Cándido Nocedal

Cándido Nocedal
Nacemento	11 de marzo de 1821
Lugar de nacemento	A Coruña
Falecemento	18 de xullo de 1885
Lugar de falecemento	Madrid
Soterrado	camposanto de San Isidro
Nacionalidade	España
Alma máter	Universidade de Alcalá e Universidad Central
Ocupación	político
Fillos	Ramón Nocedal
	[ editar datos en Wikidata ]
	v; c; e;

Cándido Manuel Nocedal Rodríguez de la Flor, nado na Coruña o 11 de marzo de 1821 e finado en Madrid o 18 de xullo de 1885, foi un político, xornalista e avogado galego.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Estudou Dereito na Universidade de Alcalá de Henares e despois na Central de Madrid, licenciándose en 1840 e establecendo o seu bufete o mesmo ano. Desde mozo era membro do Partido Progresista moi vinculado a Baldomero Espartero no seu conflito coa nai de Isabel II, María Cristina de Borbón, pola Rexencia.

Logo de ser promotor fiscal durante un breve período e de retomar as súas actividades profesionais, en 1843 foi redactor de La Gazeta de Madrid para deixar o posto en beneficio do seu escano como Deputado pola provincia de Zaragoza. Vinculado neste período ao Partido Moderado, en 1847 a súa defensa de Ramón María Narváez fronte ao ataque dos progresistas permitiulle ser nomeado Fiscal do Consello Real, onde chegou a ser conselleiro, así como Subsecretario do Ministerio da Gobernación.

Nun novo xiro político na súa vida, logo de permanecer apartado da actividade política un tempo (aínda que mantivo o posto de deputado), participou na Vicalvarada e foi un dos que subscribiu o Manifesto de Manzanares.

Nocedal, en El Buñuelo, 1881.

Cándido Nocedal retratado en Los Poetas contemporáneos por Antonio María Esquivel 1846 - Museo del Prado, Madrid

No Bienio Progresista foi un activo defensor do Partido Moderado que se atopaba en grave situación, e a el atribúese poder manter as filas do mesmo organizadas fronte aos movementos dos progresistas e a aparición da Unión Liberal de Leopoldo O'Donnell, con quen se enfrontou abertamente, tanto nas Cortes como a través da publicación satírica e neocatólica que fundou, El Padre Cobos.

Tan ardente defensa da reacción permitiulle ser nomeado Ministro de Gobernación en 1856 trala caída do Bienio. Despois, e aproveitando a folgada maioría parlamentaria conservadora das eleccións xerais que organizara desde o Ministerio, impulsou a derrogación de distintas leis progresistas do período anterior, aprobando unha Lei de Imprenta que é considerada a máis restritiva do período do reinado de Isabel II.

Durante o goberno da Unión Liberal foise apartando progresivamente da actividade política moderada para integrarse nos movementos neocatólicos. Malia que os esforzos de O'Donnell por gañarse aos moderados á causa da Unión Liberal tiveron éxito en moitos casos, Cándido Nocedal resistiuse ata á oferta de presidir o Congreso dos Deputados e ser embaixador en Roma (1867). Comezou a publicar un novo diario, A Constancia, desde onde manifestaba a súa intención de deter ás forzas revolucionarias que ameazaban España. Coa revolución de 1868, trala caída de Isabel II, decidiu unirse con outros antigos isabelinos aos carlistas. Don Carlos nomeouno o seu representante en España malia a oposición de amplos sectores do carlismo, e reforzou a súa posición aínda logo de perdida a Terceira Guerra Carlista.

A súa actitude intransixente obrigoulle a abandonar España durante un breve período (1874-1875), refuxiándose en Portugal. Coa restauración borbónica, lonxe de unirse á causa afonsina, mantívose na Comuñón Católico-Monárquica e creou unha nova publicación, El Siglo Futuro, que se editou durante 61 anos ata o estalido da Guerra Civil en 1936.

Uns anos antes da súa morte en 1885, enfrontouse a un sector do carlismo, representado por xornais como La Fe, partidario dunha unión política cos católicos liberais e de facer algunhas concesións ao liberalismo. Aínda que Cándido Nocedal sempre tivo o apoio expreso de Don Carlos, logo da súa morte, os seus fieis -unidos ao redor do seu fillo, Ramón Nocedal, que herdou a dirección de El Siglo Futuro- foron expulsados en 1888 por Don Carlos, dando orixe ao partido integrista.

Foi membro da Real Academia Española e da Real Academia de Ciencias Morais e Políticas.