Vladimir Sorokin

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaVladimir Sorokin

Vladimir Sorokin
Biografía
Nacemento7 de agosto de 1955 (68 anos)
Bykovo (óblast de Moscova)
Datos persoais
País de nacionalidadeUnión Soviética (–1991)
Rusia (1991–) Editar o valor em Wikidata
EducaciónGubkin University (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Moscova Editar o valor em Wikidata
Ocupacióndramaturgo , escritor de ciencia ficción , pintor , libretista , escritor , guionista , artista visual Editar o valor em Wikidata
Período de actividade1977 Editar o valor em Wikidata -
Membro de
LinguaLingua rusa Editar o valor em Wikidata
Premios
Páxina websrkn.ru Editar o valor em Wikidata
IMDB: nm0815131 Last fm: Владимир+Сорокин Discogs: 5500796 Editar o valor em Wikidata

Vladimir Georgievich Sorokin (en ruso: Владимир Георгиевич Сорокин), nado o 7 de agosto de 1955 en Bykovo (óblast de Moscova) é un escritor e dramaturgo ruso posmoderno, un dos máis populares da literatura rusa contemporánea.[1][2] Sorokin vive entre Moscova e Berlín.[3]

As súas obras seguen distintos xéneros, desde o suspense ata a distopía pasando polos guións para o cinema, pero sempre xeran debate nos medios rusos, sobre todo co Apparatchik ruso sobre todo ao tratar temas como o totalitarismo e tabús sociais (droga, canibalismo, homosexualidade, coprofaxia), tendo sido criticado polo réxime de Putin.[4] Algúns dos seus libros foron destruídos por membros do movemento Nashi ("Os nosos"), favorable a Putin.[5]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Sorokin naceu o 7 de agosto de 1955 en Bykovo, no Óblast de Moscova, preto da capital. En 1972 publicou o seu primeiro relato no xornal Za Kadry Neftyanikov. Estudou no Instituto Gubkin de Petróleo e Gas de Moscova mentres participaba en exposicións e ilustrando libros, graduándose como enxeñeiro en 1977.

Tras graduarse traballou durante un ano na revista Смена ("Cambio") pero tivo que deixar o emprego ao non querer entrar no Konsomol (organización xuvenil do PCUS). Nos anos 80 introduciuse no escenario underground da capital, fuxindo da ortodoxia soviética e en 1985 conseguiu publicar seis relatos na revista A-ja, unha revista de arte rusa contemporánea non oficial feita en Moscova pero publicada en París, conseguindo chamar a atención dos editores franceses de Syntaxe, que lle publicaron a novela Ochered' ("A Cola").[6]

Non sería ata 1989 cando as autoridades soviéticas deron o permiso para publicar as súas obras, aparecendo en revistas e antoloxías de literatura rusa contemporánea: Tretya Modernizatsiya ("A terceira modernización"), Mitin Zhurnal ("Xornal de Mitia"), Konets Veka ("Fin de século") e Vestnik Novoy Literatury (Boletín da Nova Literatura). En 1992, a editorial rusa Russlit publicou Sbornik Rasskazov ("Historias recompiladas"), primeiro libro de Sorokin en ser nomeado a un Premio Booker ruso.[7] No ano 2001 recibiu o Premio Andrei Bely polas súas contribucións á literatura rusa e en 2013 foi nomeado ao premio Booker Internacional.

En 2002, houbo unha protesta en contra da súa obra Goluboe Salo, e foi investigado por pornografía pola Fiscalía tras unha denuncia do grupo xuvenil ultraconservador Nashi, debido a unha escena na que aparecían Stalin e Nikita Khrushchev en plan sadomasoquista.[8]

Obras[editar | editar a fonte]

Novelas[editar | editar a fonte]

  • Ochered ("A Cola") (1983). París: Syntaxe, 1985.
  • Norma ("Norma") (1979-1983). Moscova: Tri Kita en cooperación con Obscurio Viri, 1994.
  • Romano ("Novela") (1985-1989). Moscova: Tri Kita en cooperación con Obscurio Viri, 1994.
  • Tridtsataia liubov' Mariny ("XXX Amor de Marina") (1982-1984). Moscova: Izdanie R. Elinina, 1995.
  • Chetyryokh Serdtsa ("Catro corazóns valentes") (1991). Moscova: Literary Miscelánea Konets Veka, 1994.
  • Pervy Subbotnik ("O Primeiro sábado do Día do traballo") (1979-1984). En "Obras Completas" (dous volumes). Moscova: Ad Marginem, 1998.
  • Goluboe Salo ("Touciño azul") (1999). Moscova: Ad Marginem, 1999.
  • Pir ( "A Festa") (2000). Moscova: Ad Marginem, 2000.
  • Lyod ("Xeo") (2002). Moscova: Ad Marginem, 2002.
  • Bro (2004). Moscova: Zakharov Books, 2004.
  • 23.000 (2005) Xunto aos anteriores (Lyod e Bro) forma parte dunha triloxía. Moscova: Zakharov Books, 2005.
  • Oprichnika Den ("O Día do Oprichnik") (2006). Moscova: Zakharov Books, 2006.
  • Zaplyv ("Nadando dentro"). Moscova: AST, 2008.
  • Saharniy Kreml ("Kremlin feito de Azucre"). Moscova: AST, 2008.
  • Telluriya ("Telluria"). Moscova: AST, 2013.

Obras de teatro[editar | editar a fonte]

  • Pelmeni (1984-1987)
  • Zemlyanka ("A Cabana") (1985)
  • Russkaya babushka ("Avoa rusa") (1988)
  • Doverie ("Confidencia") (1989)
  • Dismorphomania (1990)
  • Yubiley ("Aniversario") (1993)
  • Hochzeitreise ("A viaxe postnupcial") (1994-1995)
  • Shchi ("Sopa de col") (1995-1996)
  • Dostoievski-Trip ("A viaxe Dostoievsky") (1997)
  • S Novym Godom ("Feliz Aninovo") (1998)

Guións de filmes[editar | editar a fonte]

  • Bezumny Fritz ("Fritz tolo") (1994). Directores: Tatiana Didenko e Alexander Shamaysky.
  • Moskva ("Moscova") (2001). Director: Alexander Zeldovich. Primeiro Premio no festival en Bonn e Premio da Federación de Rusia de Cine-Clubs á mellor película rusa do ano.
  • Cashfire (2002). Director: Alexander Schurikhin.
  • Kopeyka ("Kopek") (2002). Director: Ivan Dykhovichny. Candidato ao Premio Zolotoy Horno ó mellor guión de cinema.
  • Veshch ("Cousa") (2002). Director: Ivan Dykhovichny.
  • 4 (2004). Director: Ilya Khrzhanovsky. Gran Premio do Xurado do Festival Internacional de Cine de Rótterdan.
  • Mishen ("Destino") (2011). Director: Alexander Zeldovich.

Outros traballos[editar | editar a fonte]

  • Álbum fotográfico V glub' rossii ("Nas profundidades de Rusia"), en colaboración co pintor Oleg Kulik.
  • Libreto da ópera Deti Rozentalya ("Os nenos de Rosenthal"), con música de Leonid Desyatnikov; escrita por encargo do Teatro Bolshoi que irritou a moitos debido á experimentación deste autor (na ópera os grandes compositores clásicos son clonados pola URSS pero coa crise o proxecto é abandonado e os músicos pasan a vivir na rúa tocando no metro e visitando prostitutas).
  • Decenas de artigos publicados nos xornais rusos e estranxeiros.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ "russianwriters.eu". Arquivado dende o orixinal o 16 de febreiro de 2010. Consultado o 23 de outubro de 2015. 
  2. ↑ nybooks.com
  3. ↑ [1]
  4. ↑ Let the Past Collapse on Time! 8 de maio de 2014 New York Review of Books
  5. ↑ Cabezón Cámara, Gabriela (3 de maio de 2013). "Vladimir Sorokin: “Los sistemas totalitarios le dan mucha importancia a la palabra”" (en castelán). Clarín. Consultado o 23 de outubro de 2015. 
  6. ↑ "The Wait: On Vladimir Sorokin", The Nation, Elaine Blair, 25 de marzo de 2009.
  7. ↑ wordswithoutborders.org
  8. ↑ "Russian satirist sued over 'gay Stalin'". BBC News. 11 de xullo de 2002. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vladimir_Sorokin&oldid=6467942»