Judas Priest

Judas Priest
Judas Priest no Sweden Rock Festival, xuño de 2008
Orixe	Birmingham,
Período	1969 – presente
Xénero(s)	heavy metal, hard rock
Selo(s) discográfico(s)	Epic Records Columbia Records CMC International Koch Records RCA Records Gull
Membros	Rob Halford - Vocalista Glenn Tipton - Guitarrista K.K. Downing - Guitarrista Ian Hill - Baixista Scott Travis - Batería
Antigos membros	Dave Holland Tim "Ripper" Owens Al Atkins Les Binks Alan Moore John Hinch Chris Campbell John Pattridge John Ellis Simon Phillips
Na rede
www.judaspriest.com

Judas Priest é un grupo de heavy metal, formado en 1970 en Birmingham por K.K. Downing e Ian Hill. Co paso dos anos convertéronse nunha das bandas máis populares deste xénero, acadando unha grande influencia no Heavy Metal europeo. Non en van son considerados, xunto con Iron Maiden os fundadores do chamado NWOBHM (New Wave of British Heavy Metal).

Están considerados un dos alicerces fundamentais do desenvolvemento do estilo xuntamente con Black Sabbath, e probablemente a primeira banda 100% Heavy Metal posto que o estilo de Sabbath é Heavy Rock. Os seus integrantes reciben a súa inspiración musical basicamente dos grandes do Rock Psicodélico e o Hard Rock, como Cream, Jimi Hendrix, Deep Purple e Led Zeppelin, aínda que desde os seus inicios buscaron un son propio que os diferenciase das bandas da época, desenvolvendo así o son metálico que se desligaba da influencia do blues que tiña Black Sabbath, e que sería seguido polos grupos da New Wave Of British Heavy Metal. Tamén se lles identifica como pioneiros en impoñer un tipo de indumentaria característica do Heavy Metal, como o coiro e os accesorios de metal, vencellados directamente á súa estética. Iso fíxose a través do seu vocalista, Rob Halford que adoptou esta imaxe cada vez que se presentaba en público, inducindo ao resto da banda para que fixesen o mesmo. Venderon máis de 35 millóns de álbums ao redor do mundo.

Historia

Orixe do nome

En 1969, Al Atkins e Bruno Stapenhill logo de experimentar entre os anos 1967 e 1968 con outros nomes como "Halfbreed", "The Chapter of Life", "Blue Condition", "The Jug Blues Band" e "Sugar Stack", deciden formar unha nova banda trala disolución desta última. Stapenhill, revisando os seus discos, tópase cun de Bob Dylan chamado John Wesley Harding (1967), que contén o tema "The Ballad of Frankie Le and Judas Priest", polo que lle propuxo o nome Judas Priest a Atkins, ao que tamén lle gustou.

Formación da banda

O grupo formouse o ano de 1969 na cidade inglesa de Birmingham, como outra das bandas pioneiras do Heavy Metal, Black Sabbath. Trala disolución de "Sugar Stack", orientado ao Blues Rock, comeza a procura por parte de Al Atkins dunha banda que lograse engalar. Xunto ao seu outro compañeiro, o baixista Stapenhill e o batería utilizado para "Sugar Stack", John Partridge, forman "Judas Priest". Necesitaban un guitarrista, así que Atkins chama a John Perry, que ao pouco tempo morreu nun accidente automobilístico. O posto quedoulle o guitarrista Ernie Chataway, que inxecta a Judas Priest un son máis progresivo, motivando á banda a comezar a compoñer os seus propios temas. O futuro guitarrista de Priest, K.K. Downing tamén realizou unha audición coa banda, pero non foi escollido por non ter nese momento a experiencia necesaria. Ernie só tiña 17 anos, pero era un músico versátil, que non só tocaba a guitarra, tamén a harmónica e o teclado. Outra das cousas que motivou a Judas Priest a seleccionar a Ernie é que un día Stapenhill atopábase na mesma axencia que levaba a Black Sabbath, cando aínda se chamaban "Earth". Segundo Stapenhill, Ernie estaba sentado cos membros de Earth tocando a harmónica, así que pensaron que cos seus contactos poderían axudar á banda a conseguir un contrato.

Esta formación, (Atkins, Stapenhill, Chataway e Partridge) logran facer a primeira gravación de Judas Priest nun casete de produción propia que incluía dous temas: "We'll Stay Together" e "Good Estafe Woman". A gravación foi do interese da discográfica Inmediate Records que lles serviu para asinar un contrato por tres anos a principios de 1970. Devandito selo era propiedade de Andrew Loog Oldham, o mesmo que uns anos antes descartara para asinar a The Beatles cando daban os seus primeiros pasos, pero que asinou máis tarde a The Rolling Stones. Pouco despois, gravan os seus primeiros temas con eles en miras de realizar o seu primeiro acetato: "Holy is the Man" e "Mind Conception". Al Atkins conserva unha copia de dita gravación, que ía ser o seu primeiro demo oficial chamada "Holy is the Man", e que é unha rareza da banda, xa que nunca foi lanzado oficialmente debido a que o selo discográfico crebou. Isto desalenta aos membros para ese entón do grupo, que se disolve a mediados de 1970.

A entrada de Downing e Hill

A finais de 1970, Al Atkins escoitou a K.K. Downing, Ian Hill e John Ellis ensaiando nunha vella igrexa nos arredores da cidade que fora reformada para cuartos de ensaios musicais. O son forte destes mozos chamoulle a atención e propúxolles reformar Judas Priest. Downing, Hill e Ellis xa levaban 6 meses ensaiando como un trío, pero nunca tiveron vocalista, nunca compuxeron temas, nin realizaron presentacións públicas. Só ían a devandito lugar a tocar os seus temas favoritos, segundo comenta K.K. Downing, aínda que si tiñan un nome, "Freight". Aceptaron a proposta de Atkins e decidiron utilizar o nome de “Judas Priest”. K.K. Downing, nunha entrevista que lle realizaron para a B.B.C en 1991 confesou que, antes da súa primeira audición con Judas Priest, vira pasar pola rúa a furgoneta da banda, co nome de “Judas Priest” pintado en aerosol ao carón da mesma, e pensou nese momento que lle gustaría pertencer a ela. Así, con novos integrantes inxectando novas ideas e co material composto por Atkins e os seus antigos compañeiros, Judas Priest comeza a traballar nun son propio, logrando facer o seu debut nun concerto o 16 de marzo de 1971 no "Essington St. John's Hall" como banda soporte de Thin Lizzy. Ellis faría a súa última presentación coa banda o 6 de outubro de 1971 no "Derby Yeoman", dando paso a Alan Moore, quen debutou o 15 do mesmo mes no "Newport Comunity Center". En 1972 Moore é substituído por Chris Campbell, tamén coñecido como "Congo" debido á súa cor de pel. Esta formación durou ata maio de 1973, lapso de tempo durante o cal Judas Priest chegou a compartir cartel con outras prestixiosas bandas como Status Quo, Gary Moore, Supertramp, Magnum, Slade, Budgie, Family ou Spirit, entre outros. Gravaron tamén un single de produción propia, chamado "The Age of the Tyrant", que contiña o tema "The Tyrant". Aínda así, o contrato discográfico non chegaba e os ingresos da banda non eran suficientes para que os catro músicos vivisen dela. Al Atkins, quen era o único dos membros que estaba casado e xa tiña un fillo, convencido de que non chegarían a nada, decide deixalos para buscarse un traballo fixo con ingresos máis regulares. Chris Campbell tamén deixa o grupo ao pouco tempo.

A chegada de Halford

Poucos meses despois, K.K. e Ian chamaron a Atkins para preguntarlle se lle importaba que utilizasen o nome de Judas Priest e as cancións que escribiran xunto con el, xa que atoparan a un novo cantante e estaban dispostos a continuar co grupo. Atkins deu a súa aprobación, co que chega a Judas Priest o cantante Rob Halford, irmán da noiva de Ian Hill por aquel entón. Un día que se atopaba Ian e algúns membros de Priest na casa dos Halford, escoitaron por casualidade a Rob cantando fronte á radio coa súa distintiva voz aguda. Halford pertencía nese entón a unha banda chamada Hiroshima, e ante a proposta de Ian e K.K decide deixalos para unirse a Judas Priest. Máis tarde uniríaselles John Hinch, un batería que estivera con Halford en Hiroshima, e antes coa banda Bakerloo. Con esta formación estiveron xirando varios meses máis, e a finais de 1973 gravaron un demo de produción propia ao que chamaron "Ladies", que contiña tres temas: "Ladies", "Run of the Mill" e "Caviar and Meths".

Contrato discográfico e primeiro álbum: Rocka Rolla

A gravación foi do interese de Gull Records, que a principios de 1974 ofreceulles un contrato se incluían a un tecladista ou un trompetista na banda para engordar o son. A idea non foi do agrado dos membros de Judas Priest. É entón cando xorde a idea por parte de K.K. Downing de incluír outro guitarrista, o que foi aceptado pola discográfica. O guitarrista elixido foi Glenn Tipton, procedente de The Flying Hat Band, que realizaran concertos como abreconcertos de Deep Purple. Tipton inxectoulle ao grupo un son máis pesado e trouxo consigo novas ideas na composición dos temas. Ao mesmo tempo ingresou o batería John Ellis. A banda contou entón coa aprobación do selo e logran con esta formación o seu primeiro contrato discográfico.

Con Gull Records gravaron a súa primeira demo, posta á venda oficialmente en agosto de 1974, Rocka Rolla, que contiña os temas Rocka Rolla (Lado A) e Never Satisfied (Lado B). Só un mes despois, o 6 de setembro, produciuse o lanzamento oficial do seu primeiro LP, titulado tamén Rocka Rolla, disco que lle daba o seu son característico á banda dende os seus comezos, aínda que con notable influencia de Led Zeppelin tanto en música como en aspecto, supostamente aconsellados polo produtor do álbum. Rocka Rolla podería considerarse como un dos primeiros discos con contido 100% Heavy Metal. No mesmo incluíronse temas da etapa de Judas Priest con Al Atkins como “Winter” e “Never Satisfied”, versionados agora con Rob Halford e coa inclusión de Glenn Tipton como segunda guitarra.

Columbia Records, a engalaxe

En 1975 Judas Priest mostraba un metal máis agresivo que na súa primeira proposta. O seu seguinte álbum, Sad Wings of Destiny, foi gravado coa inclusión novamente de Alan Moore como batería en "Rockfield Studios" entre os meses de novembro e decembro de 1975, e posto en venda o 23 de marzo de 1976. O álbum contou cunha gran portada elaborada polo ilustrador Patrick Woodruffe, e incluía temas como Genocide, Tyrant, The Ripper, Island Of Domination, moitos dos cales son clásicos da banda. Tamén incluíron a canción "Victims of Changes", outro himno da banda, o cal era unha fusión de dous temas de Ao Atkins como o son "Rede Light Lady" e "Whiskey Woman". Neste álbum aínda se define máis o característico son metálico dos Priest. A subida nas vendas en comparación co primeiro disco da banda foron notorias, o que captou o interese de Columbia Records (CBS), inducidos por Roger Glover, baixista de Deep Purple. Os membros de Judas Priest non estaban conformes co xeito en que Gull Records estaba manexando o que se avistaba como o comezo do éxito da banda, así que encontrandose aínda realizando presentacións en vivo, antes de finalizar o ano 1976, asinan para Columbia Records. O contrato con Gull Records non vencera, polo que a banda debeu chegar a un acordo monetario co selo e cancelar a cantidade de £ 60,000, para poder comezar a traballar con Columbia Records (CBS).

Roger Glover, baixista de Deep Purple, produciu o seguinte traballo dos mozos de Birmingham. Sin After Sin, que viu luz o 8 de Abril de 1977, con temas tan importantes como "Starbreaker", "Dissident Aggressor", "Sinner" e a versión metal de Diamonds And Rust, tema orixinal de Joan Baez. Algúns analistas citan ao tema "Raw Deal" de leste "Sin After Sin" como unha declaración aberta por parte de Rob Halford en torno á súa homosexualidade, ao facer referencias directas vinculadas ao tema. O batería Alan Moore deixara á banda e foi substituído por Simon Phillips só para o proceso de gravación. Aínda que se lle propuxo logo un contrato a tempo completo con Judas Priest, este só aceptou facer as gravaciones para o disco, alegando compromisos previos con Jack Bruce Band, así que para finais dese mesmo ano a banda incorporaba a Lles Binks, quen foi suxerido por Roger Glover. Binks colaborara en 1974 con Roger para o seu disco "Butterfly Ball".

O certo é que xa para 1977 da man de Columbia, a gravación do Sin After Sin e cun repertorio cheo de grandes temas, comeza a engalaxe definitiva para Judas Priest e as grandes xiras, viaxan cara a Escandinavia, para o "Oulu 'Kuusrock' festival" en Finlandia, antes do seu tour británico, igualmente realizan o seu primeiro show nos Estados Unidos como soporte para Foreigner e REO Speedwagon. Robert Plant, vocalista de Led Zeppelin, chámaos persoalmente para que os acompañen no "San Francisco 'Day On The Green' Festival", xa no tour británico comparten escenario con Magnum e AC/DC.

Judas Priest, imaxe do Heavy Metal

Entre outubro e novembro de 1977, a banda comeza a traballar na súa seguinte produción discográfica, un álbum que co tempo converteuse nun dos máis influentes dentro do xénero. Stained Class, que se grava en "Chipping Norton Studios" baixo a produción de Dennis Mackay, sae ao mercado o 10 de febreiro de 1978 e conta co traballo de Rozslav Szyabo, quen deseñou o máis famoso logotipo de Judas Priest. "Stained Class", "Exciter", a balada "Beyond The Realms Of Death" ou a versión tan polémica de Spooky Tooth "Better By You, Better Than Me" (que anos máis tarde traerá serios problemas legais á banda), son algúns dos máis soados éxitos deste traballo, un álbum inspirado nas súas letras pola ciencia ficción e onde se decantaron por seguir endurecendo o son que lles caracterizaba. Stained Class significou o primeiro gran viaxe exitoso cara ao Xapón para a banda, o primeiro traballo de Judas Priest en alcanzar o "Top 200" e marcou o cambio de imaxe. Non foi só o logo ou o rostro metálico seleccionado como a portada para este disco, senón que xa para esas primeiras presentacións no Xapón da banda, os seus membros presentábanse de xeito total vestidos en Coiro e Metal, como se aprecia na foto utilizada como portada para o promo xaponés "Exciter", o cal contiña como cara "A" Exciter e de cara "B" Better by You, Better than Me. Esta vestimenta converteuse na imaxe da banda, e moi pronto sería adoptada por moitísimas outras bandas como o exemplo de vestirse para os metaleiros.

Rob Halford xogou un papel determinante neste cambio, xa que estaba convencido de que os pantalóns de bota ancha e as camisas de seda cos cales vestíanos, non ían coa música cada vez máis pesada que facía Judas Priest. Segundo unha entrevista que lle realizaron para a emisora de Radio MCB, o 2 de febreiro de 1991, propúxose crear unha imaxe propia que se sentise identificada coa enerxía que transmitían os Judas Priest coa música dura que realizaban. Acode a unha tenda en Londres chamada "Sr. S" especializada en sex-shop e comeza a comprar roupa de coiro e accesorios de metal vinculados ao fetichismo sexual e o masoquismo, utilizados na sub-cultura gay dos 70's chamada BDSM. Logo induce a K.K. Downing a comprar no mesmo lugar, e así motivou a toda os integrantes de Judas Priest en facerse con devandita imaxe. A indumentaria lonxe de facelos ver como efeminados, encaixaba coa dureza da banda tanto nos seus temas como sobre o escenario. En pouco tempo os propios fanáticos comezan a utilizar dita indumentaria, como a imaxe dura dos "metalheads".

O álbum seguinte, Killing Machine sae ao mercado ese mesmo ano o 9 de outubro de 1978, aproveitando o crecente éxito da banda e a súa facilidade para compoñer temas. A súa portada era clara referencia á xa adoptada imaxe dura de Judas Priest, o coiro e o metal. Temas como "Killing Machine", "Running Wild", "Delivering The Goods", "Rock Forever", "Hell Bent for Leather", mostraban a un Judas Priest cada vez máis pesado. Tamén se realizou o primeiro vídeo da banda, sendo Take on the Word o tema seleccionado para iso. Rob Halford fai referencia a isto nunha entrevista realizada en 1982 para a revista "Heavy Metal Times". A banda continúa as presentacións en vivo por toda Europa, en Inglaterra realizou múltiples presentacións tendo como banda soporte a Lea Heart e servindo de soporte a outras como UFO. Para decembro de 1978, a banda pon na rúa un single ao que titularon "Take on the Word", o mesmo presentaba como lado "A" o tema Take on the Word, e como lado "B" unha gravación en vivo, realizada no Agora Ballroom de Cleveland, Ohio o 9 de maio de 1978 do tema "Starbreaker", o cal permitía escoitar a dureza do son Judas Priest e a enerxía ofrecida pola banda para as súas presentacións en directo. Este single serve como preámbulo a xira de Judas Priest polos escenarios xaponeses, cuxas presentacións son cuidadosamente gravadas en miras de realizar un álbum en vivo.

Judas Priest tivo que re-titular o álbum para o seu lanzamento nos Estados Unidos por motivos comerciais, debido a que os representantes do seu selo discográfico consideraban o título británico demasiado violento. En marzo de 1979, "Killing Machine" sae á venda co nome de "Hell Bent For Leather". A banda aproveitou esta oportunidade para agregar unha pista a esta re-edición do álbum, unha versión do clásico de Fleetwood Mac "The Green Manalishi (with the Two-Prongued Crown)" escrita por Peter Green, e que acabou sendo identificada máis con Judas Priest que cos propios Fleetwood ou con Green. Ao regresar da xira polos Estados Unidos, Halford inxecta un toque teatral nunha presentación efectuada pola banda en Dublín, Irlanda, o 1 de xullo de 1979, actuando como soporte para Status Quo. Cando lle correspondía a quenda a un dos novos temas, "Hell Bent For Leather" Rob Halford apareceu no escenario conducindo unha motocicleta Harley Davidson, o que fixo tolear aos fans. Halford pedira prestada a moto a un amigo, e a policía local pediulle que non a utilizase, pero Halford nun descoido tomou a moto e saíu con ela. Hell Bent For Leather, xunto á Harley Davidson convertéronse nun acto obrigatorio en todas as presentacións da banda desde ese día e ata a data. Halford fai mención a esta historia nunha entrevista para Top Rock en 1994.

Unleashed in the East, primeiro disco de Platino

O 10 de febreiro de 1979 no "Koseinenkin Hall" e o 15 de febreiro de 1979 no "Nakano Sunplaza Hall", ambos en Tokyo, Xapón, gravouse o primeiro disco en vivo de Judas Priest, o cal significaría tamén o primeiro disco de platino para a banda, ao alcanzar o posto n° 10 nas listas británicas e o n° 70 nas listas americanas. Sacouse diso como unha primeira mostra do que sería o disco en vivo un single ao que titularon "Diamonds and Rust", que presentou como cara "A" o tema Diamonds and Rust, e como cara "B", Rock Forever. Logo, no mes de maio sacan a circular un novo single, con tres temas da xira polo Xapón, ao que titularon "Rock Forever", como cara "A" aparecen Rock Forever -de novo- e Hell Bent For Leather, a cara "B" contén o tema Beyond the Realms of Death. Posteriormente realizaron unha xira norteamericana onde Judas Priest realizou presentacións xunto a KISS, o que deixa o terreo listo para que o 17 de setembro de 1979 salga á venda oficialmente o álbum Unleashed in the East, que serviu de pretexto para que CBS editase as cancións das que non tiña dereitos legais ao ser propiedade de "Gull Records": "Victim Of Changes", "Tyrant", "Genocide" e "The Ripper".

Unleashed in the East considérase un dos álbums en vivo máis grandes e identificativo do metal dos anos 70, ademais de ser o primeiro producido por Tom Allom, o novo produtor da banda quen xa deixara a súa pegada como enxeñeiro nos primeiros dous álbums de Black Sabbath. Allom foi quen capturou a ferocidad en vivo da banda nas citadas datas de xira polo Xapón. O álbum foi titulado Priest in the East, para a versión xaponesa, a cal incluía catro temas adicionais aos 9 presentados na versión europea: "Rock Forever", "Delivering The Goods", "Hell Bent For Leather" e "Starbreaker". Existen 17 temas gravados no Xapón entre o 10 e o 15 de febreiro de 1979, aínda que entre os álbums oficiais e os singles, só publicáronse oficialmente un total de 15 temas.

A pesar do éxito, comezaron a circular rumores que o produto final desta obra en directo, estaba lonxe de ser un álbum completamente en vivo, polo que algúns críticos comezaron a chamar ao disco "Unleashed in the Studio". Rob Halford admitiu posteriormente nunha entrevista que mentres a banda tocaba ben nas datas xaponesas, el sufría dunha larinxite, polo que se fixo necesario unha re-gravación das pistas vogais. A carátula do álbum tamén sería produto do estudio, xa que o fotógrafo Fin Costello coloca estratexicamente aos membros da banda para obscurecer a batería ao fondo da imaxe, xa que Lles Binks, o batería de Judas Priest, deixara o seu posto vacante logo de culminar a xira.

British Steel, a consagración no mercado

O 23 de abril de 1980 dáse o lanzamento oficial do álbum British Steel producido por Tom Allom. Este significou a chegada a Judas Priest do batería Dave Holland, que entrou para encher a vacante deixada por Lles Binks. Holland traballara para Glenn Hughes na banda Trapeze e atopábase para ese momento traballando coas bandas Tytan e Lionheart, así que pediu culminar os seus compromisos con eles antes de entrar nas sesións de gravación para British Steel. O seu ingreso a Priest dáse en agosto de 1979 e tivo de inmediato a súa proba de lume ao ter que debutar en vivo o 1 de setembro de 1979, nunha xira estadounidense onde Judas Priest acompañaría á banda Kiss. O disco foi gravado en "Startling Studios", en Ascot, propiedade de Ringo Starr de The Beatles, entre xaneiro e febreiro de 1980. Allom apenas terminara a produción do disco de Def Leppard "On Through The Night" para poñerse a traballar xunto ao enxeñeiro de son Lou Austin e Judas Priest para que en só 28 días tivesen listo o álbum. A carátula foi deseñada por Roslav Szaybo colocando o logo de Judas Priest no medio dunha folla de afeitar tomada por unha man. Glenn Tipton e K.K Downing traballaran durante anos nunha fábrica da compañía estatal británica de aceiro, a "British Steel" producindo as follas de afeitar. Existe toda unha historia e simboloxía detrás desta carátula, a folla de afeitar era un símbolo que identificaba aos Punks, por iso a imaxe mostra os dedos da man afundidos na hojilla pero sen derramar sangue, como unha insinuación a que a folla de Judas Priest é dura como o aceiro, pero non causa dano a diferenza da que identificaba aos Punks, Glenn Tipton e Rob Halford fai mención a isto no Vídeo "Classic Rock, British Steel".

British Steel marcou a definitiva entrada triunfal ao mercado norteamericano para Judas Priest. O álbum situouse no n° 4 nas listas británicas e o 34 nos Estados Unidos, vendendo máis dun millón de copias no seu momento, o que lle deu á banda un disco de Ouro grazas a temas como "Breaking the Law", que se apropiou do posto n° 12 das listas nos Estados Unidos para o mes de maio. En abril "Living after Midnight" alcanzara a mesma posición, e o tema "United" alcanzou o posto 26 no mes de agosto. O álbum presentou temas que se converteron en obrigatorios para as súas presentacións en vivo como "Steeler" "Rapid Fire", "Grinder", así como "Metal Gods", que se converteu no epíteto do grupo, en especial o de Rob Halford "Metal God". Judas Priest foi, o 16 de agosto de 1980, cabeza de cartel para o prestixioso festival "Monsters of Rock" no coñecido Donington Park xunto a Rainbow, Scorpions e Saxon. British Steel foi, quizais, o primeiro disco de Heavy Metal gravado nun formato que incluía cancións con elementos pop. Este feito fixo que a popularidade do disco disparásese, levando á banda ao estrellato e axudando na introdución da NWOBHM nos Estados Unidos.

Point of Entry: o intento de conquistar os Estados Unidos

Visto o éxito que British Steel había ter en todo o mundo, Judas Priest fixo a súa primeira aposta para o mercado estadounidense, o álbum máis hard rockero da súa carreira, Point Of Entry. A banda foi levada por Tom Allom a unha casa de campo en España para que tivesen tranquilidade á hora de compoñer os temas do álbum, que saíu á venda o 17 de febreiro de 1981. Roslav continuou co logo que el deseñou e estivera utilizando desde Killing Machine en 1978, pero para a versión dos EEUU, John Berg agregou un novo efecto tridimensional ao logo. As carátulas tanto na súa versión británica como para os Estados Unidos non foi do agrado do público, aínda que o novo deseño do logo sería unha contribución boa e duradera para a banda. O disco en si tampouco recibiu as mellores críticas e contou con menor aprobación dos fans británicos en comparación do rotundo éxito do seu predecesor. Era perceptible que a banda baixara a agresión exhibida no British Steel, motivada, segundo confesa Rob Halford nunha entrevista posterior para Heavy Duty, a "a presión da compañía discográfica". Point of Entry ocupou o número 14 nas listas británicas, e o primeiro tema escolleito para promocionar o álbum, “Don't Go”, só chegou a alcanzar o posto n° 51.

Para os EEUU afortunadamente pensáronse as cousas mais cuidadosamente, e o tema seleccionado para introducir o disco no mercado foi "Heading Out to the Highway", que comezou a soar con frecuencia na radio. Malia todo isto a banda seguiu obtendo bos resultados en vivo e o seu vira norteamericana lévaos a presentacións onde contaron con Iron Maiden e Whitesnake como bandas soportes, crecendo incluso o espectáculo visual nas súas presentacións en vivo. Para iso contaron coa colaboración de Pink Floyd quen prestaron parte dos seus equipos. En canto ao repertorio do disco, comezaron a utilizar só os temas máis fortes como "Hot Rockin" "Troubleshooter", "Desert Plains" e o propio "Heading Out to the Highway" para as presentacións en vivo, o que axudou a facer esquecer pronto aos fans o cambio de estilo.

A xira con Iron Maiden como os seus abreconcertos provocou certa rivalidade entre ambas as bandas, chegando incluso os membros de Judas Priest a pensar en excluílos da súa xira, motivados pola actitude pedante de Paul Dei'Anno para con eles, segundo confesa K.K. Downing tempo despois nunha entrevista que lle realizaron para Rock Hard Magazine en decembro de 2003. K.K, fai mención en dita entrevista que "Iron Maiden solicitoulles a axuda para ingresar ao mercado norteamericano tocando como banda soporte nas presentacións de Judas Priest e Paul Dei'Anno dicía previo ás presentacións que Iron Maiden superaría sen problemas a Judas Priest", ademais, Downing engade que "a resposta do público ao tocar cada banda era maior cando lle tocaba a vez a Priest, como era de esperarse xa que asistían para velos a eles, polo que Maiden non os superou". Paul Dei'Anno tempo despois pediría desculpas persoalmente a K.K. Downing pola súa actitude.

Screaming for Vengeance e Defenders of the Faith, o regreso ao son duro

En setembro de 1981 a banda regresa aos estudos de Ibiza para comezar a darlle forma á súa seguinte produción Discográfica, Screaming for Vengeance, proceso que terminaron para outubro dese ano. Devandito material foi levado aos estudos "Beejay" en Orlando, Florida para o proceso de mestura, onde se decide deixar fose varios dos temas concibidos en España e facendo necesaria a composición dunha nova canción, que foi composta con présas, nun par de horas. Estamos falando do tema "You've Got Another Thing Comin", o mesmo que 17 anos máis tarde converteríase no tema utilizado para os anuncios de Burger King en 1999, claro indicativo do impacto duradero do mesmo no público norteamericano. Screaming for Vengeance saíu ao mercado o 14 de xullo de 1982, sendo precisamente "You've Got Another Thing Comin'" o single que soaría con insistencia na radio, chegando a espertar o interese da MTV que realizou un videoclip do tema.

"You've Got Another Thin Comin'", mostraba a Judas Priest amos e señores do mercado norteamericano, pero o álbum Screaming for Vengeance marcaba tamén un retorno da banda ao seu son máis pesado a través de temas como "Screaming For Vengeance", "Riding on the Wind", "Devil's Child", ou unha das aberturas máis coñecidas do Heavy Metal, "The Hellion" seguido por un tema agresivo como o é "Electric Eye". O álbum fíxoos acredores dun dobre disco de platino e o tour fíxose unicamente nos Estados Unidos, tendo como bandas soportes a Def Leppard, Krokus, The Rods e Uriah Heep, estes últimos en substitución de Iron Maiden quen nun inicio debían ser a banda soporte para Judas Priest en dita xira. "Screaming For Vengeance" abriu definitivamente as portas a Judas Priest ao mercado norteamericano, que destacaban como cabezas de cartel nos máis grandes festivais americanos. O 12 de decembro de 1982, gravouse un vídeo da presentación no "Midsouth Coliseum" de Memphis, Tennessee, testemuña do éxito alcanzado pola banda, re-editado no 2005 en formato DVD como "Live Vengeance 1982". Igualmente hai que destacar a actuación no lendario "US Festival" o 29 de maio de 1983 ante uns 300.000 espectadores, presentación coa que culminaron víraa "Screaming for Vengeance Tour".

Finalizada víraa a banda regresa aos estudos para o seu seguinte traballo, Defenders of the Faith, lanzado oficialmente á venda o 24 de xaneiro de 1984. Sucesor do son de "Screaming for Vengeance", ofrecía aos fans de Judas Priest temas veloces e innumerables solos, destacando "Freewheel Burning", "The Sentinel", "Rock Hard, Ride Free", "Jawbreaker" e "Love Bites". A portada do álbum mostraba "The Metallian” creado por Doug Johnson inspirado en "The Hellion", a aguia de aceiro que aparecía na portada do Screaming for Vengeance.

Judas Priest seguía crecendo. Defenders of the Faith podería considerarse como o disco que veu reafirmar a Judas Priest como a banda encargada de marcar o norte a seguir dentro do heavy nunha época onde xurdían numerosas bandas que buscaban distanciarse do termo Heavy Metal. En víraa correspondente regresaron aos escenarios europeos. Para esta vira Judas Priest contou con bandas soportes como Quiet Riot e Ted Nugent en Europa e participou no xigantesco festival televisivo “Rock Pop Festival” en Dortmund Westfalenhalle, Alemaña o 18 de decembro de 1984, compartindo honores á beira de Ozzy Osbourne, Krokus, Iron Maiden, Def Leppard e Scorpions entre outros. Para a xira estadounidense contou co soporte de Great White e Saxon, Ese mesmo ano de 1984 sae á venda a primeira biografía oficial da banda, Heavy Duty, escrita por Steve Gett e publicada por Cherry Lane Books.

En 1985 a banda non realizaría concertos, para concentrarse no que pretendeu ser nun principio o seu primeiro traballo conceptual, “Twin Turbos”. Só aceptaron participar nunha causa social como o famoso macro concerto Live Aid, cuxos ingresos eran destinados a loitar contra a fame e a pobreza en África, o 13 de xullo de 1985 no “JFK Stadium” en Philadelphia, Estados Unidos. Nel Judas Priest tocaron “Living After Midnight”, “The Green Manalishi (with the two-prongued Crown)” e “You've Got Another Thing Comin'”.

Turbo: cambio de imaxe e de son

En 1985, e habéndose posto de moda o Techno Pop, Judas Priest introduce os sintetizadores no seu son, e coa colaboración de Jeff Martin aos teclados, dispoñíanse a gravar unha das súas obras mestras: Twin Turbo, un álbum dobre con moitos temas veloces e feroces combinados con temas máis comerciais. Para centrarse só niso, fixaron como a súa residencia as Bahamas. Nun principio realizáronse 18 temas para este proxecto, dos cales só usar en definitiva 9, xa que o proxecto do álbum dobre foi cancelado e o 14 de abril de 1986 saíu á venda, cunha portada creada por Doug Johnson, simplemente como Turbo. Na súa época este disco foi un novo éxito de vendas conseguindo discos de ouro e de platino e algúns dos seus temas, como "Turbo Lover" e a balada épica "Out In The Cold" convertéronse en clásicos da banda.

Outro cambio que non foi moi ben recibido por algúns dos seus fans foi o cambio de vestiario, que pasou ao coiro vermello e a unha imaxe estilo Mad Max. Pese a todo, o álbum converteríase nunha demostración da versatilidad de Judas Priest, como K.K. Downing dixo nunha entrevista para a revista "Guitar Player" realizada en xaneiro do 2002: "outras bandas lendarias como AC/DC ou Status Quo obtiveron gran éxito mantendo sempre o mesmo son que os levou a alcanzalo, mentres que Judas Priest sempre buscou innovar, asumindo o risco que iso implicaba". Rob Halford dixo respecto diso o 25 de xullo do 2004 nunha entrevista para "Metal Exiles" que "Turbo termina de demostrar a flexibilidad da banda, de que eramos capaces de facer diverso material, sempre intentamos evitar a repetición". Dos 9 temas descartados, algúns se usaron no seguinte álbum e outros se utilizaron moito despois como temas adicionais para a edición remasterizada da discografía de Judas Priest realizada no ano 2001. Son varias as anécdotas en torno a este álbum, como que o tema Heart Of A Lion que non foi incluído no traballo final, foi obsequiado por Rob Halford á banda Racer X. O tema Reckless foi solicitado por Warner Bros para utilizalo como BSO da película Top Gun, protagonizada por Tom Cruise, pero os membros do grupo optaron por non incluíla, ante a presión da produtora para que fose unha canción exclusiva da BSO, de modo que WB optou polo tema "Take My Breath Away" da banda Berlin). A popularidade do filme foi tan grande, que Berlin alcanzou quíntuplo Platino grazas ao tema para Top Gun. Houbo tamén un rumor que Xulio Iglesias colaborara nun dos temas para "Twin Turbo", comentábase ata que Xulio Iglesias dicía que a canción sería un "bolero eléctrico". Nunha entrevista realizada a Ian Hill para "Madhouse Magazine" cando a banda atopábase cumprindo as datas pautadas da súa vira para Arxentina, preguntáronlle sobre o tema e Ian dixo:

"A verdadeira historia sobre isto é que nós estabamos gravando nas Bahamas e Xulio Iglesias facíao nun estudo adxacente. Recordo que fixemos unha canción que non foi incluída no traballo final de Turbo, a canción era “Prisoner Of Your Eyes”. Polo que podo recordar, Rob estaba cantando o tema no estudo e Xulio escoitouno e dixo a un dos nosos técnicos, “quero cantar nesta canción!” Pero en realidade, nunca sucedeu".

O mes de novembro do mesmo 1985, na suite do seu hotel logo dunha noite de ensaio en Phoenix (Arizona) para a xira promocional de Turbo, Fuel For Life Tour '86, Rob Halford intentou suicidarse tomando un bote enteiro de tranquilizantes. Segundo confesou o mesmo vocalista, isto ocorreu porque se sentía moi presionado coa súa homosexualidade. Rob foi recluído nun centro de rehabilitación, foron momentos persoais de moita confusión que o levaron a excesos con drogas e sobre todo alcohol. Con todo, para o mes de febreiro de 1986 e contando con todo o apoio da banda, culmina satisfactoriamente o seu proceso de rehabilitación para ao pouco tempo empezar víraa Fuel for Life Tour, a mesma de onde sairía posteriormente o álbum en vivo Priest... Live!.

Priest... Live! e Ram it Down

Priest...Live! sae á venda o 7 de xullo de 1987. Aínda que nun principio a banda quixo incluír temas inéditos que quedaran por fóra do que foi o proxecto de Twin Turbo, isto non foi aceptado por Columbia Records, sendo seleccionados para o mesmo só temas en vivo gravados das presentacións da banda en Atlanta (Xeorxia), o 20 de xuño de 1986 e en Dallas (Texas), o 27 de xuño de 1986. O álbum reivindicaba de certo modo a Judas Priest ante os seus fanáticos. O directo, pese a seguir co cambio de indumentaria que trouxo Turbo, pretendía mostrar a uns Judas Priest tan pesados como de costume, ata ao executar os temas do propio álbum "Turbo".

En 1988 e con algunhas sobras de "Twin Turbo" Judas Priest lanzou un novo disco: Ram It Down, que volvía ao son duro e deixaba atrás os sintetizadores. En devandito álbum recolleuse a versión de Chuck Berry "Johnny B. Goode", tema principal da película que levaba o mesmo título. "Ram It Down" non foi un grande éxito de vendas malia que o álbum traía de volta aos clásicos Priest. Del destacan temas como "Blood Rede Skyes", "Ram It Down", "Heavy Metal" ou "I'm A Rocker".

Painkiller e o xuízo de Judas Priest

Scott Travis durante a xira Angel of Retribution, en 2005

En 1990 Dave Holland deixou Priest alegando problemas persoais, e foi substituído polo ex-batería de Racer X, Scott Travis. Este foi unha influencia decisiva no desenvolvemento do álbum posterior, que abría co tema que lle dá nome, Painkiller (Tranquilizantes) en recordo ao intento de suicidio de Halford, e que empezaba cun demoledor solo de batería de Travis . O álbum máis rápido de Judas Priest, é consideraro o estadio máximo do desenvolvemento do Speed Metal, e unha influencia decisiva para o Heavy Metal europeo que naquela época empezou a engalar, e que máis tarde se convertería en Power Metal. Painkiller, o álbum máis duro, rápido e desgarrador de Priest ata a data, contou coa colaboración de Don Airey e Chris Tsangarides. "Painkiller", "A Touch Of Evil", "Between The Hammer And The Anvil", "Nightcrawler", "Leather Rebel", "Hell Patrol" ou "All Guns Blazing" son os temas máis coñecidos deste álbum. En 1990, durante a xira promocional de Painkiller a traxedia sacudiu a Judas Priest. Dous mozos, drogados e con problemas familiares decidiron suicidarse escoitando a versión de "Better By You, Better Than Me" que se editou no Stained Class. O caso tivo moita repercusión social e nos medios, e levou a xuízo á banda. Finalmente, e tras demostrar o absurdo de intentar matar os seus fans, e a insensatez de acusarlles de provocar dous suicidios cando o ano anterior (1989), Judas Priest recibira o disco de Ouro ao vender medio millón de copias de Stained Class, foron absoltos de todos os cargos por un xuíz de Reno, Nevada.

A saída de Halford e a chegada de Owens: Jugulator e Demolition

Ao disco seguiulle outra monumental xira ao longo e ancho do globo, aínda que algúns concertos, como o planeado para España, foron cancelados a causa do xuízo das letras subliminais. Destaca a soada actuación no festival "Rock In Rio II", que inicialmente ía ser editada en vídeo, pero a cadea de televisión brasileira quedou cos dereitos, imposibilitando á banda facerse con tal documento audiovisual. Nesta época empezaron as primeiras friccións na banda. Rob Halford interesábase por un Heavy Metal alternativo, ao estilo do Groove Metal de Pantera, que foron abreconcertos de Priest no periplo norteamericano. Foi finalmente no Operation Rock And Roll, un festival para celebrar a vitoria na Guerra do Golfo, cando Judas Priest deu carpetazo á súa relación de amizade. Halford abandonou Priest para seguir o seu propio proxecto, Fight, acompañado por Scott Travis, que tras falar con Tipton e Downing pensou que Judas Priest se disolveran para sempre.

Pero en 1997 Judas Priest regresou con Jugulator, un álbum cun son duro e máis violento que nos seus anteriores traballos e que supuxo a chegada como vocalista do norteamericano Tim Owens. Este, vocalista dunha banda tributo a Priest chamada British Steel, foi descuberto por Scott Travis, que conseguiu que Tipton, Downing e Hill lle fixesen unha proba. Cando Owens cantou "The Ripper" foi aceptado inmediatamente como novo cantante da banda, e gañouse o seu alcumo. O álbum non foi un grande éxito de vendas, pero contaba con títulos tan importantes como "Burn In Hell" ou "Cathedral Spyres" ou "Blood Stained". Ao álbum seguiulle o directo 98' Live Meltdown, un intento de mostrar ao mundo que Tim Owens daba o talle como vocalista de Judas Priest; este directo foi o primeiro en traer o cambio a unha das cancións básicas dos repertorios habituais da banda: "Diamonds And Rust", que pasaba de ser unha balada Heavy Metal a ser unha doce serenata acústica.

E xa en 2001 Judas Priest volveu á carga con Demolition, que para moitos fans foi unha decepción, sendo o álbum do grupo que menos vendeu en todo o mundo, malia temas como "Machine Man", "Feed On Me", "Hell Is Home" e "One On One". Ademais, en 2002 editouse outro álbum en directo, o Live in London, que sería o último disco editado con Tim Owens como vocalista.

Angel of Retribution: o regreso do "Metal God"

Moitos eran os rumores por aquel entón que anunciaban que Rob Halford volvería a Judas Priest, con todo a banda negouse en rotundo a esa posibilidade.

Judas Priest no VH1 Rock Honors 2005

A finais do 2002, cando todos xuntos se uníron para discutir o material que comporía o seu "Box Set", que vería a luz a mediados de 2004 co nome de Metalogy, decidiron reunirse polo que, tras máis de doce anos de separación, o cantante orixinal do grupo, Rob Halford, anunciou en xullo de 2003 a súa volta á banda para facer unha xira mundial en 2004 e gravar novos discos. Tim Owens deixou a banda amistosamente e pasou a ser o cantante do grupo estadounidense Iced Earth e do seu propio grupo, Beyond Fear.

A principios de 2005 Angel Of Retribution viu a luz. Moi esperado polos fans, que levaban máis dunha década sen escoitar aos Priest con Halford, situouse rapidamente no número 1 dos charts internacionais, cousa que ningún álbum da banda conseguira xamais. Esta vez contaron coa colaboración de Roy Z para a súa produción. O álbum composto, de cancións duras que traían de volta aos Judas Priest de sempre ten hits como "Judas Rising", "Deal With The Devil", "Hellrider", "Revolution", "Worth Fighting For" ou a balada "Angel".

A finais do mesmo 2005, Judas Priest publicaba un novo DVD en directo titulado "Rising In The East", gravado no Tokyo Budokan, para conmemorar a gravación do seu directo máis famoso Unleashed In The East.

Actualidade

Segundo din os mesmos Priest na súa páxina web [1], actualmente a banda atópase en proceso de composición e gravación do seu novo traballo, un álbum conceptual (o primeiro da carreira de Priest) baseado na vida e predicciones de Nostradamus, e cuxo lanzamento se prevé entre abril e finais de maio de 2008. A xira xa ten numerosas datas en toda Europa a partir de xuño. "Priest Feast world tour 2008-2009" é o nome da xira, e poderase gozar da súa música como cabeza de cartel en festivais como o KobetaSonik en Bilbao, o Graspop, o Bang your head, Swedden rock fest, entre outros. Os concertos ofreceran a oportunidade de volver ver os clásicos temas de Priest así como temas do disco Nostradamus. Despois da xira posiblemente poderemos gozar doutra vira sendo o único protagonista o disco Nostradamus como tema dos concertos. Seguramente Judas Priest terminen as xiras en 2010. Tamén hai rumores dunha posible xira de Halford en solitario despois das xiras de Priest.

Membros actuais

• Rob Halford - vocais
• Richie Faulkner - guitarras
• Glenn Tipton - guitarras
• Ian Hill - baixo
• Scott Travis - batería

Discografía

Álbums de estudio

Álbum	Ano	Selo
Rocka Rolla	1974	Gull
Sad Wings of Destiny	1976	Gull
Sin After Sin	1977	CBS, Inc./Columbia Records
Stained Class	1978	CBS, Inc./Columbia Records
Killing Machine	1979	Columbia Records
British Steel	1980	Columbia Records
Point of Entry	1981	Columbia Records
Screaming for Vengeance	1982	Columbia Records
Defenders of the Faith	1984	Columbia Records
Turbo	1986	Columbia Records
Ram It Down	1988	Columbia Records
Painkiller	1990	Columbia Records
Jugulator	1997	SPV/Steamhammer, CMC International
Demolition	2001	SPV/Steamhammer, Atlantic Records
Angel of Retribution	2005	Epic
Nostradamus	2008	Epic
Redeemer of Souls	2014	Epic, Columbia
Firepower	2018	Epic
Invincible Shield	2024	Epic

Álbums en vivo

• Unleashed in the East (1979) (directo no Xapón).
• Priest...Live! (1987) (directo 1986).
• Live Meltdown (1998) (directo 1998).
• directo en Londres (2002) (álbum en vivo e DVD).
• Electric Eye (2003) (directo DVD).
• Rising In the East (2005) (directo DVD).

Recompilatorios

• The Best of Judas Priest - 1978 *
• Hero, Hero - 1981 *
• The Collection - 1989 *
• Metal Works - 1993
• The Best of Judas Priest: Living After Midnight - 1998
• Metalogy - 2004 (Box Set)
• Essential Judas Priest- 2006

* = recompilatorio de só cancións dos álbums Rocka Rolla e Sad Wings of Destiny.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Web oficial (en inglés)