Casa da Moeda de Venezuela
| Casa da Moeda de Venezuela | |
|---|---|
 Moeda colonial de 4 reais cuñada en 1820 na Real Casa da Moeda de Caracas | |
| Tipo | Casa de moeda. |
| Fundación | 1802: Real Casa de Moneda de Caracas. 1886: Casa de la Moneda de Caracas. 1989: Casa de la Moneda de Venezuela. |
| Matriz |  Banco Central de Venezuela. |
| Localización |  Maracay. Estado de Aragua. Venezuela. |
| Persoas clave | Miguel Andri Gordillo (xerente). |
| Industria | Cuñaxe. |
| Produtos | Moedas, selos, papel timbrado etc. |
| Na rede | |
| https://www.bcv.org.ve/bcv/casa-de-la-moneda-de-venezuela | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A Casa da Moeda de Venezuela é unha institución dependente do Banco Central de Venezuela, con sede en Maracay, encargada da cuñaxe de moedas e da impresión de billetes de curso legal en Venezuela, así como de selos postais e fiscais, e de papel timbrado. As súas instalacións albergan tamén as reservas internacionais do país.[1][2]
Dentro do Banco Central de Venezuela ten carácter de xerencia xeral, co rango de vicepresidencia.[1][2]
A súa orixe remóntase á época colonial, cando a daquela chamada Real Casa de Moeda de Caracas comezou a cuñar moeda en 1802.[3]
Historia
[editar | editar a fonte]Período colonial
[editar | editar a fonte]_1814.jpg)
A fabricación de diñeiro en Venezuela comezou nos inicios do século XIX, durante a época da Capitanía Xeneral de Venezuela. O capitán xeneral Manuel de Guevara y Vasconcelos decretou a eliminación da circulación das moedas e das fichas comerciais que fabricaban os comerciantes a título particular para levaren a cabo as súas operacións comerciais, co fin de centralizar eses procesos. O 12 de xuño de 1802 instalouse a Real Casa de Moeda de Caracas, que comezou a cuñaxe de moedas de cobre, metal pouco habitual nas emisións coloniais.[1][2][5][6]
A partir de 1810, a casa de moeda comezou a alternar a cuñaxe de moedas de prata (1 e 2 reais) coa de moedas de cobre (½ e ¼ de real).[6]
Período independentista
[editar | editar a fonte]
Durante a guerra de independencia o establecemento cambiou de mans en moitas ocasións, entre realistas e independentistas. A casa da moeda estivo en poder dos independentistas republicanos ata a ofensiva realista de 1814. O daquela intendente da institución encargoulle a Felipe de Llaguno a continuación da emisión de moeda, mais en 1815 o realista Pablo Morillo ordenou a clausura das actividades na ceca. No entanto, o ano seguinte unha real orde estableceu a súa reapertura, que foi efectiva o 1 de outubro de 1816. Mentres, diversas localidades do país que estaban en mans dos sublevados emitían moedas non oficiais para uso local.[2]
O triunfo final dos independentistas e a posterior creación da Gran Colombia supuxeron un pulo ás emisións de moeda en Bogotá, Popayán e Caracas. As cuñaxes en Caracas, entre 1821 e 1823 limitáronse a moedas de dous reais e dun cuarto de real. No entanto, existían dificultades na subministración de recursos de metais para a súa cuñaxe e tamén na distribución, polo que Carlos Soublette (1789-1870), entón intendente de Venezuela, ordenou a súa clausura o 31 de xaneiro de 1823.[2][8]
Período republicano
[editar | editar a fonte]Durante os seguintes seis anos usáronse moedas da época colonial reseladas para suplir a demanda de circulante. As dificultades continuaban cara a 1828, polo que a Xunta de Arbitrios determinou a cuñaxe de moedas de baixa lei na cantidade necesaria para as finanzas. Foi este o motivo da reapertura da Casa da Moeda de Caracas o 14 de agosto de 1829, logo de se decretar a produción de corenta mil pesos en moedas dun cuarto de real cuñadas a martelo.[9] Porén, o 5 de xullo de 1830, o Congreso de Venezuela acordou pechar definitivamente o establecemento. Logo da desintegración da Gran Colombia, a circulación de moedas ata 1843 creceu debido a que as moedas de circulación en Venezuela comezaron a producirse por encarga en cecas doutros países.[1]
Décadas máis tarde, en 1885, o xeneral Antonio Guzmán Blanco asinou un convenio en Londres con Miguel Tejera para a instalación dunha nova casa de moeda, con sede en Caracas ou en La Guaira, e cuxa materia prima sería o ouro extraído das minas de Guayana. Tejera outorgoulle a concesión á empresa francesa C. A. La Monnaie por un período de 20 anos, coa condición de que a nova ceca debería cuñar catro millóns de bolívares en ouro e en prata.[1][2][8]
O novo establecemento foi inaugurado por Guzmán Blanco o 16 de outubro de 1886. O Goberno atribuíuse a condición de supervisor da cuñaxe de moeda a través dun inspector nacional, dependente do Ministerio do Interior. O primeiro inspector designado foi Jacinto Pachano.[1]
En outubro de 1886, a moeda estranxeira foi declarada mercadoría e quedou prohibida a súa importación, e ademais ordenouse que os billetes emitidos polo Banco Comercial e polo Banco de Carabobo fosen aceptados en todas as oficinas nacionais e continuasen circulando co valor que fixase o mercado, medidas que lle permitiron a Venezuela dotarse dun sistema monetario propio.[9] En 1887, o Congreso de Venezuela aprobou unha lexislación pola que se reservaba a facultade de determinar o número de moedas en circulación. Non obstante, a casa de moeda rexistrou un superávit na cuñaxe, ao superar a cantidade establecida, o que xerou desaxustes nas finanzas. A protesta dos comerciantes ante o presidente encargado, Hermógenes López, deu lugar a que o Congreso ordenase deter as actividades de cuñaxe da ceca. O establecemento foi, en consecuencia, liquidado por desacordos coa empresa C. A. La Monnaie, mais en 1890 o Goberno adquiriu as instalacións da casa de moeda e pasou a ser o responsable das cuñaxes nacionais. A partir dese ano, as moedas venezolanas volveron ser fabricadas novamente no exterior.[1][2]
Período contemporáneo
[editar | editar a fonte]
A idea dunha casa de moeda propia para Venezuela retomouse en 1983, para mellorar o grao de autonomía do país no aprovisionamento de medios de pagamento.[1][12]
As autoridades do Banco Central de Venezuela adquiriron uns terreos de 10.367 m² contiguos á súa sede en Caracas, nos que se proxectaba construír a fábrica, no lugar que hoxe é a praza Juan Pedro López. Contratouse a Casa da Moeda do Brasil para a realización dos estudos de viabilidade e de factibilidade e, ante os resultados positivos, o Banco Central aprobou o proxecto, aínda que modificou a localización da súa sede, que se decidiu que fose no predio La Placera, nas aforas de Maracay, por cuestións estratéxicas de accesibilidade, dada a proximidade dos portos de La Guaira e Puerto Cabello.[1]
O complexo empezou a construírse en 1989 e iniciou as súas operacións en setembro de 1999.[1][9]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 "Casa de la Moneda de Venezuela". Banco Central de Venezuela.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 "¿Qué es la Casa de la Moneda de Venezuela? Arquivado 01 de agosto de 2014 en Wayback Machine.". Banco Central de Venezuela.
- ↑ "La Triste Historia de la Casa de Moneda de Caracas": "Parte I Arquivado 08 de novembro de 2020 en Wayback Machine." - Parte II Arquivado 01 de novembro de 2021 en Wayback Machine.". Monedasdevenezuela.com
- ↑ "¼ Real - Royalist coinage". Numista.com
- ↑ "En 1802 se acuñaron por primera vez monedas en Venezuela". En Notialternativo. 12 de xuño de 2013.
- ↑ 6,0 6,1 "Caracas. Real (1802-1830)". Numista.com
- ↑ "1 Real Republican coinage". Numista.com
- ↑ 8,0 8,1 Balza Guanipa, R. (2009). "Del cuartillo a la locha: Una historia menuda". En El Desafío de la Historia. 2 (15). 61-62
- ↑ 9,0 9,1 9,2 "La Casa de la Moneda de Venezuela comenzará a funcionar a fines del 98". Banco Central de Venezuela.
- ↑ "1 Bolívar (2007-2012)". Numista.com
- ↑ "100 Bolívares 2016". Numista.com
- ↑ "Casa de la Moneda de Venezuela es clave para fortalecer ampliación del cono monetario". En Correo del Orinoco. 19 de novembro de 2017.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Casa da Moeda de Venezuela |