Topacio

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Topacio
Fórmula químicaAl2SiO4(F,OH)2
ClaseSilicato
SubclaseNesosilicato
Sistema cristalinoOrtorrómbico
CorAmarela, branca, incolora, azul ,verde, violeta, parda...
BrilloDe vítreo a mate
Dureza8
FracturaConcoidea
ExfoliaciónPerfecta segundo a base
RaiaBranca
Densidade3,5 - 3,6 g/cm³
Topacio incoloro, Minas Gerais, Brasil.
Topacio azul puído.
Sistema cristalino do topacio.

O topacio é un mineral silicatado de aluminio e flúor. Emprégase a miúdo como pedra preciosa e algunhas veces foi confundido co diamante: o chamado Diamante de Bragança, incluído como diamante na coroa portuguesa.

Etimoloxía[editar | editar a fonte]

O nome "topacio" deriva do grego topazos ("buscar"), que era o nome dunha illa no Mar Vermello, segundo Plinio o Vello, difícil de encontrar e da cal se sacaba unha pedra amarela (actualmente sabido que era olivina amarelada). Na Idade Media, o nome topacio era usado para calquera xema amarela, mais actualmente o nome aplícase tecnicamente ao mineral aquí descrito.

Comercialmente inténtanse vender algunhas variedades de cuarzo con denominación de topacio.

Propiedades[editar | editar a fonte]

Cristaliza no sistema ortorrómbico coa fórmula xeral Al2SiO4(OH, F)2, indicando a paréntese arredor de OH e F que a proporción entre fluoruros F e hidróxidos OH pode variar nun amplo rango, aínda que a súa suma sempre será constante.

A súa densidade é de 3,5 - 3,6 g/cm³.

A súa cor é normalmente marela-acastañada; podéndose encontrar tamén exemplares con tons de ocre, azul, violeta, vermello ou, incluso, incoloro. Ademais, pode ser variada facilmente con medios artificiais: aplicando raios gamma ou feixes de electróns conséguense tonalidades pardas ou lixeiramente verdosas e quecéndoo obtéñense tonalidades azuis ou arroibadas.

Aínda que na escala de Mohs lle corresponde dureza de 8, fractura facilmente, sendo difícil de traballar.

Variedades[editar | editar a fonte]

As distintas variedades distínguense pola cor, que varía segundo a presenza máis ou menos importante do flúor, podendo ser de moi diversas cores.

As máis estimadas son, o topacio imperial de cor alaranxada, o topacio oriental ou zafiro amarelo e o incoloro.[1]

Depósitos[editar | editar a fonte]

Atópase habitualmente en forma de cristais prismáticos crecidos en ocos que están unidos coa rocha troncal. Ademais existe unha variante masiva ou granulosa. Normalmente áchase acompañado de berilio, turmalina e apatita en rochas ácidas magmáticas como as permatitas. Tamén se encontra nos gneises.

Algunhas das reservas máis importantes encóntranse no Brasil, República Checa, Saxonia, Noruega, Suecia, o Xapón, México, Sri Lanka, Birmania, Paquistán e os Estados Unidos.

Usos[editar | editar a fonte]

Algunhas variedades empréganse en xoiería e son moi estimadas polos coleccionistas e tamén se empregan na industria cerámica.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]