Naum Gabo

Naum Gabo
Alcume	Pevsner, Naum Neemia e Pevzner, Naum Borisovich
Nacemento	5 de agosto de 1890
Lugar de nacemento	Briansk
Falecemento	23 de agosto de 1977
Lugar de falecemento	Waterbury
Nacionalidade	Imperio Ruso, República Socialista Soviética Federativa de Rusia e Estados Unidos de América
Alma máter	Universidade de Múnic e Universidade Técnica de Múnic
Ocupación	escultor, arquitecto, pintor, profesor universitario, gravador, fotógrafo, escenógrafo, mestre e debuxante
Cónxuxe	Miriam Gabo
Fillos	Nina Williams
Irmáns	Antoine Pevsner e Alexei Pevsner
Coñecido por	Kinetic Construction
Premios	Bolsa de estudos Guggenheim e Knight Commander of the Order of the British Empire
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Naum Neemia Pevsner (en hebreo: נחום נחמיה פבזנר), nado en Bryanks, Imperio Ruso, en 1890 e finado en Connecticut en 1977, foi un escultor construtivista ruso coñecido como Naum Gabo, un dos pioneiros da arte cinética.

Traxectoria

De orixe asquenací, mudou o seu nome de nacemento (Naum N. Pevsner) xa de maior para evitar confusións co de seu irmán Anton Pevsner. A súa principal influencia estivo no Reino Unido, onde viviu na década de 1930 e introduciu o construtivismo nunha xeración de artistas como Barbara Hepworth, Ben Nicholson, Victor Pasmore ou Peter Lanyon.

Gabo recibiu unha educación científica. Formouse no instituto Kursk en 1910-11 e ingresou na facultade de Medicina da Universidade de Múnic. En 1911-12 asistiu ás conferencias de Wölfflin sobre historia da arte, e en 1912 realizou unha viaxe a Italia para revisar as coleccións de arte de Venecia, Milán e Florencia. En 1913-14 visitou o seu irmán Pevsner en París e tivo a oportunidade de estudar pinturas cubistas. En 1914 marchou co seu outro irmán Aleksei a Dinamarca e Noruega, onde realizou as súas primeiras construcións en 1915. Cabeza construída nº 2, de 1916, resume as súas ideas desta época. Feita de pezas de metal soldadas, a estrutura interna da forma revelouse e incorporouse ao espazo dentro de si. En 1917 regresou a Rusia e estableceuse en Moscova; traballou no estudo do seu irmán Antoine nos Estudos Libres de Arte do Estado e participou nos debates artísticos da época. En agosto de 1920 resumiu as súas ideas no Manifesto Realistíchesk (en galego, Manifesto Realista). Gabo non puido aceptar o imperativo utilitario dos construtivistas rusos e en 1922 deixou Rusia e marchou a Berlín.

Construtivismo

Despois do estalido da guerra, mudouse a Copenhague (Dinamarca) xunto ao seu irmán máis novo, Aleksei, e realizou as súas primeiras construcións co nome de Naum Gabo en 1915. Estas primeiras construcións foron orixinalmente en cartón ou madeira figurativa como a Cabeza número 2 da colección Tate. Regresou a Rusia en 1917, involucrándose na política e na arte para o que pasou cinco anos en Moscova con Pevsner. Gabo doou o seu Agitprop e as exposicións ao aire libre, e impartiu arte e técnica en 'Vjutemás', con Vladimir Tatlin, Wassily Kandinsky e Alexander Rodchenko. Durante este período os relevos e a construción volvéronse máis xeométricos e Gabo comezou a experimentar, con todo, coa escultura cinética, da que a maior parte do traballo se perdeu ou destruíu.

Gabo escribiu e publicou xunto con Pevsner en agosto de 1920 o Manifesto Realista que proclamaba os principios do construtivismo puro: a primeira vez que se usou o termo. No manifesto Gabo criticou o cubismo e o futurismo por non converterse en artes totalmente abstractas e declarou que a experiencia espiritual era a raíz da produción artística. Gabo e Pevsner promoveron o manifesto organizando unha exposición nun posto de venda no Bulevar Tverskoi en Moscova e anunciaron o manifesto entre as multitudes da cidade.

Galería

• obras
• 

  Escultura/fonte en Londres, Reino Unido.

• 

  Fonte de St. Thomas

• 

  Escultura de metal en Rotterdam

• 

  'Cabeza Nº 2'

• 

  Detalle de obra en Rotterdam

Véxase tamén

Bibliografía

• Argan, Giulio Carlo, El Arte Moderno: Del Iluminismo a los movimientos comtemporáneos, Madrid, Akal, 1991.
• Lodde, Christina, El Constructivismo Ruso, Madrid, Alianza Editorial, 1998.

Ligazóns externas

• Fonte de xardín no St Thomas's Hospital, Londres.