Palleira grande

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Stercorarius skua»)

A palleira grande ou papamerda real (Stercorarius skua, antes Catharacta skua) é unha grande ave mariña da familia dos estercoráridos.

Etimoloxía[editar | editar a fonte]

O seu nome específico, skua parece que procede da palabra da lingua das illas Feroe skúvur ou skúgvur (/ˈskɪkvʊər/).[2][3] O nome da familia e do xénero Stercorarius deriva do latín e significa "excrementos", seguramente en referencia á comida que regurxitan ou soltan do bico outras aves cando son atacadas por esta especie e que esta despois come, e que parecía excrementos (o cal está relacionado tamén cun dos nomes comúns galegos: papamerda).[4]

Orixe e taxonomía[editar | editar a fonte]

Os estudos xenéticos realizados atoparon sorprendentes semellanzas entre a palleira grande e a palleira pomarina (Stercorarius pomarinus), malia o seu aspecto pouco similar. Moitos ornitólogos agora cren que ou ben a palleira grande se orixinou como un híbrido entre a palleira pomarina e unha das especies do hemisferio sur,[5] posiblemente como resultado das aves errantes ou a migración ao outro lado do ecuador das especies do sur, ou ben que a palleira pomarina evolucionou por hibridación entre a palleira grande e unha pequena especie ártica. As diferenzas no ADN mitocondrial entre as palleiras grande e pomarina son unhas das máis pequenas entre calquera par de especies de vertebrados ata agora analizadas, e mesmo é menor que as diferenzas entre individuos de especies moi espalladas. A aparente capacidade de hibridación entre elas levou a moitos taxónomos a abolir o xénero separado Catharacta para as palleiras do hemisferio sur e palleira grande.[6]

Descrición[editar | editar a fonte]

A ave mostrando as manchas brancas das ás

Mide de 50 a 58 cm de longo e ten unha envergadura de ás de entre 125 e 140 cm. Un estudo atopou que 112 machos medidos pesaban como media 1,27 kg e 125 femias 1,41 kg.[7] Os adultos teñen son marróns agrisados con manchas ou mechas e unha parte superior da cabeza negra, mentres que os individuos novos son máis marróns e sen manchas. Teñen unha cola roma e curta, e un voo poderoso. A súa chamada é un áspero hah-hah-hah-hah; tamén emiten ruídos similares a grallar. É relativamente doado distinguir esta palleira doutras do Atlántico norte como Stercorarius parasiticus, Stercorarius pomarinus e Stercorarius longicaudus. O tamaño similar ao dunha gaivota arxéntea, peito con forma de barril masivo e manchas brancas nas ás desta ave son distintivos mesmo a certa distancia. Ás veces dise que se parece algo a un miñato común. A identificación desta palleira é só complicada cando cómpre distinguila das estreitamente emparentadas palleiras grandes do hemisferio sur. Malia o seu nome, a palleira grande é algo máis pequena como media que as outras tres especies grandes de palleiras do hemisferio sur, aínda que non tanto como para poder distinguila só por iso no campo.[7] Algunhas autoridades aínda consideran que a palleira grande é conespecífica dalgunhas destas palleiras do sur, e todas elas foron separadas como grupo no xénero Catharacta, aínda que actualmente esa clasificación é pouco seguida, xa que outros propuxeron abolir o xénero Catharacta.

Palleira grande ameazante cando outra parella voaba demasiado preto do seu lugar de nidación (nas illas Shetland)

Reprodución[editar | editar a fonte]

Ovo desta especie na colección do Museo de Wiesbaden

Reprodúcese en Islandia, Noruega, as illas Faroe e illas de Escocia, e algúns individuos na propia costa de Escocia e no noroeste de Irlanda. Reprodúcense nos páramos costeiros e illas rochosas, xeralmente poñendo dous ovos marróns-oliváceos con manchas en niños forrados de herba. Como outras palleiras, fan voos rasantes sobre a cabeza dos humanos ou outros animais intrusos que se acheguen aos seus niños. Aínda que non poden inflixir serios danos, esa experiencia cunha ave dese tamaño dá medo e adóitalles ser efectiva. É unha especie migradora, pasando o inverno no mar no océano Atlántico e chegando regularmente a augas de Norteamérica. Pode verse como errante en países do Mediterráneo (mesmo en Turquía), e tamén nas costas de Galicia.

Dieta[editar | editar a fonte]

Comen principalmente peixe, aves, ovos, prea, vísceras, roedores, coellos e ocasionalmente bagas.

Palleira grande atacando un mascato (Morus bassanus) preto de Stac an Armin (St Kilda, Escocia)

Adoitan conseguir peixe roubándollo ás gaivotas, carráns e mascatos. Tamén atacan directamente outras aves mariñas[8], incluso do tamaño do gaivotón (Larus marinus). Como moitos outros estercoráridos, realiza este comportamento de cleptoparasitismo durante todo o ano, exhibindo menos axilidade pero máis forza bruta que outras especies máis pequenas da familia cando acosa as súas vítimas. Unha técnica común é voar ata un mascato e agarralo no aire por unha á para paralo e facelo caer ao mar, onde a palleira grande o ataca fisicamente ata que este cede a súa captura. Debido ao seu tamaño, á natureza agresiva e á fera defensa do seu niño, a palleira grande ten pouco que temer doutros predadores. Aínda que os pitiños desta especie poden ser presas de ratos e gatos ou do raposo ártico, os individuos sans só son ameaados por grandes aves de presa como a aguia real, o pigargo e máis raramente, no mar, as candorcas.

Galería[editar | editar a fonte]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Catharacta skua". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2015.4 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o 24 April 2016. 
  2. ↑ Salomonsen, F. (1935). "Den færøiske ornithologis historie indtil aar 1800 supplement". Dansk Ornithologisk Forenings Tidsskrift (en dinamarqués): 67–100. 
  3. ↑ "Skua". Oxford English Dictionary (3rd ed.). Oxford University Press. September 2005. (require subscrición.) Skua
  4. ↑ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. p. 365. ISBN 978-1-4081-2501-4. 
  5. ↑ Furness, Robert W.; Hamer, Keith (2003). "Skuas and Jaegers". En Perrins, Christopher. Firefly Encyclopedia of Birds. Firefly Books. pp. 270–273. ISBN 1-55297-777-3. 
  6. ↑ Blechschmidt, Karin; Peter, Hans-Ulrich; de Korte, Jacobus; Wink, Michael; Seibold, Ingred; Helbig, Andreas (1993). "Untersuchungen zur molecularen Systematik der Raubmöwen (Stercorariidae)" [Investigacións sobre a sistemática molecular das palleiras (Stercorariidae)] (PDF). Zoologisches Jahrbuch für Systematik (in German). 120: 379–387. Cited in DeBenedictis, Paul A. (1997). "Skuas". Birding. XXIX (1): 66–69.
  7. ↑ 7,0 7,1 Dunning, John B. Jr., ed. (2008). CRC Handbook of Avian Body Masses. CRC Press. ISBN 978-1-4200-6444-5. 
  8. ↑ McKenzie, Steven (5 November 2007). "Bird night attacks may be unique". BBC News. Consultado o 6 November 2007. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Bull, John; Farrand Jr., John (April 1984). The Audubon Society Field Guide to North American Birds, Eastern Region. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 0-394-41405-5. 

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Palleira_grande&oldid=6646018»