Elementos clásicos

Os elementos clásicos gregos son o lume, o aire, a auga e a terra. Na filosofía, ciencia e medicina gregas, estas forman un todo.^[1]

Na Grecia antiga[editar | editar a fonte]

Propiedades[editar | editar a fonte]

O lume é tanto quente como seco.
O aire é quente e húmido.
A auga é fría e húmida.
A terra é á vez fría e seca.

Elementos no corpo[editar | editar a fonte]

Galeno, médico grego do século II, desenvolveu e expandiu significativamente a teoría dos catro humores, que se asocia cos catro elementos da natureza. Aínda que Hipócrates, considerado o "pai da medicina", tamén se referiu aos humores para describir o corpo humano, foi Galeno quen detallou de forma máis explícita a súa asociación cos catro elementos clásicos: auga, lume, terra e aire.^[2]

Na teoría dos catro humores de Galeno, cada humor estaba asociado cun dos elementos:

Flegma: asociada coa auga.
Bile amarela: asociada co lume.
Bile negra: asociada coa terra.
Sangue: asociado co ar.^[3]

Esta teoría foi unha parte central da medicina antiga e da comprensión do corpo e a saúde. Segundo esta teoría, o equilibrio entre os catro humores era necesario para manter a saúde, mentres que un desequilibrio levaba á doenza.^[4]

Na alquimia[editar | editar a fonte]

A teoría dos catro elementos tivo unha influencia significativa na alquimia, que foi unha práctica antiga centrada na transformación e purificación das substancias e en como os alquimistas tentaron transformar materiais comúns en elementos máis nobres (por exemplo a transmutación, converter metais base en ouro). Os catro elementos eran vistos como os compoñentes fundamentais de toda a materia, que interactuaban para formar as diferentes substancias do mundo natural. As operacións alquímicas, como a destilación, calcinación, sublimación e fermentación, foron entendidas e explicadas a través das propiedades dos catro elementos. Por exemplo, o lume era esencial no proceso de calcinación, mentres que a auga xogaba un papel clave na destilación. Ademais da súa aplicación práctica, os elementos tamén tiñan unha forte dimensión simbólica na alquimia. Eran asociados con cualidades espirituais, filosóficas e astrolóxicas (cada elemento asociábase con certos signos zodiacais e planetas, o que se cría que afectaba ás propiedades e efectos das substancias alquímicas).