Nuno Crato
  | |
| Nome orixinal | (pt) Nuno Paulo de Sousa Arrobas Crato |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 9 de marzo de 1952 (72 anos) Lisboa, Portugal |
96º Ministro da Educação (pt)  | |
| 21 de xuño de 2011 – 30 de outubro de 2015 ← Isabel Alçada (pt) , Mariano Gago Gabinete ministerial: XIX Governo Constitucional de Portugal (pt) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Portugal |
| Educación | Universidade Técnica de Lisboa (pt) University of Delaware (pt) |
| Director de tese | Howard M. Taylor III (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | matemático , profesor universitario , economista , político |
| Empregador | Joint Research Centre (en) (2016–2018) Universidade de Lisboa (2000–) Stevens Institute of Technology (en) (1992–1997) Universidade Técnica de Lisboa (pt) |
| Lingua | Lingua portuguesa |
| Obra | |
| Doutorando | Johi Al-Hihi (en) , Radhika Ramjee (pt) , Jorge Caiado (pt) , Ana A. Diniz (pt) e Alda Carvalho (pt) |
Premios | |
Nuno Paulo de Sousa Arrobas Crato, nado o 9 de marzo de 1952, é un profesor universitario, investigador, matemático aplicado, economista e escritor portugués. Durante moitos anos, Crato foi investigador e profesor nos Estados Unidos. De regreso a Portugal, ensinou matemáticas e estatística no ISEG/ Universidade Técnica de Lisboa, hoxe Universidade de Lisboa, mentres continuaba a súa investigación en modelos estocásticos e series temporais. Tamén publicou moitos artigos e participou en eventos de divulgación científica e para a historia da ciencia. En xuño de 2011, foi nomeado ministro de Educación, Ensino Superior e Ciencia, no gabinete do Goberno portugués dirixido por Pedro Passos Coelho, que exerceu ata o final do goberno de Coelho en 2015. Recibiu tres veces unha medalla nacional do presidente da República, como comandante (2008) e coa Gran cruz (2016) da Ordem do Infante Dom Henrique o Navegante , que é a máxima condecoración que se lle outorga a unha figura nacional; por último, como gran cruz da Ordem da Instrução Pública (2022. Viviu e traballou en Lisboa, nos Azores, nos Estados Unidos e Italia.
Biografía[editar | editar a fonte]
Primeiros anos[editar | editar a fonte]
Nuno Crato estudou un tempo na Faculdade de Ciências da antiga Universidade de Lisboa antes de cambiar de opinión e licenciarse en economía no Instituto Superior de Economia e Xestão / Universidade Técnica de Lisboa (ISEG/UTL). Ademais, fixo un máster en métodos matemáticos polo ISEG/UTL. Rematou o seu doutoramento en matemáticas aplicadas na Universidade de Delaware.
Carreira académica[editar | editar a fonte]
Crato ensinou na Universidade dos Azores, no Stevens Institute of Technology e no New Jersey Institute of Technology. Desde o ano 2000 Crato é profesor de matemáticas e estatística no ISEG . Tamén foi nomeado pro-Reitor da Universidade Técnica de Lisboa.
Ten varios traballos xerais publicados nos campos da divulgación científica e da historia da ciencia, e infinidade de traballos académicos e traballos en subcampos relacionados coas matemáticas. Foi elixido tres veces presidente da Sociedade Portuguesa de Matemáticas (2004-2010) e nomeado presidente do parque científico Taguspark no concello de Oeiras, na rexión de Lisboa. Ten presenza habitual en varios programas de televisión entre os que destacan 4 vezes ciência para RTP e Plano Inclinado de Mário Crespo para SIC Notícias.
Crato gañou algúns premios científicos, a saber, o premio Public Awareness of Mathematics da Arquivado 27 de novembro de 2022 en Wayback Machine. Sociedade Europea de Matemáticas en 2003 e un Premio Europeo de Ciencia en 2008.
Actualmente profesor titular de matemáticas e estatística na Escola de Economía e Xestión de Lisboa, Crato publicou sobre os campos da análise de series temporais e modelos probabilísticos, con aplicacións en econometría, algoritmos informáticos, comportamento humano e outros temas[2].
Carreira política[editar | editar a fonte]
En xuño de 2011, foi nomeado Ministro de Educación, Educación Superior e Ciencia, no gabinete do Goberno portugués dirixido por Pedro Passos Coelho. Durante o seu mandato, as taxas de abandono escolar reducíronse substancialmente (do 23-27% ao 13,7%), a retención diminuíu a niveis históricos baixos, o inglés foi introducido como materia obrigatoria e os resultados académicos melloraron. As avaliacións internacionais TIMSS e PISA mostraron unha mellora significativa: de 2011/2012 a 2015, os resultados dos estudantes portugueses aumentaron por riba das medias da OCDE e da AIE, acadando os mellores resultados de Portugal.
Algúns analistas[3] explican estes avances por algunhas das medidas educativas postas en marcha durante o seu mandato: a elaboración de currículos máis esixentes, a avaliación externa de alumnado, profesorado e centros, e a creación de itinerarios vocacionais. Tamén salientou a necesidade de mellorar a formación inicial do profesorado.
Non ten filiación partidaria.
Despois do seu mandato no goberno volveu á Universidade de Lisboa.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ information@eso.org. "Austrian and Portuguese Ministers Visit ESO’s Paranal Observatory". www.eso.org (en inglés). Consultado o 2022-06-06.
- ↑ "CEMAPRE". cemapre.iseg.ulisboa.pt (en inglés). Consultado o 2022-06-06.
- ↑ "What the world can learn from the latest PISA test results". The Economist. ISSN 0013-0613. Consultado o 2022-06-06.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
Ademais das súas contribucións de investigación científica, publicou amplamente nos campos da divulgación científica e da educación. Algúns dos seus libros foron publicados en varios idiomas e países, como Portugal, Brasil, Estados Unidos, Reino Unido e Italia.
Os seus libros recentes inclúen:
- Improving a Country's Education: Pisa 2018 Results in 10 Countries, N. Crato, (ed. ), Springer 2021
- Data-Driven Policy Evaluation: How Access to Microdata is Transforming Policy Design, N. Crato e P. Paruolo (eds. ) Springer 2019
- Raising Public Awareness of Mathematics, E. Behrends, N. Crato e JF Rodrigues (Eds. ), Springer 2012
- Figuring it Out: Entertaining Encounters with Everyday Math, N. Crato, Springer 2010
