Seleuco I Nicátor
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 358 a. C. Europos, Grecia (en)  |
| Morte | 281 a. C. (76/77 anos) Lysimachia (en) |
| Causa da morte | Homicidio |
| Lugar de sepultura | Selêucia Piéria (pt) |
| Seleucid ruler (en) | |
| 312 a. C. – 281 a. C. – Antíoco I Sóter (pt) → | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Reino de Macedonia Imperio Seléucida |
| Relixión | Relixión da Grecia antiga |
| Actividade | |
| Ocupación | monarca |
| Lingua | Koiné |
| Outro | |
| Título | Rei Basileus (en) |
| Familia | Seleucid dynasty (en) e Imperio Seléucida |
| Cónxuxe | Apama (pt) Estratonice (pt) |
| Fillos | Antíoco I Sóter (pt) (  ) Apama (pt) Fila (pt) ( ) Estratonice (pt) Achaeus (en) ( ) valor descoñecidovalor descoñecido |
| Pais | Antíoco (pai de Seleuco I Nicator) (pt) e Laódice (pt) |
| Irmáns | Didymeia (en) |
Seleuco I, chamado Nicátor ("o vencedor"), nado en Macedonia arredor do 358 a.C. e finado en Tracia o 281 a.C., foi o último dos chamados diádocos. Reinou en Babilonia e Siria dende o 305 a.C. ao 281 a.C. Foi o fundador da dinastía seléucida e do Imperio Seléucida.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Ascenso ao poder imperial[editar | editar a fonte]
Fora xeneral no exército de Alexandre o Grande e dous anos despois da morte deste, no 321 a. C., foi nomeado sátrapa (gobernador) de Babilonia e máis tarde, rei deste territorio, pero despois da derrota e morte do xeneral Antígono I Monóftalmos, Seleuco fíxose co poder do extenso dominio que chegaba ata o actual Paquistán, Irán, as montañas da India e os desertos do mar de Aral. De todos os diádocos que se repartiron o imperio de Alexandre, Seleuco foi quen levou a máis extensa parte que comprendía vinte pobos de distintas etnias, linguas e relixión, e que sumaba máis de trinta millóns de habitantes.
No ano 301 a. C. librouse a batalla de Ipsos na que loitaron Casandro de Macedonia, Lisímaco de Tracia e Seleuco contra Antígono Monóftalmos, perdedor da contenda e que ata entón se fixo co control de todo o imperio de Alexandre coa intención de ser o único rei. A partir desa vitoria, Seleuco reinou tranquilo sobre o extenso territorio descrito anteriormente.
Reinado[editar | editar a fonte]
Seleuco soubo manter unhas boas relacións políticas e comerciais coa India. Enviou a dito país o seu secretario Megástenes, á corte do rei indio chamado Chandragupta (en grego, Sandrácoto), fundador da gran Imperio Maurya. Os acordos consolidáronse polo matrimonio entre o rei indio e unha filla de Seleuco. Á volta da súa viaxe, Megástenes escribiu un gran relato, do que só quedaron breves extractos, e esta foi a primeira vez que os gregos tiveron unha narración sobre cuestións relacionadas con este país.[1]
Ao longo do seu reinado, Seleuco fundou varias cidades importantes. Na beira occidental do río Tigris (que nace na actual Turquía e desemboca no golfo Pérsico), ao noroeste de Babilonia, construíu Seleucia do Tigris, que foi ademais a capital. Seleucia foi o centro do comercio. Así mesmo fundou Seleucia Pieria, Seleucia Traquea e Antioquía (na actual Turquía).
Seleuco seguiu un sistema de goberno moi parecido ao dos anteriores reis de Persia. Cada provincia estaba rexida por un sátrapa (gobernador). Pero ao ser un reino tan grande e tan estendido e con etnias e xentes tan diferentes, os problemas empezaron a chegar, sobre todo na zona que estaba formada por pobos persas, medos e bactrianos que conservaran a súa antiga relixión e a súa lingua. Así é que cando os sátrapas tiveron coñecemento do comezo da decadencia da dinastía seléucida, aproveitaron para facerse independentes. O sátrapa grego da Bactriana tomou o título de rei no 255 a. C. e así comezou o reino de Bactriana (hoxe país de Balkh, no que actualmente é parte de Afganistán, Uzbekistán e Taxiquistán), que durou até o ano 126 a. C. O seu idioma foi sempre o grego.
Seleuco morreu asasinado por Tolomeo Cerauno. Sucedeuno no trono o seu fillo Antíoco I Sóter.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ John Keay (2001). India: A History. Grove Press. pp. 85–86. ISBN 978-0-8021-3797-5
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Seleuco I Nicátor  |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Historia |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Kosmin, Paul J. (2014). The Land of the Elephant Kings: Space, Territory, and Ideology in Seleucid Empire. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-72882-0.
- Mookerji, Radha Kumud (1988) [first published in 1966]. Chandragupta Maurya and his times (4th ed.). Motilal Banarsidass. ISBN 81-208-0433-3.
- Waterfield, Robin (2011). Dividing the Spoils - The War for Alexander the Great’s Empire (hardback). Nova York: Oxford University Press. pp. 273 pages. ISBN 978-0-19-957392-9.
- A. B. Bosworth (2005). The Legacy of Alexander. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-928515-0.
- John D. Grainger (1997). A Seleukid Prosopography and Gazetteer. BRILL. ISBN 978-90-04-10799-1.
- Grainger, John D. "An Empire Builder—Seleukos Nikator", History Today, Vol. 43, No. 5. (1993), pp. 25–30.
- Grainger, John D. Seleukos Nikator: Constructing a Hellenistic Kingdom. Nova York: Routledge, 1990 (hardcover, ISBN 0-415-04701-3).
- John D. Grainger (1990). Seleukos Nikator: Constructing a Hellenistic Kingdom. Routledge. ISBN 978-0-415-04701-2.
- Majumdar, Ramesh Chandra (2003) [1952]. Ancient India. Motilal Banarsidass. ISBN 81-208-0436-8.
- T. Boiy. Late Achaemenid and Hellenistic Babylon. Peeters Publishers. ISBN 978-90-429-1449-0.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Seleucus I Nicator entry in historical sourcebook by Mahlon H. Smith
- Seleucus I Nicator entry in 'Genealogy of the Seleucids' Arquivado 15 de agosto de 2016 en Wayback Machine.
