Faballón

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.


Chámase faballón, fabón[2], faba loba ou fabaca á especie Vicia faba, planta herbácea, anual, rubideira, de caules semierectos, que dá o seu nome á familia das fabáceas, da cal é a especie tipo, e tamén se denominan así as súas sementes, comestíbeis.[2]

Características[editar | editar a fonte]

A planta do faballón é recta e ergueita, con talos fortes de até 1,6 m de altura, grosos, angulosos e lampiños.
As follas son alternas, paripinnadas e compostas, con 1.3 pares de folíolos grandes, ovalados, non rematados en gabiáns.
As flores preséntanse en acios de 2 a 8, soibre un pedúnculo común curto, con pétalos brancos manchados de violeta, púrpura ou negro.[3]

Faballóns na vaíña abrta.

O froito é un legume de vaíña alongada, grande (de entre os 10 e os 30 cm de lonxitude), suculento e pubescente, ergueito, mouro na madurez. Dentro da vaíña dispóñense as sementes, de 2 a 6, grandes. ovaladas, deprimidas,[3] e dispostas formando unha ringleira, de cor verde amarelada, e cun peso dun ou dous gramos.

Como no caso doutras fabáceas, teñen a propiedade de fixar nitróxeno no solo. Sobre un 80 % del é consumido pola propia planta, e o 20 % restante mellora a fertilidade da terra, razón pola cal o seu cultivo é empregado en sistemas de rotación para fortalecer solos esgotados.

Subespecies e variedades[editar | editar a fonte]

As principais subespecies e variedades cultivadas son:

  • Vicia faba var. minor
  • Vicia faba var. equina
  • Vicia faba var. major
  • Vicia faba subsp. faba L.
  • Vicia faba subsp. paucijuga (Alef.) Muratova

Cultivo[editar | editar a fonte]

Orixinario da conca mediterránea, hoxe cultívase en todo o mundo.

O faballón desenvólvese ben en case todos os tipos de solos.

Precisa abundante humidade e uns 700 mm anuais de choiva. Tolera as xeadas, polo que se pode adaptar ás condicións de montaña.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Ilustración de Thomé, en Flora von Deutschland, Österreich und der Schweiz, 1885.
  2. 2,0 2,1 faballón' no dicionario da RAG.
  3. 3,0 3,1 Merino, 1905, p. 232.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Merino, Baltasar (1905): Flora descriptiva e ilustrada de Galicia. Santiago: Tipografía Galaica, Tomo I.

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Vocabulario botánico. Universidade Santiago de Compostela