Pucho Boedo
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) José Boedo Núñez 4 de xaneiro de 1929 A Silva, España |
| Morte | 26 de xaneiro de 1986 (57 anos) A Coruña, España |
| Lugar de sepultura | cemiterio de Santo Amaro da Coruña |
| Actividade | |
| Ocupación | músico, cantante |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Folk e música pop |
| Instrumento | Voz |
| Familia | |
| Pai | José Boedo |
| Irmáns | José Antonio Boedo Núñez |
    | |
José Boedo Núñez, coñecido como Pucho Boedo, nado na Coruña o 4 de xaneiro de 1929 e finado na mesma cidade o 26 de xaneiro de 1986, foi un cantante e compositor galego, considerado un mito da canción galega.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Naceu na aldea da Silva en 1929,[1] fillo de José Boedo, membro da CNT asasinado en 1936. Un ano despois, o seu irmán José Antonio foi tamén fusilado. Outro irmán, Manuel, con só dezaseis anos, conseguiu fuxir. Anos despois, lograrían reencontrarse.
A finais da década de 1940 comezou a cantar Radio Juventud no Kiosco Alfonso. Gañou un concurso e foi fichado pola orquestra Los Trovadores de Alfonso Saavedra. Fíxose profesional primeiro con este grupo e despois con Los Satélites. Con eles viaxou a Venezuela, a primeira orquestra galega que cruzaba o Atlántico. Los Satélites trouxeron de América aos campos da festa a música tropical, vinte anos antes de que en Nova York se inventase a palabra salsa. Pucho, porén, ficou en Venezuela.
Popularidade
[editar | editar a fonte]
Pucho volveu para xuntarse de novo con Los Trovadores, quen tocaban en Madrid no inverno. Con eles gravou os primeiros discos. Fíxose popular a partir da súa incorporación a Los Tamara en 1959, chamado por Prudencio Romo. Cantou boleros, rancheiras, xotas, tangos, canción italiana e merengues. Actuou no Teatro Olympia de París, no que compartiu cartaz con Charles Aznavour e Jacques Brel. En Suíza, entre as comunidades de emigrantes, a súa voz protagonizou o renacemento da canción en galego, unha lingua prohibida polo franquismo.[2]
Musicou versos de Manuel Curros Enríquez, Celso Emilio Ferreiro e Rosalía de Castro. Deixou Los Tamara en 1976 por problemas de saúde e non volvería cantar até 1982, cando comezou a súa carreira en solitario.
Morte
[editar | editar a fonte]Faleceu na noite do 26 de xaneiro de 1986 na súa casa da Coruña, por mor dun fallo cardíaco.[3] Está enterrado no cemiterio de Santo Amaro da Coruña.[4]
Discografía
[editar | editar a fonte]Con Los Tamara
[editar | editar a fonte]- Na fermosa Galicia (1970)
- De Santiago vengo... al mundo voy (1972)
- Miña Galicia verde (1974)
- Los Tamara (1976)
En solitario
[editar | editar a fonte]- Volvendo con Os Tamara (1982)
Filmografía relacionada
[editar | editar a fonte]
Paco Lodeiro produciu un documental, conxuntamente con Xurxo Souto, Pucho Boedo, un crooner na fin do mundo[5] e un disco sobre a súa figura, Sempre Pucho[6].
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Veinticinco aniversario de la muerte de Pucho Boedo. elcorreogallego.es". Arquivado dende o orixinal o 18 de decembro de 2013. Consultado o 14 de decembro de 2013.
- ↑ Un crooner na fin do mundo
- ↑ "José 'Pucho' Boedo, cantante y compositor". El País (en castelán). 28 de xaneiro de 1986.
- ↑ Na tumba número 885: Ventureira, Rubén, ed. (2012). O cemiterio de Santo Amaro (PDF). Concello da Coruña. Consultado o 12 de outubro de 2015.
- ↑ Ficha en Culturagalega.org
- ↑ "Ficha do CD". Arquivado dende o orixinal o 05 de xullo de 2009. Consultado o 31 de agosto de 2010.
