Manuel Souto Vilas
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1 de decembro de 1903  Campo, España |
| Morte | 23 de abril de 1975 (71 anos) Bilbao, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | político , filósofo , mestre |
| Partido político | Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Irmáns | Jesús Souto Vilas e José Souto Vilas |
Premios | |
Manuel Souto Vilas, nado en Campo (Arzúa) o 1 de decembro de 1903 e finado en Bilbao o 23 de abril de 1975, foi un filósofo, profesor e político galego. De ideoloxía nacionalsindicalista, foi un dos fundadores das JONS en Galicia.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Fillo de Francisco Souto Eirín e Generosa Vilas Filloy, naceu nunha familia labrega. Estudou a primeira ensinanza na escola nacional da súa aldea e a despois o bacharelato no Instituto de Santiago. Fixo a carreira de Dereito na Universidade de Santiago de Compostela, que rematou en 1925 con premio extraordinario, doutorándose en 1927.
Posteriormente iniciou a carreira de Filosofía e Letras en Madrid, tendo como profesores a Julián Besteiro, Manuel García Morente, Ortega y Gasset e Xavier Zubiri. Na capital de España aprendeu alemán de forma autodidacta e obtivo o doutoramento cunha tese sobre Hegel,[1] ademais de interesarse pola fenomenoloxía de Husserl, Scheler, Hartmann e Heidegger, desfrutando duna bolsa en Friburgo en 1933, onde presenciou a chegada do nacionalsocialismo ao poder. Foi catedrático de Filosofía do Instituto de Santiago de Compostela dende 1932.
Militancia política[editar | editar a fonte]
Amigo de Ramiro Ledesma Ramos, filósofo como el, colaborou á chegada da Segunda República en La Conquista del Estado e na fundación das JONS, sendo un dos principais dirixentes do partido en Galicia xunto a Santiago Montero Díaz. Destacou o seu labor teórico, especialmente sobre os problemas do campo.[2] En xuño de 1931 apareceu en El Ideal Gallego o manifesto do Bloque Social Campesino asinado por el.[3] Trala fusión das JONS con Falange militou en Falange Española de las JONS, pero as desavinzas de Ledesma con José Antonio Primo de Rivera fixeron que abandonase o partido, xunto co propio Ledesma e unhas poucas ducias de militantes, por entender que os principios jonsistas foran relegados.
Guerra Civil e Franquismo[editar | editar a fonte]
Ao producirse o golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 reingresou en Falange Española. Como profesor en activo foi designado en 1937 membro da comisión depuradora do Maxisterio en Galicia.[4] En xaneiro de 1938 foi nomeado xefe local de Falange de Santiago de Compostela e Inspector de Falanges Locais da zona de Santiago.[5] A petición do falanxista Luis Legaz Lacambra escribiu nese ano Teoría de los sindicatos nacionales, no que desenvolve os principios e fundamentos da estruturación do sindicalismo vertical, aínda que o libro foi vetado ata 1941 polo conservador ministro Joaquín Benjumea debido á súa impronta revolucionaria.[6] Ao ver que o réxime non entregaba todos os resortes do poder á Falange, a súa decepción foi en aumento. A burocratización do Partido, o progresivo distanciamento gobernamental das potencias do Eixe e o non desenvolvemento do programa revolucionario falanxista polo franquismo fixérono afastarse paulatinamente da política.
Despois de Santiago de Compostela, pasou ao Instituto de Xixón (1938), Instituto Luis Vives de Valencia (1939) e Instituto Verdaguer de Barcelona (1940). En 1941 chegou a Bilbao, onde impartiu clase como catedrático do Instituto de Ensinanza Media e na Facultade de Filosofía e Letras e de Ciencias Económicas. Colaborou no semanario El Español e no diario Hierro.
Morte[editar | editar a fonte]
Xubilouse o 1 de decembro de 1973. En 1974 concedéronlle a Gran Cruz de Afonso X o Sabio. Faleceu en 1975 en Bilbao.[7]
Obras[editar | editar a fonte]
- Teoría de los sindicatos nacionales, 1941.
- La cuestión de la enseñanza media. Educación y revolución : Ensayos de política cultural, 1947.
- Fundamentos de Filosofía, 1961.
Artigos[editar | editar a fonte]
- “El sentido histórico de Ramiro Ledesma”, El Español, Madrid, 31-10-1942.
Vida persoal[editar | editar a fonte]
Casou con Bienvenida García Álvarez.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ O título da tese era El saber en Hegel, baixo a dirección de José Ortega y Gasset.
- ↑ Entre outros artigos escribiu "Mirando a Galicia. Campo y ciudad" en La Conquista del Estado, 16 de maio de 1931, nº 10, e "El campesino y la política", La Conquista del Estado, 13 de xuño de 1931, nº 14.
- ↑ El Ideal Gallego, 17-6-1931, p. 2.
- ↑ Alicia Alted Vigil, Política del Nuevo Estado sobre Patrimonio Cultural y la Educación durante la Guerra Civil, Madrid, Dirección General de Bellas Artes y Archivos (1984)
- ↑ La Voz de Galicia, 22-1-1938, p. 2.
- ↑ O economista Juan Velarde Fuertes definíuno como "espléndido libro", engadindo "lo mucho que debe el nacionalsindicalismo a este importante filósofo". El nacionalsindicalismo cuarenta años después: análisis crítico, Editora Nacional (1972).
- ↑ Necrolóxica en ABC
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "Manuel Souto Vilas en mi recuerdo" de Gregorio San Juan in Cinguidos por unha arela común: homenaxe ó profesor Xesús Alonso Montero, Volumen 1. Universidade de Santiago de Compostela. Departamento de Filoloxía Galega, 1999.
- La Conquista del Estado. Antología y prólogo de Juan Aparicio, Ediciones Fe. Madrid (1939).
