Juan Nicasio Gallego

Juan Nicasio Gallego
Nacemento	14 de decembro de 1777
Lugar de nacemento	Zamora
Falecemento	9 de xaneiro de 1853
Lugar de falecemento	Madrid
Soterrado	cemiterio de San Xusto
Nacionalidade	España
Relixión	Igrexa católica
Alma máter	Universidade de Salamanca
Ocupación	Sacerdote, poeta
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Juan Nicasio Gallego Fernández, nado en Zamora o 14 de decembro de 1777 e finado en Madrid o 9 de xaneiro de 1853, foi un poeta español da Ilustración. Tivo grande importancia na transición do Neoclasicismo ao Romanticismo.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Vida persoal[editar | editar a fonte]

Era o primoxénito de Felipe Gallego e Francisca Hernández del Crespo, de orixe fidalga; os seus contemporáneos descríbeno como alto e corpulento, asmático, cordial e bondadoso, enxeñoso, falador e, en ocasións, irónico.

Formación[editar | editar a fonte]

Tivo unha formación clásica en latín e humanidades con bos profesores dende o principio, como Manuel Peláez, profesor dos Reales Estudios de Zamora. Posteriormente estudou na Universidade de Salamanca e cunha bolsa na Universidade de Osma, para finalmente doutorarse en Filosofía e Dereito Civil e Canónico (1800).

Vida relixiosa, política e literaria[editar | editar a fonte]

En 1804 foi ordenado sacerdote e en maio de 1805 opúxose con éxito a unha capelanía real en Madrid; en outubro Carlos IV distinguiuno co nomeamento de director espiritual dos paxes do Palacio Real; para entón comezou a publicar os seus poemas no Memorial Literario. En Madrid estableceu unha grande amizade con Meléndez Valdés e outros xenios prerrománticos: Nicasio Álvarez de Cienfuegos e Manuel José Quintana. No histórico día do 2 de Maio, Nicasio Gallego dedicouse á súa Capellanía en Palacio, e escribiu a súa oda, Influencia do entusiasmo público nas artes.

Trasladouse a Sevilla e despois a Cádiz; recibiu entón algunhas gratificacións, como a de racioneiro da catedral de Murcia, e foi nomeado deputado constituínte (como procurador adxunto) por Zamora e traballou na comisión encargada de clasificar os informes relacionados coa convocatoria das Cortes de Cádiz, para o que fora nomeado e na elaboración do proxecto de lei de liberdade de prensa. Alí viviu unha febril actividade, integrando oito comisións e intervindo na discusión de 71 cuestións, até o regreso do rei Fernando VII, que o perseguiu por liberal; estivo por iso ano e medio preso e pasou catro anos recluído; primeiro, na Cartuja de Xerez ; A súa saúde afectada, foi trasladado, a petición propia, ao Mosteiro da Luz de Moguer e de alí ao Convento de Loreto en Sevilla. Tras a escritura de Rafael del Riego foi posto en liberdade en 1820 .

Foi arcediácono de Valencia e cóengo de Sevilla, traduciu Los novios de Alessandro Manzoni e cultivou a crítica literaria. Tamén ocupou os cargos de xuíz eclesiástico e foi nomeado senador vitalicio (1845-1852), académico da Lingua^[1] e académico de Belas Artes en San Fernando.

Domingo del Monte fixo unha edición dos seus Versos (Filadelfia: Imprenta del Mensagero, 1829) que incluía sonetos, dúas elexías, entre elas "Al 2 de mayo", dúas traducións do falso bardo celta Ossián (en realidade James Macpherson; o ossianismo influíu tamén no Rexurdimento galego, en especial en Pondal e Cabanillas^[2]^[3]), e a súa traxedia en verso Óscar.