Faballón

Chámase faballón, fabón, faba loba ou fabaca á especie Vicia faba, planta herbácea, anual, rubideira, de caules semierectos, que dá o seu nome á familia das fabáceas, da cal é a especie tipo, e tamén se denominan así as súas sementes, comestíbeis.

Características

A planta do faballón é recta e ergueita, con talos fortes de até 1,6 m de altura, grosos, angulosos e lampiños.
As follas son alternas, paripinnadas e compostas, con 1.3 pares de folíolos grandes, ovalados, non rematados en gabiáns.
As flores preséntanse en acios de 2 a 8, soibre un pedúnculo común curto, con pétalos brancos manchados de violeta, púrpura ou negro.

Faballóns na vaíña abrta.

O froito é un legume de vaíña alongada, grande (de entre os 10 e os 30 cm de lonxitude), suculento e pubescente, ergueito, mouro na madurez. Dentro da vaíña dispóñense as sementes, de 2 a 6, grandes. ovaladas, deprimidas, e dispostas formando unha ringleira, de cor verde amarelada, e cun peso de un ou dous gramos.

Como no caso doutras fabáceas, teñen a propiedade de fixar nitróxeno no solo. Sobre un 80 % del é consumido pola propia planta, e o 20 % restante mellora a fertilidade da terra, razón pola cal o seu cultivo é empregado en sistemas de rotación para fortalecer solos esgotados.

Subespecies e variedades

As principais subespecies e variedades cultivadas son:

• Vicia faba var. minor
• Vicia faba var. equina
• Vicia faba var. major
• Vicia faba subsp. faba L.
• Vicia faba subsp. paucijuga (Alef.) Muratova

Cultivo

Orixinario da conca mediterránea, hoxe cultivase en todo o mundo.

O faballón desenvólvese ben en case todos os tipos de solos.

Precisa abundante humidade e uns 700 mm anuais de choiva. Tolera as xeadas, polo que se pode adaptar ás condicións de montaña.

Véxase tamén

Bibliografía

• Merino, Baltasar (1905): Flora descriptiva e ilustrada de Galicia. Santiago: Tipografía Galaica, Tomo I.

Outros artigos

• Fabáceas
• Feixón

Ligazóns externas

Vocabulario botánico. Universidade Santiago de Compostela