Ducado de Bar
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Capital | Bar-le-Duc  | |||
| Datos históricos | ||||
| Creación | 1033 | |||
| Disolución | 1766 | |||
O Condado de Bar e, desde 1354, o Ducado de Bar, foi un dos estados integrantes do Sacro Imperio Romano-Xermánico, que existiu entre 959 (antes de ser Condado) e 1766. Comprendía o Pays de Barrois (Lorena) en torno á cidade de Bar-le-Duc.
Desde 1480 estivo unido ao ducado da Lorena imperial.
En 1634 pasó a ser un dominio real francés.
Tanto o Bar imperial como a Lorena foron cedidos a Francia en 1738. Coa morte do último duque, Estanislau Leszczynski, en 1766, o Ducado incorporouse definitivamente ao Reino de Francia.
Orixes[editar | editar a fonte]
O Condado de Bar orixinouse na fortaleza fronteiriza de Bar (do latín barra, "barreira"), que o duque Frederico I da Lorena Superior erixiu nas beiras do río Ornain contra o ano 960.[1]
Esta fortaleza foi orixinalmente dirixida polos condes de Champaña.
En 1301 parte do territorio chamado daquela o Barrois mouvant, converteuse nun feudo do Reino de Francia, mentres que o chamado Barrois non-mouvant permaneceu como parte do Sacro Imperio.
Condado (1033–1354)[editar | editar a fonte]
Á morte do conde Francisco III da Alta Lotarinxia, en 1033, estas terras pasaron á súa irmá Sofía que foi a primeira persoa que usou o título condal, chamándose a si mesma "Condesa de Bar".
Os descendentes de Sofía, da Casa de Montbéliard, ampliaron Bar "mediante a usurpación, a conquista, a compra ou o matrimonio", transformándoo nun estado autónomo de facto a cabalo entre Francia e Alemaña. A súa poboación era francófona e culturalmente francesa, e os condes implicáronse na política do Reino de Francia.[1]
O conde Rexinaldo II (falecido en 1170) casou con Inés, unha irmá da raíña de Francia, Adela. Seu fillo, Henrique I, faleceu na Terceira Cruzada, en 1190.[1]
Desde 1214 até 1291 o Condado de Bar foi gobernado por Henrique II e Teobaldo II, quen asegurou a fronteira occidental con Champaña entregando feudos a nobres franceses e comprando o seu homenaxe.[1]
En 1297 o rei Filipe IV de Francia invadiu o Barrois porque o conde Henrique III axudara ao seu sogro, Eduardo I de Inglaterra, cando este último interveu contra Francia na Guerra franco-flamenga. [1]
Polo tratado de Bruxas de 1301 que puxo fin a esta guerra, Henrique viuse obrigado a recoñecer todo o territorio do seu condado ao oeste do río Mosa como un feudo de Francia.[1] [2]
Aquí é onde está a orixe do Barrois mouvant: dun territorio que se converteu nun feudo dise que se "moveu" e entrou en mouvance da súa soberanía. Estaba sometido ao Parlamento de París. O tratado de Bruxas non implicou, porén, ningunha expansión do territorio francés, porque o territorio ao oeste do Mosa era francés desde o tratado de Verdún de 843, pero en 1301 converteuse nun feudo directo da Coroa.[3]
Ducado medieval (1354–1508)[editar | editar a fonte]
.jpg)
En 1354 o conde de Bar Roberto I tomou o título ducal e, en adiante foi recoñecido como un par de Francia.[1] Père Anselme (falecido en 1694) cría que o conde Roberto fora convertido en duque polo rei Xoán II de Francia preparando o matrimonio da filla de Xoán, María.[2] Pero os gobernantes de Bar non foron nomeados duques polo emperador. O único título que recibiu o conde Roberto por outorgamento imperial en 1354 foi o de margrave de Pont-à-Mousson.[5] Este margraviado foi frecuentemente entregado polos duques de Bar aos seus herdeiros. Nese mesmo ano o emperador elevou o Condado de Luxemburgo a Ducado, e Bar quedou entre dous ducados, Luxemburgo e Lorena Superior.[6] O título ducal foi, porén, finalmente aceptado, e o rexistro fiscal imperial de 1532 documenta o "Ducado do Mosa" (Herzogtum von der Maß) como un membro votante do Reichstag.
En 1430 faleceu o último duque da liña masculina da casa gobernante, Luís.[6] Bar pasou ao seu sobriño-neto, Renato I, que estaba casado con Isabel de Lorena. En 1431 a parella herdou a Lorena. Á morte de Renato en 1480, Bar pasou á súa filla Iolanda e ao seu fillo, Renato II, que xa era duque de Lorena. En 1482 conquistou o prévôté de Virton, unha parte do Ducado de Luxemburgo, anexionándoo a Bar.[7]
En 1484 Pedro II de Borbón, rexente do rei Carlos VIII de Francia, instalou formalmente a Renato II no Ducado de Bar.[7] No seu último testamento, publicado en 1506, Renato decretou que os dous ducados nunca se separaran.[4] E os dous ducados quedaron unidos permanentemente nunha unión persoal.
Ducado moderno (1508–1766)[editar | editar a fonte]
O 2 de outubro de 1735, na versión preliminar do tratado de Viena acordose entregar Bar ao deposto rei de Polonia, Estanislau Leszczynski, de forma inmediata. Porén, tivo que esperar até a morte do gran duque Xoán Gastón de Médici o 9 de xullo de 1737 para recibir Lorena. En 1738, despois do tratado de Viena definitivo, entregou os ingresos de Bar e Lorena á Coroa francesa a cambio dunha xenerosa pensión, que usou para financiar proxectos de construción nos ducados.[8] Á súa morte, o 23 de febreiro de 1766, os dous ducados pasaron ao dominio real de Francia.
Soberanos que marcan os períodos históricos[editar | editar a fonte]
- Primeiro conde: Frederico I de Lorena (c. 950-978).
- Último conde: Roberto I de Bar (1352-1354).
- Primeiro duque: Roberto I de Bar (1354-1411).
- Último duque de Bar: Lois I (1415-1430).
- Primeiro duque de Bar e Lorena: Renato I 1431-1480).
- Último duque de Bar e Lorena: Estanislau Leszczynski (1737-1766).
Lista de gobernantes[editar | editar a fonte]
As datas indicadas refírense ao período de reinado. Todos os gobernantes anteriores a Sofía gobernaron Bar, pero non usaron o título "Conde de Bar".
Condes de Bar[editar | editar a fonte]
- Frederico I (959–978), Duque da Alta Lorena.
- Teodorico I (978–1027), Duque da Alta Lorena.
- Frederico II (1019–1026), Duque da Alta Lorena.
- Frederico III (1027–1033), Duque da Alta Lorena.
- Sofía (1033–1093).
- xuntamente co conde Luís de Montbéliard (1038–1071).
- Teodorico II (1093–1105).
- Rexinaldo I (1105–1150).
- Rexinaldo II (1150–1170).
- Henrique I (1170–1189).
- Teobaldo I (1189–1214).
- Henrique II (1214–1239).
- Teobaldo II (1239–1291).
- Henrique III (1291–1302).
- Eduardo I (1302–1337).
- Henrique IV (1337–1344).
- Eduardo II (1344–1352).
Duques de Bar[editar | editar a fonte]
- Roberto (1352–1411).
- Eduardo III (1411–1415).
- Luís (1415–1431).
- Coa morte de Renato II, a lista é idéntica á dos duques de Lorena.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Evergates 1995, p. 96.
- ↑ 2,0 2,1 Spangler 2009, p. 56.
- ↑ Moeglin 2006, pp. 231–232.
- ↑ 4,0 4,1 Monter 2007, pp. 15–16.
- ↑ Arnold 1991, p. 100.
- ↑ 6,0 6,1 Arnold 1991, p. 263.
- ↑ 7,0 7,1 Monter 2007, pp. 23–24.
- ↑ Whaley 2012, p. 165 e n. 8.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Ducado de Bar  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Arnold, Benjamin (1991): Princes and Territories in Medieval Germany. Cambridge: Cambridge University Press.
- Collin, Hubert (1971): "Le comté de Bar au début du XIVe siècle". Bulletin philologique et historique du Comité des Travaux Historiques et Scientifiques, pp. 81–93.
- Evergates, Theodore (1995): "Bar-le-Duc". En: Kibler, William W.; Zinn, Grover A.; Henneman Jr, John Bell e Earp, Lawrence. Medieval France. Londres: Taylor & Francis. p. 96.
- Grosdidier de Matons, Marcel (1992): Le comté de Bar des origines au traité de Bruges (vers 950–1031). París: Picard.
- Moeglin, Jean-Marie (2006): "Historiographie médiévale et moderne dans le Saint Empire romain germanique". École pratique des hautes études: Section des sciences historiques et philologiques 137 (20): 230–234.
- Monter, E. William (2007): A Bewitched Duchy: Lorraine and Its Dukes, 1477–1736, París: Librairie Droz.
- Parisse, Michel (1982): Noblesse et chevalerie en Lorraine médiévale. Nancy: University of Nancy.
- Poull, Georges (1977): La maison ducale de Bar: les premiers comtes de Bar (1033–1239). Rupt-sur-Moselle: Poull.
- Spangler, Jonathan (2009): The Society of Princes: The Lorraine-Guise and the Conservation of Power and Wealth in Seventeenth-Century France. Farnham, Surrey, UK: Ashgate.
- Whaley, Joachim (2012): Germany and the Holy Roman Empire. Volume II. The Peace of Westphalia to the Dissolution of the Reich, 1648–1806. Oxford: Oxford University Press.
