Sete Sabios de Grecia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Sete Sabios.
Infotaula de personaSete Sabios de Grecia

Editar o valor em Wikidata
Membros
Tales de Mileto (Mileto, 625 a. C. - Mileto, década de 540 a. C.). Matemático
Pítaco de Mitilene (Mitilene (pt) Traducir, década de 650 a. C. - Metaponto (pt) Traducir, década de 570 a. C.). Filósofo
Bías de Priene (Priene (pt) Traducir, 600 a. C. - Priene (pt) Traducir, 530 a. C.). Avogado
Solón (Antiga Atenas, 630 a. C. - Illa de Chipre, 560 a. C.). Lexislador
Cleóbulo de Lindos (Lindus (en) Traducir, 630 a. C. - 560 a. C.). Filósofo
Misón de Quene (700 a. C. - valor descoñecido). Filósofo
Quilón de Esparta (Esparta, 600 a. C. - Pisa (pt) Traducir, 520 a. C.). Filósofo
Periandro de Corinto (Corinto, século VII a. C. - Corinto, 585 a. C.). Filósofo Editar o valor em Wikidata
Período de tempoGrecia antiga Editar o valor em Wikidata
Os Sete Sabios nas Crónicas de Núremberg

O nome de Sete Sabios foi o título que a tradición grega dá a sete sabios gregos antigos (ao redor de 620 — 550 a. C.), coñecidos pola súa sabedoría. Este conxunto inclúe tanto filósofos como estadistas ou lexisladores.[1]

A tradición dos Sete Sabios mantívose ao longo dos séculos. A cita máis antiga coñecida é de Platón na súa obra Protágoras, Plutarco menciónaos no seu Simposio dos sete magos e Dióxenes Laercio na súa obra Vidas e opinións dos filósofos máis ilustres.

Lista de sabios[editar | editar a fonte]

Caliope, entre medio de Sócrates e os Sete Sabios, (Baalbeck, Modelo:Siglo EC) exposto no Museo Nacional de Beirut.

O mundo antigo deixounos varios relatos dos Sete Sabios. Unha é presentada por Platón no diálogo Protágoras (Prot . 343a). Outra, a que aquí segue, procede de Dióxenes Laercio (que non inclúe na súa lista Misón de Quene, mencionado por Platón, e pon no seu lugar a Periandro).

  • Solón de Atenas (640 a. C. - 559 a. C.) adquiriu fama como lexislador e reformador social en Atenas.[3]
  • Quilón de Esparta: político do s. VI a. C., tenta mellorar os sistemas para controlar mellor os máximos cargos do Estado. Así mesmo, atribúeselle a militarización da vida civil en Esparta e as primeiras medidas para a educación militar da mocidade.[4]
  • Bias de Priene, político grego que acadou gran sona como lexislador no s. VI a. C.[5]
  • Tales de Mileto: Filósofo e matemático, destacou pola súa sabedoría práctica, a súa notable capacidade política e a gran cantidade de coñecementos que posuía.[6]
  • Pítaco de Mitilene: foi un estadista grego (c. 650 a. C.) que gobernou en Mitilene (Lesbos), xunto co tirano Mirsilo. Pittacus intentou restrinxir o poder da nobreza, e exerceu o poder apoiándose nas clases populares.[7]
  • Periandro de Corinto: como tirano de Corinto, intentou manter a estabilidade política interna e promoveu a prosperidade do país durante o período comprendido entre os s. VII-VI a. C. Ocupouse de regular e humanizar o traballo dos escravos, protexeu a clase social dos campesiños pobres e obrigou á nobreza a reducir a suntuosidade dos seus gastos. Tamén levou a cabo unha política colonial sistemática de conquista. A longa estabilidade da que gozaba Corinto baixo o seu goberno contribuíu á súa inclusión no grupo dos sabios de Grecia.[8]

Dióxenes Laercio sinala, porén, que houbo un gran desacordo entre as súas fontes sobre cales son as cifras que se deben contar entre os sete.[9] Solón, Tales, Pítaco e Bías coinciden en todas as listas,[10] e quizais as dúas substitucións máis comúns fosen cambiar Periandro de Corinto ou Anacarsis o escita por Misón de Quene. Na primeira lista de sete de Dióxenes, que introduce coas palabras "Estes homes son recoñecidos como sabios", aparece Periandro en lugar de Misón;[11] a mesma substitución aparece en A máscara dos sete magos de Ausonio.[12] Tanto Éforo[9] como Plutarco (no seu Banquete dos Sete Sabios) substituíron a Anacarsis por Misón. Dióxenes Laercio afirma ademais que Dicearco deu dez nomes posibles,[9] Hipóboto suxeriu doce nomes,[13] e Hermipo enumerou dezasete posibles homes sabios no seu libro Sobre os sabios (Solón, Tales, Pítaco, Bias, Quilon, Misón, Cleobulo, Periandro, Anacarsis, Acusilao, Epiménides, Leofanto, Ferécides, Aristódemo, Pitágoras, Laso e Anaxágoras)[14] dos cales diferentes persoas fixeron diferentes seleccións de sete.[13] Leslie Kurke argumenta que "Esopo era un candidato popular para a inclusión no grupo"; un epigrama do poeta Agatías do século VI d.C. (Antoloxía Palatina 16.332) refírese a unha estatua dos Sete Sabios, con Esopo de pé ante eles.

Ademais dos mencionados anteriormente, pódense engadir porén os seguintes nomes:

  • Ferécides de Siros, como Anacarsis, procede das marxes do mundo helenístico, e tamén é dunha xeración posterior ao resto. Foi o primeiro en escribir sobre os deuses en prosa. Foi o mestre de Pitágoras.[18]
  • Misón de Quene ou Quenas (cidade cunha localización polémica), de toda a lista, é a que menos referencias e información biográfica ten.[19]

A historia do trípode dos sete sabios[editar | editar a fonte]

Sócrates refírese indirectamente a un conto dos Sete Sabios que suxire que a humildade é a nai da sabedoría:

Segundo Dióxenes Laercio, algúns pescadores da illa de Cos atoparon nas súas redes o trípode de Helena de Troia, que ela lanzou á auga na súa viaxe de regreso de Troia a Esparta . Os pescadores venderan o contido das súas redes por adiantado a algúns viaxeiros de Mileto, pero cando atoparon o trípode negáronse a darllo aos viaxeiros de Mileto. Así, estalou unha guerra entre Cos e Mileto. Vendo que a guerra non tiña fin, os combatentes foron ao Oráculo de Delfos para saber que facer co trípode. O oráculo ordenou que o trípode fose entregado ao home máis sabio, polo que foi entregado a Tales de Mileto. Non obstante, rexeitou modestamente o título e enviou o trípode a Bias de Priene, quen tamén rexeitou a honra e enviouno a outro membro do grupo. Ao final, o trípode dedicouse a Apolo.[20]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Alicia Escamilla (ed.). Gran Espasa Universal (en castelán) 22. Madrid: Espasa-Calpe S.A. p. 10496. ISBN 84-670-0556-4. 
  2. ↑ García Gual (1988), pp. 118–123
  3. ↑ García Gual (1988), pp. 64–86.
  4. ↑ García Gual (1988), pp. 96–103.
  5. ↑ García Gual (1988), pp. 87–95.
  6. ↑ García Gual (1988), pp. 51–63.
  7. ↑ García Gua (1988), "Pítaco de Mitilene", pp. 104–117.
  8. ↑ García Gual (1988), pp. 127–142.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Diogenes Laercio, i. 41
  10. ↑ García Gua (1988), p. 46.
  11. ↑ Diogenes Laercio, i. 13
  12. ↑ Ausonius, Decimus Magnus; Evelyn-White, Hugh G. (Hugh Gerard) (1919-21). Ausonius, with an English translation. London W. Heinemann. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Diogenes Laërtius, i. 42
  14. ↑ García Gual (1988), p. 46.
  15. ↑ García Gual (1988), pp. 166–189.
  16. ↑ García Gual (1988), pp. 143–165.
  17. ↑ García Gual (2007), pp. 143–165.
  18. ↑ García Gual (1988), pp. 190–204.
  19. ↑ García Gual (1988), pp. 124–126.
  20. ↑ García Gual (1988), pp. 220–224.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Snell, Bruno (1938). Quellen zu Leben und Meinungen der Sieben Weisen [Fontes sobre a vida e opinions dos Sete Sabios] (en alemán) (1ª ed.). Múnic.  (4ª ed, 1971)

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

  • Higino: Fabulae (Fábulas .
  • Ausonio: Ludus septem sapientium (Peza dos Sete Sabios), farsa do estilo da comedia palliata.
    • Texto latino, con índice electrónico, no Proxecto Perseus. Empregando o rótulo activo "load", que se atopa na parte superior dereita, obtenese axuda en inglés co vocabulario latino do texto.
  • Plutarco: Moralia, II, 13: Επτά σοφών συμπόσιον - Septem sapientium convivium. (Banquete dos sete sabios)
    • Texto, en sitio do Proxecto Perseus, da traducción inglesa correxida e editada por William W. Goodwin, e publicada en 1874; na parte superior dereita atópanse os rótulos activos focus (para cambiar á traducción inglesa de Frank Cole Babbitt, de 1928) e load (para cotexar as duas traduccions).
      • Reproducción, no Proxecto Perseus, do texto grego fixado por Gregorius N. Bernardakis en 1888.
        • William W. Goodwin (William Watson Goodwin, 1831 - 1912): clasicista estadounidense, profesor de grego da Universidade de Harvard.
        • Gregorius N. Bernardakis (Gregorios N. Bernardakis: Γρηγόριος Ν. Βερναρδάκης; translit.: Grigorios N. Vernardakis; neolatín: Gregorius N. Bernardakis; 1848 - 1925): filólogo e paleógrafo grego.
  • DielS, Hermann Alexander: Fragmentos dos presocráticos (Die Fragmente der Vorsokratiker). A primeira edición fíxose en 1903 en Berlín, e foi dirixida polo propio Diels. A partir da 5ª, sustituiría a Diels Walther Kranz.
    • 73a: Die sieben Weisen (Os sete sabios).
      • Textos grego da 2ª ed., de 1906, no sitio de Philippe Remacle (1944 - 2011).
        • Philippe Remacle (1944 - 2011): helenista e latinista belga de expresión francesa.

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sete_Sabios_de_Grecia&oldid=6720176»