Igrexa católica maronita: Diferenzas entre revisións
| Liña 52: | Liña 52: | ||
The history of the Lebanese Community in South Africa goes back to the late 19th century, when the first immigrants arrived in Johannesburg, the biggest city in the Transvaal coming from Sebhel, Mesyara, Becharre, Hadath El-Joube, Maghdoushe and other places. It is recorded that in the year 1896 the first Maronite and Lebanese immigrants arrived in Durban, Cape Town and Mozambique, and congregated around their local Catholic Churches. |
The history of the Lebanese Community in South Africa goes back to the late 19th century, when the first immigrants arrived in Johannesburg, the biggest city in the Transvaal coming from Sebhel, Mesyara, Becharre, Hadath El-Joube, Maghdoushe and other places. It is recorded that in the year 1896 the first Maronite and Lebanese immigrants arrived in Durban, Cape Town and Mozambique, and congregated around their local Catholic Churches. |
||
==References== |
|||
{{Reflist|2}} |
|||
== Notas == |
== Notas == |
||
Revisión como estaba o 3 de agosto de 2014 ás 22:36
 | Este artigo está a ser traducido ao galego por un usuario desta Wikipedia; por favor, non o edite. O usuario Norrin strange (conversa · contribucións) realizou a última edición na páxina hai 9 anos. Se o usuario non publica a tradución nun prazo de trinta días, procederase ó seu borrado rápido. |
| Igrexa Siríaca Maronita de Antioquía Igrexa Católica Maronita | |
|---|---|
| Historia | |
| Parte de | Igrexa Católica |
A Igrexa Siríaca Maronita de Antioquía (en lingua siríaca: ܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܡܪܘܢܝܬܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ, ʿīṯo suryoiṯo morunoiṯo d'anṭiokia; árabe: الكنيسة الأنطاكية السريانية المارونية, al-Kanīsa al-Anṭākiyya al-Suryāniyya al-Māruniyya; latín: Ecclesia Maronitarum), máis coñecida simplemente como Igrexa Católica Maronita, é unha igrexa particular católica, en comuñón coa Santa Sé de Roma. Ten a súa orixe na comunidade fundada por Marón, un monxe siríaco do século IV venerado como santo. O primeiro patriarca maronita, san Xoán Marón, foi elixido a finais do século VII.
Malia ser reducidos en número, os maronitas continúan a ser un dos principais grupos etno-relixiosos do Líbano. A diferenza doutras igrexas católicas orientais, dende a súa orixe os maronitas sempre teñen estado en comuñón coa Igrexa de Roma e co Papa.
Historia
A Igrexa Maronita toma o seu nome do seu fundador, san Marón († 410), un asceta siríaco amigo de Xoán Crisóstomo que a instituiu no século IV. Logo da súa morte os seus discípulos fundaron un mosteiro preto do seu túmulo, en Apamea, á beira do río Orontes. Dende os seus inicios, a comunidade maronita seguiu ao Patriarca de Antioquía.
No século VII a comunidade maronita foi refundada e organizada por un monxe, o abade do mosteiro de Brad, en Siria. Xoán Marón foi o primeiro maronita en ter a dignidade episcopal; a súa ordenación tivo lugar en 676, e máis tarde (en 685) foi elixido Patriarca de Antioquía. El foi o primeiro maronita en ter este encargo. Para escapar dunha persecución, decidiu deixar Siria e ir ao Líbano. Estabeleceuse en Bkirki, onde construíu un novo mosteiro no que depositou a máis valiosa reliquia para os maronitas: o cranio de San Marón. Dende aquela época, o mosteiro é a sé patriarcal.
.jpg)
En 685 a Igrexa de Antioquía dividiuse entre os calcedonianos e os non calcedonianos, que se convertiron na maioría. A comunidade maronita elixiu permanecer calcedoniana, e non se recoñeceu máis no patriarca Teófanes. Iniciou un período de autonomía, e os mosteiros tornáronse bispados.
Na época das Cruzadas a Igrexa Maronita retomou relacións coa Igrexa Latina, da que nunca se separara formalmente. A unión foi selada algúns séculos máis tarde, en 1584, coa fundación, durante o pontificado de Gregorio XIII, do Colexio maronita de Roma.
Os maronitas foron protexidos por Francia, durante o dominio otomán de Oriente Medio.
Até o século XVIII a Igrexa Maronita estaba só formalmente dividida en eparquías: en realidade, todos os bispos eran considerados como auxiliares do patriarca, o único e verdadeiro guía dos maronitas. En varias ocasións Propaganda Fide interveu para pedir a subdivisión canónica do patriarcado, pero os seus decretos non chegaron a ter efecto. O sínodo do Monte Líbano de 1736 instituiu canonicamente 8 eparquías, ademáis da sñe patriarcal, definindo para cada unha a súa xurisdición territorial: Alepo, Beirut, Biblos e Batrun, Chipre, Damasco, Baalbik, Trípoli e Tiro-Sidón. A Santa Sé aprobou as decisións do sínodo coa bula Apostólica praedecessorum do papa Bieito XIV do 14 de febreiro de 1742. Esta división permaneceu sen variacións até o inicio do século XX, cando foi creada a vigairía patriarcal de Exipto (1904), e foron separadas as de Tiro e Sidón (1906).
Cando o Líbano obtivo a independencia en 1943, os poderes do novo estado foron divididos entre as principais comunidades relixiosas. Os maronitas, que constituían a maioría da poboación, recibiron a Presidencia da República, cargo que continuan a manter hoxe.
Organization
.jpg)
The head of the Maronite Church is the Maronite Patriarch of Antioch, who is elected by the Maronite bishops and resides in Bkerké, close to Jounieh, north of Beirut (the Maronite Patriarch resides in the northern town of Dimane during the summer months). The current Patriarch (since March 2011) is Cardinal Mar Bechara Boutros Rahi, while Cardinal Mar Nasrallah Boutros Sfeir is Patriarch Emeritus. When a new patriarch is elected and enthroned, he requests ecclesiastical recognition by the Pope, thus maintaining their communion with the Holy See. As an Eastern patriarch, the patriarch is usually created a Cardinal by the Pope in the rank of a Cardinal Bishop; he does not receive a suburbicarian see because he is a head of a sui iuris Church.
Maronites share the same doctrine as other Catholics, but they retain their own liturgy, theology, spirituality, discipline and hierarchy. Strictly speaking, the Maronite church belongs to the Antiochene tradition and is a West Syro-Antiochene Rite. Syriac is the liturgical language. Nevertheless, they are considered to be among the most Latinized of the Eastern Catholic Churches, although there have been moves to return to Eastern practices.
Cardinal Sfeir's personal commitment accelerated liturgical reforms in the 1980s and 1990s, bearing fruit in 1992 with the publication of a new Maronite Missal. This represents an attempt to return to the original form of the Antiochene Liturgy, removing the liturgical Latinization of past centuries. The Service of the Word has been described as far more enriched than in previous missals, and it features six Anaphoras (Eucharistic Prayers).
Celibacy is not strictly required for Maronite deacons and priests outside of North America with parishes; monks, however, must remain celibate, as well as bishops who are normally selected from the monasteries. The bishops who serve as eparchs and archeparchs of the eparchies and archeparchies (the equivalent of diocese and archdiocese in the Latin Catholic Church) are answerable to the Patriarch. Due to a long-term understanding with their Latin counterparts in North America, Maronite priests in that area have traditionally remained celibate. However, in February 2014, it was announced that Wissam Akiki had been granted permission to be ordained into the priesthood by Pope Francis. The St. Louis father will be the first married man to be ordained to the Maronite priesthood in North America and will not be expected to uphold a vow of celibacy.[1]
Poboación
- Artigo principal: Maronitas.
O número exacto de maronitas no mundo non se coñece con certeza. Estímanse máis de 3 millóns, segundo a Asociación Católica para o Benestar no Oriente Próximo.
Segundo un informe de 2007, hai arredor de are 930.000 maronitas no Líbano, onde constitúen aproximadamente o 22% da poboación.[2] En Siria son un total de 51.000.[3] Existe tamén unha comunidade maronita en Chipre, de arredor de 10.000 fieis,[3] e que fala o seu propio dialecto árabe.[4][5] Finalmente, hai unha salientable comunidade no norte de Israel, na rexión de Galilea, de 7.504 persoas,[3] famosa polos seus intentos de conservación da lingua aramea.
Diaspora
The two residing eparchies in the United States have issued their own "Maronite Census", designed to estimate how many Maronites reside in the United States. Many Maronites have been assimilated into Western Catholicism as there were no Maronite parishes or priests available. The "Maronite Census" was designed to locate these Maronites. There are also eparchies at São Paulo in Brazil, as well as in Argentina, France, Australia, South Africa, Canada and Mexico.[3]
The history of the Lebanese Community in South Africa goes back to the late 19th century, when the first immigrants arrived in Johannesburg, the biggest city in the Transvaal coming from Sebhel, Mesyara, Becharre, Hadath El-Joube, Maghdoushe and other places. It is recorded that in the year 1896 the first Maronite and Lebanese immigrants arrived in Durban, Cape Town and Mozambique, and congregated around their local Catholic Churches.
Notas
- ↑ http://www.ksdk.com/story/news/local/2014/02/24/wissam-akiki-ordained-as-priest-maronite-catholic-church/5785101/
- ↑ U.S. Department of State, ed. (2008). "Lebanon - International Religious Freedom Report".
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 "Datos do Annuario Pontificio: The Eastern Catholic Churches" (PDF). 2008.
- ↑ Maria Tsiapera (1969). Mouton and Company, ed. A Descriptive Analysis of Cypriot Maronite Arabic. A Haia.
- ↑ Ministerio do Interior de Chipre (ed.). "[[Carta Europea das Linguas Rexionais ou Minoritarias|European Charter for Regional or Minority Languages]]: Answers to the Comments/Questions Submitted to the Government of Cyprus Regarding its Initial Periodical Report" (PDF). Ligazón wiki dentro do título da URL (Axuda)
Véxase tamén
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Igrexa católica maronita |
Ligazóns externas
- Patriarcado maronita (en inglés) (en árabe)
- Eparquías maronitas (en inglés)
- Maronite History Project (enciclopedia wiki maronita)