Herminia Fariña

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Herminia Fariña Cobián»)
Herminia Fariña
Herminia Fariña Cobián 1927.jpg
Nome completoHerminia Fariña Cobián
Nacemento4 de abril de 1904
 Santiago de Compostela
Falecemento16 de outubro de 1966
 Meaño
NacionalidadeEspaña
Ocupaciónpoeta e escritora
PaiJosé Fariña González
IrmánsRamón Fariña Cobián
[ editar datos en Wikidata ]

Herminia Fariña Cobián, nada en Santiago de Compostela o 4 de abril de 1904[1] e finada en Simes (Meaño) o 16 de outubro de 1967[2], foi unha poeta e dramaturga galega.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Filla de José Fariña González, militar, e Regina Cobián Tejo, viviu a infancia en diferentes cidades pola profesión do pai. Aos dez anos trasládase a Simes, Meaño, á casa da avoa materna, onde comeza a desenvolver a súa vocación literaria.

Os seus versos apareceron nas revistas Vida Gallega, da que foi asidua colaboradora, e Gloria Femenina. O seu primeiro libro foi Cadencias, un poemario en castelán publicado en Pontevedra en 1922. En 1924 publicou Seara, con poemas en galego.

Tamén publicou en galego o poema dramático Margarida a malfadada e a peza cómica O soldado froita e outros diálogos e monólogos. Margarida a malfadada, xunto coa comedia en castelán La marquesa de Miraflores, foron estreadas no Teatro Principal de Santiago o 23 de marzo de 1927.[3]

Colaborou en La Temporada en Mondariz e publicou nesa vila Pétalos líricos en 1927. Foi elixida membro non numerario da Real Academia Galega en 1925.

Marchou a Buenos Aires, onde colaborou en publicacións como Céltiga, La Razón ou El Mundo de Montevideo. Tamén publicou alí Bajo el cielo porteño (1930) e Hosanna (1931)[4].

Regresou a Galicia en xaneiro de 1932[5] e escribiu unha zarzuela en tres actos e un cadro, O avarento, con música de José Jané. Foi vivir co pai, destinado en Calatayud, onde fundou e dirixiu a revista Fortaleza dende febreiro de 1935[6]. A finais de 1935 malvivía en Madrid, e mesmo se chegou a solicitar colaboración popular para aliviar a súa situación.[7]

Nos seus anos mozos.

En 1937 publicou ¡Por España y para España! (El libro del combatiente), con 14 poemas de exaltación relixiosa e franquista, dez deles en castelán e catro en galego. O libro foi utilizado como propaganda polo bando sublevado[8]. Ante o goberno franquista de Burgos publicitábase como orfa de pai, "asasinado polo bando republicano".[9]

Colaborou en La Noche, Sonata Gallega e Ciudad. En 1950, con motivo das festas de Vigo, publicou o folleto Cantiga serea con tres poemas.[10]

A principios da década de 1960 instalouse definitivamente en Simes, Meaño, onde morreu o 16 de outubro de 1966.

Vida persoal[editar | editar a fonte]

Casou con Eduardo del Río en xullo de 1922[11]. Ao enviuvar del, casou con Pedro Fontenla Camiña o 7 de xuño de 1930 en Buenos Aires.[12][13] Novamente viúva, casou por terceira vez con Isaac Sánchez Alonso en Madrid en 1939.

Era irmá do médico e político Ramón Fariña Cobián.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Marco, Aurora (1996). "Herminia Fariña Cobián. Un corazón inxel na bretemosa Compostela". Andaina: revista do Movemento Feminista Galego, (15): 29–31. 
  2. ↑ El Pueblo Gallego, 17-10-1967, p. 14.
  3. ↑ El Orzán, 23-3-1927, p. 1.
  4. ↑ Vida Gallega, 30-6-1931, p. 8.
  5. ↑ Vida Gallega, 10-2-1932, p. 8.
  6. ↑ El Avisador Numantino, 13-2-1935, p. 3.
  7. ↑ "¡Humanidad! Gallegos en pie", El Progreso, 29-12-1935, p. 1.
  8. ↑ El Pueblo Gallego, 20-6-1937, p. 9.
  9. ↑ "El dolor de la poetisa huérfana. Un general que murió en su cama". La Vanguardia: 3. 19-5-1938. 
  10. ↑ La Noche, 26-8-1950, p. 6.
  11. ↑ La Integridad, 1-8-1922, p. 2.
  12. ↑ El Progreso, 12-7-1930, p. 2.
  13. ↑ Vida Gallega, 10-8-1930, p. 39.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Herminia_Fariña&oldid=5971803»