maior produción de dinares almorábides comezou cara a 1120 e mantívose ata aproximadamente 1130, coincidindo co punto culminante da prosperidade almorábide e cando se realizou a maioría das construcións de Ali. As cecas andalusís máis produtivas desta época estaban situadas en Almería, Sevilla e Granada, que eran as cidades máis importantes para o comercio internacional.[1]
Ante a ameaza de Ibn Tumart e o movemento almohade, Ali focalizou a súa atención na parte africana do seu imperio. Cara a 1130 producíronse máis dinares almorábides en África que na Península Ibérica. Entre 1139 e 1146, os almohades de Ibn Tumart emprenderon unha guerra total contra os almorábides ata chegar a conquistar Marrakech. Os efectos económicos deste conflito fixéronse notar xa mesmo en 1141, cando os comerciantes de Fez se queixaban dos "usurpadores" almohades.[1]
O derradeiro sultán almorábide, Ishaq ibn Ali, e algúns rebeldes almorábides cuñaron algúns dinares entre 1146 e 1151.[1]
Circulación[editar | editar a fonte]
Os almorábides comerciaban case exclusivamente con dinares de produción local. Baixo os almorábides, al-Andalus exportaba produtos ao norte de África, a Exipto e ao norte dos Pireneos, entre outros lugares, e tamén importaba produtos de zonas tan distantes como a China, a India ou Persia, Oriente Medio, o norte de África e Europa.[1]
Por mor da extensa rede comercial dos almorábides e a reputada calidade das súas moedas, os mercados mediterráneos estiveron inzados de dinares almorábides durante case un século e competiron co dinar fatimí como moeda dominante do comercio mediterráneo.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Messier, R. A. (1980). "Quantitative Analysis of Almoravid Dinars". En Journal of the Economic and Social History of the Orient. 23 (1/2): 102-118.
- Messier, R. A. (1974). "The Almoravids: West African Gold and the Gold Currency of the Mediterranean Basin". En Journal of the Economic and Social History of the Orient. 17 (1): 31–47.