Jean-Jacques Goldman

Jean-Jacques Goldman
	;
Biografía
Nacemento	11 de outubro de 1951 (72 anos); París (Francia)
Datos persoais
Outros nomes	Sam ; First Prayer ; Sweet Memories ; O.Menor ; J-J
País de nacionalidade	Francia
Educación	EDHEC Business School (1970–1973); Q122642887 (1966–1969); Q59773248
Actividade
Ocupación	compositor , guitarrista , artista discográfico , cantautor , compositor de cancións , pianista , cantante , caixeiro
Período de actividade	1974 -
Membro de	Fredericks Goldman Jones ; Taï Phong
Xénero artístico	Electropop (pt) , pop rock e Arte de paisaxes
Lingua	Lingua francesa
Instrumento	Guitarra, piano, voz, Gaita, trompeta, baixo, violín e Harmónica
Selo discográfico	Warner Music Group (1975–1979); Epic Records (1981–)
Obra
	Obras destacables (1982) Quand la musique est bonne (en) ; (1985) Je te donne; (1986) Laura (en) ; (1990) À nos actes manqués (pt) ; (1996) J'irai où tu iras (en) ;
Familia
Fillos	Michael Goldman (pt) , Caroline Goldman (pt)
Pais	Alter Mojze Goldman (en) e Ruth Ambrunn (en)
Irmáns	Pierre Goldman (pt) , Robert Goldman e Evelyne Goldman (en)
	Premios (1986) Victoires de la Musique – Male artist of the year (en) ;

Jean-Jacques Goldman, nado o 11 de outubro de 1951 nas aforas de París, é un autor, compositor e intérprete francés.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

A súa nai, Ruth Ambrunn, nada en Múnic, Alemaña, e o seu pai, Alter Mojze Goldman, nado en Lublin, Polonia, foron heroes da Resistencia francesa. Tiñan xa dous nenos antes do nacemiento de Jean-Jacques e tiveron un cuarto a continuación. Un dos seus irmáns foi o militante de extrema esquerda asasinado Pierre Goldman.

Jean-Jacques cantou por primeira vez no grupo Red Mountain Gospellers en coral, logo con The Phalanster e finalmente con Taï Phong antes de comezar a súa carreira en solitario. Esta carreira deixouna de lado hai algúns anos para fundar un trío co galés Michael Jones e a americana Carole Fredericks.

A súa carreira en solitario culmina en setembro de 1985 coa aparición do seu cuarto álbum en solitario, despois de "Démodé" (1981), "Minoritaire" (1982), e de "Positif" (1983), chamado "non homologué". Dito álbum fala de familia "tu es de ma famille", de "Délires schizo-maniaco-psychotiques". Nesta perspectiva individual considera un novo concepto: "La vie par procuration" que permaneceu nos primeiros postos de vendas a partir de 1987, pero sobre todo saca á luz un dos seus dúos máis relevantes, símbolo da súa posterior carreira de cantante acompañado: en "Je te donne" canta xunto con "Michael Jones" con característicos guitarreos rockeiros, e dá ao ointe "[...todas as miñas diferenzas, todos eses defectos que á vez son afortunados, ... douche todo o que son e todo o que valgo ..."] e fano (o dúo) en inglés e en francés (que eran por aquel entón as dúas linguas occidentais por antonomasia).

Outro álbum "Entre gris clair et gris foncé" (1987) está considerado polos seus seguidores como a mellor obra deste virtuoso guitarrista e músico, nun coidado francés, fresco pero pouco argótico, fala da nai solteira ("elle a fait un bébé toute seule"), do emigrante "Là-bas", do bo profesional ("il changeait la vie"), do que é o amor ("En tout cas c'est pas de l'amour"), e como bo rockeiro da súa guitarra ("peur de rien blues")...

Xa consolidado como unha das lendas da música francesa pasa a formar parte da historia da música francófona. Chamárono para elaborar o himno (oficial ata hoxe), de Les Restaurants du Cœur (restaurantes de corazón), organización humanitaria fundada por Coluche. Compón baixo pseudónimos e consegue que as súas cancións dean a volta ao mundo sen ser un nome propio coñecido fóra do mundo francófono. É o autor de "Aïcha" cantado por Cheb Khaled e Outlandish e incluso polo dúo español Amistades Peligrosas, é impulsor da carreira artística da francófona máis internacional Céline Dion, escribiu un dos discos de Johnny Hallyday.

No ano 2001 sae o seu disco "Chansons pour les pieds" no que predominan os ritmos celtas e as súas orixes de violinista. Ao final de dito álbum hai unha canción oculta entre "tarareos" que despertou a curiosidade da prensa francesa, pois só di "La vie c'est mieux quand on est amoureux".

Jean-Jacques Goldman tamén escribiu e compuxo cancións para outros intérpretes, coma Joe Cocker, Ray Charles, Yannick Noah, Céline Dion, Patricia Kaas, Johnny Hallyday, Garou, Patrick Fiori, Cheb Khaled, Lorie, Marc Lavoine, Florent Pagny etc.