Motocrós das Nacións
| ||
| Tipo | campionato do mundo  | |
|---|---|---|
| Deporte | Motocross | |
| Organizador | Federación Internacional de Motociclismo | |
| Patrocinador | Monster Energy (pt)  | |
| Localización e Datas | ||
| Localización | variábel | |
| Vixencia | 1947 – | |
| Outro | ||
| Páxina web oficial | fim-moto.com… | |
O Motocrós das Nacións, coñecido tradicionalmente como Motocross des Nations e a miúdo abreviado coas siglas MXDN, é a única proba que se corre por equipos no deporte individual que é o motocrós. A proba dispútase anualmente en setembro (unha vez rematados os campionatos da FIM e a AMA), sendo o principal evento da tempada internacional deste deporte.
O Motocrós das Nacións foi instaurado pola FIM en 1947,[1] antes que o Campionato Mundial de Motocrós e dende o inicio foi reservado para motos de 500 cc. Máis tarde, creouse o Trophée des Nations para motocicletas de 250 cc (celebrado entre 1961 e 1984), e a Coupe des Nations para motocicletas de 125 cc (de 1981 a 1984). En 1985, a FIM presentou un novo formato que combinou os tres trofeos nun só, que comprendía tres categorías (125, 250 e 500 cc) cun corredor de cada unha e tres carreiras por cada trofeo (125/500, 125/250 e 250/500), para que todos puideran competir entre si.
En 2003, a competición adoptou o novo sistema de categorías introducido ese ano nos mundiais (MX1 e MX2) e cambiou o seu nome oficial por Motocross of Nations (abreviado MXoN). Dende 2007, o evento chámase oficialmente Red Bull FIM Motocross of Nations, xa que desde ese ano a compañía de bebidas enerxéticas Red Bull converteuse en patrocinador oficial.
Formato
[editar | editar a fonte]
Na proba participan equipos nacionais formados por tres pilotos cada un. O sábado celébranse as carreiras clasificatorias que determinan os 20 equipos que terán dereito a correr a final, que se disputa o domingo e que consta de tres "mangas" (carreiras) que determinan a nación gañadora.
Cada un dos tres pilotos dun equipo corre nunha categoría diferente: MX1 (motores a dous tempos de ata 250 cc ou motores a catro tempos de ata 450 cc), MX2 (motores de dous tempos de ata 125 cc ou de catro tempos ata 250 cc) e Open (libre). Cada piloto corre un total de dúas mangas, xa que en cada manga participan 2 categorías ao mesmo tempo, de xeito que cada categoría compite coas outras dúas. Son tres mangas, nesta orde:
- 1ª Manga: MX1 + MX2
- 2ª Manga: MX2 + Open
- 3ª Manga: MX1 + Open
Ao final das tres carreiras, engádense os cinco mellores resultados dos seis posibles de cada equipo (3 pilotos por 2 carreiras cada un) para determinar a clasificación final.
Antes da recente reintroducción neste deporte dos motores de catro tempos e o posterior nacemento de categorías MX e MX2, o Motocrós das Nacións corríase cos mesmos cilindros que os Campionatos do Mundo: 125 cc, 250 cc e 500 cc.
Historia da competición
[editar | editar a fonte]O motocrós, coñecido como Scramble no Reino Unido cando foi inventado nos anos vinte, desenvolveuse rapidamente nos anos 30. Despois da segunda guerra mundial, a FIM deulle un nivel internacional a este deporte, creando o Motocross des Nations (título oficial en francés).
Primeiros anos: o dominio da selección británica
[editar | editar a fonte]A proba inaugural celebrouse preto da Haia nos Países Baixos o 20 de xullo de 1947. Tres federacións estatais foron convidadas: os Países Baixos, Bélxica e o Reino Unido. O belga Auguste Mingels foi o máis rápido, pero o equipo do Reino Unido con Bill Nicholson (BSA), Fred Rist (BSA) e Bob Ray (Ariel) gañaron o título, por diante do equipo belga.[2]
O segundo Motocross des Nations foi en agosto de 1948 en La Fraineuse, preto da cidade belga de Spa. Tamén foron convidadas as federacións estatais de Francia, Suecia e Luxemburgo. A carreira estivo dominada polo equipo local, deixando aos belgas Nic Jansen, Marcel Cox e Andre Milhoux en primeiro, segundo e quinto posto, logrando o primeiro trofeo para Bélxica.
A finais de agosto de 1949 tocoulle ao Reino Unido acoller a competición, en Brands Hatch. O equipo británico gañou a competición por segunda vez, mantendo así a Copa indefinidamente. Despois de que a ACU (Auto-Cycle Union, federación británica) doara outra Copa para o equipo gañador na competición.
Anos 50
[editar | editar a fonte]Ao morrer en 1954, o vicepresidente da FIM Peter Chamberlain, un gran afeccionado ao motocrós e piloto deste torneo, a copa recibiu o seu nome oficial.
Durante os anos 50 o dominio británico foi abafante: sete vitorias de 10 no Motocrós das Nacións antes de 1960. As únicas excepcións foron as vitorias de Bélxica en 1951 e Suecia en 1955 e 1958.
Anos 60
[editar | editar a fonte]
A partir da tempada de 1961, FIM creou un trofeo específico para motocicletas de 250 cc, chamado Trophée des Nations.[1] Os suecos foron gañados polos suecos, tras dous éxitos iniciais do Reino Unido. No caso dos 500 cc, o equipo do Reino Unido perdeu con Suecia en 1961 e 1962, pero logo gañou cinco anos consecutivos, acadando o número de 14 vitorias en 20 anos. A pesar diso, a súa última vitoria foi en 1967, e tardaron 27 anos en volver gañar.
En Chişinău, Moldova (cidade máis coñecida entón co seu nome ruso, Kishinev) o equipo da URSS levou por primeira vez o Trofeo Chamberlain. Despois, Bélxica finalmente gañou o trofeo de novo no castelo de Farleigh (Inglaterra, 1969) despois de tentalo durante 18 anos, cun equipo integrado polos lendarios Roger de Coster, Joël Robert e Sylvain Geboers.
Anos 70
[editar | editar a fonte]Nos anos 70 experimentouse un gran cambio mecánico, coa chegada masiva de fabricantes xaponeses. Comezou Suzuki, seguida rapidamente por Yamaha, Honda e Kawasaki. Nos primeiros anos da década, os títulos foron repartidos entre Suecia e Bélxica.[3]
En 1974, en Suecia, detrás do equipo local, promoveuse por primeira vez un equipo estadounidense no podio formado por Jim Pomeroy (Bultaco), Brad Lackey (Husqvarna), Marty Tripes (Husqvarna) e Jimmy Weinert (Kawasaki), xusto diante da escuadra soviética, na que estaba Guennadi Moisséiev. En 1975 en Checoslovaquia, o equipo local rematou por diante de Bélxica, a pesar da presenza neste equipo de tres campións do mundo como Roger de Coster, Harry Everts e Gaston Rahier, e o Reino Unido. Dúas vitorias do equipo belga precederon a segunda vitoria dun equipo ruso, que incluía o campión do mundo de 250 cc Moisseiev.[2]
_met_achter_hem_Roger_de_Coster,_Bestanddeelnr_928-7780.jpg)
Nos Trophée des Nations, Bélxica conquistou todos os títulos da 1969 a 1980, excepto un (Rusia, 1979), ademais de obter dous títulos no Motocrós das Nacións (en 1979[2] e 1980), pouco antes de comezar o dominio americano.
Anos 80, dominio americano
[editar | editar a fonte]Despois de perder os torneos dos dous anos anteriores, o equipo estadounidense chegou a Lommel, en Bélxica, en setembro de 1981 para o Trofeo das Nacións, con catro pilotos de Honda, dirixidos polo 5 veces campión do mundo belga, Roger de Coster. Danny Laporte, Chuck Sun, Johnny O'Mara e Donnie Hansen gañaron con diferenza e unha semana despois volveron a gañar no Motocross des Nations de Bielstein, Alemaña. O equipo foi cambiando ano tras ano, pero todo seguiu igual. O equipo de De Coster obtivo oito vitorias (catro en cada un dos dous torneos) en catro anos.
En 1980, a FIM decidiu introducir un trofeo para un terceiro equipo con motos de 125cc: a Coupe des Nations. A selección italiana liderada por Michele Rinaldi gañou os dous primeiros títulos, seguida de Bélxica (con Eric Geboers) e Holanda (con Kees Van der Vine e John Van Den Berk).
1985, novo formato
[editar | editar a fonte]En 1985 entrou en vigor o novo formato de carreiras de tres cilindros (500, 250 e 125 cc), desaparecendo o Trophée e a Coupe. Os estadounidenses continuaron dominando o torneo ata 1994, perdendo tras 17 vitorias consecutivas (13 no Motocross des Nations e os últimos catro Trophée des Nations), contra o Reino Unido, en Roggenburg, Suíza .
Os equipos estadounidenses estiveron sempre integrados polos mellores pilotos internacionais. Danny "Magoo" Chandler gañou as catro roldas en 1982, pero quizais a maior vitoria de todas produciuse en Maggiore, Italia, en 1986, cando o equipo formado por David Bailey, Ricky Johnson e Johnny O'Mara remataron as tres carreiras sen ser superados polos outros pilotos.
Anos 90
[editar | editar a fonte]
Despois da vitoria do Reino Unido en 1994, foi a quenda de Bélxica en 1995 con Stefan Everts, Joël Smets e Marnicq Bervoets. Pero os americanos seguían aí. En 1996, en Xerez, o equipo liderado polo multi-campión Jeremy McGrath venceu aos equipos franceses e belgas. Despois viñeron dúas vitorias en Bélxica e en 1999 no Brasil deuse a primeira vitoria de Italia (campioa do mundo con Andrea Bartolini e Alessio Chiodi, ademais de Claudio Federici), por diante de Francia e de Bélxica.
Século XXI
[editar | editar a fonte]Unha vez máis, os estadounidenses gañaron en 2000 en Saint-Jean-d'Angély, encabezados polo seu piloto estrela Ricky Carmichael. No 2001, no famoso circuíto belga de Namur, Francia logrou a súa primeira vitoria (con David Vuillemin, Yves DeMaría e Luigi Séguy), superando aos belgas na súa casa. Italia gañou a edición de 2002, e Bélxica (con Stefan Everts, piloto con máis títulos mundiais da historia) gañou as edicións de 2003 e 2004, antes da reaparición dos Estados Unidos nas seguintes catro, con James Stewart substituíndo en 2006 a Carmichael como o principal piloto do equipo.
Lista de gañadores
[editar | editar a fonte]| Ano | Gañador | Pilotos | Circuíto |
|---|---|---|---|
| 1947 | .svg){kind=small} Reino Unido
|
Bill Nicholson / Fred Rist / Bob Ray |  Wassenaar
|
| 1948 | .svg){kind=small} Bélxica
|
Nic Jansen / Marcel Cox / André Milhoux |  Spa
|
| 1949 | Reino Unido
|
Harold Lines / Bob Manns / Ian Soovell |  Brands Hatch
|
| 1950 | Reino Unido
|
John Draper / Basil Hall / Harold Lines |  Skillingaryd
|
| 1951 | Bélxica
|
Victor Leloup / Nic Jansen / Marcel Meunier | Namur
|
| 1952 | Reino Unido
|
Brian Stonebridge / Geoff Ward / Phil Nex | Brands Hatch
|
| 1953 | Reino Unido
|
Les Archer / John Draper / Geoff Ward | Skillingaryd
|
| 1954 | Reino Unido
|
Geoff Ward / Brian Stonebridge / Dave Curtis | Norg
|
| 1955 | Suecia
|
Bill Nilsson / Sten Lundin / Lasse Gustavsson |  Randers
|
| 1956 | Reino Unido
|
Jeff Smith / Geoff Ward / John Draper | Namur
|
| 1957 | Reino Unido
|
Jeff Smith / Dave Curtis / Martin | Brands Hatch
|
| 1958 | Suecia
|
Bill Nilsson / Lasse Gustavsson / Ove Lundell | Knutstorp
|
| 1959 | Reino Unido
|
Don Rickman / Jeff Smith / John Draper | Namur
|
| 1960 | Reino Unido
|
Don Rickman / Dave Curtis / Jeff Smith |  Cassel
|
| 1961 | Suecia
|
Bill Nilsson / Rolf Tibblin / Ove Lundell | Schijndel
|
| 1962 | Suecia
|
Rolf Tibblin / Jan Johanson / Ove Lundell |  Wohlen
|
| 1963 | Reino Unido
|
Don Rickman / Derek Rickman / John Burton | Knutstorp
|
| 1964 | Reino Unido
|
Jeff Smith / Derek Rickman / Don Rickman | Hawkstone Park
|
| 1965 | Reino Unido
|
Jeff Smith / Vic Eastwood / Arthur Lampkin / Don Rickman | Namur
|
| 1966 | Reino Unido
|
Dave Bickers / Don Rickman / Vic Eastwood / Arthur Lampkin | Remalard
|
| 1967 | Reino Unido
|
Vic Eastwood / Dave Bickers / Jeff Smith | Markelo
|
| 1968 |  Unión Soviética
|
Leonid Shinkarenko / Evgeni Petushkov / Vladímir Pogrbniak / Arnis Angers | Chișinău
|
| 1969 | Bélxica
|
Roger De Coster / Jef Teuwissen / Joël Robert / Sylvain Geboers | Farleigh Castle
|
| 1970 | Suecia
|
Christer Hammargren / Arne Kring / Bengt Åberg / Åke Jonsson |  Maggiora
|
| 1971 | Suecia
|
Åke Jonsson / Bengt Åberg / Olle Petersson / Christer Hammargren | Gwened
|
| 1972 | Bélxica
|
Roger De Coster / Jaak van Velthoven / René Van De Vorst | Norg
|
| 1973 | Bélxica
|
Roger De Coster / René Heeren / Jaak van Velthoven / Sylvain Geboers | Wohlen
|
| 1974 | Suecia
|
Bengt Åberg / Arne Kring / Hakan Andersson / Åke Jonsson | Huskvarna
|
| 1975 |  Checoslovaquia
|
Antonin Bavorovský / Juri Churavý / Miroslav Navácek / Znedek Velký | Sedlcany
|
| 1976 | Bélxica
|
Roger De Coster / Gaston Rahier / Harry Everts / Jaak van Velthoven | Sint Anthonis
|
| 1977 | Bélxica
|
André Malherbe / Jaak van Velthoven / Roger De Coster / Jean-Paul Mingels | Cognac
|
| 1978 | Unión Soviética
|
Guennadi Moisséiev / Vladímir Kàvinov / Valery Korneev / Yuri Khudiakov |  Gaildorf
|
| 1979 | Bélxica
|
Roger De Coster / Harry Everts / André Malherbe / Ivan Van den Broek |  Ruskeasanta
|
| 1980 | Bélxica
|
André Malherbe / Georges Jobé / André Vromans / Ivan Van den Broek | Farleigh Castle
|
| 1981 |  Estados Unidos
|
Chuck Sun / Johnny O’Mara / Danny Laporte / Donnie Hansen | Bielstein
|
| 1982 | Estados Unidos
|
David Bailey / Johnny O’Mara / Danny Chandler / Jim Gibson | Wohlen
|
| 1983 | Estados Unidos
|
David Bailey / Mark Barnett / Jeff Ward / Broc Glover | Angreau
|
| 1984 | Estados Unidos
|
David Bailey / Johnny O’Mara / Jeff Ward / Ricky Johnson | Vantaa
|
| 1985 | Estados Unidos
|
David Bailey / Jeff Ward / Ron Lechien | Gaildorf
|
| 1986 | Estados Unidos
|
David Bailey / Ricky Johnson / Johnny O’Mara | Maggiora
|
| 1987 | Estados Unidos
|
Bob Hannah / Ricky Johnson / Jeff Ward |  Unadilla Valley
|
| 1988 | Estados Unidos
|
Ron Lechien / Ricky Johnson / Jeff Ward | Villars-sous-Écot
|
| 1989 | Estados Unidos
|
Jeff Ward / Jeff Stanton / Mike Kiedrowski |  Gaildorf
|
| 1990 | Estados Unidos
|
Jeff Ward / Jeff Stanton / Damon Bradshaw | Vimmerby
|
| 1991 | Estados Unidos
|
Mike Kiedrowski / Jeff Stanton / Damon Bradshaw | Valkenswaard
|
| 1992 | Estados Unidos
|
Billy Liles / Mike LaRocco / Jeff Emig |  Manjimup
|
| 1993 | Estados Unidos
|
Mike Kiedrowski / Jeremy McGrath / Jeff Emig |  Schwanenstadt
|
| 1994 | Reino Unido
|
Kurt Nicoll / Rob Herring / Paul Malin | Roggenburg
|
| 1995 | Bélxica
|
Joël Smets / Marnicq Bervoets / Stefan Everts |  Sverepec
|
| 1996 | Estados Unidos
|
Jeff Emig / Jeremy McGrath / Steve Lamson |  Xerez da Fronteira
|
| 1997 | Bélxica
|
Marnicq Bervoets / Stefan Everts / Joël Smets | Nismes
|
| 1998 | Bélxica
|
Stefan Everts / Marnicq Bervoets / Patrick Caps | FoxHill
|
| 1999 | Italia
|
Alessio Chiodi / Claudio Federici / Andrea Bartolini |  Indaiatuba
|
| 2000 | Estados Unidos
|
Travis Pastrana / Ricky Carmichael / Ryan Hughes | Saint-Jean-d'Angély
|
| 2001 |  Francia
|
Yves Demaria / Luigi Séguy / David Vuillemin | Namur
|
| 2002 | Italia
|
Andrea Bartolini / Alessio Chiodi / Alessandro Puzar | Bellpuig
|
| 2003 | Bélxica
|
Stefan Everts / Steve Ramon / Joël Smets | Zolder
|
| 2004 | Bélxica
|
Stefan Everts / Steve Ramon / Kevin Strijbos | Lierop
|
| 2005 | Estados Unidos
|
Ricky Carmichael / Ivan Tedesco / Kevin Windham | Ernée
|
| 2006 | Estados Unidos
|
James Stewart / Ryan Villopoto / Ivan Tedesco | Matterley Basin
|
| 2007 | Estados Unidos
|
Ricky Carmichael / Ryan Villopoto / Tim Ferry | Budds Creek
|
| 2008 | Estados Unidos
|
James Stewart / Ryan Villopoto / Tim Ferry | Donington Park
|
| 2009 | Estados Unidos
|
Ryan Dungey / Jake Weimer / Ivan Tedesco | Franciacorta
|
| 2010 | Estados Unidos
|
Ryan Dungey / Trey Canard / Andrew Short | Lakewood
|
| 2011 | Estados Unidos
|
Ryan Dungey / Blake Bagget / Ryan Villopoto | Saint-Jean-d'Angély
|
| 2012 | Alemaña
|
Maximilian Nagl / Ken Roczen / Marcus Schiffer | Lommel
|
| 2013 | Bélxica
|
Ken De Dycker / Jeremy Van Horebeek / Clement Desalle | Teutschenthal
|
| 2014 | Francia
|
Gautier Paulin / Dylan Ferrandis / Steven Frossard |  Kegums
|
| 2015 | Francia
|
Gautier Paulin / Marvin Musquin / Romain Febvre | Ernée
|
| 2016 | Francia
|
Gautier Paulin / Benoît Paturel / Romain Febvre | Maggiora
|
| 2017 | Francia
|
Gautier Paulin / Christophe Charlier / Romain Febvre | Matterley Basin
|
| 2018 | Francia
|
Gautier Paulin / Dylan Ferrandis / Jordi Tixier | Red Bud
|
| 2019 | Países Baixos[4]
|
Calvin Vlaanderen / Jeffrey Herlings / Glenn Coldenhoff | Assen
|
| 2020 | Ernée
|
Total de vitorias por equipos
[editar | editar a fonte]| Equipo (*) | Vitorias |
|---|---|
| Estados Unidos
|
22 |
| Reino Unido
|
16 |
| Bélxica
|
15 |
| Suecia
|
7 |
| Francia
|
6 |
| Italia
|
2 |
| Unión Soviética
|
2 |
| Checoslovaquia
|
1 |
| Alemaña
|
1 |
| Países Baixos
|
1 |
| Total | 74 |
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,0 1,1 Fraile, María José (2000). "Historia del motocross". Atlas visual de los deportes (en castelán) 5. L'Eliana: Producciones Editoriales Clannad. ISBN 84-95664-05-4.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 "L'histoire du moto-cross ainsi que ses principaux stars pilotes internationaux". www.motoclub.gimont.free.fr (en francés). Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 12 de setembro de 2019.
- ↑ "TROFÉU DAS NAÇÕES". www.motosclassicas70.com.br (en portugués). Consultado o 12 de setembro de 2019.
- ↑ "Holanda reina en el Motocross of Nations; un gran Prado acaba 4º" (en castelán). 29 de setembro de 2019. Arquivado dende o orixinal o 30 de setembro de 2019. Consultado o 30 de setembro de 2019.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Motocrós das Nacións  |