Igrexa de Xesús Cristo dos Santos dos Últimos Días

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Templo de Salt Lake City en Utah

A Igrexa de Xesús Cristo dos Santos dos Últimos Días é a denominación máis grande e coñecida do Movemento dos Santos dos Últimos Días. Este movemento é o grupo de igrexas e fieis que seguen as ensinanzas de Xesucristo segundo o ensino de Joseph Smith. A igrexa ten a súa sede en Salt Lake City, Utah e estableceu congregacións e templos en todo o mundo.

Historia[editar | editar a fonte]

A Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días tivo os seus inicios cando o mozo Xosé Smith (nado o 23 de decembro de 1805 en Sharon, condado de Windsor, estado de Vermont nos Estados Unidos) contaba coa idade de 14 anos, mentres vivía en Palmyra (Nova York, Estados Unidos). Logo de ler en Santiago 1:5, e de meditalo no seu corazón, alzou unha oración a Deus, logo da cal tivo unha visión celestial de Deus Pai e Xesucristo,[1] da cal dixo:

"Vin unha columna de luz, máis brillante que o sol, directamente arriba da miña cabeza; e esta luz gradualmente descendeu ata descansar sobre min. (...) Ao repousar sobre min a luz, vin no aire arriba de min a dous Personaxes, cuxo fulgor e gloria non admiten descrición. Un deles faloume, chamándome polo meu nome, e dixo, sinalando ao outro: Este é o meu Fillo Amado: ¡Escóitao!"[2]

O xove Smith indicou que, na súa visión, coñecida no movemento Santo de los Últimos Días como «A Primeira Visión», se lle mandou non unirse a ningunha outra igrexa pois todas estaban en erro.

Smith comezou desde ese momento a predicar que esta e unha serie adicional de teofanías lle instruirían a organizar a Igrexa de Xesús en épocas modernas.

O Libro de Mormón (1823-1829)[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Libro de Mormón.

Xosé Smith referiu outras visitas anxelicais no curso dos anos que seguiron a primeira visión. Nunha destas, o 21 de setembro de 1823, Smith referiu que se lle indicou onde atopar uns antigos rexistros escritos en pranchas de ouro, cuxo contido sería un compendio da prehistoria de América. Afírmase no libro que un profeta chamado Mormón compendiou cara ao ano 385 d.C. moitos rexistros dos descendentes dun grupo de inmigrantes provenientes do antigo reino de Israel, quen chegaron navegando a América aproximadamente 600 anos antes de Cristo, e que darían orixe en parte aos poboadores amerindios atopados alí polos colonizadores europeos. Todo ese compendio de historias, xeración tras xeración, das historias e crenzas relixiosas dos devanditos inmigrantes foi recompilado nun só libro, coñecido hoxe como Libro de Mormón. Moroni, o fillo de Mormón, escondería o libro cara ao ano 421 d.C. nun outeiro, actualmente coñecido como monte Cumorah, no Estado de Nova York. En 1823, Moroni, xa un ser resucitado, en forma de anxo, aparecéuselle ao mozo Joseph Smith e díxolle que Deus quería que traducise os antigos rexistros. O Libro de Mormón tamén contén o relato da visita que Xesucristo realizaría ás Américas logo da súa resurrección.

En xuño de 1829 Joseph Smith tramitou os dereitos de autor do libro e coa axuda de Martin Harris, Oliver Cowdery e David Whitmer, o libro publicouse por primeira vez a comezos de 1830 en inglés e cara a 1886 en español e outros idiomas.

Organización da Igrexa (1830)[editar | editar a fonte]

O 6 de abril de 1830 en Fayette, Condado de Séneca, (Nova York), Smith e os seus seguidores organizaron a Igrexa de acordo coas leis do estado cun total de seis membros. En setembro dese mesmo ano os primeiros misioneiros comezaron a predicar o evanxeo restaurado en Ohio e outros estados veciños, incluíndo entre os nativos indíxenas do Oeste dos Estados Unidos. Moitos dos líderes prominentes da Igrexa da época foron convertidos a finais de 1830, incluíndo, entre outros, Parley P. Pratt, Frederick G. Williams, John Murdock, Edward Partridge e Sidney Rigdon.

De xuño a outubro de 1830, Joseph Smith presentou á nova Igrexa o que serían importantes revelacións doctrinais, escribiu unha versión que referiu ser inspirada do Xénese e escritos de Moisés, incluíndo porcións dun libro que escribiría o profeta antediluviano Enoc. En decembro de 1830, a Igrexa en Nova York tiña máis de 70 membros bautizados na nova fe, e poucos meses despois o número de conversos en Ohio superaba os da sede en Nova York. Por razón dunha persecución cada vez maior, a cal eventualmente causaría a migración de pioneiros mormóns ao territorio de Utah, moitos dos líderes da Igrexa en Nova York e Pensilvania tiveron que buscar protección na clandestinidade. Oliver Cowdery servía de escribente para Joseph Smith do Libro de Mormón e, ocasionalmente, a súa esposa Emma Smith. Moitos dos novos conversos, en especial os homes, foron enviados a servir misións proselitistas e de liderado a outros estados durante os meses finais de 1830, misións que durarían semanas a meses.

Existen poucas evidencias tanxibles das visitacións atribuídas a Smith ata a súa morte. En case todas as visións, Smith estaría só, só nalgunhas ocasións estaba acompañado por Oliver Cowdery e Sidney Rigdon. Cowdery e outra ducia de homes asinaron como testemuñas do Libro de Mormón, que viron as pranchas de ouro e ao referido anxo Moroni e, no caso de tres deles, oído unha voz do ceo. Aínda que hai discrepancias nos detalles entre os narrantes, non existen evidencias nin informes de que algunha destas testemuñas negue o ocorrido.

Misión[editar | editar a fonte]

A misión da Igrexa de Xesucristo dos Santos dos Últimos Días é invitar as persoas a vir a Cristo e perfeccionarse nel[3]. Esta misión ten tres fases que axudan aos membros e aos que non o son, a progresar máis na súa vida tanto de xeito temporal como espiritual[4] e son o fundamento das tradicións e costumes da Igrexa:

  • 1. "Proclamar o Evanxeo": desde a súa orixe a igrexa foi coñecida polos seus programas misionais. Desde neno persuádeselles e incentiva aos membros da igrexa para que sirvan unha misión entre os 19 e 25 anos. estes mozos saen das súas cidades natais para prestar o seu tempo e o seu esforzo non remunerado por dous anos predicando o Evanxeo, cubrindo cada misioneiro o gasto do seu servizo. Este gasto para os misioneiros estadounidenses sae dos seus fondos persoais, mentres que os misioneiros de moitos outros países empregan o fondo misional local, o cal retribúen ao final das súas misións.
  • 2.: "Perfeccionar os santos" (nome co que se autodenominan os seus membros): esta misión conta con múltiples programas, como a orientación familiar, na que os membros da igrexa visítanse uns a outros co obxectivo de fortificar o espírito e achegar á igrexa aos que se separaron dela. Outro programa é a noite de fogar, establecida oficialmente na igrexa os luns pola noite, onde os pais nunha reunión coa familia ensinan o Evanxeo nos seus fogares.
  • 3.: "Redimir os mortos" (chamada obra vicaria): importante desde os inicios da Igrexa e exclusiva entre o cristianismo, inclúe o bautismo polos mortos. Esta doutrina dá importancia a prover ordenanzas aos que xa faleceron sen o coñecemento de Cristo. O esforzo en busca de devanceiros é primordial dentro desta Igrexa (para os seus membros), e é o fundamento da contribución xenealóxica internacional da Igrexa. Outras cerimonias en favor dos mortos, como o matrimonio eterno, ocorren nos templos da Igrexa.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Encarta [1] Arquivado 23 de abril de 2008 en Wayback Machine.
  2. History of the Church, Tomo 1, Capítulos 1–5. Citado en Historia de Xosé Smith (en español). Último acceso 13 de abril, 2008.
  3. Ezra Taft Benson, “‘Come unto Christ, and Be Perfected in Him’,” Ensign, May 1988, 84. [2]
  4. Dallin H. Oaks. Family History: “In Wisdom and in Order,” Ensign, June 1989. [3]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]