Elaine May

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaElaine May

(1959) Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(en) Elaine Iva Berlin Editar o valor em Wikidata
21 de abril de 1932 Editar o valor em Wikidata (92 anos)
Filadelfia, Estados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEstados Unidos de América Editar o valor em Wikidata
EducaciónHollywood High School (en) Traducir
Universidade de Chicago Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupaciónactriz , dramaturga , actriz de cinema , humorista , actriz de televisión , escritora , guionista , actriz de teatro , directora de cine , realizadora Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1955 Editar o valor em Wikidata -
LinguaLingua inglesa Editar o valor em Wikidata
Compañeiro profesionalMike Nichols: Nichols and May (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Familia
CónxuxeSheldon Harnick (1962–1963)
ParellaStanley Donen (1999–) Editar o valor em Wikidata
FillosJeannie Berlin (pt) Traducir
 () Editar o valor em Wikidata
Premios
Sinatura
Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm0561938 Allocine: 36522 Allmovie: p101817 TCM: 125430 TV.com: people/elaine-may IBDB: 69390
Dialnet: 2290907 Musicbrainz: aaad44cf-da70-41f3-b402-7d61ddd34cf8 Discogs: 1079473 Editar o valor em Wikidata

Elaine Iva May (de solteira Berlin), nada en Filadelfia o 21 de abril de 1932,[1][2] é unha guionista, directora de cinema, actriz e cómica estadounidense. Logrou o recoñecemento na década de 1950 polas súas rutinas de comedia improvisada con Mike Nichols e máis adiante emprendeu unha carreira como directora e guionista.[3]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Despois de estudar actuación coa recoñecida actriz e profesora de teatro Maria Ouspensakaya nos Ánxeles, mudouse a Chicago en 1955 e converteuse en membro fundadora de Compass Players, un grupo de teatro improvisado. May comezou a traballar con Mike Nichols, que tamén formaba parte do grupo, e xuntos comezaron a escribir e interpretar os seus propios sketches de comedia, que foron enormemente populares. [4] En 1957 ambos abandonaron o grupo para formar o seu propio grupo escénico, Nichols and May, na cidade de Nova York.[3]

Actuaban en escenarios en que se esgotaban todas as entradas, ademais de facer aparicións na televisión e na radio. Nos seus espectáculos de comedia creaban escenas satíricas e tipos de personaxes que se burlaban da nova orde intelectual, cultural e social que estaba a emerxer nese momento. Este feito foi fundamental para eliminar o estereotipo de que as mulleres non podían ter éxito na comedia en vivo. Xuntos convertéronse nunha inspiracións para moitos cómicos máis novos, incluídos Lily Tomlin e Steve Martin. Logo de catro anos, na cima da súa fama, decidiron deixar de actuar. May converteuse en guionista e dramaturga, ademais de actuar e dirixir. O seu relativamente breve tempo xuntos como estrelas da comedia levou o presentador do programa de entrevistas de Nova York, Dick Cavett, a referirse ao seu espectáculo coma "un dos meteoritos cómicos no ceo". Gerald Nachman sinalou que "Nichols e May son quizais os máis estrañados entre todos os comediantes satíricos da súa época".[3]

O seu traballo como guionista foi candidato en dúas ocasións ao Óscar, por Heaven Can Wait (1978) e Primary Colors (1998). May foi eloxiada pola serie de filmes que dirixiu na década de 1970, a comedia negra de 1971 A New Leaf, en que tamén actuou, a comedia romántica de 1972 The Heartbreak Kid. A carreira de May sufriu entón un importante revés. Tralas dúas comedias, pasou a escribir e dirixir un drama criminal titulado Mikey and Nicky, protagonizado por Peter Falk e John Cassavetes. Cun orzamento de 1,8 millóns de dólares e programadao para ser estreado no verán de 1975, o filme custou 4,3 millóns e non se estreou ata decembro de 1976. Finalmente foi despedida por Paramount Pictures (estudio que financiou o filme), mais conseguiu que volvesen contratala agachando dous rolos de negativos ata que o estudio a readmitiu. O fracaso comercial do filme danou a súa carreira en Hollywood e non volveu dirixir durante unha década.

Foi Warren Beatty quen decidiu darlle outra oportunidade. Colaboraron en Ishtar (1987), protagonizado por Beatty e Dustin Hoffman. Rodado en Marrocos, a produción estivo chea de diferenzas creativas entre os directivos e os custos excedéronse. Moito antes de que o filme estivese listo para ser estreado, a problemática produción foi obxectos de numerosas historias na prensa. A publicidade previa foi tremendamente negativa[5] e, a pesar dalgunhas críticas positivas en Los Angeles Times e The Washington Post, o filme foi un fracaso crítico. May non dirixiu outro filme ata 29 anos despois, en 2016, cando dirixiu o documental para televisión Mike Nichols: American Masters.[6]

En 1996 reuniuse novamente con Mike Nichols para escribir o guión de Unha gaiola de grilos, fita dirixida por Nichols.[3]

Vida persoal[editar | editar a fonte]

May casou aos dezaseis anos con Marvin May, enxeñeiro e inventor de xoguetes. Tiveron unha filla, a actriz e guionista Jeannie Berlin, nada en 1949. A parella divorciouse en 1960, e en 1962 casou co letrista Sheldon Harnick. Divorciáronse o ano seguinte e en 1964, May casou co seu psicanalista, David L. Rubinfine; o matrimonio durou ata a morte del en 1982.[7]

May foi parella do director Stanley Donen entre 1999 e a morte del en 2019.[8] Donen dixo que lle pediu matrimonio "arredor de 172 veces".[9]

Filmografía[editar | editar a fonte]

Ano Título Crédito(s) Personaxe Notas
1958 DuPont Show of the Month Actriz Candy Carter Episodio: "The Red Mill"
1967 Enter Laughing Actriz Angela Marlowe
1967 Luv Actriz Ellen Manville
1967 O graduado Actriz Sorority girl with note for Benjamin Sen acreditar
1967 Bach to Bach Actriz, guionista Woman Curtametraxe
1971 A New Leaf Actriz, guionista, directora Henrietta Lowell
1971 Such Good Friends guionista — Co pseudónimo de Esther Dale
1972 The Heartbreak Kid Directora —
1976 Mikey and Nicky Guionista, directora, actriz Woman on TV (voz) Sen acreditar como actriz
1978 Heaven Can Wait Coguionista —
1978 California Suite Actriz Millie Michaels
1981 Reds Coguionista — Sen acreditar
1982 Tootsie Coguionista — Sen acreditar
1986 Dentro do labirinto Coguionista — Sen acreditar
1987 Ishtar Guionista, directora —
1990 In the Spirit Actriz Marianne Flan
1994 Wolf Actriz Operator (voz) Sen acreditar
1995 Dangerous Minds Coguionista — Sen acreditar
1996 Unha gaiola de grilos Guionista —
1998 Primary Colors Guionista —
2000 Small Time Crooks Actriz May
2016 Mike Nichols: American Masters Directora — Documental para televisión
2016 Crisis in Six Scenes Actriz Kay 6 episodios

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Quart, Barbara Koenig (1988). "American Women Directors (Chapter 3)". Women Directors: The Emergence of a New Cinema. Nova York: Greenwood-Prager. pp. 37–51 and passim. ISBN 0313391106. Consultado o 31 de xaneiro de 2016. 
  2. ↑ "Person Details for Marvin May, "California, County Marriages, 1850-1952" — FamilySearch.org". familysearch.org. Consultado o 1 de febreiro de 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Thompson, Thomas (1967). "What Ever Happened to Elaine May?" (print). Life 63 (28 de xullo): 54–59. ISSN 0024-3019. Consultado o 31 de xaneiro de 2016. 
  4. ↑ FilmArchivesNYC (13 de marzo de 2009). "Elaine May & Mike Nichols Commercial (stock footage / archival footage)". Consultado o 29 de xullo de 2018 – vía YouTube. 
  5. ↑ "Ishtar". Metacritic. 
  6. ↑ "Elaine May’s ‘American Masters’ Documentary on Mike Nichols", The Film Stage, 1 de febreiro de 2016
  7. ↑ Nachman, Gerald (2003). "Double Jeopardy: Mike Nichols and Elaine May". Seriously Funny: The Rebel Comedians of the 1950s and 1960s. Nova York: Pantheon Books. pp. 318–362 and passim. ISBN 0307490726. OCLC 50339527. Consultado o 31 de xaneiro de 2016. 
  8. ↑ Feeney, Mark (2009). "Like His Films, Donen Exudes Style and Wit" (online). The Boston Globe (outubro de 4): 1–3, esp. 3. Consultado o 31 de xaneiro de 2016. Subtitle: Famed director Stanley Donen, the subject of a retrospective at the Harvard Film Archive, visits this week. 
  9. ↑ Heilpern, John (2013). Tim Shaeffer, illustrations. "Hollywood Conversations: Out to Lunch with Stanley Donen" (online, impreso). Vanity Fair (28 de febreiro (marzo, impresión)). Consultado o 31 de xaneiro de 2016. Subtitle: The last of the golden-age Hollywood directors still believes in romance. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Quart, Barbara Koenig (1988). "American Women Directors (Chapter 3)". Women Directors: The Emergence of a New Cinema. Nova York: Greenwood-Prager. pp. 37–51 and passim. ISBN 0313391106. Consultado o 31 de xaneiro de 2016. 
  • Stephens, Chuck. "Chronicle of a Disappearance: Unjustly Omitted from Most Histories of Seventies American Filmmaking, Actor-writer-director Elaine May--and the Four Unforgettable Films She Somehow Got Away With--refuse to Fade Away." Film Comment 42.2 (2006): 46. Web.

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elaine_May&oldid=6699490»