Eduardo II de Bar
| Eduardo II de Bar | |
|---|---|
| Nacemento | 1339 |
| Lugar de nacemento | valor descoñecido |
| Falecemento | 1352 |
| Lugar de falecemento | valor descoñecido |
| Soterrado | Bar-le-Duc |
| Nacionalidade | Francia |
| Ocupación | feudatario |
| Pai | Henrique IV de Bar |
| Nai | Iolanda de Dampierre |
| Irmáns | Roberto I de Bar |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Eduardo II de Bar, nado en 1339 e finado en maio de 1352, foi conde de Bar desde 1344 ata 1352. Era o fillo máis vello de Henrique IV, conde de Bar, e Iolanda de Flandres.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Menor á morte do seu pai, a rexencia estaba asegurada pola súa nai. Como Eduardo era de constitución feble, Iolanda solicitou e obtivo do Papa Clemente VI para el e para o seu irmán Roberto I o permiso para comer carne durante os períodos de abstinencia.
Iolanda loitou contra Pedro de Bar, señor de Pierrefort, e Teobaldo de Bar, señor de Pierrepont, que consideraban que debían participar no consello de rexencia. Vinculando alianzas con Filipe VI de Valois, rei de Francia e Raúl de Lorena, deunos relegado a papeis menores.
Eduardo foi declarado maior o 10 de outubro de 1349. En 1350, as tropas de María de Châtillon, duquesa de Lorena e do conde de Salm, arrasaron o Barrois. En represalia, Iolanda, Eduardo e o bispo de Metz asolaron Nancy. Unha tregua puxo fin ao conflito o 14 de agosto de 1351. Eduardo morreu pouco despois e o seu irmán Roberto sucedeuno.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eduardo II de Bar  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Georges Poull, La Maison souveraine et ducale de Bar, 1994