Jenaro Pérez Villaamil

Jenaro Pérez Villaamil
	;
Biografía
Nacemento	3 de febreiro de 1807 ; Ferrol, España
Morte	5 de xuño de 1854 (47 anos); Madrid, España
Lugar de sepultura	cemiterio de San Justo de Madrid
Educación	Real Colegio Militar de Santiago de Compostela (en) (1812–); Reales Estudios de San Isidro (en)
Actividade
Ocupación	pintor, litógrafo
Xénero artístico	Veduta (pt) , acuarela, gráficos e litografía
Movemento	Romanticismo
Alumnos	Francisco Maffei Rosal (pt)
Carreira militar
Rango militar	subteniente (Spain) (en)
Conflito	Cen Mil Fillos de San Luís
Obra
	Obras destacables (1842) España artística y monumental ;
Familia
Familia	Pérez de Villaamil (en)
Fillos	Francisca Villaamil
Pai	Manuel Pérez de Villaamil
Irmáns	Juan Pérez Villaamil
Parentes	Juan Pérez Villamil, curmán segundo; Leopoldo Pérez de Villaamil, bisneto
Premios
	(21 de xullo de 1845) Knight of the Order of Leopold (en) ; (abril de 1844) Knight of the Order of Carlos III (en) ; (10 de febreiro de 1844) Cabaleiro da Lexión de Honra; (9 de xuño de 1840) Comendador da Orde de Sabela a Católica; (24 de decembro de 1838) Cabaleiro da Orde de Isabel a Católica ;
	Sinatura
Descrito pola fonte	Galería biográfica de artistas españoles del siglo XIX (1868-1869) (pt) , (vol:2, p.110-115)

Jenaro Pérez Villaamil Duguet (ás veces aparece como Genaro Pérez de Villa-Amil),^[1] nado en Ferrol o 3 de febreiro de 1807 e finado en Madrid o 5 de xuño de 1854, foi un pintor romántico galego.

Traxectoria

Formación

Pérez Villaamil foi un neno prodixio e cando tiña oito anos de idade xa desempeñaba o cargo de axudante de profesor de debuxo no Colexio Militar de Santiago ás ordes do seu propio pai, que era mestre de fortificacións, topografía e debuxo. A súa vida foi unha auténtica aventura xa que, despois de vivir en Madrid coa familia, tiña dezaseis anos de idade cando se incorporou ao movemento liberal e alistouse no Exército para repeler a invasión conservadora dos Cen Mil Fillos de San Luís en 1823. En Sanlúcar la Mayor (Sevilla) resultou ferido e préndeno como prisioneiro de guerra. Levado a Cádiz, a súa catividade non lle impediu realizar estudos de pintura na academia desa cidade baixo a dirección do profesor José García e cando quedou libre en 1830 trasladouse a Porto Rico para realizar as decoracións do teito do Teatro Tapia, o gran teatro de San Xoán.

Etapa prerromántica

Pérez Villaamil pasou por dúas etapas plásticas nas que se dividiu a súa vida. A primeira foi a prerromántica e a segunda, que ocupou os derradeiros anos da súa vida, xa plenamente romántica.

Retornado a España en 1833, percorreu Andalucía e fíxose amigo do pintor e debuxante inglés David Roberts, co que mellorou a súa técnica, e pouco máis tarde marchou a Madrid, onde coñeceu á raíña Isabel II, e pediu o ingreso na Real Academia de Belas Artes de San Fernando, que conseguiu en 1835.

Meses máis tarde interveu na fundación do Ateneo de Madrid e na creación do Liceo Artístico y Literario Español, que foi o epicentro do romanticismo en Madrid.

Tamén por aquel tempo coñeceu a Ramón de Mesonero Romanos e comezou a ilustrar as costumistas obras deste escritor español.

Etapa romántica

En 1837 vendeu cadros ao rei Lois Filipe I de Francia e tamén á raíña Isabel de España, e foi recoñecido como un dos mellores paisaxistas do momento. E nesa época comezou a mudar de amizades: do costumismo de Mesonero Romanos pasou a frecuentar a mozos do seu tempo que estaban a triunfar nas letras, como a José Zorrilla, que lle dedicou o poema La noche de invierno. E en 1840, logo dunhas viaxes por Castela, trasladouse a París, onde iniciou unha viaxe por Europa (Francia, Bélxica, Países Baixos) que se prolongou durante catro anos. A escusa da viaxe foi a publicación de España artística y monumental, un álbum de litografías.^[1]

A temática deste pintor foi sempre a paisaxe, ás veces con vistas urbanas e tamén con exteriores arquitectónicos monumentais e achegando figuras populares que representan a personaxes da época o que lles dá aos seus cadros un toque humano e costumista. Nesas viaxes europeas tomou contacto coa crítica internacional (Charles Baudelaire falou da súa obra no Salón de París de 1845, por exemplo), aprendeu de mestres do romanticismo europeo, e aproveitou para venderlle cadros a distintas casas reais. Por iso entre as súas influencias principais estiveron David Roberts, pero tamén os británicos Joseph William Turner e John Martin.

Noméano tenente director da Real Academia de San Fernando en febreiro de 1845, e ademais catedrático de paisaxe. E cando se creou a Escola Preparatoria para as carreiras de enxeñeiros civís e arquitectos, Villaamil foi nomeado profesor de paisaxe.

Regresou a Galiza en 1849 e percorreu as provincias da Coruña e Pontevedra.

Seguiu viaxando por España ata 1852, cando empezou a sufrir problemas de fígado. Dous anos máis tarde morreu en Madrid aos 47 anos de idade.

Ordes e condecoracións

Cabaleiro da Orde de Isabel A Católica (1838).
Cabaleiro da Lexión de Honra de Francia.^[cando?]
Cabaleiro da Orde de Carlos III de España (1844).
Cabaleiro da Orde de Leopoldo de Bélxica.^[cando?]

Galería de imaxes

Pescadores na ribeira.^[cando?] Colección particular.
A tempestade.^[cando?] Colección particular.
Paisaxe con río, castelo e escena de pescadores, 1828, no Museo de Pontevedra
Interior dunha igrexa, 1833-1854, na Pinacoteca Francisco Fernández del Riego de Vigo.
Ataque a un convoi carlista, 1838, no MNBA de Buenos Aires.
Igrexa de San Juan de los Reyes de Toledo, 1839.
Fachada da catedral, antes de 1842. Colección particular.
Castelo de Alcalá de Guadaira, 1843.
Pórtico da Gloria (1849) no Palacio da Moncloa.