Jacques Pugin

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaJacques Pugin

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento20 de maio de 1954 Editar o valor em Wikidata (69 anos)
Cantón de Friburgo, Suíza Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeSuíza Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónfotógrafo Editar o valor em Wikidata
Páxina webjacquespugin.ch Editar o valor em Wikidata
raffiti enxertado #19, 1979, estampado vintage prata 40x30 cm
Graffiti vermello #11, 1984, impresión en papel vintage de Michel Fresson 30 x 30 cm
Xoguetes #08, 1984, impresión vintage en papel Michel Fresson 30 x 30 cm
La montagne s'ombre #09, 2005, Impresión fotográfica Rag Hahnemühle 107 x 160 cm
304 Sacred Site, Namibia, 2007, impresión en papel fotográfico Rag Hahnemühle, 40 x 60 cm
Les cavaliers du diable #60, 2013, papel Photo Rag Hahnemühle, 42 x 73 cm
Glaciers #001, Rhonegletscher, 2015, Impresión fotográfica Rag Hahnemühle, 60 x 80 cm

Jacques Pugin, nado en Riaz o 20 de maio de 1954, é un fotógrafo e artista visual suízo. É un dos primeiros fotógrafos en empregar a técnica do Light painting na segunda metade do século XX, após as primeiras experiencias de artistas como Man Ray.[1]

Biografía e obra[editar | editar a fonte]

Aos 18 anos, Jacques Pugin trasladouse a Zúric para converterse en fotógrafo, contra o desexo do seu pai.

Suzanne Abelin, que dirixe a Galerie 38, unha das primeiras galerías de Suíza dedicadas á fotografía, organizou a súa primeira exposición persoal en 1977.

Abriu o seu primeiro estudio en 1978 en Xenebra.[2] Viaxou a Grecia, onde realizou traballos fotográficos que lle permitiron obter unha bolsa federal de Artes Aplicadas (Suíza) en 1979.

Light painting[editar | editar a fonte]

O fisiograma ou light painting consiste en obter durante a toma fotográfica as trazas luminosas debidas ben á exposición directa do sensor á fonte de luz, ben aos obxectos iluminados. Jacques Pugin intervén nas súas imaxes durante a rodaxe ou a posteriori a través das diferentes técnicas: debuxo, pintura, ferramentas dixitais... Elaborou unha serie titulada Graffiti greffés (1978–1979) utilizando a luz como un lapis que lle permitiu debuxar dentro do propio proceso fotográfico (Light Painting). Obtivo tres anos consecutivos a Bourse fédérale des Beaux-arts (na Suíza) en 1980, 1981 e 1982.

En 1983, continuou con Graffiti rouges, investigando a partir de entón a cor coa técnica do fisiograma e utilizando elementos flotando sobre a auga ou o vento.

En 1984, produciu a serie Les jouets (os xoguetes). Nesta serie os trazos luminosos subliñan e enganchan corpos e xoguetes que conviven na imaxe. Esta obra entrou na colección do Centro Georges Pompidou de París[3] e na colección de M. et M. Auer que as publicou no libro «Une histoire de la photographie» en 2003.[4]

En 1985, durante a Trienal de Friburgo en Suíza, Polaroid proporcionoulle unha cámara de 50×60 cm coa que produciu a serie Les Polaroids, que pasou a formar parte da colección homónima. Ingresou na Enciclopedia Internacional de Fotógrafos, dende 1939 até a actualidade,[5] edicións Camera obscura.

Na década de 1990, Jacques Pugin tamén se interesou polas imaxes de fontes de vídeo que deron lugar a unha serie de fotografías titulada La Montagne Bleue (A Montaña Azul) (1995-1998) e a un libro homónimo,[6] cun texto de Jean- Michael Olivier.[7] Nesa obra combinou tanto ferramentas informáticas como lapis de cores, para un resultado pictórico a medio camiño entre a fotografía e a pintura.

Despois produciu series completas sobre o tema da vexetación.

Na década dos 2000, realizou numerosas viaxes polo mundo, e en particular polos desertos de África, a India e América Latina para unha obra titulada Sacred Sites (2002 en adiante), apoiada cunha subvención da Fundación Leenaards.

Tamén se dedicou desde 2005 ao seu traballo sobre a paisaxe de montaña, La Montagne s'ombre (2005–2013).[8]

Les Cavaliers du Diable (jenjawids, os xinetes do diaño)[editar | editar a fonte]

De 2008 a 2013, Jacques Pugin optou por primeira vez por traballar non nas súas imaxes, senón utilizando fotos de satélite tomadas de Google Earth[9] para destacar as cicatrices do conflito en Darfur[10]. Estes rastros son as cinzas das casas destruídas, queimadas, dos abusos perpetuados polos jenjawids, "os xinetes do demo", que fixeron desaparecer 300 000 seres humanos. Jacques Pugin, eliminando as cores e invertendo as imaxes negativas[11], inventou unha nova forma de mostrar a guerra[12].

Entre 2015 e 2017, Jacques Pugin sobrevoou os glaciares vítimas do quecemento global. Quería ser testemuña, tentando demostrar que o rastro do home aínda non estaba lonxe[13].

Bolsas[editar | editar a fonte]

  • 1979 Bourse fédérale des Arts Appliqués, Suíza
  • 1980-1981-1982 Bourse fédérale des Beaux Arts, Prix suisses d'art, Suíza[14]
  • 1980 Bourse de la Ville de Genève «Lissignol-Chevalier», Suíza
  • 1981 Bourse de la Ville de Genève «Berthoud», Suíza
  • 2001 Bourse de la Fondation Leenaards, Lausanne, Suíza[15]

Coleccións[editar | editar a fonte]

  • Coleccións da Biblioteca Nacional, París, Francia
  • Cabinet des Estampes, Xenebra, Suíza
  • Fondation suisse pour la photographie (Fundación Suíza de Fotografía), Fotostiftung Schweiz, Winterthur, Suíza
  • Elysée Museum, Lausanne, Suíza
  • Fondo Municipal de Arte Contemporánea de Xenebra (FMAC), Suíza.
  • Fondo Cantonal de Arte Contemporánea de Xenebra, (FCAC), Suíza.
  • The Polaroid Collection, Cambridge (Estados Unidos),
  • Museo Réattu, Colección de fotografías do festival internacional dos Rencontres d'Arles, Arles, Francia
  • Colección do Museo Nicephore Niepce en Châlon-sur-Saône, Francia
  • Goro International Press, Toquio, Xapón
  • Museo de Arte e Historia de Friburgo, Suíza.
  • Colección de M+M Auer, Hermance, Suíza.
  • Colección André L'Huillier, Xenebra, Suíza.
  • Colección fotográfica da cidade de Montpellier, Francia
  • Colección Bernard Arnault, Francia
  • Colección Chopard, Suíza
  • Centro de Fotografía, Xenebra, Suíza
  • Colección do Gotthard Bank, Lugano, Suíza
  • Colección do Centre Georges-Pompidou, París, Francia
  • Colección do Banco Julius Baer, Suíza e coleccións privadas.
  • Colección do Musée Gruérien, Bulle, Suíza

Exposicións persoais (selección)[editar | editar a fonte]

  • 2021 Gallerie Esther Woerdehoff, Xenebra, Suíza
  • 2020 «Trace·humance, Cheminement photographique»[16], Museo Gruérien [17] en Friburgo, Suíza [18]
  • 2017 Glaciares, Galería Krisal, Carouge/Xenebra,
  • 2017 La montagne s’ombre, Galería de arte Heinz Julen, Zermatt, Suíza
  • Festival Internacional de Cine de Montaña Autrans 2016, exposición da serie “Glaciers», Autrans, Francia
  • 2015 Como parte de Le mois de la photo à Montréal, a exposición "Les cavaliers du diable", LA CONDITION POST-PHOTOGRAPHIQUE, comisario Joan Fontcuberta, Canadá
  • 2015 Como parte de Photofolies na galería Sainte Catherine, a exposición "Les cavaliers du diable" e a exposición "Graffiti graftés", Rodez, Francia
  • 2014 Getxophoto 2014, Getxo, País Vasco
  • 2010 Galería Kowasa, Barcelona
  • 2009 Elysée Museum, Lausanne
  • 2006 Krisal Gallery, "Le Montagne s'ombre", Carouge-Xenebra
  • 2004 Galerie Chambre Claire, "Le Montagne Bleue" e "Sacred sites" Annecy, Francia
  • 2002 Krisal Gallery, «Les déserts» Carouge-Xenebra
  • 2000 PasquArt Biel Photoforum, Biel, Suíza
  • 1999 Galerie Fischlin, "Traversée du désir", Nyon, Suíza
  • 1993 Photoforum Pasquart, Biel, Suíza
  • 1990/91 Centro de fotografía de Xenebra, Suíza
  • 1990 Galería SPECTRUM, Zaragoza, España
  • 1988 Palais des Congrès et de la Culture, como parte do festival da imaxe da cidade de Le Mans, Francia
  • 1987 Elysée Museum, Lausanne,
  • 1984 Maison de la Culture de Rennes, Rennes, Francia
  • 1984 Galerie Espace UN, Xenebra
  • 1983 Canon Gallery, Ámsterdam, Países Baixos
  • 1983 Viviane Esders Gallery, París
  • 1982 Galería Suzanne Kupfer, Biel, Suíza
  • 1981 Galería Viviane Esders, París,
  • 1980 Galería Edwind Engelberts, Xenebra
  • 1977 Gallery 38, Zúric, Suíza

Libros / Catálogos[editar | editar a fonte]

  • 2020 Libro Trace·humance, [19] coeditado polo Musée Gruérien de Bulle e Sturm & Drang Publishers. ISBN 978-3-906822-38-9
  • 2014 Libro "Les cavaliers du diable", prefacio de Christian Caujolle. ISBN 978-2-9547796-0-7
  • 2014 Libro "La montagne s'ombre", cun texto de Daniel Girardin, conservador do Musée de L'Élysée de Lausana. ISBN 978-2-9547796-1-4
  • 2006 Libro - cofre, 36 fotografías de Jacques Pugin, acompañadas dun texto de Daniel Girardin
  • 1998 Libro "La montagne bleue", cun texto de Jean-Michel Olivier, Colección Photoarchives 10, Ides et Calendes, Neuchâtel, Suíza.
  • 1990 Catálogo "Jacques Pugin" SPAS Locarno, Suíza
  • 1990 Catálogo "Trace dans le monde physique" Centre de la Photographie, Xenebra
  • 1983 Catálogo, Galería Oltre, Suíza
  • 1982 Catálogo “Space-Line” Canon Gallery
  • 1980 Portfolios “Grafted graffiti I”, “Grafted graffiti II” e “Cinq mètres" Galerie E. Engelberts, Xenebra
  • 1979 Catálogo “Grafted graffiti” Galerie E. Engelberts

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "Light Painting History". /lightpaintingphotography.com. Consultado o 24-2-2022. 
  2. ↑ Referencia baleira (Axuda) 
  3. ↑ "Expo no Centro Pompidou". centrepompidou.fr. [Ligazón morta]
  4. ↑ Auer, Michel. Une Histoire de la Photographie. ISBN 290367115X. 
  5. ↑ Encyclopédie internationale des photographes de 1839 à nos jours, édition Camera Obscura MM. Auer, 1985
  6. ↑ Pugin, Jacques. La Montagne Bleue. ISBN 9782825801345. 
  7. ↑ "Mont·echo". jmolivier.ch. Arquivado dende o orixinal o 13 de decembro de 2011. Consultado o 24 de febreiro de 2022. 
  8. ↑ "2005-2013-la-montagne-sombre". jacquespugin.ch. 
  9. ↑ "Jaques Pugin". moisdelaphoto.com. 
  10. ↑ "les-cavaliers-du-diable-et-sacred-site; pugin-jacques". paris-art.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de xuño de 2016. Consultado o 24 de febreiro de 2022. 
  11. ↑ "Reves de guerre". delitfrancais.com. 
  12. ↑ "Jacques-Pugin-Les-Cavaliers-du-Diable-et-Sacred-Sites". loeildelaphotographie.com. 
  13. ↑ "Jacques Pugin sur les traces de l'humain dans la nature". bloglagruyere.ch. 
  14. ↑ "Künstlerinnen". sikart.ch. Consultado o 24-2-2022. 
  15. ↑ Pugin, Jaques (24-2-2022). "Presse". Sitio oficial. Arquivado dende o orixinal o 19-01-2017. Consultado o 24-02-2022. 
  16. ↑ "Trace·humance, cheminement photographique de Jacques Pugin". loeildelaphotographie.com. 
  17. ↑ "lexposition-tracehumance-de-jacques-pugin-au-musee-gruerien-de-bulle". rts.ch. 
  18. ↑ "Beaute desolee". gooutmag.ch. 
  19. ↑ "Jacques Pugin; portait dun photographe fribourgeois reconnu dans le monde entier". rts.ch. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jacques_Pugin&oldid=6718924»