Tintoretto

Tintoretto
	;
Biografía
Nacemento	1519 ; Venecia
Morte	31 de maio de 1594 (74/75 anos); Venecia
Lugar de sepultura	Igreja da Madonna dell'Orto (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	República de Venecia
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Campo de traballo	Pintura
Lugar de traballo	Venecia
Ocupación	pintor , debuxante arquitectónico
Membro de	Accademia delle Arti del Disegno
Xénero artístico	Escola de Veneza (pt) , Renacemento, pintura relixiosa, pintura mitolóxica e alegoria (pt)
Movemento	Manierismo e Escola de Veneza (pt)
Profesores	Tiziano e Bonifazio de' Pitati (pt)
Alumnos	Ludovico Carracci
Lingua	Lingua italiana
Obra
	Obras destacables (década de 1540) O Lavatorio; (1564) St. Roch in Glory (en) ; (1565) Crucificação (pt) ;
Familia
Cónxuxe	Faustina de Vescovi
Fillos	Marietta Tintoretto (pt) , Domenico Tintoretto, Marco Tintoretto (pt)
	Sinatura

Tintoretto, de nome verdadeiro Jacopo Comin, nado en Venecia o 29 de setembro de 1518 e finado en Venecia o 31 de maio de 1594), foi un dos grandes pintores da escola veneciana e probablemente o último gran pintor do Renacemento italiano. Na súa mocidade tamén recibiu o alcumo de Jacopo Robusti, pois o seu pai defendeu as portas de Padua fronte ás tropas imperiales dun xeito bastante vigoroso. O seu verdadeiro apelido, 'Comin' foi descuberto recentemente por Miguel Falomir, xefe do departamento de Pintura Italiana do Museo do Prado, Madrid, e fíxose público a raíz da retrospectiva de Tintoretto no Prado (2007).^[1]

Pola súa fenomenal enerxía e empeño á hora de pintar foi alcumado Il Furioso, e o seu dramático uso da perspectiva e os especiais efectos de luz fan del un precursor da arte barroca. Os seus traballos máis famosos son unha serie de pinturas sobre a vida de Xesús e a Virxe María na Scuola Grande dei San Rocco de Venecia.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Foi un dos máis grandes pintores da escola veneciana e probablemente o último gran pintor do Renacemento italiano. Pola súa fenomenal enerxía pintando foi alcumado Il Furioso, e o uso dramático da perspectiva espacial e os efectos especiais da luz fixérono precursor da arte barroca co seu característico estilo manierista.

Influído por Parmigianino no terreo formal e por Miguelanxo no espiritual a súa orixinalidade amósase en obras como O Lavatorio (1547), pola súa concepción do espazo baleiro e profundo ou no Miragre do escravo (1548), onde unha conmoción de gran violencia axita a todos os personaxes.