Dino Buzzati

Dino Buzzati
	;
Nome orixinal	(it) Dino Buzzati Traverso
Biografía
Nacemento	16 de outubro de 1906 ; Belluno, Italia (pt)
Morte	28 de xaneiro de 1972 (65 anos); Milán, Italia
Causa da morte	Morte natural (Cancro de páncreas )
Datos persoais
País de nacionalidade	Italia (1946–1972); Reino de Italia (1906–1946)
Relixión	Ateísmo
Educación	Universidade de Milán
Actividade
Lugar de traballo	Milán
Ocupación	escritor , poeta , dramaturgo , escritor de ciencia ficción , escritor de literatura infantil , artista de banda deseñada , guionista , pintor , libretista , xornalista , novelista , xornalista de opinión
Lingua	Lingua italiana
Obra
	Obras destacables Coco; (1940) O deserto dos tártaros ;
Familia
Pai	Giulio Cesare Buzzati (pt)
Irmáns	Adriano Buzzati-Traverso (en)
	Premios (1958) Premio Strega; Napoli Prize (en) ;
Páxina web	dinobuzzati.it
	Lista cancro de páncreas ;

Dino Buzzati, nado en San Pellegrino de Belluno (Véneto) o 16 de outubro de 1906 e finado en Milán o 28 de xaneiro de 1972, foi un escritor e xornalista italiano. Acadou sona mundial pola súa novela O deserto dos tártaros.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Dino Buzzati Traverso naceu en San Pellegrino, preto de Belluno, na casa patrucial da súa familia. A nai, nada en Venecia, era veterinaria. O pai, descendente dunha antiga familia de Belluno, era profesor de Dereito internacional. Dino foi o terceiro dos catro fillos da parella. Amante da música (aprendeu de pequeno a tocar o violín e o piano), esta constituíu un dos elementos fundamentais da personalidade creativa poliédrica do artista.

A familia vivía en Milán, onde Dino fixo o bacharelato e en 1924, entrou na facultade de Dereito da universidade milanesa, seguindo o desexo do pai, que quería que fora avogado. Ós 22 anos, cos estudos apenas acabados, comezou a traballar no xornal milanés Corriere della Sera, onde continuaría ata a súa morte. Empezou a traballar como corrector, e foi despois reporteiro, enviado especial, articulista editor e crítico de arte. No mesmo ano, 1924 doutorase en xurisprudencia cunha tese sobre a natureza xurídica do Concordato.

Adóitase dicir que a súa experiencia xornalística contribuíu a formar o seu estilo literario, dando as súas narración máis fantásticas unha aura de realismo. O mesmo Buzzati comentou, segundo Lawrence Venuti: Paréceme que a fantasía debería estar o máis achegada posible ó xornalismo. A palabra exacto non sería banalizar, aínda que algo que ver teña. Máis axiña quero dicir que a efectividade dunha historia fantástica depende de que sexa contada nos termos máis simples e prácticos . (Restless Nights - Selected Stories of Dino Buzzati (Introduction by L. Venuti) (North Point Press, 1983))

Durante a segunda guerra mundial Buzzati serviu en África como xornalista agregado a Mariña real. Acabada a guerra publicouse en toda Italia O deserto dos tártaros (l deserto dei Tartari) que tivo unha repercusión inmediata e lle ganou ó autor a fama. Casou con Almeria Antoniazzi en 1964, ano no que publicou a súa derradeira novela, Un amore. Morreu de cancro en 1972.

Obra[editar | editar a fonte]

Buzzati comezou a escribir obras de ficción en 1933. A súas obras neste xénero inclúen cinco novelas, teatro e obras para a radio, libretos, contos e poemas.

Escribiu un libro para nenos, A famosa invasión de Sicilia polos osos (La famosa invasione degli orsi in Sicilia). Publicou tamén unha novela gráfica baseada no mito de Orfeo, o Poema a fumetti. O deserto dos tártaros, a súa novela máis famosa, conta a historia dun destacamento militar que espera unha invasión tártara. Foi comparada con obras do existencialismo, coma a de Alberte Camas O mito de Sísifo.

A súa obra foi clasificada como representante do realismo máxico. Nela a alienación social e o destino da natureza e a fantasía perante o progreso tecnolóxico ilimitado son temas recorrentes. Escribiu diversos contos nos que recreou criaturas fantásticas.

Obra[editar | editar a fonte]

Novelas[editar | editar a fonte]

Barnabo delle montagne (1933)
Il segreto del Bosco Vecchio, 1935)
O deserto dos tártaros (Il deserto dei Tartari, 1940). Tradución de Xavier Rodríguez Baixeras.
Il grande ritratto (1960)
Un amore (1963)
A famosa invasión de Sicilia polos osos (La famosa invasione degli orsi in Sicilia, edición de Gianni Colla, 1965). Tradución de Mónica Rodríguez.

Contos[editar | editar a fonte]

I sette messaggeri (1942)
Paura alla Scala (1949)
Il crollo della Baliverna (1954)
Esperimento di magia (1958)
Sessanta racconti (1958, premio Strega)
Egregio signore, Siamo spiacenti di... (1960, con ilustracións de Siné; 1975 co título Siamo spiacenti di)
Il colombre (1966)
La boutique del mistero (1968)
Le notti difficili (1971)
180 racconti (1982)
Il meglio dei racconti (1989)
Lo strano Natale di Mr. Scrooge e altre storie (1990)
Mi chiamo Dino Buzzati (1988)

Teatro[editar | editar a fonte]

Piccola passeggiata (1942)
La rivolta contro i poveri (1946)
Un caso clinico (1953)
Drammatica fine di un noto musicista (1955)
Sola in casa (1958)
Una ragazza arrivò... (1959)
Le finestre (1959)
L'orologio (1959)
Un verme al ministero (1960)
I suggeritori (1960)
Il mantello (1960)
L'uomo che andrà in America (1962)
L'aumento (1962)
La colonna infame (1962)
Spogliarello (1964)
La telefonista (1964)
La fine del borghese (1966)

Poesía[editar | editar a fonte]

Il capitano Pic e altre poesie, 1965
Scusi, da che parte per Piazza del Duomo?, 1965
Tre colpi alla porta, 1965
Due poemetti, 1967

Libretos para música[editar | editar a fonte]

Ferrovia sopraelevata, 1955
Procedura penale, 1959
Il mantello, 1960
Battono alla porta,1963
Era proibito, 1963

Outros[editar | editar a fonte]

In quel preciso momento (1950, 1955 e 1963)
Le storie dipinte (edición de Mario Oriani e Adriano Ravegnani, 1958)
Poema a fumetti (1969)
I miracoli di Val Morel (1971)
Cronache terrestri, servizi giornalistici (edición de Domenico Porzio, 1972)
Congedo a ciglio asciutto di Buzzati, inediti (edición de Guido Piovene, 1974)
I misteri d'Italia (Milán, 1978)
Dino Buzzati al Giro d'Italia (edición de Claudio Marabini, 1981)
Lettere a Brambilla (edición de Luciano Simonelli, 1985)
Le montagne di vetro (edición de Enrico Camanni, 1990)
La mia Belluno (edición da Comunità Montana Bellunese - Assessorato alla cultura, 1992)
Bestiario (1991)
Il buttafuoco (1992)
La "nera" di Dino Buzzati (edición de Lorenzo Viganò, 2 vol., Oscar Mondadori, Milán, 2002)