María Telo
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 8 de outubro de 1915 Cáceres, España |
Morte | 5 de agosto de 2014 (98 anos) Madrid, España |
Educación | Universidade de Salamanca |
Actividade | |
Ocupación | avogada, xurista |
Membro de | |
María Telo Núñez, nada en Cáceres o 8 de outubro de 1915 e finada en Madrid o 5 de agosto de 2014,[1] foi unha xurista e feminista española, considerada unha das 100 mulleres do século XX pola súa defensa dos dereitos da muller. Doutora honoris causa pola Universidade de Salamanca,[2] Premio Scevola 2011[3] polo seu compromiso coa xustiza e pola súa loita a prol da democracia e a igualdade da muller e Premio Clara Campoamor 2006.[4] É autora do libro Mi lucha por la igualdad jurídica da mujer.[5]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Filla de notario, en 1932 iniciou os estudos de Dereito na Facultade de Dereito da Universidade de Salamanca. Por falta de dúas materias e debido o estoupido da Guerra Civil española, tivo que esperar ata 1940 para poder obter, pola Universidade de Zaragoza, a licenciatura. As reformas lexislativas da ditadura franquista impedíronlle acceder ao corpo de notarios. Como ela mesma relata no discurso de investidura:
Meu pai, que fora militar, e que sendo tenente coronel fíxose notario, pretendía que todos os seus fillos estudasen dereito, pero comigo existía un problema, que era muller, polo que comecei o bacharelato de Ciencias, para ser farmacéutica, pero tiven a fortuna de que a República permitise a entrada da muller nese Corpo, o mesmo ano 1931, en que se proclamou. O meu bacharelato de Ciencias quedou descartado e comecei o de Letras para estudar Dereito. Pero ocorreu que cando me faltaban dúas materias para rematar a carreira, estourou a guerra civil. Os horizontes fecháronse, os exames quedaron suspendidos e non se retomaron ata o ano 1940, data en que rematei a miña licenciatura. O ditador borrou de vez toda a lexislación da República, e volvín a atoparme con que non podía opositar a notarías.María Telo Núñez, Discurso Honoris Causa[6]
En 1944 opositou ao Corpo Técnico de Administración Civil do Ministerio de Agricultura, a primeira muller en acceder a el. Alí coñeceu a quen sería o seu esposo, Juan Manuel Fernández Albor, con quen tivo unha única filla. Especializouse en Dereito de familia.
Na década de 1950 iniciou as súas accións a prol da mellora da situación xurídica das mulleres. Mantivo correspondencia con Clara Campoamor.[7] Nun artigo publicado en ABC dixo:
Cando en setembro de 1969 eu iniciei a loita para liberar á muller das cadeas xurídicas ,a súa situación era tan vexatoria e alienante dentro da familia, con proxección no público, que había artigos como o 1263 que situaba á muller casada entre os menores, os tolos ou dementes e os xordomudos. O artigo 57 obrigaba a muller a obedecer ao marido e a licenza marital era como a súa sombra para todos os actos da vida. Sen licenza, practicamente, a muller só podía facer testamento.
Activismo durante a ditadura franquista
[editar | editar a fonte]María Telo pertenceu a varias asociacións e organizacións estatais e internacionais que tiñan entre os seus fins a defensa dos dereitos das mulleres. A finais dos anos 50,[10] María Telo ingresou na Federación Internacional de Mujeres de Carreras Jurídicas (FIMCJ).
En 1969 organizou o Consello anual desta federación en Madrid. O relatorio de María Telo, titulado La mujer en el derecho civil, analizou a situación de inferioridade xurídica das mulleres españolas, cunha gran repercusión. Nese Consello coñecéronse varias avogadas que decidiron crear a Comisión de Estudos dependente da FIMCJ, co obxectivo de "estudar as conclusións acordadas no Consello e reivindicalas ante as autoridades correspondientes". Chegaron a visitar as máximas autoridades en materia xurídica do país: o xefe de Estado e a delegada nacional da Sección Femenina de Falange.En xullo de 1971 creouse a Asociación Española de Mujeres Juristas (AEMJ), baixo a presidencia de María Telo Núñez. Os fins desta asociación son o estudo do dereito (especialmente no que afecte directamente á muller ou á familia) e promover a adecuación de normas legais á época actual e a promoción da muller nas súas respectivas profesións, particularmente das tituladas en Dereito.
En 1976 organizou o I Congreso Internacional de Mujeres Juristas que tivo lugar do 13 ao 16 de decembro en Madrid.[11]
Participación na Comisión Xeral de Codificación
[editar | editar a fonte]A AEMJ solicitou a incorporación de mulleres xuristas na Comisión General de Codificación (CGC),[12] que é, dende a súa creación polo Real Decreto de 19 de agosto de 1843, o máximo órgano consultivo do Ministerio de xustiza. Para isto houbo de presentar varios escritos nos que se fundamentaba a solicitude con argumentos como este:
Excmo. Sr., nosoutras somos as primeiras en lamentar, por ser as máis afectadas directamente, que ningunha muller xurista poida ter a oportunidade de acceder ós postos que para ser Vogal nato da devandita Comisión General de Codificación son requiridos, a causa de estar prohibido en España, ata hai cinco anos en maxistratura e dez anos noutras profesións, o ingreso da muller, excepción feita da actuación no Foro 'María Telo Núñez'
María Telo y la participación de mulleres xuristas na Comisión General de Codificación (1973-1975).[10]
O 23 de decembro de 1972 foille comunicada a constitución, no seo da Comisión General de Codificación, dunha sección especial para o estudo das incidencias que os cambios sociais puidesen ter producido no dereito de familia e a formulación, no seu caso, das correspondentes propostas. María Telo foi nomeada xunto a tres mulleres máis para formar parte desta Comisión. Os traballos culminaron coa promulgación da Lei 14/1975, de 2 de maio, que lle devolveu á muller a súa capacidade plena de obrar ao eliminar a obediencia ao marido, a licenza marital e todas as discriminacións por razón de sexo agás dúas: a patria potestade conxunta e a administración conxunta dos bens gananciais.
En 1978, por razóns ideolóxicas, abandonou a asociación que ela creara.
Activismo dende a democracia española
[editar | editar a fonte]A súa obra xurídica e política foron decisivas para a reforma do Código Civil. A patria potestade conxunta e a administración conxunta dos bens gananciais foron obxecto da lei de 13 de maio de 1981 sobre «Filiación, patria potestade e réxime económico matrimonial», en cuxo estudo María Telo participou activamente na CGC. Igualmente tivo unha destacada participación nos estudos previos á aprobación da lei de 7 de xullo de 1981 sobre «Clases de matrimonio, separación, nulidade e divorcio». Seguiu pertencendo á CGC como Vogal Permanente durante anos. Dende 1982, como secretaria de Lingua Española da Federación Internacional de Mulleres Juristas, promoveu a creación de sete asociacións de Mulleres de Carreiras Xurídicas, incardinadas en Porto Rico, o Perú, a Arxentina,Colombia, Bolivia, o Brasil e Chile.
O 23 de novembro de 2005, impartiu a conferencia na Plataforma por los Permisos Iguales e Intransferibles de Nacimiento y Adopción onde dixo:
Por iso o acadar que o permiso de paternidade sexa obrigatorio, paréceme unha medida moi sabia para romper esa complicidade masculina entre empresario e traballador. Os empresarios, e a sociedade en xeral, han de comprender que tanto o home como a muller son seres humanos, que non son máquinas; que teñen fillos e ambos teñen a obriga e o dereito de coidalos e gozar da súa compaña nos primeiros tempos da súa vida. E que se isto comporta un certo prexuízo para a empresa, non se pode saldar facendo recaer a carga só sobre a mai en prexuízo do seu traballo e reservándose o traballo do pai no seu propio beneficio. É unha medida moi mentalizadora, pois ao ser obrigatoria creará costume, e ao cabo de certo tempo considerarase e abrirá camiño a outras igualdades.
O 10 de xuño de 2008, no acto de investidura como doutora honoris causa, afirmou que a desigualdade subsiste, situando a raíz deste problema en que os roles que o home a a muller desempeñan dentro da familia son desiguais "e as súas consecuencias proxéctanse no mercado laboral, na ocupación de postos de poder, de decisión e de responsabilidade, etc.". Aludiu á dobre xornada, ós traballos a tempo parcial ou de horario flexible de distinta natureza que, asegurou, "arruínan" a formación das mulleres. A xurista, que acadara modificacións importantes do Dereito de familia, terminou o seu discurso enunciando o que segundo ela é o reto do século XXI, non denantes apelar a gobernantes, empresarios e sindicatos, de quen dixo que
[...] debesen tomar conciencia a nivel mundial da necesidade dun cambio na produción.Na mentalización está o reto do século XXI, e en conseguila debe involucrarse a muller, esixindo dos gobernos medidas adecuadas e sancións duras para os que as incumpran.[6]
Premios e recoñecementos
[editar | editar a fonte]- Premio Clara Campoamor, primeira edición, Concello de Madrid, en 2006.
- Premio Scevola, en 2011 á Ética e calidade dos profesionais do dereito.
- Doutora Honoris Causa pola Universidade de Salamanca en novembro de 2007, presentada e defendida pola profesora Esther Martínez Quinteiro en xuño de 2008.
- Medalla ao mérito no traballo, do Consello de Ministros, en 2007.
- Lazo de Dama ao Mérito Agrícola do Ministerio de Agricultura en 1972, pola súa obra e publicacións sobre Dereito agrario.
- Cruz Distinguida de Primeira Clase de San Raimundo de Peñafort, do Ministerio de xustiza, en 1976.
- Medalla ao mérito da Doutora Pérez Perozo, fundadora da Federación Venezolana de Avogadas (FEVA), en Caracas, 1978.
- Premio Rosa Manzano, da Organización “Mujer y Socialismo” do PSOE, en 1992.
- Premio Mujer Progresista 1995 da Federación de Mujeres Progresistas, en Madrid, en 1996.
- Condecoración da Federación Latinoamericana de Abogadas, outorgada en Caracas, en 1996, "como testemuño e recoñecemento á súa solidariedade para as avogadas e mulleres de carreiras xurídicas, nas loitas por obter verdadeiros espazo de igualdade, xustiza e paz para a humanidade e polo seu esforzo ao contribuír á evolución das institucións do dereito".
- Premio muller europea, da Unión de mulleres por Europa, outorgado en Madrid o 21 de outubro de 1999 "polo seu valor histórico para transformar nos primeiros anos da Transición Política española o Dereito de Familia en España e a súa labor como fundadora e presidenta da AEMJ, para, tras abandonar esta, seguir traballando polos dereitos da muller".
- Placa da Federación Internacional das mulleres de carreiras xurídicas, outorgada en 2002.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Nogueira, Charo (14 de agosto de 2014). "María Telo, la abogada de la igualdad". El País (en castelán). Consultado o 7 de agosto de 2018.
- ↑ "La jurista María Telo y el economista Álvaro Cuervo, nuevos honoris causa de la Universidad" (en castelán). 10 de xuño de 2008.
- ↑ "María Telo Núñez recibe el premio Scevola por su lucha a favor de la democracia y de los derechos de la mujer". Diario Juridico.com (en castelán). 19 de marzo de 2012. Consultado o 9 de marzo de 2015.
- ↑ Martínez Quinteiro, Esther (10 de xuño de 2008). "Laudatio de la Dra. Esther Martínez Quinteiro" (PDF). Universidad de Salamanca (en castelán). Consultado o 7 de agosto de 2018.
- ↑ Telo Núñez, María. Mi lucha por la igualdad jurídica de la mujer. ISBN 9788499031897.
- ↑ 6,0 6,1 Telo Núñez, María (10 de xuño de 2008). "Discurso de la doctora María Telo Núñez" (PDF). Universidade de Salamanca (en castelán). Consultado o 7 de agosto de 2018.
- ↑ Aznar Soler, Manuel. "Escritores, editoriales y revistas del exilio republicano de 1939" (en castelán). Renacimiento. ISBN 9788484722885.
- ↑ Telo Núñez, María (18 de xaneiro de 1998). "Las investigadoras de la mujer". ABC (xornal) (en castelán): 64.
- ↑ Telo Núñez, María. "Las investigadoras de la mujer". nodo50 (en castelán).
- ↑ 10,0 10,1 Franco, Rosario (decembro de 2003). "La situación legal: discriminación y reforma". En Gloria Nielfa Cristóbal. Mujeres y hombres en la España franquista: sociedad, economía, política, cultura (en castelán). Complutense. pp. 117–143. ISBN 84-7491-745-X.
- ↑ "Se ha clausurado el I Congreso Internacional de Mujeres Juristas". ABC (en castelán). 19 de decembro de 1976. Consultado o 13 de xuño de 2016.
- ↑ Ruiz Franco, Rosario (2006). "María Telo y la participación de mujeres juristas en la Comisión General de Codificación (1973-1975)". Asparkía (en castelán) 17: 165–180. ISSN 1132-8231.
- ↑ "María Telo. Intervención en acto sobre Permiso de paternidad obligatorio en acto celebrado el 23 de novembro de 2005 en el Instituto Cervantes de Madrid" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 02 de abril de 2015. Consultado o 04 de agosto de 2018.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte]Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Sabatés, Sandra; Juan, Ana (2018). Pelea como una chica. Barcelona: Editorial Planeta. ISBN 978-84-08-19623-5.