Pradairo vermello

O pradairo vermello ou pradairo rubio ou pradairo roibo (Acer rubrum ) é unha das árbores caducifolias máis comúns e espalladas do leste de América do Norte. A súa distribución vai desde o lago dos Bosques na raia entre Ontario e Minnesota, ao leste até a Terra Nova, ao sur até preto de Miami (Florida), e ao suroeste até o leste de Texas. É amplamente cultivado en parques e xardíns, onde existe unha gran variedade de cultivares. O seu zume tamén se utiliza para producir xarope de pradairo. Atopámolo en Galiza coma ornamental en xardíns urbanos.

Folla de pradairo rubio dun exemplar do norte da Florida.

Flores.

Sámaras en Milford (Novo Hampshire). O froito do pradairo vermello madurece e cae na primavera.

Vista da árbore.

Ilustración.

Coma bonsai.

Distribución e hábitat

Na maioría da súa extensión, o pradairo vermello adáptase a un amplo rango de condicións na súa localización. Pódese atopar crecendo en lameiros, en terras áridas, e en calquera caso entre medio. Tamén atura un amplo rango de pH, aínda que a clorose pode ocorrer en terras máis alcalinas.

Descrición

É unha árbore de tamaño medio-grande que alcanza alturas de 20–30 m (raramente máis de 40 m), un diámetro de 0,5 a preto de 2 m, e pode vivir durante 100-200 anos, ocasionalmente máis tempo.

Aínda que é xeralmente bastante doado de identificar, o pradairo vermello é probabelmente o pradairo máis altamente variábel nas súas características morfolóxicas de todos os de América do Norte. As follas son a mellor maneira de distinguilo doutros pradairos. Como outros pradairos americanos, son caducifolios e ordenados en dirección contraria á póla. As follas dos pradairos vermellos teñen tipicamente unha lonxitude de 5–10 cm e a mesma amplitude con 3-5 lóbulos dentados irregulares (pola contra as follas do achegado pradairo prateado (Acer saccharinum) teñen amosegas moito máis profundas e característicamente ten 5 lóbulos). A parte superior da folla é verde clara e a parte inferior é esbrancuxada. Os talos das follas son normalmente vermellos, como o son as pólas. As follas cambian a un vermello brillante polo outono.

As pólas do pradairo rubio van de vermello a cinsento-acastañado e son lampinas. Os gomos ananos están presentes en moitas pólas. Polo inverno, as pólas levan grupos de casulos de flores, facilmente vistos a distancia. As pólas do pradairo vermello son case imposible de distinguir das do pradairo prateado, agás que o último teñen un desagradábel cheiro cando se estragan.

As flores son dun único sexo, con flores masculinas e femininas en grupos separados, aínda que normalmente na mesma árbore. Na feminina (semente), as flores son vermellas con 5 pétalos moi pequenos e sépalos terminais en grupos, normalmente na punta das pólas. As flores masculinas (pole) non son máis que estames amarelos saíntes de gomos ananos nas pólas. Ambos os dous tipos de flores atópanse na mesma árbore, mais as árbores novas poden producir só un tipo. A floración comeza no principio do ano despois de 1-30 sumas térmicas.

O froito é unha sámara, variábel en cor desde vermella a marrón até amarela. As sámaras teñen unha lonxitude de 15–25 mm e terminan en parellas nun ángulo de 50-60 graos. Madurecen a finais de maio ou principios de xuño.

O pradairo vermello frecuentemente hibrida co pradairo prateado; o híbrido, coñecido como Acer x freemanii, é o intermedio entre os pais.

Cultivo e usos

Medra amplamente como unha árbore ornamental en parques e grandes xardíns, agás onde as terras son alcalinas ou salgadas. En partes do noroeste do Pacífico, é unha das árbores máis comunmente introducidas. Numerosos cultivares foron seleccionados, a miúdo pola súa intensidade de cor outoniza, estando 'October Glory' e 'Rede Sunset' entre os máis populares. Cara ao seu límite do sur, 'Fireburst', 'Florida Flame', e 'Gulf Ember' son os preferidos. Moitos cultivares do Acer x freemanii tamén crecen amplamente.

É unha boa opción de árbore para as áreas urbanas cando hai un amplo espazo para as súas raíces. É excelente resistindo duras condicións urbanas, incluíndo a tolerancia tanto de terras secas como húmidas, e unha maior tolerancia á contaminación que o pradairo azucreiro. Como outros pradairos, as súas raíces poden ser invasivas, o que o converte nunha mala elección para plantacións en estreitas franxas entre a beirarrúa e a rúa, aínda que é probabelmente unha mellor opción ca os pradairos prateados ou azucreiros. Como o pradairo prateado, atrae esquíos, que comen os seus gomos a principios de primavera, aínda que os esquíos prefiren os máis gomos maiores do pradairo prateado.

Usos

O zume pode usarse para producir xarope de pradairo ou azucre, porén é menos doce ca a do pradairo azucreiro. Con todo, produce xeralmente xarope de sabor máis forte.

Taxonomía

Acer rubrum foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 2: 1055. 1753.

Acer: nome xenérico que procede do latín ǎcěr, -ĕris = (afiado), referido ás puntas características das follas ou á dureza da madeira que, supostamente, utilizaríase para fabricar lanzas. Xa citado en, entre outros, Plinio o Vello, 16, XXVI/XXVII, referíndose a unhas cantas especies de pradairo.

rubrum: epíteto latíno que significa "de cor rubia ou vermella".

Sinonimia

• Acer palmifolium Borkh. [1795]
• Acer palliderubrum Weston [1775]
• Acer glaucum Marshall [1785]
• Acer eriocarpum Michx. [1803]
• Acer dasycarpum Ehrh. [1789]
• Acer collinsonia Thunb. [1793]
• Sacchrosphendamnus saccharina (L.) Nieuwl. [1914]
• Argentacer saccharinum (L.) Small
• Acer carolinianum Walter
• Acer coccineum F.Michx.
• Acer drummondii Hook. & Arn. ex Nutt.
• Acer fulgens Dippel
• Acer hypoleucum K.Koch
• Acer microphyllum Pax
• Acer sanguineum Spach
• Acer semiorbiculatum Pax
• Acer splendens Dippel
• Acer wagneri Wesm.
• Rufacer carolinianum (Walter) Small
• Rufacer drummondii (Hook. & Arn. ex Nutt.) Small
• Rufacer rubrum (L.) Small

Véxase tamén

Outros artigos

• Pradairo
• Historia da Botánica
• Características das sapindáceas

Bibliografía

1. Bailey, L.H. & E.Z. Bailey. 1976. Hortus Third i–xiv, 1–1290. MacMillan, Nova York.
2. Correll, D. S. & M. C. Johnston. 1970. Man. Vasc. Pl. Texas i–xv, 1–1881. The University of Texas at Dallas, Richardson.
3. Fernald, M. 1950. Manual (ed. 8) i–lxiv, 1–1632. American Book Co., Nova York.
4. Gleason, H. A. & A.J. Cronquist. 1991. Man. Vasc. Pl. N.E. Ou.S. (ed. 2) i–910. New York Botanical Garden, Bronx.
5. Godfrey, R. K. & J. W. Wooten. 1981. Aquatic Wetland Pl. S.E. Ou.S. Dicot. 1–944. Univ. Xeorxia Press, Athens.
6. Long, R. W. & Ou. K. Lakela. 1971. Fl. Trop. Florida i–xvii, 1–962. University of Miami Press, Coral Cables.

Reference article Radford, A. E., H. E. Ahles & C. R. Bell. 1968. Man. Vasc. Fl. Carolinas i–lxi, 1–1183. University of North Carolina Press, Chapel Hill.

1. Scoggan, H. J. 1978. Dicotyledoneae (Saururaceae to Violaceae). 3: 547–1115. In Fl. Canadá. National Museums of Canada, Ottawa.
2. Voss, E. G. 1985. Michigan Flora. Part II Dicots (Saururaceae-Cornaceae). Bull. Cranbrook Inst. Sci. 59. xix + 724.
3. Wunderlin, R. P. 1998. Guide Vasc. Pl. Florida i–x, 1–806. University Press of Florida, Gainesville.