Adriano Domínguez

Adriano Domínguez
Biografía
Nacemento	4 de xaneiro de 1920 ; León, España
Morte	9 de maio de 2008 (88 anos); Madrid, España
Causa da morte	Morte natural (Infarto agudo de miocardio )
Lugar de sepultura	Cemiterio de La Almudena
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Actividade
Ocupación	actor , actor de teatro , actor de cinema , actor de televisión
Período de actividade	1945 -
Lingua	Lingua castelá
	Lista infarto agudo de miocardio ;

Adriano Domínguez Fernández, nado en León o 4 de xaneiro de 1920 e finado en Madrid o 9 de maio de 2008, foi un actor español, cunha longuísima carreira no teatro, cine, televisión e dobraxe.^[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Adriano foi fillo dos actores Luisa María Hinojosa e José Domínguez. Comezou a súa carreira no xornalismo e Facultade de Filosofía e Letras, pero a súa afección no espectáculo abandonaría os seus estudos e comezaría a súa actividade no teatro, primeiro ingresaría no Teatro Español Universitario (TEU), permaneceu varios anos como estudante até en 1939.

Unha vez finalizada a súa carreira como estudante, traballaría nas compañías de Antonio Vico e José Isbert, a principios dos anos 40.

Adriano Domínguez en 1942 integrouse na compañía do teatro Infanta Isabel, na que actuaban Rafael Rivelles, María Fernanda Ladrón de Guevara, Tina Gascó e Fernando de Granada. Posteriormente, estivo en Radio Nacional de España ante cuxos micrófonos cultivou a poesía.

Por fin, pasou á compañía do Teatro Español, onde se produciu a súa consagración como actor. A súa última actuación na compañía do Teatro Nacional foi en óbraa Historia dunha escaleira, de Antonio Buero Vallejo, na que cultivou un verdadeiro triunfo.

En 1943 ingresaría definitivamente no Teatro María Guerreiro e nese mesmo ano debutaría nun pequeno papel na obra Nin pobre nin rico, senón todo o contrario.

Anos máis tarde a súa especialidade no teatro participaría en centenares de funcións, entre algunhas obras e actuacións cabe destacar como Plaza de Oriente (1948), de Joaquín Calvo Sotelo, Don Juan Tenorio (1949), de José Zorrilla, El calendario que perdió siete días (1950), de Enrique Suárez de Deza, Llegó Don Juan (1952), de Jacinto Benavente, Don Juan Tenorio (1953), de José Zorrilla e El caso del señor vestido de violeta (1954), de Miguel Mihura, Hoy es fiesta (1956) de Antonio Buero Vallejo.

Traballou en comedias como Su amante esposa (1966), de Jacinto Benavente e No entiendo a mi marido (1968), de Alan Ayckbourn, ambas as xunto a Isabel Garcés.

En 1945 debutou no cine a mans do director Antonio Román, na película Los últimos de Filipinas, inmediatamente convértese nun dos máis prolíficos do cine español case sempre en papeis secundarios ao longo de catro décadas cunha brillante carreira cinematográfica de cento cincuenta títulos que nas décadas de 1950 e 1960 foi cando interveu en títulos tan celebres do cine español como Agustina de Aragón (1950), de Juan de Orduña, Historias de la radio (1955), de José Luís Sáenz de Heredia, Marcelino, pan e viño (1955) e O meu tío Jacinto (1956), ambas as de Ladislao Vajda e Plácido (1961), de Luís García Berlanga e traballo nalgunhas películas do chamado Spaghetti Western.

Debido ao seu rexistro cómico e dramático lévolle a levar a interpretar papeis clave nalgunhas destacadas películas de Fernando Fernán Gómez como El viaje a ninguna parte (1986).

casou por primeiras nupcias coa Elisa Guerreiro durante unha xira teatral e tivo tres fillos Alfredo, Leonor e Gustavo.

Ao longo dos anos 60 traballa como actor de dobraxe, en varias ocasións dobrando ao actor estadounidense Henry Fonda, entre outros.

Formou parte do cadro de actores de Radio Nacional de España en 1965.

Xa avanzada a década de 1960 intervén na televisión, xa que foi un rostro asiduo en espazos dramáticos destacando como Estudio 1, Novela, Primera fila ou Teatro de familia.

Xa á súa avanzada idade participa en series tan celebres de televisión como Un, dous, tres... responda outra vez (1976-1977), Los camioneros (1973-1974) acompañando a Sancho Graza, Crónicas de un pueblo (1971-1974), Farmacia de guardia (1994) e Los ladrones van a la oficina (1993-1996).

Actuou en obras xunto a Adolfo Marsillach, principalmente na famosa obra Yo me bajo en la próxima, ¿y usted? (1982) e ¿Quién teme a Virginia Woolf? (1999) de Edward Franklin Albee.

En 1997 debido a súa avanzada idade retiraríase definitivamente dos escenarios. Faleceu na noite o 9 de maio de 2008 no seu domicilio en Madrid, aos 88 anos dun ataque ao corazón pouco despois de padecer dunha longa enfermidade.^[2]

Esta enterrado no Cemiterio da Almudena.

Foi galardoado cun TP de Ouro de 1994 e Premio Nacional de Teatro, en 1991 e 1998. Medalla de Ouro ao Mérito nas Belas Artes (1998) e Medalla de Ouro ao Mérito no Traballo (2001) pola súa dilatada traxectoria profesional.