John Searle

John Searle
Nacemento	31 de xullo de 1932
Lugar de nacemento	Denver
Nacionalidade	Estados Unidos de América
Relixión	ateísmo
Alma máter	Christ Church College, Universidade de Wisconsin-Madison e Shorewood High School
Ocupación	filósofo, profesor universitario, investigador da intelixencia artificial e lingüista
Coñecido por	Sala chinesa
Premios	Bolsa de estudos Guggenheim, Medalha Nacional de Humanidades, Albertus-Magnus professorate, Prêmio Jean Nicod, Jovellanos International Essay Award, Fellow of the American Academy of Arts and Sciences e Bolsa de Estudos Rhodes
Na rede
http://ist-socrates.berkeley.edu/~jsearle/
[ editar datos en Wikidata ]

John Rogers Searle, nado en Denver o 31 de xullo de 1932, é un filósofo norteamericano.

Traxectoria

Comezou a súa educación universitaria na Universidade de Wisconsin-Madison e posteriormente obtivo un diploma de graduación e un doutoramento en filosofía e ética na Universidade de Oxford. Comezou a ensinar en Berkeley en 1959, onde foi o primeiro profesor titular en participar no movemento estudantil a prol da liberdade de expresión na universidade. Searle recibiu no ano 2000 o Premio Jean Nicod, que é un premio concedido anualmente en París, para un filósofo líder na área de Filosofía da Mente ou filosoficamente orientado a ciencia cognitiva. Obtivo títulos honoris causa da Universidade de Adelphi (1993), da Universidade de Wisconsin (1994), Universidade de Turín (2000), Universidade de Bucarest (2000) e a Universidade da Suíza Italiana (2003).

Pensamento

Seguindo aos seus mestres Austin e Peter Strawson, sostén que os enunciados non son soamente verificativos; para el dicir é facer. O mero dicir forma parte do ámbito da acción humana. O exemplo da promesa é o máis claro.

Falar unha linguaxe é tomar parte nunha forma de conduta rexida por regras. Aprendelo é dominar esas regras. Estas poden ser regulativas dunha actividade preexistente ou constitutivas cando a actividade depende loxicamente delas.

A unidade básica ou mínima da comunicación xa non é o símbolo, a palabra ou a oración senón os actos da fala. Incluso nos enunciados de aparencia descritiva incorporan un facer: o acto de afirmar e informar. A un locutor en primeira persoa lle corresponde un interlocutor en segunda persoa, destinatario da mensaxe.

A razón non é un mero dispositivo mecánico, nin a conduta humana está determinada como efecto dalgunhas premisas. Existe unha creba entre os condicionantes da acción e a acción mesma.

Obras

• Speech Acts: An Essay in the Philosophy of Language (1969)
• Expression and Meaning: Studies in the Theory of Speech Acts (essay collection; 1979)
• Intentionality: An Essay in the Philosophy of Mind (1983)
• Minds, Brains and Science: The 1984 Reith Lectures (lecture collection; 1984)
• The Rediscovery of the Mind (1992)
• The Mystery of Consciousness (review collection; 1997)
• Mind, Language and Society: Philosophy in the Real World (summary of earlier work; 1998)
• Consciousness and Language (essay collection; 2002)
• Freedom and Neurobiology (lecture collection; 2004)